wandeling - Federatie Historie Sittard-Geleen-Born

Ik had beslist goede ouders maar toch vond ik het wel “prettig” dat ik niet meer elke zondag naast pa in de
kerkbanken hoefde te zitten. Zeg maar de eerste stappen naar vrijheid werden mij zo gegeven en ik heb ze
beslist genomen.
Dat dat “nemen van die vrijheden” gepaard ging met enige kattenkwaad, zal zich de familie Doufet, wonende in
de Kapittelstraat bij de St. Petruskerk, met enig afgrijzen herinneren. Ik zal de dingen niet nader specificeren
maar, naar huidige normen, zouden wij zeker bestraft worden. Anno 1970 heette dat nog gewoon onschuldige
kattenkwaad.
Nu luisterde ik ook wel eens naar de verhalen die mijn vader vertelde. Overigens zou de walm van mijn vaders
dampende sigaar hierbij , wederom naar huidige normen, ook niet meer getolereerd worden. Anno 1970
hadden we immers nog geen rookverbod. De rook rook toen gewoon gezellig
Op enig moment vertelde hij mij iets van een groot circus op de markt, en een ontsnapte leeuw die een kerk
binnenliep tijdens de hoogmis. Hij sprak ervan dat dit in 1938 gebeurd was en dat bij de bewuste kerk een
beeldje van leeuw stond ter nagedachtenis aan het bovengenoemde voorval. Hij vertelde meer details maar
voor iemand van mijn (toen jonge) leeftijd was de gedachten van een leeuw in een kerk al spannend genoeg. O
ja, welke kerk?, hoor ik vragen. Dat was de St. Michael kerk op de grote markt in Sittard.
Ik sprak van zingen in de Petruskerk, maar in de bewuste St. Michael kerk repeteerden wij nogal eens. Nu viel
mij dat verhaal een paar jaar geleden weer in en ben ik, met mijn zoon, naar de St. Michaelskerk gegaan. Niet
maar de hoogmis, het circus was er ook niet meer maar het stenen leeuwtje nog wel. Ik kon het toch niet laten
om de kerk binnen te gaan en voelde mij weer een beetje die “Zittesje sjnaak”. Mijn zoon sputterde nog wat
tegen in de trant van : pap, moeten we nou die kerk binnengaan ?
Het verhaal van die leeuw in die kerk speelde zich af een paar jaar na de geboorte van mijn pa en hij zal er dus
moeilijk zelf bij zijn geweest. Heimelijk hoopte ik iemand te treffen die er wel persoonlijk bij was geweest. Het
toeval wilde dat ik in de kerk iemand trof die het voorval inderdaad als bezoeker had meegemaakt.
Afijn, desgevraagd begon hij in geuren en kleuren te vertellen. Van hoe bang de mensen waren, hoe een
leeuwentemmer de leeuw uiteindelijk de kerk uit lokte en sommigen enkele schietgebedjes meer baden voor
een goede afloop. Het had zelfs (compleet met foto) in de krant gestaan. Volgens de verteller verliet iedereen,
geschrokken maar springlevend de kerk.
Mijn zoon luisterde ernaar en ik zag aan zijn rode oortjes dat hij het even spannend vond als ik toen. Hoewel
zijn dierbaar oord (straks) ergens in het Limburgse Heuvelland zal liggen was het toch plezierige om hem te
laten “meegenieten” van mijn dierbaar oord.
35