De boodschapster des Heeren - Bazuin te Sion

deelde wat zij gezien had mee aan de groep van Adventgelovigen in Portland,
ongeveer 60 in getal. Zij aanvaarden haar getuigenis als van God
gezonden om Zijn volk te vertroosten na de teleurstelling van oktober
1844. Ook hadden voorafgaande ervaringen met Ellen de gelovigen ervan
overtuigd dat zij eerlijk en oprecht was en dat de manifestaties van Gods
kracht in haar leven geen misleiding of overdrijving vormden, maar waarachtig
waren.
Ongeveer een week later ontving zij een tweede visioen, waarin God haar
toonde dat zij uit moest gaan om aan anderen te vertellen wat haar was
geopenbaard.Ook werd haar getoond dat zij vele beproevingen zou ondergaan
en dat zij veel tegenstand zou ontmoeten, dat Gods genade echter
genoeg zou zijn om haar staande te houden. Ellen raakte hierdoor van
streek. Haar gezondheid was zeer zwak en in feite gaven de doktoren haar
slechts enkele jaren te leven. Zij was van nature teruggetrokken. Zij bad
dat deze last van haar mocht worden weggenomen. Maar de woorden van
de engel weerklonken voortdurend in haar oren: “MAAK AAN ANDE-
REN BEKEND WAT IK U HEB GEOPENBAARD.”
Deze taak scheen haar meer dan zij ooit zou kunnen volbrengen. Hoe
moest zij, een meisje van 17 jaar van plaats tot plaats reizen om aan de
mensen de heilige waarheden Gods te openbaren? Wie moesten haar vergezellen?
Haar broer Robert was zelf zwak van gezondheid. Haar vader moest voor
het gezin zorgen. De last drukte tenslote zo zwaar op haar, dat zij verlangde
naar de dood als een uitweg om aan de verantwoordelijkheden
te ontkomen. Tenslotte verliet de vrede haar,waarin zij zich zolang had
verheugd en de wanhoop drukte haar terneer. Zij voelde zich van God en
mensen verlaten. Zij bezocht tenslotte zelfs de bidstonden niet meer, die
bij de familie Harmon aan huis werden gehouden.
De broeders en zusters beseften dat haar houding van terneergedruktheid
zondig was en zij baden ernstig voor haar. Tenslotte bezocht zij één van de
bidstonden. Te zwak en te wanhopig om zelf te bidden stemde zij in met
- pag - 18