De boodschapster des Heeren - Bazuin te Sion

“WEEST VAST AANEENGESLOTEN, EEN VAN ZIN EN EEN VAN
GEVOELEN: HOUDT VREDE EN DE GOD DER LIEFDE EN DES
VREDES ZAL MET U ZIJN”.
Zelfs deze gevoelige slag maakte haar te meer beslist om het werk waartoe
God haar had geroepen voort te zetten en om de naam van Jezus Christus
en Zijn grote verlossing bekend te maken tot aan het einde der aarde. Toen
ze zelf bijna zestig jaar was, vier jaar na de dood van haar man, verliet
ze Amerika voor het eerst, om de jonge gemeente in Europa te gaan versterken.
En nog was haar werk toen zij vandaar terugkeerde naar Amerika
in 1900 niet afgelopen. Nog vijftien levensjaren voegde God haar toe,
waarin zij vele van haar boeken en artikelen heeft geschreven.
Toen James White stierf in 1881 was hij haar trouwe levensgezel geweest
gedurende vijf en dertig jaren, maar wie had toen durven denken dat Ellen,
alleen, bijna nog eens die tijd de gemeente des Heeren zou blijven dienen
door woord en geschrift en daad. Zijzelf zeer zeker niet. Haar geestkracht
en opgeruimdheid behield zij echter tot het einde.
Beter een goede buur...
In de gelijkenis van de barmhartige Samaritaan heeft Jezus ons verteld
wie onze buren, wie onze naasten zijn. En hoewel we vanzelfsprekend
geen verslag hebben van alles wat James en Ellen, en in het bijzonder Ellen,
voor hun buren deden in de loop der jaren, zo vangen we hier en daar
een straal op van hun verhouding tot hun naaste omgeving.
In de winter 1862-1863, toen een vreselijke epidemie van difterie het land
teisterde, en twee van de kinderen ernstig ziek werden, wisten Ellen en
James hun leven te redden door middel van waterbaden en andere natuurlijke
middelen. Toen buren in de omgeving, waar de gevreesde ziekte
ook was binnengedrongen, hoorden van het succes dat broeder en zuster
White hadden met hun behandeling, riepen ze hun hulp in. Het duurde
niet lang of een flink deel van hun tijd werd besteed aan het helpen van
anderen. In een brief uit 1903 schrijft zuster White hierover: “Voordat ons
- pag - 113