De boodschapster des Heeren - Bazuin te Sion

Bij velen bracht de verandering wel strijd, niet in het minst voor Ellen
White zelf, die altijd gewend was geweest aan een dieet met veel vlees.
Zij gaf niets om eenvoudig, gezond voedsel. Zij had altijd gedacht dat ze
vlees nodig had voor meer kracht, want ze had veel last van flauwtes en
verloor soms het bewustzijn onder haar werk. Na het visioen was ze vast
besloten om de beginselen, die haar daarin werden getoond, in haar eigen
gezin in de praktijk te brengen. De kokkin kreeg opdracht dat er geen vlees
meer zou worden gegeten en deze opdracht werd prompt uitgevoerd. Een
paar uur later kwam de familie aan tafel, die rijkelijk gedekt was met al
het goede der aarde, maar zonder een stukje vlees. Zuster White dacht
dat zij honger had, maar nu besloot ze dat het niet zo was en ze verliet de
tafel. Bij de volgende maaltijd werd het gezin weer bijeengeroepen. Nu
wist ze zeker dat ze honger had. Maar nadat ze over de tafel had gekeken
en daar geen vlees vond, besloot ze dat ze er toch geen zin had om te eten
en ze verliet de tafel weer zonder iets aan te roeren. Ze had alleen maar
trek in vlees.
Toen ze weer moesten eten rende zuster White begerig naar de tafel. Er
was echter geen vlees en ze verlangde er hartstochtelijk naar. De eenvoudige
voedingsmiddelen waren onaantrekkelijk voor haar. Ze beschrijft
deze ervaring zelf met de volgende woorden: “Ik was een grote vleeseter,
maar toen ik mij wee voelde plaatste ik mijn armen over mijn maag en zei:
“Ik zal geen stukje vlees meer aanraken. Ik zal eenvoudig voedsel eten of
ik eet helemaal niets.”
Van brood had ik een afkeer. Zelden kon ik een stuk eten zo groot als een
dollar. Met sommigen dingen in de gezondheidshervorming kon ik wel
overweg, maar wanneer ik bij het brood kwam, raakte ik in verzet. Toen
ik deze veranderingen doorvoerde moest ik een bijzondere strijd voeren.
De eerste twee of drie maaltijden kon ik niet eten. Ik zei tegen mijn maag:
“Je kunt wachten tot je brood kunt eten”. Binnen korte tijd kon ik brood
eten en nog wel volkoren brood. Dit kon ik voor die tijd niet eten, maar nu
smaakt het goed en ik heb mijn smaak niet verloren.
- pag - 81