De boodschapster des Heeren - Bazuin te Sion

More documents

Recommendations

Info

jeugd, na haar bekering, openbaarde zij haar ijver in dit persoonlijke werk om zielen te redden. Zij beschrijft dit zelf als volgt; “Ik belegde bijeenkomsten met mijn jonge vrienden, van wie sommigen aanzienlijk ouder waren dan ikzelf en enkele waren getrouwde personen. Een aantal van hen waren leeg en gedachteloos; mijn ervaring klonk voor hen als ijdel gepraat en zij sloegen geen acht op mijn dringende verzoeken. Maar ik nam mij voor dat mijn pogingen niet eerder zouden ophouden voordat deze lieve zielen, voor wie ik zulk een grote belangstelling had, zich aan God zouden overgeven. Ik bracht verschillende nachten geheel door in ernstig gebed voor diegenen die ik had uitgezocht en samen gebracht, met het doel voor hen te werken en te bidden. Sommigen van hen waren met ons samengekomen uit nieuwsgierigheid om te horen wat ik had te zeggen; anderen dachten dat ik buiten mijzelf was, dat ik zo in mijn pogingen volhardde, vooral toen zij van hun kant geen belangstelling toonden. Maar op ieder van onze kleine bijeenkomsten ging ik voort met hen aan te sporen en voor ieder afzonderlijk te bidden, totdat iedereen zich had overgegeven aan Jezus, door de verdiensten van Zijn vergevende liefde te erkennen. Een ieder werd bekeerd tot God.” Deze ijver en dit vuur in het winnen van zielen voor haar Heiland heeft ze haar hele leven behouden. Elke gelegenheid nam ze te baat om van Hem te getuigen. Een frappant voorbeeld daarvan vinden we beschreven in de “SIGNS OF THE TIMES” (tekenen der tijden) van 19 oktober 1876. “In de zomer van het jaar 1854 reden zuster White en haar man door een bosrijke streek van Michigan naar de plaats Vergennes. Het was een vrijdag en ze hoopten hun doel spoedig te bereiken. De af te leggen afstand bedroeg een kleine 25 km en in enkele uren konden zij op de plaats van bestemming aankomen. Om één of andere reden raakte degenen die de wagen bestuurde de weg kwijt. Steeds dieper kwamen ze in het bos. Zuster White was ziek en de dag was heet; tweemaal kreeg ze een flauwte. Er was nergens water om te drinken. Eindelijk kwamen zij in een open ruimte in het bos en daar stond een - pag - 116
lokhut. De vermoeide reizigers werden binnen genodigd en konden zich verfrissen. Terwijl ze nog even rustten raakte Ellen in gesprek met de vrouw van het huis. Ellen White sprak over Jezus’ wederkomst, de Sabbat, de toestanden in de wereld en over de gemeente. De vrouw vroeg haar bezoekers te blijven, maar dat konden zij niet doen vanwege hun afspraken. Zuster White liet echter bij haar vertrek een exemplaar achter van haar eerste boek. “EEN SCHETS VAN DE CHRISTELIJKE ERVARING EN GEZICHTEN VAN ELLEN G. WHITE” en enkele exemplaren van de Review and Herald en de “YOUTH INSTRUCTOR”. Tweeëntwintig jaren gingen voorbij waarin zuster White zich afvroeg waarom ze op die bewuste vrijdag de weg kwijt waren geraakt en verdwaald. Het antwoord kreeg ze op de tentvergadering in Michigan in 1876. Aan het eind van de vergadering kwam een zuster naar Ellen White en drukte haar blijdschap uit, dat ze haar weer mocht ontmoeten. Ze vroeg of zij zich herinnerde dat ze tweeëntwintig jaar tevoren in een blokhut in het bos was geweest en daar een klein boekje had achtergelaten. De vrouw vertelde dat ze het boekje had uitgeleend aan haar buren, toen andere mensen zich in die plaats vestigden, totdat het helemaal versleten was...Later waren er predikers gekomen die hen de waarheid hadden verkondigd en nu was er een heel gezelschap dat de Sabbat vierde. De ervaring van deze groep was begonnen met het lezen van het boekje wat zuster White daar had achtergelaten. Nooit is Ellen G. White het moe geworden om van haar Heiland te getuigen. Zelfs op haar laatste ziekbed, ze was toen ruim zevenentachtig jaar oud, sprak ze met een ieder over de liefde van Christus en over de zekerheid van de verlossing door Zijn bloed. Zalig zijn de doden die in de Here sterven van nu aan. Veel, heel veel meer zou er te vertellen zijn van het leven van een vrouw, zo gevuld met activiteit. Maar de verborgen sterkte van die kracht is minder openbaar. Het was een nauwe gemeenschap met Hem die haar had geroepen om Zijn boodschapster te zijn. Die taak heeft ze tot het einde toe getrouw volbracht. Die gemeenschap met haar Heiland heeft ze tot het - pag - 117
Page 3 and 4:
ELLEN G.WHITE “DE BOODSCHAPSTER D
Page 5 and 6:
1. VAN DE MOEDERSCHOOT GEROEPEN Kin
Page 7 and 8:
vrienden op bezoek kwamen, hoorde E
Page 9 and 10:
Nadat Miller weer verder was gereis
Page 11 and 12:
niet meer tot deze wereld behoorde,
Page 13 and 14:
vele mensen stroomden. Alleen zij d
Page 15 and 16:
zich overgaven aan de Heere. Een di
Page 17 and 18:
uw vreugde aanschouwen. Maar zij ze
Page 19 and 20:
2. GODS STEM TEMIDDEN VAN VERWARRIN
Page 21 and 22:
de gebeden van de gemeente. Zij voe
Page 23 and 24:
ed met reumatische koorts en haar h
Page 25 and 26:
de leer die zij verkondigden. Dan v
Page 27 and 28:
de beloften van God, scheen Jezus z
Page 29 and 30:
Ellen was zich er niet van bewust d
Page 31 and 32:
3. EEN KERK IN WORDING: EENHEID IN
Page 33 and 34:
aan zonder geld, met weinig vriende
Page 35 and 36:
November 1846 op een vergadering in
Page 37 and 38:
meubelen. Zij verkeerden echter in
Page 39 and 40:
voltooide kamer in het huis van br.
Page 41 and 42:
Sommigen vreesden dat zij zou sterv
Page 43 and 44:
De laatste en zesde conferentie wer
Page 45 and 46:
4. VAN EEN KLEIN BEGIN TOT EEN BUND
Page 47 and 48:
als uit Connecticut. Tenslotte besl
Page 49 and 50:
ving James al spoedig genoeg gaven,
Page 51 and 52:
eide nummers werden gedrukt in Pari
Page 53 and 54:
Maar een drukkerij kost geld. Grote
Page 55 and 56:
van de jeugd....de kinderen behoren
Page 57 and 58:
- pag - 55 Review and Herald office
Page 59 and 60:
Hoe dankbaar moeten wij God zijn da
Page 61 and 62:
natuurlijk gevolg zijn. Dat zou de
Page 63 and 64:
seerd en ook niet door de staat erk
Page 65 and 66:
waarloosd. Dit is absoluut noodzake
Page 67 and 68: Maar het zou nog tot 1878 duren alv
Page 69 and 70: wettige lichaam, verantwoordelijk a
Page 71 and 72: spreken over de Noord- of Zuid Nede
Page 73 and 74: de Staat Michigan en één van Noor
Page 75 and 76: Een alles omvattende organisatie va
Page 77 and 78: Reeds in de herfst van 1848 ontving
Page 79 and 80: Ellen schreef: “Hoe onze harten b
Page 81 and 82: gezondheid en om anderen op te wekk
Page 83 and 84: Bij velen bracht de verandering wel
Page 85 and 86: Wie ook meeging naar het Dansville
Page 87 and 88: honderd veertig km. naar het noorde
Page 89 and 90: zegen rust op de getrouwe naleving
Page 91 and 92: voor de waterbehandelingen. Spoedig
Page 93 and 94: Iedere ziel is kostbaar in Gods oog
Page 95 and 96: In 1860 na een paar jaar waarin nie
Page 97 and 98: Een opleidingsschool voor predikers
Page 99 and 100: Conflicten. Beide mannen, zowel Bel
Page 101 and 102: wijden aan land en tuinbouw! De raa
Page 103 and 104: andere plaatsen twee nieuwe scholen
Page 105 and 106: 8. DE BOODSCHAPSTER VAN GOD IN HAAR
Page 107 and 108: Daar Ellen White veel tijd nodig ha
Page 109 and 110: Hoewel zwaar belast met vele proble
Page 111 and 112: en lichaam in de beste toestand moe
Page 113 and 114: ze:”Ik ben blij dat ik op het wat
Page 115 and 116: “WEEST VAST AANEENGESLOTEN, EEN V
Page 117: “Gisteravond hadden we een Dorkas
show all

De boodschapster des Heeren - Bazuin te Sion

Create successful ePaper yourself

Delete template?

Save as template?