De boodschapster des Heeren - Bazuin te Sion

“Gisteravond hadden we een Dorkas groep in ons huis en mijn medewerkers,
die hielpen in de voorbereiding van mijn artikelen voor de bladen
en kookten en naaiden, vijf in getal, zaten op tot middernacht om kleren
te knippen. Zij maakten drie broeken voor de kinderen van één familie.
Twee naaimachines draaiden tot middernacht. Ik denk dat er nooit een
gelukkiger groepje werkers was dan deze meisjes gisteravond.” (Brief uit
1897)
Ook in haar laatste levensjaren, toen zij in Californië in de Napa Vallei
woonde, bezocht zij vaak buren in de omgeving en hielp hen waar nodig.
Nog jaren na haar dood leefde Ellen White voort in de herinnering van
menige bewoner van de vallei als “DIE KLEINE OUDE VROUW MET
WIT HAAR DIE ALTIJD ZO VOL LIEFDE VAN JEZUS SPRAK.”
Wie zielen wint is wijs.
Zuster White had een veelzijdige belangstelling en haar geschriften tonen
dat zij zich bezighield met de meest uiteenlopende onderwerpen. Haar
bezigheden waren ook zeer gevarieerd en nimmer heeft zij zich er toe laten
verleiden om één onderdeel van het werk van Gods gemeente voor te
trekken boven de andere takken van het werk. Maar wat ze ook deed, alles
had uiteindelijk slechts één doel: Zielen te winnen voor het Koninkrijk
van haar Heer. Zij heeft dit doel uitgedrukt in de volgende woorden: “Het
werk boven elk ander werk, de zaak die boven alle andere de krachten
van de ziel behoort op te eisen en bezig te houden, is het werk om zielen
te redden waarvoor Christus is gestorven”. (The Youth s Instructor 4 mei
1893.)
Dit woord heeft zij in haar eigen leven tot waarheid gemaakt. Al haar
energie was uiteindelijk gewijd aan dit grote, alles omvattende werk. Haar
gebeden haar gedachten, haar arbeid concentreerden zich op dit ene grote
doel. Dit stempelde haar ook tot een persoonlijk werker. Eén ziel was
kostbaar in haar ogen, omdat ze wist dat die ene ziel kostbaar was in het
oog van Jezus. Hij had er Zijn leven, Zijn bloed voor gegeven. Al in haar
- pag - 115