Tiecelijn - Reynaertgenootschap

Tiecelijn 21
Men kan ervan uitgaan dat een genootschap, behalve op een permanente leiding
en bevlogen redactie, ook moet kunnen bogen op voldoende ‘interesse’. Dat laatste
betreft in eerste instantie het aantal leden ervan, van wie men mag aannemen dat
het ook (vooral) lezers zijn. In dat opzicht zit het nog altijd behoorlijk snor met het
Reynaertgenootschap, zoals Rik van Daele in een uitvoerig becommentarieerd onderzoek
heeft aangetoond. 2 Maar die interesse vertaalt zich ook in de bereidheid van
anderen/derden om financiële middelen aan te reiken. Op dat vlak heeft het genootschap
wellicht aan slagkracht ingeboet omdat belangrijke officiële subsidies al eens
zijn weggevallen. Dat valt weliswaar te betreuren, maar een afgeslankte beurs kan de
redactie ook prikkelen tot weloverwogen keuzes. Dat is in het recente verleden meer
dan één tijdschrift – eveneens het product van een ‘gezelschap’ – overkomen, al moet
gezegd dat meer dan één besnoeiing even betreurenswaardig is te noemen.
Interesse betekent ook dat de publicatie die door een genootschap wordt verzorgd,
voldoende lezenswaardige kopij aanbiedt. En die kopij wordt liefst niet alleen geleverd
door een goedmenende vaste redactie, maar ook door auteurs of medewerkers die
kwalitatief hoogstaande beschouwingen kunnen en willen wijden aan het betrokken
troetelkind. Wat dat betreft heeft Tiecelijn een vrij geloofwaardige voorgeschiedenis.
In de loop van zijn twintigjarig bestaan heeft het blad meer dan één redactionele
facelift ondergaan en hopelijk blijvend de aandacht gewekt van een handvol professionele
lezers die, elk op hun manier, gedreven omgaan met de matière renardienne.
Mijn tweede bedenking heeft te maken met de afbakening of zelfopgelegde begrenzing
van het object waarover in Tiecelijn is en nog zal worden bericht. Van meet af
aan heeft het tijdschrift geopteerd voor een zo breed mogelijke benadering van één
tekst(traditie), weliswaar mét aandacht voor de culturele, folkloristische, toeristische
naleving, én de literaire of filologische kwaliteiten ervan. In het verleden heeft
dat uitgangspunt aanleiding gegeven tot perspectiefverruiming en een aardig aantal
themanummers opgeleverd, waarin ook de contemporaine (para)literatuur een
vaste stek heeft verworven. Getuige daarvan onder meer het brievennummer en de
bloemlezing vossenpoëzie. Een paar opmerkelijke uitstapjes niet te na gesproken, is
de vertrekbasis tot nog toe hoofdzakelijk Van den vos Reynaerde geweest. De meest
opvallende onderneming in de marge is ongetwijfeld de door Paul van Keymeulen
geleverde vertaling van onder meer de Oudfranse Roman de Renart.
Men kan zich de vraag stellen of het niet wenselijk is de bakens te verzetten en ook
nader in te gaan op allerlei aspecten die specifiek betrekking hebben op Reynaerts historie.
Wackers’ heruitgave van laatstgenoemde tekst in Reynaert in tweevoud (2002)
heeft zeker opnieuw de aandacht gevestigd op het (onderschatte) belang van deze
tekst. 3 Als de redactie bereid is de actieradius van haar werkterrein uit te breiden,
lijkt me de bestaansgrond van Tiecelijn als jaarboek voor de komende jaren zeker gewaarborgd.
Bovendien kan een hernieuwde aandacht voor zoveel mogelijk Reynaert-
~ 8 ~