Serie AVRO Grote Meesters: Rond Schumann & Sjostakovitsj

vrijdag 1 december 2006
grote zaal - 20.15 uur
Gelieve hoesten en andere
storende geluiden tot een
minimum te beperken.
Signalen van mobiele
telefoons en horloges
(afzetten!) kunnen musici
en bezoekers veel overlast
bezorgen.
Serie AVRO
Grote Meesters:
Rond Schumann
& Sjostakovitsj
Nederlands Blazers Ensemble
Daniel Raiskin, altviool
Wolfgang Amadeus Mozart 1756-1791
Serenade in Bes, KV361, ‘Gran Partita’ (1781/84)
Largo - Allegro molto
Menuetto - Trio I-II
Adagio
Menuetto (Allegretto) - Trio I-II
Romanze (Adagio - Allegretto - Adagio)
Thema mit 6 Variationen (Andante)
Finale (Molto allegro)
PAUZE
Dmitri Sjostakovitsj 1906-1975 / Dmitri Smirnov 1948
Sonate voor altviool, acht blazers en contrabas
(oorspronkelijk voor altviool en piano), opus 147 (1975)
Moderato
Allegretto
Adagio
Dit concert wordt rechtstreeks uitgezonden via Radio 4.
1

2
Mozart – Serenade in Bes KV361 ‘Gran Partita’
‘…‘s Avonds om elf uur hoorde ik twee klarinetten, twee hoorns en
twee fagotten een Nachtmuziek spelen. Het was nota bene mijn eigen
compositie. (…) De zes musici zijn arme drommels die het trouwens
best aardig doen, vooral de eerste klarinettist en de twee hoornisten.
De heren hadden de huisdeuren open laten zetten en zich toen in de
tuin opgesteld om mij, toen ik me net wilde uitkleden, op de meest
aangename manier van de wereld met het eerste Es-akkoord te
verrassen…’. Aldus schreef Mozart op 3 november 1781 vanuit Wenen
aan zijn vader.
Zo ging dat dus in de achttiende eeuw: wilde je iemand je dankbaarheid
of vriendschap tonen, je geliefde verrassen met een nachtelijke
serenade onder het slaapkamerbalkon, of had je behoefte aan muziek
bij een diner met voorname gasten, dan vroeg je een paar blazers om
muziek te maken, een paar ‘arme drommels’ dus. Veel meer stelde de
status van een bespeler van een blaasinstrument niet voor. Een musicus
van gewicht, dat was een violist, een pianist, een zanger of desnoods
een cellist.
Voor blazers werden serenades geschreven. Of cassationen,
divertimenti, nocturni en partita’s: entertainmentmuziek voor binnen
of buiten. Er was grote behoefte aan: in 1782 nam de Weense keizer
Joseph II een blazersensemble in vaste dienst ‘ter privaat en publiek
vermaak’. Een beetje aristocraat volgde dit voorbeeld, als hij het zich
kon veroorloven, en deze zogenaamde Harmoniemusik-bezetting
(twee hobo’s, twee klarinetten, twee fagotten en twee hoorns) werd
de populairste vorm van muzikaal entertainment in de tweede helft
van de achttiende eeuw. Mozart, Beethoven, Haydn, Schubert en
honderden kleine meesters schreven gebruiksmuziek voor deze
bezetting. Originele werken, maar ook bewerkingen van geliefde en
populaire opera’s, balletmuziek en symfonieën.
Wat bezielde Mozart?
De titel ‘Gran Partita’ van de Serenade in Bes is trouwens niet door
Mozart bedacht, maar later door een onbekende boven de autograaf
geschreven. Als die onbekende met ‘Gran’ groots heeft bedoeld, dan is
die toevoeging volledig terecht, want deze serenade overstijgt in alles
dat wat een serenade behoort te zijn. De bezetting klopt niet: geen
acht maar dertien spelers! Ook de lengte is anders dan anders: het stuk
duurt niet twintig of laten we zeggen dertig minuten, zoals de langste
symfonie van Mozart, maar vijftig minuten! En erger nog: de muzikale
boodschap is van een ongekende diepgang (je moet van goeden huize
komen om daar op je balkon vijftig minuten lang naar te moeten
luisteren).
Dus wat bezielde Mozart om zijn ‘Gran Partita’ te schrijven? Het
is natuurlijk gissen, maar zou Mozart Mozart niet zijn als hij het
cliché niet wilde doorbreken? Waarom moest entertainmentmuziek
oppervlakkig zijn? De opdrachtgever, waarschijnlijk keizer Joseph
II, vroeg daar wel om, maar Mozart, in deze jaren in een ‘winning
mood’, had daar een frisse kijk op. Hij was zojuist toegetreden tot
de plaatselijke vrijmetselaarsloge. De klarinetgeweldenaar Anton
Stadler was ook lid, samen met zijn broer Johan, eveneens klarinettist.
Twee Boheemse klarinettisten, David en Vincent Springer, die
zich hadden gespecialiseerd op de bassethoorn – een nieuw en
in nauwe samenwerking met Stadler ontwikkeld klarinettype
– behoorden tot dezelfde loge. Het lijkt erop dat de vriendschap en
de vrijmetselaarsband met deze klarinettisten een belangrijke rol
hebben gespeeld in Mozarts drijfveren om zo’n exceptionele serenade
te schrijven. (Luister naar het eerste trio van het eerste Menuet:
geschreven voor zijn vier logekompanen!)
Mozart voegde aan de tot dan gebruikelijke Harmoniemusik-bezetting
twee extra hoorns toe (voor extra spektakel), een contrabas (de pater
familias, die zorgt voor nog meer diepte in de klank) en, ook nooit
eerder vertoond, twee bassethoorns, groter en dus lager van stemming,
met een prachtige melancholieke klankkleur. Mozart hield erg van
dit instrument en gebruikte het ook in onder andere de Maurerische
Trauermusik en het Requiem.
Groots, voortreffelijk en verheven
Op 23 maart 1784 was het dan zover: in het Burgtheater in Wenen

organiseerde
Anton Stadler een
benefietconcert
ten eigen bate,
waarin hij samen
met twaalf andere
geweldige spelers
de ‘Gran Partita’ in
première bracht.
Recensent Johann
Achttiende-eeuwse Harmonie
Friedrich Schink
schreef daags na het
evenement: ‘…heb vandaag een stuk gehoord voor blaasinstrumenten
van mijnheer Mozart in vier delen, prachtig en verheven. De
bezetting was voor dertien instrumenten, vier hoorns, twee hobo’s,
twee fagotten, twee klarinetten, twee bassethoorns en een contrabas
en elk instrument werd bespeeld door een meester. O, het had zo’n
schitterende uitwerking, groots, voortreffelijk en verheven...’ Ja, u hebt
het goed gelezen: vier delen! Had Mozart het werk nog niet af? Of was
Anton bang dat de hele serenade voor zijn publiek te lang was? Als dat
waar is, dan is er in die tweehonderd jaar concertpraktijk niet heel veel
veranderd…
Schink had gelijk, ‘prachtig en verheven’. In de ‘Gran Partita’ zit alles:
statigheid, trots, humor, ernst, melancholie, brutaliteit, mysterie,
genegenheid en liefde, om maar een paar aspecten te noemen. Elk van
de zeven delen heeft zijn eigen karakter, maar ook binnen zo’n deel
wordt om de haverklap een andere pet opgezet. We hebben het stuk
met het Nederlands Blazers Ensemble echt heel, heel vaak gespeeld
en nog altijd ontdekken we nieuwe dingen. Het lijkt wel een tovertuin
waarin steeds weer een onverwacht nieuw bloempje tevoorschijn komt.
Kijkje in de keuken
Het is in dit verband natuurlijk niet te doen om al die bloempjes van
de ‘Gran Partita’ aan u te tonen. Laten we ons daarom beperken tot
het begin, zeg maar de eerste twee minuten. Een klein kijkje in de
keuken van chef-kok Wolfgang. De ‘Gran Partita’ begint zoals een Gran
Partita behoort te beginnen, dus met grootse, koninklijke akkoorden,
gespeeld door het hele ensemble. Het hele ensemble? Nee, al in de
eerste maat blijkt er eentje niet mee te doen: een eenzame klarinet (zijn
logevriend Stadler) gaat zijn eigen weg. Tot drie keer toe onderbreekt
de goegemeente deze dappere dodo. Het lijkt wel alsof Mozart het
spanningsveld wil laten horen tussen het individu en de macht van het
grootste getal (niet vrij van autobiografische symboliek, zou je kunnen
zeggen: Mozart heeft zijn hele leven proberen te ontsnappen aan de
kracht van deze macht). Voor even krijgt de klarinet de kans en vertelt
zijn verhaal (we zijn dan in maat vier aanbeland): een prachtig verhaal,
een beetje heilig, het lijkt de waarheid, diepzinnig en wijs in ieder geval,
verteld met grote integriteit. Dan, in maat zes, blijken er zich toch twee
brave borsten mee te willen bemoeien: de eerste hobo en de eerste
bassethoorn. Wat ogenblikkelijk door de kerkenraad (het tutti) wordt
beaamd in maat zeven: braver en gehoorzamer heeft muziek zelden
geklonken. Nog een keer krijgen de twee brave borsten de kans (maat
acht en negen), iedereen stemt in, de hobo is nu echt zeker van zijn zaak
en doet z’n zegje (maat twaalf), de bassethoorns ook (maat dertien),
iedereen lijkt dik tevreden en men sluit samen af in het slotakkoord van
maat veertien. En dan begint de ‘Gran Partita’ pas echt.
Stelt u zich voor wat dat inhoudt: er komen nu nog zo’n vijftig
minuten muziek, dit is pas het begin! Muziek die op dezelfde manier,
met dezelfde intensiteit als de introductie van veertien maten, de
meerlagigheid van de menselijke aard blootlegt.
Revolutionair in vorm en uitdrukkingskracht
Nog een paar voorbeelden: de saamhorigheid van de vier
vrijmetselaarsvrienden in het eerste trio van het eerste Menuet. Elegant
en eensgezind spelen de vier klarinetten elkaar de bal toe, hoewel na
de eerste dubbele streep tegen alle regels in toch een beetje stout wordt
gedaan. Of het Adagio: een pulserende klok die eeuwig doortikt.
En boven die puls die prachtige melodie – breekbaar, expressief en
eindeloos lang, perfect in evenwicht verdeeld over de drie solisten, de
hobo, klarinet en bassethoorn.
3

4
Het eerste trio van het tweede Menuet: het getalsmatige middelpunt
van de ‘Gran Partita’, aan beide kanten zijn drieëneenhalf deel:
drieëneenhalf daarvoor en drieëneenhalf erna. De opeenvolging van de
zeven delen vormt zijn eigen spiegelbeeld: bes-bes-es-bes-es-bes-bes
(is dit vrijmetselaarssymboliek?). Dit geweldige trio, spil van de ‘Gran
Partita’, schreef Mozart in een spectaculaire toonsoort, bes mineur. Na
deze naar melancholie zoekende noten met plotselinge, dramatische
uithalen volgt Trio II: een tongue-in-cheek Oostenrijkse Ländler, een
dijenkletser die maar geen dijenkletser wil worden.
Niet te versmaden: de Romanze. Maar het is geen échte ode aan de
liefde, geen muziek vol overgave en passie. Mozart lijkt ons, nu het over
‘romantiek’ gaat, ook hier een knipoogje te geven, hoewel het bij de
coda wel even ijzingwekkend ernstig wordt.
Dan het Andante met variaties, misschien wel het hoogtepunt van de
‘Gran Partita’. Er blijft ons in deze variaties niet veel bespaard, vooral
als Mozart in de vijfde variatie de klarinetten en bassethoorns een
kabbelend beekje laat nadoen en door de hobo, zwevend daarboven, de
mist en wolken verdwijnen.
Tot slot de finale: alle remmen gaan los. Mozart lijkt zich nu echt
van niemand meer iets aan te trekken. Als een vrije vogel met wild
fladderende vleugels laat hij de klarinetten en hobo’s kwinkeleren,
contrabas en fagotten ronken en hoorns trompetteren. Geen twijfel
mogelijk: met z’n allen, ongeremd en vrij, op naar het einde…
Je zou de ‘Gran Partita’ utopisch kunnen noemen: revolutionair in zijn
vorm en uitdrukkingskracht. Gebruiksmuziek, maar hoge kunst.
Bart Schneemann, Nederlands Blazers Ensemble
Sjostakovitsj/Smirnov – Sonate voor altviool, acht blazers en
contrabas
Begin juli 1975 belde Sjostakovitsj met Fjodor Droezjinin, altviolist van
het Beethoven Kwartet. Hij had technisch advies nodig, want hij was
begonnen aan een Altvioolsonate. Waarschijnlijk was toen het grootste
deel van het stuk al af, want vijf dagen later belde de componist
opnieuw om te melden dat het werk klaar was. En passant meldde
hij dat hij binnenkort zou worden opgenomen in het ziekenhuis.
Droezjinin begreep toen dat hij de aanstichter was van deze sonate
en stelde Sjostakovitsj voor om de pianopartij te laten spelen door
Michail Moentijan. Op 26 september 1975 overleed Sjostakovitsj in het
ziekenhuis. De Altvioolsonate is zo zijn laatste werk geworden. Het stuk
ging met Droezjinin en Moentijan op 26 september 1975 in première
in het huis van Sjostakovitsj tijdens een besloten, informeel concert.
Vanavond klinkt de Altvioolsonate in de bewerking voor altviool, acht
blazers en contrabas die Dmitri Smirnov enkele jaren geleden maakte
voor het Nederlands Blazers Ensemble. Dmitri Smirnov studeerde
aan het Moskous Conservatorium bij Nikolaj Sidelnikov, Edison
Denisov en Jury Khopolov. In 1976 won hij met zijn Solo voor harp
de eerste prijs van een concours in Maastricht. Sindsdien ontvangt
hij geregeld compositieopdrachten en vinden er uitvoeringen plaats
van zijn werk. Zo ging in 1989 zijn opera Tiriel, op tekst van William
Blake, in première op het Freiburg Festival en in datzelfde jaar werd
zijn symfonie The Seasons uitgevoerd op het Tanglewood Festival.
Smirnov componeerde muziek voor televisiefilms, wetenschappelijke
documentaires en speelfilms van regisseurs als Tatiana Chivikova,
Mikhail Libman en Angus Macqueen. Hij schreef werken in opdracht
van onder andere London Sinfonietta, het Brodsky Kwartet, Orchestre
de la Suisse Romande en Amsterdam Sinfonietta. Zijn composities
klonken onder leiding van dirigenten als Peter Eötvös, Oliver Knussen,
Reinbert de Leeuw, Lev Markiz en Gennadi Rozhdestvensky.
Dmitri Smirnov heeft tijdens zijn studietijd in Moskou Sjostakovitsj
nog van nabij gemaakt. Daarover schreef hij onderstaand artikel.
Mijn Sjostakovitsj
Voor mijzelf, en voor alle andere Russen die in de tijd van Sjostakovitsj
leefden, was het niet mogelijk jezelf hedendaagse kunst voor te
stellen zonder zijn muziek. Ik, en met mij vele anderen, konden niet
anders dan trots zijn op het feit dat ergens dichtbij zo’n geweldige
persoonlijkheid zijn leven leidde en zijn muziek schreef. De muziek

van Sjostakovitsj klonk altijd in onze oren: via
de radio, de televisie en de luidsprekers die her
en der hingen.
Van tijd tot tijd verscheen er een bescheiden,
niet al te gezond uitziende man met een
jongenskapsel en een bezwaarde blik op onze
televisie. Stamelend en stotterend deelde hij
zijn creatieve ideeën met het volk. Daarna
reciteerde hij – soms las hij ze gewoon op – de
‘juiste’ en ‘ideologisch correcte’ slogans, die
echter niet echt bij zijn verschijning pasten.
Natuurlijk wist elke Rus dat dit bij het spel
hoorde en dat het voor hem onmogelijk was
om iets anders te zeggen. Iedereen kende en
hield van Sjostakovitsj. Zelfs de taxichauffeurs
vonden zijn Romance uit de suite The Gadfly
hun favoriete stuk ‘klassieke’ muziek.
Toen ik klein was, werd mij wel eens gevraagd
wat ik later wilde worden. Ik antwoordde altijd:
Dmitri Sjostakovitsj
‘Componist!’ Dan kreeg ik altijd de vraag: ‘Zoals
Sjostakovitsj?’ ‘Natuurlijk, want Prokoviev
is al dood en de rest telt niet mee’, antwoordde ik dan. Sjostakovitsj
en Prokoviev waren voor mij de enige moderne componisten die er
iets toe deden. Het was moeilijk om je een modernere muziek van
vandaag voor te stellen dan zijn muziek. Echter, tegen de tijd dat ikzelf
componist was geworden, begonnen er nieuwe namen te verschijnen
in de sovjetmuziekwereld: Stravinsky, Ives, Hindemith, Schönberg,
Webern, Berg, Bartók, Britten, Messiaen, Cage, Nono, Xenakis en de
minder makkelijk uit te spreken Stockhausen en Stuckenschmidt.
Vervolgens sijpelde langzaam ook hun ‘bourgeois’-muziek door.
Daarna kwamen Boulez, en later ook Lutoslawski en Penderecki,
naar Moskou om hun muziek te dirigeren. Wij waren erg onder de
indruk van deze verbijsterende muziek: ze gooide onze hele, blijkbaar
beperkte, visie door elkaar.
Het was alleen onmogelijk
om onder de invloed van
Sjostakovitsj uit te komen.
Zijn muziek had zo’n
immense kracht dat ze in
staat was de luisteraar geheel
te omvatten.
In 1967 verhuisde ik naar
Moskou om daar aan het
conservatorium te studeren.
Helaas was het al lang
geleden dat Sjostakovitsj
daar les had gegeven en er
was – voor mij – niemand
van zijn betekenis om mij Dmitri Smirnov
les te geven. Desalniettemin
was het muziekleven rijk en opwindend. Ten eerste waren er natuurlijk
de vele concerten waar Sjostakovitsj’ muziek werd gespeeld. Tijdens
mijn tijd in Moskou ben ik naar bijna alle premières van zijn werken
geweest. Tijdens de concerten zat Dmitri Dmitrijevitsj midden in
de zaal samen met zijn vrouw. Aan het einde liep hij altijd naar het
podium (wat naarmate de jaren vorderden steeds moeilijker leek te
gaan), knikte wat onhandig naar de zaal en alles eindigde dan met een
staande ovatie. Daarna ontstond dan een lange rij mensen, waar ik
me dan tussen wurmde, die de maestro een hand wilde geven. Op een
keer, nadat de bel voor het einde van de pauze al voor de derde keer
had geklonken, haastte ik mij langs een lege rij naar mijn stoel. Opeens
stond ik recht voor Sjostakovitsj, die uit de artiesteningang kwam.
Onmiddellijk vertelde ik hem over mijn bewondering voor de muziek
die ik net had gehoord en zei hem dat ik compositie studeerde. Hij
schudde mijn hand en bedankte mij oprecht. Dit moment ben ik nooit
meer vergeten.
Dmitri Smirnov
(vertaling & bewerking: Ernest Loot, Nederlands Blazers Ensemble)
5

6
Het Nederlands Blazers Ensemble (NBE) is een vriendenclub
van ruim twintig musici (hout, koper, slagwerk en contrabas),
grotendeels afkomstig uit de belangrijke Nederlandse
symfonieorkesten. Ongeveer vijftig keer per jaar komen
zij bij elkaar om bijzondere programma’s in te studeren en
uit te voeren in binnen- en buitenland. Het NBE geeft zijn
programma’s, die vaak de indeling ‘klassiek’ en ‘hedendaags’
ontstijgen, graag een theatraal accent.
Op deze manier creëerde het NBE de afgelopen jaren een groot
aantal nieuwe programma’s dat het eigen verhaal van een
componist of een solist vertelt. Zo ontstonden programma’s
rondom Kevin Volans, Roger Doyle, Alexander Raskatov, Luca
Francesconi, Cornelis de Bondt, Theo Loevendie, Guus Janssen,
John Psathas, Maarten Altena, Martijn Padding, Ayub Ogada,
Iva Bittova, The Hilliard Ensemble, Marco Beasley, Manos
Achalinotopoulos en Aynur.
Daarnaast maakte het NBE programma’s als Het Dagboek
van Schumann, waarin aan de hand van dagboekfragmenten
en pianomuziek van Schumann, in bewerkingen van Otto
Ketting, wordt verteld hoe Schumann waanzinnig wordt, of De
Schepping, waarin de Vlaamse auteur Bart Moeyaert zijn nieuwe
scheppingsverhaal vertelt bij een achttiende-eeuwse bewerking
van Haydns Die Schöpfung. Rondom het Mozart-jaar 2006
presenteert het NBE Le nozze di Figaro, Die Zauberflöte en Così
fan tutte als nieuwe kameropera’s.
Hoogtepunt van de avontuurlijke programmering van het NBE
is het Nieuwjaarsconcert dat elk jaar op 1 januari rechtstreeks
wordt uitgezonden op televisie vanuit het Concertgebouw. De
première van de compositiewedstrijd voor kinderen en jongeren
die hieraan is verbonden, vindt dit jaar op 17 december plaats in
Vredenburg.
Het NBE heeft eigen concertseries in Amsterdam: in het
Concertgebouw, Paradiso en het Muziekgebouw aan ’t IJ. Het
ensemble maakt gemiddeld twee buitenlandse concertreizen
per seizoen en heeft over nagenoeg de hele wereld opgetreden.
Het NBE maakte opnames voor Philips en het Engelse label
Chandos. Onder het motto ‘voor wie erbij was of erbij had
willen zijn’ startte het NBE in november 1999 een eigen cd-label,
NBELIVE. NBELIVE brengt elk jaar twee à drie liveregistraties
uit van de bijzondere projecten van het Nederlands Blazers
Ensemble.
zie ook www.nbe.nl
Eind vorig jaar verraste het NBE op het label NBELIVE met
een nieuwe cd-opname van Mozarts ‘Gran Partita’, die door de
pers met laaiend enthousiasme werd ontvangen. Zo schreef
het blad Luister: ‘Ruim 35 jaar na de opname die allerwegen
lof ontving, waagt het Nederlands Blazers Ensemble zich

opnieuw aan Mozarts ‘Gran Partita’. De lat lag hoog, maar
de nieuwe blazersgeneratie springt er sierlijk overheen. Deze
live-uitvoering sprankelt van begin tot eind. Het samenspel is
heerlijk, in een versierinkje hier en daar schittert de vonk van het
moment. Stevige aftrap van het Mozart-jaar.’
Daniel Raiskin, geboren in St.-Petersburg, studeerde altviool
in zijn geboortestad en later in Amsterdam en Freiburg.
Daarnaast studeerde hij orkestdirectie bij Lev Savich en volgde
hij masterclasses bij onder anderen Mariss Jansons, Neeme Järvi
en Jorma Panula.
Als solist trad hij op met een groot
aantal vooraanstaande orkesten in
binnen- en buitenland. Daarnaast
is hij een hartstochtelijk beoefenaar
van kamermuziek en speelde hij
met onder anderen Natalia Gutman,
Shlomo Mintz, Rainer Kussmaul,
Antje Weithaas, Quirine Viersen,
Vladimir Mendelssohn, Paul Meyer,
Frans Helmerson, het Osiris Trio, en
het Auryn en St.-Petersburg Kwartet.
Met pianiste Lisa Smirnova nam hij
het complete werk op voor altviool
en piano van Ernest Bloch. Ook is hij
te horen op de cd Take Two van Bart
Schneemann.
Daniel Raiskin is artistiek
directeur van het door hem
geïnitieerde Internationale
MuziekFeest Middelburg. Zelf
is hij ook regelmatig te gast op
andere nationale en internationale
muziekfestivals, zoals het Rheingau Musikfest, Mozartfest
Würzburg, Internationales Oleg Kagan Musikfest, Savonlinna
Festival en het Kuhmo Kamermuziekfestival in Finland.
Tevens behoort hij tot de vaste bespelers van het jaarlijkse
Internationaal Kamermuziek Festival Utrecht van violiste
Janine Jansen, dat dit jaar van 26 tot en met 30 december in
Vredenburg plaatsvindt.
Behalve als uitvoerend musicus is Daniel Raiskin in toenemende
mate actief als dirigent. Per augustus 2005 is hij benoemd tot
chef-dirigent van het Staatsorchester Rheinische Philharmonie
in Duitsland.
Daniel Raiskin voerde Sjostakovitsj’ Altvioolsonate in de
bewerking van Dmitri Smirnov eerder uit met het NBE.
De Telegraaf schreef toen (8 januari 2005): ‘Als er overigens
één altviolist is die het tegen acht blazers kan opnemen, dan is
het Daniel Raiskin wel. Deze Rus lijkt meer naar waarheid dan
naar schoonheid te zoeken, zijn altvioolspel klinkt als door
oerkrachten gestuurd. Het Nederlandse Blazers Ensemble wist
zich rijk met deze fascinerende podiumkunstenaar.’
Nederlands Blazers Ensemble
Bart Schneemann, hobo
Justine Gerretsen, hobo
Harmen de Boer, klarinet
Niek Wijns, klarinet
Frank van den Brink, bassethoorn
Gerrit Boonstra, bassethoorn, basklarinet
Dorian Cooke, fagot
Marieke Stordiau, fagot
Ron Schaaper, hoorn
Okke Westdorp, hoorn
Mirjam Steinmann, hoorn
Rebecca Grannetia, hoorn
Wilmar de Visser, contrabas
7

Programmasamenstelling en productie AVRO: Paul de Kok en Manon Tuynman
Eindredactie programmaboek: Afdeling Marketing & Communicatie Vredenburg
Vormgeving: Cees van Iwaarden/Vredenburg
8
Het volgende concert in De Vrijdag van Vredenburg:
vrijdag 8 december 2006 – grote zaal – 20.15 uur
Serie TROS Klassiek
Radio Kamer Filharmonie
Groot Omroepvrouwenkoor
Hartmut Haenchen, dirigent
Schubert Symfonie nr. 8 ‘Onvoltooide’
Kodály Mountain Night, voor vrouwenkoor a cappella
Brahms Serenade nr. 2
Het volgende concert in de serie AVRO Grote Meesters: Rond
Schumann & Sjostakovitsj:
vrijdag 26 januari 2007 – grote zaal – 20.15 uur
Radio Filharmonisch Orkest
Marin Alsop, dirigent
Barbara Deleu, fl uit
Maarten Dekkers, hobo
Hessel Buma, trompet
Barber Third Essay
Barber Capricorn Concerto
Brahms Symfonie nr. 1
Tip!
zondag 17 december 2006 – grote zaal – 15.00 uur
Nederlands Blazers Ensemble
Het Paradijs
In een wervelende muziekshow presenteert het Nederlands Blazers
Ensemble in Vredenburg tien composities van kinderen en jongeren. De
composities, geschreven op het thema Het Paradijs, worden geselecteerd
uit de inzendingen voor de jaarlijkse NBE/VARA Compositiewedstrijd
Op weg naar het Nieuwjaarsconcert. Na afl oop kiezen de musici van
het NBE samen met Hanneke Groenteman vier winnaars die mogen
optreden tijdens het Nieuwjaarsconcert in het Concertgebouw.