De boodschapster des Heeren - Bazuin te Sion

de Staat Michigan en één van Noord Indiana in de conferentie opgenomen).
Ten tweede: Werd er een regeling getroffen voor de inzegening van predikers
en hun jaarlijkse machtiging door de conferentie.
Ten derde: Besloten de afgevaardigden de predikers een geregeld salaris
te betalen, waarvan het bedrag ieder jaar werd vastgesteld door een commissie
van financieel beheer, terwijl rapporten van de werkers werden
vereist.
Dit punt, hoewel voor ons heel normaal, ontmoette toendertijd veel kritiek.
Sommige noemden het : “HANDEL DRIJVEN MET HET EVAN-
GELIE”, anderen:
“HET MAKEN VAN HUURLNGEN”. Het was goed zo zeiden de tegenstanders
om een collecte te houden voor een prediker, wiens gezin in nood
verkeerde en die gebrek had, maar een salaris, ook al was het slechts 5
dollars per week,was uit de boze.
Ten vierde besloot de Michigan conferentie: “Om de conferenties van de
verschillende Staten uit te nodigen met ons samen te komen, door afvaardiging,
in een generale conferentie, bij onze volgende jaarlijkse conferentie”.
Dit was de door James, Ellen en andere leiders zolang gewenste
stap.
De deur werd opengezet, om gelukkig niet weer gesloten te worden. De
uitnodiging werd aanvaard. Het volgend jaar, 1863 van 20-23 Mei kwamen
afgevaardigden bijeen uit Michigan, Iowa, Illinois -Wisconsin, Minnestota,
New York en Ohio. De helft van de afgevaardigden kwam uit
Michigan, omdat zij tegelijkertijd hun onderlinge conferentie hielden. Het
was een harmonische, broederlijke bijeenkomst. Het getij was gekeerd.
Tenslotte had Gods Geest de overwinning bewerkt. Er was vastberadenheid
in hun voornemen om eendrachtig het werk op te bouwen. Een ieder
voelde het belang van deze vergadering. Uriah Smith schreef achteraf
- pag - 71