5 (Maart '10) - Tanuki

34
I
Mattias in 京都
Tussen twee werelden
k ben vast niet de enige met dit probleem. Zowel in Nederland als
in Japan zijn er dingen die mij goed bevallen, die bij mij passen en
die mij op mijn plaats doen voelen. Maar in beide landen zijn er ook
genoeg zaken die mij dusdanig ergeren, dat ik soms graag even naar het
andere land zou willen. Een uitwisselingsperiode in Kyōto heeft mij
opnieuw met de neus op de feiten gedrukt. Een jaar hier is echt in een mum
van tijd voorbij. De dag dat ik hier aankwam, was de sakura in volle bloei.
Dezelfde bomen staan momenteel op het punt om wederom te bloeien,
en dit houdt in dat mijn dagen hier geteld zijn.
Wanneer mensen mij vragen wat ik het meeste zal missen, zeg ik altijd
direct: het eten. En inderdaad, de grote variatie aan mogelijke eetplekjes,
vaak gerund door een echtpaar dat van hun woonplek een teishokuya (een
eethuisje waar voornamelijk complete maaltijden geserveerd worden,
vaak in de vorm van een dagmenu) heeft gemaakt, is verbazingwekkend.
De prijzen voor een volle maaltijd liggen meestal tussen de 600 en 700
yen, en gecombineerd met de dure supermarkten hier betekent dit voor
mij dat ik bijna elke dag buitenshuis eet. Het is al eens voorgekomen, dat
wanneer ik een tijdje niet bij een bepaald eettentje at, dat ik het in mijn
dromen een bezoekje bracht. Afkickverschijnselen dus voor mij wanneer
ik voor onbepaalde tijd terug in Nederland zal zijn.
Voedsel is een voor de hand liggende keuze. Je wordt er dagelijks mee
geconfronteerd, het is hier goedkoop en het smaakt ongelofelijk goed.
Maar doe ik daarmee andere dingen die ik heb meegemaakt niet te kort?
Een jaar vol ups en downs, met een moeilijke start waarin ik veelal op
mijzelf was aangewezen. Momenteel ben ik helemaal in mijn nopjes hier.
Er is een gezonde balans van uitdagende dingen om te leren en leuke dingen
om te doen. Verder biedt Kyōto alles om een jaar geslaagd te maken. Ik
weet niet waar het precies aan ligt, maar je gaat je er op den duur gewoon
ongelofelijk thuis voelen. Ik woon erg gemakkelijk gelegen, en dat helpt
ook. Kortom: langzaam maar zeker ben ik opgeslokt in een leventje waar
één jaar eigenlijk veel te kort voor is om het optimaal te ervaren. Wederom
een chûtohanpa (onvolledig) gevoel. Dit gevoel wint het uiteindelijk toch
echt van mijn liefde voor het eten hier.
Ik kijk natuurlijk ook wel uit om weer naar huis te gaan, en iedereen weer
te zien. Dat brengt me weer terug bij het begin. Soms denk ik dat het
misschien beter is om één van de twee landen te kiezen, en daar dan vol
voor te gaan. Maar nee, dat zal me waarschijnlijk nooit lukken: zowel in
Japan als in Nederland zijn mensen om wie ik geef, en ik zal waarschijnlijk
nog wel even bezig blijven met heen en weer slingeren. Dit onvergetelijke
jaar, waarvan ik momenteel serieus nog steeds niet helemaal besef dat
het ten einde loopt, zal het probleem alleen maar versterken. Toch voel
ik mij ook enorm bevoorrecht om het mooie van beide werelden met mij
mee te kunnen nemen, en ik hoop dat ik hierin niet de enige ben.
Mattias van Ommen