5 (Maart '10) - Tanuki

O
mdat er een leerlingenpasje in de portemonnee gestoken zat die de jongen bij
zich droeg, was het duidelijk dat het ging om de vijftienjarige middelbare scholier
Yamazaki Noboyuki. Het was niet zo dat de jongen gewond was en het zag er ook
niet naar uit dat hij ergens pijn had, dus stond de politie voor een groot raadsel wat er
gebeurd was. De, op de beweging van de pupillen na, levensloze Noboyuki zat enkel op
de schommel als nat linnengoed dat aan een waslijn hangt en wappert in de wind.
Het had veel weg van een coma, maar hij reageerde wel lichtjes op prikkels, dus een coma
kon het niet zijn. Hij had al zijn kracht verloren zodat hij – vanzelfsprekend – niet
op kon staan, kon praten of zelfs maar zijn arm kon uitsteken. Het was een ernstige
toestand, vandaar dat Noboyuki uiteindelijk maar opgenomen werd in het ziekenhuis.
De serveerster met de elegante oren kwam weer naar mijn tafel toegelopen. Ik bestelde nog
één Sapporo-bier en pakte een sigaret tevoorschijn. Zodra ik dat deed, pakte de serveerster
meteen een aansteker uit haar achterbroekzak en stak ze de sigaret voor me aan. Vooral
wanneer ik me druk maakte over mijn werk rookte ik in lichte mate. Ik kon niet zeggen dat
de smaak er van me nu zo aanstond, maar er zit op zijn minst een bepaalde magie aan het
kijken naar hoe een sigaret beetje bij beetje verdwijnt. Meestal liet ik de sigaret dan ook
wegsmeulen in de asbak, maar die dag rookte ik hem helemaal op. In de zaak klonk zacht
Matataki mo sezu. Het was voor het eerst in lange tijd dat ik dit nummer hoorde, maar het
ditmaal was het niet de stem van Nakajima Miyuki maar een versie die ik niet kende.
Toen ik op het nieuws het voorval met Noboyuki zag, vermoedde ik niet dat zijn ziel uit
Noboyuki’s lichaam was getreden. Ik dacht enkel dat een tiener weer eens gek was
geworden. Die dag waarop ik voor lange tijd Matataki mo sezu weer eens hoorde, kwam op
het moment dat ik door mijn collega aan werd gesproken toen ik op het punt stond om te gaan
lunchen ineens in me op dat het weleens aan zijn ziel gelegen zou kunnen hebben. Zoals ik al
eerder aangaf, is het lichaam maar een nutteloos iets en ik zat er dan ook niet bijzonder mee
dat deze Noboyuki in een vrijwel levenloze staat terecht gekomen was, maar het interesseerde
me mateloos wat er van de ziel verworden was. Sterker nog dan interesse, het was mijn werk.
Aangezien het nog nooit eerder was voorgekomen dat een ziel zich los had weten te maken
van het hem toegekende lichaam was dit een bijzonder ernstig probleem.
23