Ilse (14): 'Mijn vader stierf bijna aan een vleesetende bacterie' - Selma

Ilse (14): ‘Mijn vader stierf bijna aan een vleesetende bacterie’
Met keelpijn en een zere arm gaat de vader van Ilse naar het ziekenhuis. Na onderzoek wordt hij
naar huis gestuurd met drukverband om zijn arm en pijnstillers. De pijn wordt echter ondraaglijk en
halsoverkop vertrekken vader en moeder weer naar het ziekenhuis. Daar blijkt het helemaal mis te
zijn en Ilse’s vader ligt weken op de intensive care. Ilse is ontzettend bang hem te verliezen, want hij
is letterlijk doodziek...
‘Ons gezin bestaat uit mijn vader, moeder, halfbroer en ik. Mijn halfbroer Paul is 35 jaar. We hebben
dezelfde vader, maar zijn moeder is overleden toen hij zestien was. Mijn vader is herniapatiënt en
heeft daardoor niet veel kunnen werken. Mijn moeder had daarom een fulltime baan als kleuterjuf, zij
werkte altijd overdag. Mijn vader heeft dus eigenlijk vanaf mijn geboorte voor mij gezorgd. Toen hij
zestig was heeft hij nog zijn vrachtwagenrijbewijs gehaald, dat was altijd al een grote wens van hem.
Voordat hij ziek werd heeft hij nog wat werk gedaan voor een garagebedrijf. Hij moest dan auto’s op
een vrachtwagen door het hele land rijden. Hierbij had hij geen last van zijn rug. Maar door wat er is
gebeurd, kan hij het rijden op een vrachtwagen wel vergeten. Mijn vader heeft namelijk op het randje
van de dood gezweefd.
De bacterie die papa had noemen ze een Hemolytische Streptokok, dat is een vleesetende bacterie.
Vrijwel iedereen heeft deze streptokokken. Ze komen voor in holtes zoals de keel en neus, maar zitten
ook op je huid. Deze bacterie kan daardoor ook via een wondje in je lichaam komen. Meestal is
je lichaam goed opgewassen tegen deze bacterie, maar een enkele keer kan het lichaam de bacterie
niet goed afweren en gaat deze zijn eigen leven leiden. Dan eet hij onderhuids vet en ander zacht
weefsel op. Terwijl hij dat doet, komen er gifstoffen vrij in het bloed waardoor iemand in shock raakt.
Papa was om de een of andere reden niet opgewassen tegen de bacterie. Hoe dat kwam weten we
niet en zelfs de dokters snappen het nog steeds niet. Het is een ingewikkelde ziekte. Je hebt verschillende
streptokokken; groep A en groep B. Groep A is de gevaarlijkste, en deze had mijn vader.
Koortsverschijnselen
Papa had nergens een wondje, daar hebben de artsen hem op gecontroleerd. Wel had hij al lange
tijd last van keelpijn die maar niet overging. De dokters denken dat de bacterie vanuit zijn keel op
een zwakke plek in het lichaam is gaan zitten. In mijn vaders geval was dat zijn arm, daar is de bacterie
vet en weefsel gaan eten. Maar ja, omdat het zo’n zeldzame ziekte is weten de dokters er maar
weinig van af. Als het meer voor zou komen hadden ze de symptomen misschien ook wel eerder
herkend. Dan was het beter te behandelen geweest en had mijn vader nu waarschijnlijk zijn arm nog
gehad... Op een ochtend werd papa wakker met hevige pijn in zijn keel, daarbij had hij ook vreselijke
pijn in zijn arm. Ook had hij koortsverschijnselen, maar de thermometer gaf geen verhoging aan. Hij
is toen eerst gewoon zijn dagelijkse dingen gaan doen, hij moest ook nog even langs zijn werk. Zijn
baas zei tegen mijn vader dat hij er niet goed uitzag en dat hij maar even naar het ziekenhuis moest
gaan voor die rare pijn in zijn arm. Toen papa thuiskwam heeft hij de dokter gebeld. Die zei dat papa
alle verschijnselen vertoonde van hartproblemen. Als je problemen hebt aan je hart straalt dat namelijk
door naar je arm. Mijn vader moest naar het ziekenhuis om een hartfilmpje te laten maken. In het
ziekenhuis werden ze echter niet veel wijzer van het hartfilmpje, want met zijn hart bleek helemaal
niets mis. Papa was intussen erg ziek geworden. Hij had het benauwd en zweette enorm. Hij zag
grauw van de pijn. Toen hebben de artsen bloed afgenomen bij mijn vader. Er moest iets goed fout
zijn, want je zag papa echt lijden...
Opgezwollen arm
De artsen onderzochten mijn vaders arm omdat hij aangaf vooral daar pijn te hebben. Er werden een
röntgenfoto en een echo gemaakt. Er bleek een scheurtje in een spier te zitten, de triceps. Zelf dacht

hij dat dat kwam doordat hij een paar dagen daarvoor veren had gespannen om auto’s mee op een
vrachtwagen vast te zetten, al had hij er toen niets van gevoeld.
Mijn vader kreeg drukverband om zijn arm en pijnstillers en mocht daarna gewoon naar huis. Thuis
voelde mijn vader zich ontzettend ziek. Hij heeft toen zelfs gezegd dat ze zijn arm er maar af moesten
hakken, zo’n pijn had hij. De pijnstillers die hij slikte werkten niet en hij wist van ellende niet meer
hoe hij moest zitten of liggen. Bij de apotheek haalde mijn moeder sterkere pijnstillers, maar ook die
hielpen niet. Tegen middernacht gingen mijn vader en moeder daarom halsoverkop weer naar het
ziekenhuis. In het ziekenhuis aangekomen haalden de artsen het verband van mijn vaders arm. Ze
schrokken verschrikkelijk van wat ze zagen: zijn arm was opgezwollen en zag helemaal blauw, rood
en wit. De chirurg werd opgepiept en er werden weer foto’s gemaakt. De chirurg wilde ook een MRIscan
maken, dat is een scan waarmee ze heel goed binnenin je lichaam kunnen kijken. Hiervoor
moesten ze wachten op iemand die dat kon doen. Omdat het ’s nachts was duurde alles extra lang.
Mijn vader raakte ondertussen in shock. Dat is een levensbedreigende toestand waarbij de druk in de
bloedvaten te laag is om de lichaamsfuncties te laten werken. Door de extreem lage bloeddruk krijgen
bepaalde cellen niet genoeg bloed, waardoor ze afsterven. Omdat dat wel een héél ernstig verschijnsel
is bij alleen een scheurtje in een spier, vertrouwden de artsen het niet. Dat was het eerste
moment dat ze bedachten dat mijn vader wel eens een vleesetende bacterie kon hebben. Hij moest
onmiddellijk geopereerd worden om de infectie open te leggen en schoon te maken.
Loeiende sirenes
Uiteindelijk werd mijn vader tegen de ochtend naar de operatiekamer gebracht. Mijn moeder wist
toen nog niet wat er zou gaan gebeuren. Ze belde mijn halfbroer Paul om haar bij te staan. Ook belde
ze mij – ik was nog thuis en kon natuurlijk helemaal niet slapen – om te zeggen dat ze papa gingen
opereren. Na een tijdje kregen mijn moeder en Paul te horen wat er aan de hand was en dat mijn
vader ernstig ziek was door de bacterie. De kans dat papa het zou overleven was zelfs erg klein. Paul
is mij toen komen halen en samen zijn we naar het ziekenhuis gegaan. Onderweg wist ik niet wat ik
aan zou treffen en ik was erg bang. Toen ik papa zag lag hij op de intensive care aan allemaal infusen
en andere apparaten die hem in leven hielden. Het was een vreselijk moment, want het voelde alsof
ik afscheid moest nemen van mijn vader.
Papa zag er niet meer uit als papa. Hij was erg opgezwollen. Dat kwam doordat hij wel veertig liter
vocht naar binnen gepompt kreeg om zijn lichaam te zuiveren. Ook kreeg hij vocht om de shocktoestand
waar hij in zat te behandelen. Hij zag er heel raar uit. Na vierentwintig uur leefde hij nog steeds
en volgens de doktoren was dat een wonder. Hierdoor kregen we allemaal weer een beetje hoop.
Een paar dagen laten was papa stabiel genoeg om hem nog een keer te opereren. De artsen wilden
dat omdat ze het niet vertrouwden, ze wilden meer weefsel weghalen om er zeker van te zijn dat de
bacterie helemaal weg was. Op de operatietafel bleek dat de spieren en het weefsel in zijn arm al
helemaal dood waren, en daarom kon zijn arm niet gespaard blijven. De arm van mijn vader moest
dus worden geamputeerd. Ook werden er een stuk van zijn rugspier en een stuk van zijn borstspier
weggehaald, omdat een arm daaraan vastzit aan het lichaam. Na de operatie bleek dat zijn nieren
niet meer werkten. Dat kon komen door de shocktoestand waar mijn vader in zat of doordat zijn
spieren door de bacterie ernstig waren beschadigd. Mijn vader moest aan de nierdialyse. Omdat ze in
dit ziekenhuis niet zo’n apparaat hadden staan, moest mijn vader naar een ander ziekenhuis. Hij was
eerst echter veel te zwak om te worden vervoerd, maar na twee dagen hebben ze hem toch overgeplaatst.
Zes man stonden aan zijn bed en hielpen hem in een speciale ziekenwagen. Met loeiende
sirenes werd hij naar een ander ziekenhuis gebracht.
Angstdromen
Ik was in de war en leefde in een roes. Elke dag zou ik mijn vader kunnen verliezen. En elke avond
was ik weer blij en dankbaar als mijn vader er nog was. Al was het wel vreselijk om papa zo te zien,
zo hulpeloos. Maar er gebeurde weer een wonder, want na een paar weken werkten zijn nieren weer.

De artsen in het nieuwe ziekenhuis waren positief en gaven mijn vader weer een kans om te overleven.
Ze hielden hem alleen wel kunstmatig onder narcose. Ten eerste omdat mijn vader nog heel
veel pijn had, ten tweede omdat hij alles wat er gebeurde geestelijk nog niet zou kunnen verwerken.
Hij sliep dus als het ware.
Hij kreeg vanaf dat moment last van angstdromen, heeft hij later verteld. Hij had last van een zogenoemd
delirium, dan kun je geen onderscheid meer maken tussen fantasie en realiteit. Zo droomde hij
dat hij ontvoerd was en dat mijn moeder losgeld moest betalen. Hij heeft zelfs een keer zijn beademingsslangen
eruit getrokken en hij moest worden vastgebonden aan zijn bed omdat hij de dokters
aanzag voor ontvoerders.
Van de vijf weken op de intensive care weet hij zelf verder niets meer. Na een aantal weken werd de
slaapmedicatie afgebouwd en werd mijn vader langzaam wakker. Er werd hem verteld wat er was
gebeurd en dat hij zijn arm miste. Mijn vader kon het eerst allemaal niet geloven. Pas toen hij van de
intensive care kwam besefte hij wat er was gebeurd. Daarna heeft hij nog drie weken op de gewone
afdeling gelegen. Hij had het heel moeilijk. Hij moest bijvoorbeeld opnieuw leren lopen en zijn balans
terug vinden.
Tweeëndertig infusen
Nu is mijn vader bijna drie weken thuis. Er komt twee keer per week iemand van de thuiszorg om zijn
wond schoon te houden en één keer per week moet hij naar het ziekenhuis om de plek te laten controleren.
De wond loopt van zijn nek tot over zijn middel, en omdat deze zo lelijk is moet mijn vader
nog huidtransplantaties ondergaan. Maar dat kan pas als de wond helemaal genezen is.
Niet alleen voor mijn vader, ook voor ons – mijn moeder, halfbroer en ik – was het een vreselijke
ervaring. Het ene moment ging mijn vader naar het ziekenhuis met een zere arm en de volgende
ochtend stond ik naast zijn bed op de intensive care. Hij had toen tweeëndertig infusen in zijn lichaam
zitten. Het was zo ontzettend gek om mijn vader zo te zien. Ik was elke dag bang hem te verliezen, hij
was letterlijk doodziek.
Hoe mijn vader zo ziek heeft kunnen worden weet niemand. Het scheurtje in zijn arm en de vleesetende
bacterie hebben waarschijnlijk niets eens iets met elkaar te maken. Papa was waarschijnlijk
ook zo ziek geworden als hij dat scheurtje niet had gehad. De artsen staan nog steeds voor een
raadsel hoe de streptokok bij mijn vader zo heftig geactiveerd kon worden. Maar het is toch gebeurd
en daardoor moet mijn vader nu verder leven met één arm. Hij moet ook alles opnieuw leren doen
met één arm. Wij helpen hem met allerlei kleine dingetjes. Zo maak ik zijn bril vaak schoon en breng
ik hem drinken. We draaien de deksels op jampotten of andere potten niet helemaal dicht, zodat mijn
vader ze makkelijk met één hand open kan maken. Ook heeft mama de kaas al geschaafd en snijden
wij zijn vlees klein. Later kan hij dit met hulpmiddeltjes misschien zelf, maar nu moeten we hem nog
helpen.
Steun
Het betekent wel dat mijn vader nu heel afhankelijk is en dat is eigenlijk niets voor hem. Hij is heel
nuchter en recht door zee. Emoties toont hij zelden. Iedereen mag mijn vader graag en hij staat altijd
voor iedereen klaar. Hij zeurt ook nooit en je zult niet snel aan hem merken dat hij pijn heeft.
Papa houdt heel erg van de zon en is graag in Frankrijk, waar we een stacaravan hebben. Ook is hij
graag buiten in de tuin bezig. Hij zal al deze dingen nu veel moeilijker kunnen doen, hij kan bijvoorbeeld
geen heggen knippen met één arm of een kruiwagen duwen. Het is voor papa heel moeilijk dat
te accepteren.
Verder gaat het redelijk met mijn vader. Volgende week begint hij met fysiotherapie en ergotherapie.
Dan gaan ze hem leren om dingen met één arm te doen. Wij steunen hem in alles en zijn allemaal in
elk geval dolgelukkig dat hij het heeft overleefd en weer thuis is.
Ik heb van iedereen om mij heen heel veel steun gehad. We hebben massa’s kaarten gekregen en
het voelde heel fijn om te weten dat iedereen met ons meeleefde. Papa heeft momenten gehad waar-

op hij gewoon niet meer wilde leven, maar omdat wij er altijd voor hem waren wilde hij toch verder. Ik
zou tegen alle meiden die dit lezen willen zeggen: geniet van het leven. Ik heb nu zelf meegemaakt
dat het elk moment kan veranderen.’
Girlz! 02/2006 - Tekst: Selma Ogterop