Ilse (14): 'Mijn vader stierf bijna aan een vleesetende bacterie' - Selma
Ilse (14): 'Mijn vader stierf bijna aan een vleesetende bacterie' - Selma
Ilse (14): 'Mijn vader stierf bijna aan een vleesetende bacterie' - Selma
Create successful ePaper yourself
Turn your PDF publications into a flip-book with our unique Google optimized e-Paper software.
hij dat dat kwam doordat hij <strong>een</strong> paar dagen daarvoor veren had gespannen om auto’s mee op <strong>een</strong><br />
vrachtwagen vast te zetten, al had hij er toen niets van gevoeld.<br />
Mijn <strong>vader</strong> kreeg drukverband om zijn arm en pijnstillers en mocht daarna gewoon naar huis. Thuis<br />
voelde mijn <strong>vader</strong> zich ontzettend ziek. Hij heeft toen zelfs gezegd dat ze zijn arm er maar af moesten<br />
hakken, zo’n pijn had hij. De pijnstillers die hij slikte werkten niet en hij wist van ellende niet meer<br />
hoe hij moest zitten of liggen. Bij de apotheek haalde mijn moeder sterkere pijnstillers, maar ook die<br />
hielpen niet. Tegen middernacht gingen mijn <strong>vader</strong> en moeder daarom halsoverkop weer naar het<br />
ziekenhuis. In het ziekenhuis <strong>aan</strong>gekomen haalden de artsen het verband van mijn <strong>vader</strong>s arm. Ze<br />
schrokken verschrikkelijk van wat ze zagen: zijn arm was opgezwollen en zag helemaal blauw, rood<br />
en wit. De chirurg werd opgepiept en er werden weer foto’s gemaakt. De chirurg wilde ook <strong>een</strong> MRIscan<br />
maken, dat is <strong>een</strong> scan waarmee ze heel goed binnenin je lichaam kunnen kijken. Hiervoor<br />
moesten ze wachten op iemand die dat kon doen. Omdat het ’s nachts was duurde alles extra lang.<br />
Mijn <strong>vader</strong> raakte ondertussen in shock. Dat is <strong>een</strong> levensbedreigende toestand waarbij de druk in de<br />
bloedvaten te laag is om de lichaamsfuncties te laten werken. Door de extreem lage bloeddruk krijgen<br />
bepaalde cellen niet genoeg bloed, waardoor ze afsterven. Omdat dat wel <strong>een</strong> héél ernstig verschijnsel<br />
is bij all<strong>een</strong> <strong>een</strong> scheurtje in <strong>een</strong> spier, vertrouwden de artsen het niet. Dat was het eerste<br />
moment dat ze bedachten dat mijn <strong>vader</strong> wel <strong>een</strong>s <strong>een</strong> <strong>vleesetende</strong> bacterie kon hebben. Hij moest<br />
onmiddellijk geopereerd worden om de infectie open te leggen en schoon te maken.<br />
Loeiende sirenes<br />
Uiteindelijk werd mijn <strong>vader</strong> tegen de ochtend naar de operatiekamer gebracht. Mijn moeder wist<br />
toen nog niet wat er zou g<strong>aan</strong> gebeuren. Ze belde mijn halfbroer Paul om haar bij te st<strong>aan</strong>. Ook belde<br />
ze mij – ik was nog thuis en kon natuurlijk helemaal niet slapen – om te zeggen dat ze papa gingen<br />
opereren. Na <strong>een</strong> tijdje kregen mijn moeder en Paul te horen wat er <strong>aan</strong> de hand was en dat mijn<br />
<strong>vader</strong> ernstig ziek was door de bacterie. De kans dat papa het zou overleven was zelfs erg klein. Paul<br />
is mij toen komen halen en samen zijn we naar het ziekenhuis geg<strong>aan</strong>. Onderweg wist ik niet wat ik<br />
<strong>aan</strong> zou treffen en ik was erg bang. Toen ik papa zag lag hij op de intensive care <strong>aan</strong> allemaal infusen<br />
en andere apparaten die hem in leven hielden. Het was <strong>een</strong> vreselijk moment, want het voelde alsof<br />
ik afscheid moest nemen van mijn <strong>vader</strong>.<br />
Papa zag er niet meer uit als papa. Hij was erg opgezwollen. Dat kwam doordat hij wel veertig liter<br />
vocht naar binnen gepompt kreeg om zijn lichaam te zuiveren. Ook kreeg hij vocht om de shocktoestand<br />
waar hij in zat te behandelen. Hij zag er heel raar uit. Na vierentwintig uur leefde hij nog steeds<br />
en volgens de doktoren was dat <strong>een</strong> wonder. Hierdoor kregen we allemaal weer <strong>een</strong> beetje hoop.<br />
Een paar dagen laten was papa stabiel genoeg om hem nog <strong>een</strong> keer te opereren. De artsen wilden<br />
dat omdat ze het niet vertrouwden, ze wilden meer weefsel weghalen om er zeker van te zijn dat de<br />
bacterie helemaal weg was. Op de operatietafel bleek dat de spieren en het weefsel in zijn arm al<br />
helemaal dood waren, en daarom kon zijn arm niet gespaard blijven. De arm van mijn <strong>vader</strong> moest<br />
dus worden geamputeerd. Ook werden er <strong>een</strong> stuk van zijn rugspier en <strong>een</strong> stuk van zijn borstspier<br />
weggehaald, omdat <strong>een</strong> arm daar<strong>aan</strong> vastzit <strong>aan</strong> het lichaam. Na de operatie bleek dat zijn nieren<br />
niet meer werkten. Dat kon komen door de shocktoestand waar mijn <strong>vader</strong> in zat of doordat zijn<br />
spieren door de bacterie ernstig waren beschadigd. Mijn <strong>vader</strong> moest <strong>aan</strong> de nierdialyse. Omdat ze in<br />
dit ziekenhuis niet zo’n apparaat hadden st<strong>aan</strong>, moest mijn <strong>vader</strong> naar <strong>een</strong> ander ziekenhuis. Hij was<br />
eerst echter veel te zwak om te worden vervoerd, maar na twee dagen hebben ze hem toch overgeplaatst.<br />
Zes man stonden <strong>aan</strong> zijn bed en hielpen hem in <strong>een</strong> speciale ziekenwagen. Met loeiende<br />
sirenes werd hij naar <strong>een</strong> ander ziekenhuis gebracht.<br />
Angstdromen<br />
Ik was in de war en leefde in <strong>een</strong> roes. Elke dag zou ik mijn <strong>vader</strong> kunnen verliezen. En elke avond<br />
was ik weer blij en dankbaar als mijn <strong>vader</strong> er nog was. Al was het wel vreselijk om papa zo te zien,<br />
zo hulpeloos. Maar er gebeurde weer <strong>een</strong> wonder, want na <strong>een</strong> paar weken werkten zijn nieren weer.
Change language