5 (Maart '10) - Tanuki

O
Mannetjes
p zeldzame momentjes, wanneer de stront als dikke appelstroop uit mijn anus
gutst en met een kleine plens het witte porselein bereikt, stel ik me weleens voor
dat de hele rotzooi langzaam op hun gezicht druipt, hun zicht vertroebelt met
dampend bruin en zij voorlopig niet meer in de spiegel kunnen kijken. Zo’n hekel heb ik
aan ze: de mannetjes die denken dat ze lekker zijn, omdat ze in Japan zijn geweest.
De ouderejaars zijn zeker bekend met deze types, maar niet alle eerstejaars zullen precies
weten over wie ik het heb. ‘Mannetjes’, zoals ik ze liefkozend noem, zijn meestal blanke
jongemannen van studentenleeftijd die tot verrassend laat in hun bestaan nog als ‘mannetje’
kunnen worden bestempeld. Het mannetje heeft vaak nog nooit een vriendin gehad,
of heeft één of meerdere malen gefaald in het in stand houden van een relatie en
is teleurgesteld. Waarin? Verbitterd vertelt hij over de Westerse, met name Nederlandse
vrouw, en hoe zij in de laatste 40 jaar eisen is gaan stellen waaraan niemand kan voldoen.
De oplossing is volgens hem heel simpel: in Azië ligt het gele goud, want daar, zo heeft hij
van zijn speelkameraadjes gehoord, is elke vrouw onderdanig en kritiekloos en wordt de
Westerse man vereerd als ware de blanke Jezus. Onder het mom van toerisme boekt hij
een ticket naar Tokio, om zich twee weken te gaan bezigen met goud zoeken.
En daar vertrekt het mannetje van Schiphol, samen met een vriendje, uitgezwaaid door
hun moeders. In het vliegtuig worden al wulpse blikken richting de JAL-stewardessen
geworpen, maar deze blijven door hun koele professionaliteit onbeantwoord. In zijn stoel
stelt hij zichzelf gerust met de gedachte dat het voor haar natuurlijk ook eng moet zijn om
je in een druk vliegtuig zo te laten gaan. Dat komt in Japan wel. Na een lange tocht komen
de jongens aan bij hun hotel en klagen tegen elkaar dat ze totaal niet zijn gekleed op zulk
warm weer. Na een koude douche begint het avontuur…
Als je er nog nooit geweest bent en je dan door de straten van Tokio loopt, is alleen het
aangezicht al overweldigend. De tempels en oude huizen die zo nu en dan het moderne
straatbeeld kleur geven zijn welkome attracties die ervoor zorgen dat je je in Disneyland
waant. De meeste mensen zijn erg vriendelijk en lijken onder de indruk te zijn van het feit
dat een blanke adonis hun nederige straatstenen betreedt. Men ziet gewoon niet vaak
buitenlanders, maar het mannetje weet zeker dat hij gewild is.
Op een middag, vlak bij de toeristische tempels van Asakusa, hoort hij waar hij al jaren op
wacht. Vanuit de menigte achter hem klinkt een schel stemmetje dat enthousiast roept:
“Eee, kakkoii, kono gaijin!” (“Wat een coole buitenlander!”)
Het mannetje herkent deze simpele uitdrukking meteen en draait zich om. Een klein meisje
van hooguit twaalf kijkt beschaamd weg. Hij is lichtelijk teleurgesteld, maar een fata morgana
brengt hem een misplaatst gevoel van zelfvertrouwen, dat innig wordt omarmd: ik ben cool!
38