(10) september.pdf - AV Zuidwal

En toen was het 1 september
n toen was het 1 september, een dag die al een tijdje in mijn agenda stond genoteerd. Deze dag
zou namelijk weer mijn eerste wedstrijd op de 110mh gelopen worden.
EWat deze dag zo speciaal maakte? Vooral het feit dat het
inmiddels bijna anderhalf jaar geleden was dat ik voor het laatst
een wedstrijd over (de voor mij zo geliefde) 110mh af kon leggen
in wedstrijd verband. In die tussentijd heb ik niet ëígewoon even
een pauze genomeníí, maar heb ik noodgedwongen langs de
kant gezeten. Een langslepende enkele blessure, met uiteindelijk
twee operaties aan de enkel zorgde voor een lange uitdagende
weg richting terugkomen op wedstrijdniveau.
De weg naar 1 september heeft (zoals denk ik elke revalidatie)
zijn pieken en dalen gehad. Het grootste dieptepunt was dat ik
5 maanden na mijn eerste operatie het nieuws te horen kreeg
dat ik toch nog een keer geopereerd moest worden, en dat ik
daarna dus weer opnieuw moes t beginnen met revalideren.
De tweede operatie vond plaats anderhalve week voor mijn
vertrek richting Tenerife voor trainingsstage. Deze trainingsstage
kreeg natuurlijk een hele andere invulling hierdoor, maar heeft
mij achteraf gezien juist ook een enorme oppepper gegeven!
Langzaam maar zeker verstreken de maanden en kwam er bij
de fysiotherapeuten een voorzichtige prognose dat wedstrijden
misschien toch nog mogelijk waren dit jaar. Iets waar ik al geen
rekening meer mee hield voor het outdoor seizoen.
Maar toen er duidelijkheid was, en het sein op groen stond om volle bak te trainen, was het snel zoeken
naar een wedstrijd waarvoor ik dan eigenlijk aan het trainen was.
Het gevoel om weer alles te mogen doen in de trainingen was al heerlijk, zelfs om helemaal stuk te gaan
na een zware tempotraining (bijvoorbeeld 4x300m heel hard) was onbeschrijfelijk lekker! En na een aantal
weken mochten ook langzaam de hordes weer richting 106,7 cm!
En zoals hierboven al stond, toen was het ineens 1 september. En denk je in de ochtend toch even heb ik
wel genoeg getraind, of ben ik er wel klaar voorÖ
Maar eigenlijk ging het daar allemaal niet om, ik wou gewoon weer een wedstrijd lopen, en mezelf laten
zien dat ik weer 100% belastbaar ben, en ook met een wedstrijd gelopen weer de winter trainingen in ga.
Samen met me trainster (Marita Swart) heb ik ontspannen de warming up gedaan, en toen de hordes
eenmaal goed stonden was het tijd voor de wedstrijd!
En die race ging eigenlijk zeer goed! In een race, waar ik vrijwel alleen liep, stopte de klok op 14.13
seconden. Een zeer goeie tijd voor mijn huidige vorm en de omstandigheden.
Maar veel belangrijker dan de tijd vond ik het gevoel wat ik overhield aan de race, en dat was ook gewoon
heel goed. Technisch was het een goede race, en mede daarom weet ik dat het deze winter allemaal nog
veel harder kan!!
De kop is er dus na anderhalf jaar weer vanaf, en eindelijk heb ik weer me eerste wedstrijd als Zuidwaller
mogen lopen!
Er zijn veel mensen die gedurende die anderhalf jaar belangrijk zijn geweest. Die kan ik hier niet allemaal
bij naam noemen. Maar in ieder geval wil ik; mijn vriendin, ouders, familie, vrienden, artsen,
fysiotherapeuten, trainster en sponsoren bedanken voor de afgelopen periode. Deze periode heb ik met
deze race af kunnen sluiten, en vanaf nu kijken we met zín allen dus alleen nog maar vooruit! Naar alle
mooie races en ander momenten die nog gaan komen!
Voor meer verhalen, en een filmpje van race. Kijk op www.erikleeflang.com
Erik Leeflang
14 31 e jaargang nr. 10 / september 2012