De boodschapster des Heeren - Bazuin te Sion

Dagen van ziekte en droefenis.
Ondanks deze raadgevingen leefden de pioniers, uitgezonderd Joseph
Bates, zeer ongezond en zij waren onmatig in dieet en in arbeidsgewoonten.
Van de nacht werd dikwijls een dag gemaakt. s’Avonds werd er laat
gegeten, wat de nachtrust ook niet ten goede kwam. Het voedsel was vaak
vet en zwaar. Sterke kruiden waren een geliefkoosd middel om de smaak
te prikkelen. Van ventilatie had men geen verstand. Ramen en deuren
werden s’nachts zorgvuldig gesloten. Andrews schreef later in 1871: “In
minder dan vijf jaar was ik volkomen uitgeput. Mijn stem was vernietigd,
naar ik dacht voorgoed; mijn gezichtsvermogen was erg aangetast; ik kon
overdag niet rusten en s’nachts niet goed slapen; ik leed ernstig aan een
slechte spijsvertering en wat betreft de geestelijke neerslachtigheid die
met die ziekte gepaard gaat, denk ik dat ik er genoeg van heb ondervonden
om er verder afstand van te doen.”
Maar het was niet alleen Andrews die onder de last bezweek. James en Ellen
White hadden voortdurend te kampen met ziekte. James White had in
de jaren van zijn arbeid drie maal een aanval van verlamming, Ellen vijf
maal. Loughborough kreeg een inzinking. Hiram Edson en broeder D.T.
Bourdeau werden invalide.
Ook anderen leden. Ziekte sloeg vaak toe en sommigen werden reeds
zeer jong ten grave gedragen. Robert Harmon, de andere broer van Ellen,
overleed in 1852 in de leeftijd van 27 jaar. Een broer en zuster van James
White, Nathaniel en Anna, die op het kantoor van de Review and Herald
waren komen helpen, stierven respectievelijk in 1853 en 1854, Nathaniel
in een leeftijd van 22 jaar.
Maar ook in het gezin van Ellen en James White deed de dood zijn intrede.
Op 20 september 1860 werd hun vierde kind geboren, een zoon met
de naam Herbert. Maar het was het gelukkige ouderpaar niet vergund om
dit kind te zien opgroeien. Nog voor dat het kindje drie maanden oud was
werd het weggenomen door de dood op 14 december van hetzelfde jaar.
- pag - 76