De boodschapster des Heeren - Bazuin te Sion

Toen zij de school voor de tweede maal moest verlaten was dat om nooit
meer in een menselijke school terug te keren. Haar Leraar zou God zelf
zijn. Zij zegt, dat het voor haar van nature eerzuchtig gemoed de hardste
strijd van haar jeugd is geweest om toe te geven aan haar zwakheid en te
besluiten dat ze haar hoop om verder te leren en te studeren moest opgeven.
Een tijd lang kon ze zich met haar lot, dat ze haar leven lang invalide
moest blijven, niet verzoenen en in haar hart verzette zij zich er tegen dat
God in Zijn voorzienigheid dit leed had toegelaten. Ze sprak daarover
echter met niemand, zelfs niet met haar moeder, van wie ze toch veel
hield. De blijdschap in het geloof die zij zo jong reeds had leren kennen
gedurende haar ziekte, verdween en terwijl zij in de wereld geen vreugde
meer zag, scheen ook de hemel voor haar te zijn toegesloten. De eerst
volgende jaren waren jaren van inwendige strijd.
In Maart van het jaar 1840 bezocht William Miller de stad Portland op uitnodiging
van de predikant van de zogenaamde “CHRISTIAN CHURCH”
in de Cascostraat en hield daar een serie lezingen over de Wederkomst van
Christus. De Harmon familie bezocht vanaf het begin deze lezingen, die
een enorme opwekking teweeg brachten in de stad. De kerk was dag aan
dag vol mensen, niet alleen uit Portland zelf, maar ook van heinde en ver
uit de omgeving. De vergaderingen vertoonden
geen enkel spoor van sensatie maar een geest
van diepe ernst nam bezit van allen die kwamen
luisteren. Ellen, nu twaalf jaar oud, bezocht
deze vergaderingen met haar familie en vrienden.
Ook zij kwam diep onder de indruk van de
prediking van “FATHER MILLER” als hij de
vervulling van de profetieën stap voor stap met
zijn gehoor naging om hen zo te leiden tot het
besef van de nabije wederkomst van Christus.
En steeds weer deed hij aan het eind van iedere
lezing een krachtige oproep tot hen die nog niet
bereid waren om zich te bekeren, opdat zij Jezus
in vrede mochten ontmoeten. William Miller.
- pag - 6