wandeling - Federatie Historie Sittard-Geleen-Born

Jutta van Ravensberg stichtte in 1276 een begijnenhof in Sittard. Dit was eigenlijk een tehuis voor
alleenstaande vrouwen, vaak (oorlogs)weduwen, die bij elkaar woonden als religieuzen, maar dan
zonder de kloostergeloften van armoede en celibaat. Het begijnenhof van Sittard lag aan het eind
van het steegje tussen het Kerkplein en de Begijnenhofstraat. Dit steegje, nu Koninginnegetske
geheten maar vroeger vaak “Begienengetske” genoemd, was hun kortste weg naar de kerk.
Het pand waar de “Begijnen” op afgebeeld staan, werd in 1895 gebouwd als postkantoor van Sittard,
een ontwerp van ir. D. Knuttel die meerdere postkantoren in Zuid-Nederland heeft ontworpen. In de
jaren twintig bleek het gebouw niet meer te voldoen aan de eisen van de tijd. Daarom werd in 1935
een nieuw postkantoor geopend aan de Engelenkampstraat en werd de oude vestiging verbouwd tot
winkel. Het oorspronkelijke gevelbeeld is onherstelbaar verminkt sinds op winkelstraatniveau een
verdiepingshoge winkelpui werd aangebracht, aan de bovenzijde voorzien van een zeer forse luifel.
Daardoor is de samenhang tussen de begane grond en hogere verdiepingen letterlijk doorsneden
zoals aan de gevel boven de luifel nog goed te zien is.
17. Begijnenhofstraat
Het lange witte pand dateert uit de 18 e eeuw en was oorspronkelijk een combinatie van boerderij en
brouwerij, eigendom van de familie Thissen. In de tijd dat bier nog niet lang houdbaar was, lag de
schenkerij of het café niet ver weg. In dit geval werd het bier geschonken in “’t Sjterfhoes” aan het
Kerkplein dat met de brouwerij verbonden was. In het stucwerk op de gevel zijn twee figuurtjes
afgebeeld die herinneren aan de functie van het pand.
Veel woningen in de Begijnenhofstraat waren zogenaamde “altaarwoningen” waar priesters
woonden die een altaar in de Grote Kerk bedienden en daarmee in hun levensonderhoud voorzagen.
Toon Hermans heeft in het pand “Mastrigt”, Begijnenhofstraat 5, zijn jeugdjaren doorgebracht,
getuige een fragment uit zijn Levensboek:
“We moesten weer een toontje lager zingen en verhuizen naar een huis in de Begijnenhofstraat. Wel
een mooi huis, maar kleiner, en de huur was lager. In dat huis is mijn vader gestorven.
De Begijnenhofstraat was een smalle stille straat, waar hij vóór de deur nog naar de duiven zat te
kijken, achteroverleunend tegen de witte muur. Wachten op de duiven, dat was alles wat hij nog
deed, de laatste maanden van zijn leven. Hij is gestorven in mijn armen. Ik zat naast het bed, en weet
nog dat ik hem nu en dan voorzichtig een lepeltje suikerwater op de tong deed.
De laatste maanden voor zijn dood had ik het al zien aankomen. Hij was sterk vermagerd, at nog
maar weinig en was helmaal niet meer de bon-vivant die hij altijd was geweest.
Op een winteravond kwam hij thuis, met zijn jekker aan en zijn platte pet op, van een kienavondje in
Het Witte Paard. Hij had twee hazen gewonnen, ze hingen met hun koppen naar beneden.
Ik zie hem nog in de keukendeur staan met die twee hazen, en hoor hem nog roepen: `Kijk eens,
Maria, wat ik heb gewonnen!'
Ik nam het tafereel in me op, zei geen woord, omdat ik duidelijk kon zien dat hij niets gewonnen had,
maar alles verloren.
Toen hij er niet meer was stonden in het kleine voorkamertje nog tientallen dozen chocoladerepen en
een paar kisten beschuiten.
Toen hij werd begraven, liep ik in de rouwstoet met ons hele gezin. Ik had voor het eerst een lange
broek aan. We waren allemaal in het zwart en hadden ook een zwarte hoge hoed op. Ik keek in de
spiegel en vond dat ik eruitzag als een clown.”
17