Op de Bok - juli 2012 - VnV

Woord en wederwoord is een vrijplaats voor meningen van de leden en geassocieerden
van de VNV. Bijdragen geven uitsluitend de opvattingen van de auteur weer. De redactie
behoudt zich het recht voor ingezonden stukken in te korten tot maximaal 400 woorden
en/of te redigeren op stijl, grammatica en structuur. Stukken die zich kenmerken
door onbetamelijk of onnodig kwetsend taalgebruik, of waarvan de inhoud in de ogen
van de redactie schadelijk is voor de Vereniging, worden geweigerd. Hiertegen is beroep
mogelijk bij de president van de Vereniging (artikel 73 Huishoudelijk Reglement).
Goedgekeurd, dus veilig?
In februari dachten we: zo’n prescan, een soort
APK voor je lichaam, waarom eigenlijk niet?
Zo gezegd zo gedaan, en we waren net over de
grens in Duitsland helemaal klaar voor het ontvangen
van de complimenten. Dat liep een beetje
anders: “Meinherr, u heeft etwass verkalkungen
rund de aorta-klep.”
Via de huisarts naar de cardioloog, en uit een
echo bleek dat de klep, door een erfelijke afwijking
(tweebladig i.p.v. drie-) zwaar verkalkt en
vernauwd was. Dit resulteerde in een operatie
in mei, nieuwe kunstklep dus (werkt prima, de
kleur vond ik matig).
Gelukkig is alles goed gegaan, maar ik had wel
mijn laatste vlucht gemaakt zonder dat ik het in
de gaten had.
Waarom een stukje in OdB. Welnu, de cardiologen
die ik sprak verbaasden zich erover dat men
op de jaarlijkse keuring niets heeft gemerkt,
“want die is toch zo streng?”
Tja, dat vroeg ik me dus ook hevig af, er wordt
toch altijd een stethoscoop gehanteerd en een
cardiogram gemaakt. De bedrijfsarts: “Iedereen
heeft wel een ruisje, en sommige zijn moeilijk
te horen.” Dit zal toch welhaast een ‘behoorlijk
ruisje’ geweest zijn.
Mijn broer heeft dezelfde afwijking, maar dat is al
zes jaar geleden op een sportkeuring ontdekt en
wordt sindsdien in de gaten gehouden (binnenkort
ook een operatie).
Ik wil hier niet gelijk de keuringsartsen afbranden,
maar een wat betere check, bijvoorbeeld af
en toe een echo, zou wellicht op zijn plaats zijn.
Dit zou dan wettelijk geregeld moeten worden,
want de maatschappijen doen alleen nog de
minimale keuring vanwege de financiën.
Bij deze gelegenheid wil ik dan tevens afscheid
nemen, iets eerder dan de geplande pensioendatum
in september. Ik bedank alle collega’s
voor de fijne reizen die ik met jullie gehad heb,
en hoop jullie vaak tegen te komen, het ga jullie
goed!
Jan Bakker - bakkerbergen@quicknet.nl
Sponsoring
Marlous, een goede vriendin, belde drie maanden
geleden: of ik zin had om mee te gaan fietsen
in Kenia, Afrika. Op een later tijdstip zaten we
in haar restaurant te eten en vertelde ze me
‘begeistert’ over ‘Fietsen voor Kenia’, een tocht
georganiseerd door een privé hulporganisatie
‘Verkaart development team’. Aangezien fietsen
niet tot mijn grootste hobby’s hoort, heb ik
bedankt voor de uitnodiging. Ik beloofde wel te
informeren bij de directie van Martinair of ze
interesse in sponsering van dit evenement zou
hebben. Bijvoorbeeld in de vorm van vervoer van
fietsen en goederen, aangezien Martinair regelmatig
met de MD11 en de 747 op Kenia vliegt.
Uiteindelijk ontmoette ik Hans Verkaart op Schiphol-Oost,
omdat ik een gesprek met het management
van Martinair had geregeld. Hij vertelde
hoe zijn ouders na een leven hard werken door
ziekte waren gedwongen te stoppen. Toen zij hun
geld hadden geteld, besloten ze dit aan goede
doelen te besteden. Na de wereld over gereisd te
hebben, werden ze gegrepen door de mensen en
het land Kenia en startten hun eigen hulporganisatie.
Inmiddels twintig jaar verder heeft VDT
zo’n 70 schoolgebouwen neergezet in Kenia en
zo’n tweeduizend weesmeisjes onder zijn hoede.
Ik heb altijd grote kritiek gehad op ontwikkelingshulp
wegens de grote inefficiëntie en de
aanwezigheid van veel hoogbetaalde werknemers
in deze sector. De VDT werkt met vrijwilligers
en zijn directeur is betrokken en ontdaan
van ego. Ik besloot toen, tijdens dat gesprek, dat
ik mee zou fietsen. 600 kilometer, van de Kilimanjaro
naar Mombasa in zeven dagen. Grotendeels
over onverharde wegen.
‘Fietsen voor Kenia’ is een sponsortocht waarvan
de opbrengsten ten goede komen aan weesmeisjes
in Kenia. Ik wil u allen vragen mijn fietstocht
te sponseren. Iedere gift is welkom. Maak uw gift
over naar:
Bankrekening 1097.45.981, Stichting Verkaart
Development Team, o.v.v. sponsoring:
François Luxembourg
@bokje Steven Hekman
De gezagvoerder staat tijdens het
uitstappen bij de deur als er nog
even een jongetje van een jaar of
zeven in de cockpit komt kijken.
Zichtbaar gespannen struint hij met
zijn blik alle lampjes af en werpt
hij af en toe een blik naar achteren,
waar zijn moeder staat. De
gezagvoerder merkt dat het jongetje
nerveus is en probeert hem via een
praatje gerust te stellen. Als hij het
manneke vraagt waar hij vandaan
komt, barst het ventje vervolgens
in snikken uit. Beduusd en met
trillende stem antwoordt hij dat hij
van een vliegmevrouw bij de sturen
voorin mocht kijken...
Het idee voor dit nieuwe hoekje is afgekeken van NRC Handelsblad.
De redactie denkt dat precies zo’n bondig verslagje van collega’s buiten de
redactie een bijzonder inzicht in ons vak geeft. We maken geregeld geinige
of wrange, in ieder geval opmerkelijke momenten mee. Kunt u deze vangen
in enkele zinnen?
Een bokje is een anekdote, opgeschreven in maximaal 120 woorden.
Stuurt u uw bokje op naar odb@vnv-dalpa.nl
Geruststellend
4
5