Klik hier voor 24e editie juni 2010 - Indo Privé

24 e editie: juni 2010
Laatste actuele nieuwtjes van
Celebraties en non celebraties
uit de indische gemeenschap
Indo Privé is een onafhankelijk niet politiek georiēnteerd blad, dient uitsluitend het wel en wee
van de Indische gemeenschap en zijn sympathisanten.
De redactie neemt geen enkele verantwoording voor de ingezonden stukken maar zal zo nodig de
reacties naar de verantwoordelijke personen toe sturen.
Het is niet toegestaan om zonder schriftelijke toestemming van de rechtmatige eigenaar of webmaster artikelen
en/of publicaties van deze website te dupliceren, of te verspreiden

De zomer in mijn hoofd
Het is buiten erg warm. De temperatuur geeft al vroeg 25 graden aan.
Ik zit deze ochtend op mijn terras; op mijn schoot een bord met een boterham en op tafel een
kopi-verkeerd. Ik zit loom in de schaduw en hoor de vogels in de bomen.
Mijn terrasmeubels zijn van gevlochten (kunst)riet in de vorm van de vroegere o zo bekende
rotanzitjes en geeft de tuin een Indisch accent. Dat wordt nog versterkt door de grote
potplanten die ik naar buiten heb gesleept; ook weer typisch Indisch: de Kembodja (Plumeria
of Frangipani) met haar prehistorische vormen en de Sedap Malam (Lady of the Night) die ik
uit Portugal heb gekregen via een vriend die dat weer uit het mooie Estrella-gebergte heeft
meegenomen. Bloemen ervan hebben die typisch zoete, bedwelmende geuren, die je vooral in
Indië‟s avonds na een warme dag op het platje altijd rook. Geuren die zich in mijn geheugen
hebben vastgezet. Je bent weliswaar niet de godganse dag met Indië bezig, maar het zijn vaak
de vele momentjes die je subiet terugvoeren naar vroeger. Zo zat ik tijdens mijn vakantie in
Spanje op een avond op de rand van het zwembad gezellig te kletsen, je kent dat wel, poten in
het zwembad, brandende theelichtjes op de rand, glaasje bij de hand.....en dan plotseling die
bekende geur van de Sedap Malam. Adoeh, helemaal van slag...ik kon alleen maar naar mijn
vrouw roepen: “Ruik je dat?”. Anderen keken verbaasd en enigszins beduusd op, maar zij
knikte echter enthousiast: “Ja, ik ruik het...”
Die kreet vroeg natuurlijk om enige uitleg aan de kinderen. Speciale geuren. Bloemengeuren
uit mijn jeugd.
De grote Kembang Sepatu-struiken (Hibiscus) maken het plaatje van een Indische tuin verder
compleet. Ook een Balinees stenen tuinornament in de hoek van de tuin vertelt iets over de
achtergrond van haar bewoners. De planten doen het wonderbaarlijk goed in deze warme
periode, de exoten voelen zich blijkbaar thuis......en ik ook, zodra ik me maar even in een
tropische omgeving waan.
Hoe was het ook weer? Pa, ‟s ochtends vroeg op zijn vrije dag in zijn eeuwige pyama met een
warme ketan met boeboek ebbie of met hartige klapper met gesmolten gula djawa op zijn
schoot.

Oh..., deze heerlijke ochtendluchten met op de achtergrond de altijd luidruchtige beo‟s in de
achtergalerij. De vele angreks van Ma (angrek bulan/witte orchidee) deden het ook altijd erg
goed bij de djamboeboom, daar helemaal achter in de open keuken. Opgebonden aan de
boomstam en een van de grote takken met repen têpês-klappa en arangstukjes, vlakbij die natte
plekjes in de open keuken: bij de pantjoeran (waterkraan). Een ideale habitat.
Ik heb gisteren tot mijn grote verrassing op de markt een kraam ontdekt met overheerlijke
papaya‟s ergens in de hoek. En groot! Meteen gekocht, natuurlijk. Een heel grote zag ik, bijna
geel. Hebzucht overviel me bij zo‟n aanblik.
Net als vroeger, eerst voelen en op de hand wegen, ruiken, en vooral kijken of er geen beurse
plekken (bonyok) zijn te ontdekken. En meteen tawarren natuurlijk; als ik er twee koop heb ik
een onderhandelingspositie.
Ik wil ook niet te lang wachten, want straks is het misschien op. Ik zag diverse passerende
allochtonen al met een schuin oog kijken. Deze waren bijzonder gaaf. “Is goed, hoor, neem ze
maar”, zei de verkoopster goedig, blij dat die kwetsbare exotische vruchten een aftrek vonden.
Want het blijft in dit land altijd een gok met dit spul. Ik las haar gedachten. Thuisgekomen heb ik
die grote vruchten meteen geschild en in blokjes gesneden met wat limoensap (djeruk nipis)
erover uitgeknepen boven de grote glazen kom. Daarna direct in de ijskast (“frigidaire” zeiden
we altijd) gedaan en straks na mijn koffie prik ik een vorkje van deze overheerlijke vrucht als
ochtendmedicijn.
Ach, deze Indische ontspannen manier van de dag beginnen is nou eenmaal mijn
„ochtendmedicijn‟. Stilt een beetje de zoete pijn van die eeuwige heimwee naar dat verrukkelijke
leven van toen.
Het geluksgevoel neemt langzaam toe, als een bandjir tijdens de natte moesson.
Wouter Pieplenbosch
Column Indo Prive Kijk ook op www.indische-emoties.nl
voor meer verhalen van bovenstaande auteur

Pim
Jones
Pim Jones
Met meer dan 40jaar muziekervaring als solist en als
bandlid behoort Pim Jones tot de laatste groep Indo
veteranen die in der Heimat zijn gebleven.
In de jaren 1980 t/m 1990 trad hij voornamelijk op in
Nederland en daarna tot het jaar 2000, was Duitsland
zijn territorium.
Van 2003 tot 2008 speelde hij meestal in Zwitserland
en Spanje. Met name door zijn easy listening
repertoire belandde hij meestal in nachtclubs of
speelde op personeelsavonden of bruiloften en
partijen. Nu treed hij voornamelijk op als Pim Jones
de solist of met een kleine formatie genaamd
Nice Way. U kunt oprecht zeggen dat dit een
uitstervend ras is want de moderne jeugdige musicus
of performer ambieert een geheel andere carrière.
Zij willen het liefst opslag beroemd worden en lenen
zich uitstekend voor programma´s als
X Factor, Idols en Popstars. Niet wetende dat er
slechts een enkeling het pad naar roem vergaard maar
de rest al spoedig in de vergetelheid geraakt.
Dus daarom kan ik concluderen dat Pim het nog niet
zo slecht heeft gedaan. Hij geniet nog intens van zijn
muziek en word nog steeds regelmatig gecontracteerd.
Info per email: pim_jones_p@hotmail.com
Tel. 0228-472606

Ron’s Dream
Vandaag 20 mei, was ik bij Stella Makadoero op bezoek en ondanks haar drukke werkzaamheden had ze nog tijd kunnen
maken voor dit interview en heeft mij ook uitgenodigd om van haar kookkunst te genieten.
Dat sloeg ik natuurlijk niet af…. Familie Makadoero is een muzikaal gezin.
Ron was in de jaren 70 als drummer begonnen bij de Marabunta en later bij the Nightbreakers.
Met Jules Makadoero, als sologitarist van de familie, kon je er dus alleen maar op wachten….
Een familieband kon natuurlijk niet uitblijven….
In 1982, besloten haar broers Jules en Ron met hun zusje Stella een bandje te formeren en “Challenge” werd geboren….
Met als doelgroep muziek voor nachtclubs, dansgelegenheden in en rond Scheveningen, bruiloften en partijen.
Allround, veel disco, jaren 70, funk en soul muziek en in eerste instantie niet voor de doorsnee Indische dansavonden.
Ze werden een veel gevraagde formatie in Den Haag en omgeving.
In 1994 stopte Stella met zingen, in blijde verwachting van haar tweede kind.
De band trok een andere zangeres aan, maar na een jaar besloten haar broers ook met de band te stoppen.
In het najaar van 1999 begon het echter weer te kriebelen en maakte Challenge een herstart met, naast Jules (gitaar), Ron
(drums) en Stella (zang) ook Rob Lubis aan de bas en zang en Frans van Koppenhagen als toetsenist.
De band werd een veel gevraagde formatie op Indische avonden, Pasar Malams en andere feestavonden.
In 2001 kwam hun eerste cd uit “Together Again”. In 2002 kwam Glenn Kuhuwael op percussie hen versterken en werd er
op veler verzoek een tweede cd gemaakt: “Sabor ami”.
Begin 2005 besloot Stella vanwege haar drukke werkzaamheden en de zorg voor haar dochter te stoppen met de band.
Ook Rob Lubis trok zich terug en Challenge kreeg een formatiewisseling.
In september 2008 kwam Challenge weer zonder zangeres te zitten en de broers deden alweer een voorlopig beroep op hun
zusje Stella en langzaam werd de draad weer opgepakt.
Ron’s Dream
Al vanaf de tienerjaren was de droom van Ron Makadoero ooit terug te keren naar zijn geboorteland Indonesië en daar
zinvol te betekenen voor minder bedeelden, jeugd en hun scholing. Hij was volop in voorbereiding om eindelijk na 40 jaar
in Nederland, de eerste serieuze stappen richting Indonesië te maken.
Helaas werden deze abrupt onderbroken. Ron Makadoero werd op tragische wijze op 8 juni 2009 van het leven beroofd.
Zijn droom waar te maken werd hem zelf helaas niet gegund.
De overige bandleden van Challenge besloten dapper, met hem in gedachte, door te gaan en trokken een nieuwe drummer
aan. Zijn broers en zusters hebben besloten “Ron‟s droom” waar te maken en hebben een fonds in het leven geroepen om
dit te kunnen realiseren. Zij hebben inmiddels hun eerste kind, een jongen van 10 geadopteerd en hebben ervoor gezorgd
dat hij met zijn moeder herenigd in de grote stad mag blijven en wordt zijn studie volledig betaald.
Samen met bevriende muzikanten zoals: Marabunta, the Nightbreakers, Eddy Chatelin, Triba, Pagaja, Rob Agerbeek Trio
(en natuurlijk Challenge zelf) is een verzamel cd gemaakt ter nagedachtenis van Ron.

CD Ron’s Dream
Mij viel de grote eer te beurt het lied “Ron‟s Dream” te mogen schrijven waarin
de volgende muzikanten te horen zijn: Allereerst Stella Makadoero ( Challenge) ,
Jane Goulding en Hans Mielatz (Pagaja), Nancy van Hek-Koymans (
Triba), Yvon, Mona en Ron Pattiselano (the Nightbreakers), Amy
(dochter van Stella) en Kelly (dochter van Jules). Eddy Chatelin (the Crazy
Rockers) deed voortreffelijk met gevoel en passie het ingesproken gedeelte.
Edo Harsteen heeft de basisarrangementen van het lied „Ron‟s Dream‟ gemaakt,
Ben Makadoero nam het Bahasa gedeelte voor zijn rekening en Ben Peea heeft
met Challenge het muzikale gedeelte voortreffelijk vertolkt en opgenomen in de
gloednieuwe opnamestudio “Mic In“ van Patrick Peea in Dordrecht.
De opbrengst van de cd gaat in het geheel naar de fonds “ Rons Droom”.
Een project voor scholing van kansarme jeugd in Indonesië.
De cd is te koop bij alle Challenge optredens, ook te bestellen Bij Stella. 070 393.2332
voor € 10 excl.portokosten. Maak Ron‟s droom waar door deze voortreffelijke cd aan te schaffen.
Deze prachtige en unieke cd bevat muziek voor elk wat wils.
Het tweede nummer van de CD, “Women in love”, is het eerste nummer dat Ron op het drumstel speelde toen hij in de
jaren 70 bij Marabunta begon. Challenge nam de drie Indonesische lievelingssongs van Ron op. Jazzpianist Rob Agerbeek,
die elk jaar op de Tong Tong Fair, voorheen Pasar Malam Besar, optreedt hoorde van dit initiatief en meldde zich meteen om
een muzikale bijdrage te kunnen leveren.
Marabunta, the Nightbreakers en Pagaja, alom bekend door het hele land van talloze optredens op Pasars en Indische
dansavonden ontbreken niet op deze CD. Ook Triba met Nancy van Hek-Koymans, Richard Pattiselano en Rick van Hek
zijn te horen en graag geziene gasten op de Jakarta Jazz Festival en dat wil zeker wat zeggen….

Tong Tong Podium
Zaterdagmiddag 22mei Tong-Tong podium….De stoelen voor het podium waren ver voor tijd reeds bezet en links, rechts en
erachter werden de rijen staande mensen hoe langer hoe dikker.
Van overal kwamen de mensen vandaan om het tribuut aan Ron Makadoero bij te wonen.
Eerst speelde Challenge hun bekende en zeer gewaardeerde repertoire en werd het één poco-poco wave voor het podium.
Bij Widuri werd het publiek er even stil van, Challenge speelde ‟n paar favoriete nummers van Ron en is weer helemaal
terug…..
Nono Keiluhu, al jarenlang mede-presentator van het Tong-Tong podium, kondigde de presentatie van de gezamenlijk
gemaakte cd aan. Binnen een mum van tijd kon je een speld horen vallen toen “Ron‟s Dream“ werd gezongen. Aandachtig
werd er naar de tekst geluisterd welke regel voor regel om beurten door de muziekvrienden vol gevoel en overgave werden
gebracht. Het was wéér gelukt het Tong-Tong theater te boeien, dat maakte het publiek met een daverend applaus kenbaar.
Olga van Reede, coördinator van de Tong Tong Fair artiesten, kreeg de eerste cd van Stella aangeboden en vervolgens gingen
de cd‟s grif van de hand.
Challenge en Ron‟s muziekvrienden, succes voor jullie bijdrage met het waarmaken van Ron‟s droom.
Armand Filon voor Indoprivé
De cd Beautiful Thoughts…Ron‟s dream
Is te bestellen via: www.ronsdroom.nl

Wally Stahlberg is Conceptontwikkelaar en gespecialiseerd in Thematische projecten. Momenteel heeft hij 2 grote
projecten. Als eerste is het Project Desa Warande.
In het gebied Warande II in Lelystad wordt de Indische Archipel gerealiseerd door woningen op eilanden te situeren.
Om het project goed tot zijn recht te laten komen, is de keuze gevallen op deze toplocatie als eilandengroep, waarna
je na de bouw waant in Klein Indonesië.
Wally Stahlberg
Indonesische archipel in Lelystad
De eilanden krijgen ieder een naam van een eiland, zodat bewoners kunnen zeggen dat ze in Nederland wonen op
het Bali- Sumatra-, Java of Lombokeiland!
Van verre is het bijzondere 'hoofdgebouw' al te zien, gebouwd in de zgn. Minang Kabaustijl, de specifieke bouwstijl
op het eiland Sumatra.
Het hoofdgebouw wordt dé ontmoetingsplaats voor iedereen die de gezelligheid zoekt, lekker wil eten, muziek wil
luisteren of evenementen wil bezoeken.
In het hoofdgebouw komen de volgende voorzieningen:
– Indonesische toprestaurant
– Indonesische toko met saté en afhaal-/kant en klaar-/rantang maaltijden
– Indonesisch kado-artikelenwinkel en reisbureautje
– Indonesische massagesalon, kapsalon en schoonheidssalon
– Overdekt terras voor een kopje koffie, drankje of ijsje.

Levensloopbestendig wonen voor jong en oud:
104 woningen, waarvan ca. 60 appartementen zowel in koop als huur,
4 woningen, met 24 woonunits voor psychogeriatische bewoners én
ca. 40 eengezins-, 2^1 kap- en vrijstaande woningen ook in koop en huur.
Mogelijkheden worden geboden om gebruik te maken van servicediensten zoals zorg, huishoudelijk werk,
tuinonderhoud, etc.
Door de ruime en 'groene' opzet waarin bijzondere boomsoorten en planten worden geplaatst in de lanen en
binnentuinen, wordt je direct geraakt door de Indische atmosfeer
De Javaanse- , Minang Kabau- en Balineese architectuur van de woningen zijn erg gevarieerd en optimaal benut in
afmetingen. Door de locatie aan het water bieden de woningen zowel uitzicht op het water als op de binnentuinen,
waar jong en oud elkaar kunnen ontmoeten.
In samenwerking met een zorgverzekeraar zullen de psychogeriatrische woningen worden uitgevoerd door de
dagelijkse aanwezigheid van verplegend personeel.
Typerend aan de woningen (artist impressie) zijn zijn de veranda's aan de voorzijde van de woningen en uitkijkend
op de binnentuinen. Tevens is het woonprogramma ook aan de voorzijde gesitueerd.
De dakoverstekken van de appartementen geven niet alleen een fraai beeld, maar zijn ook functioneel tegen het felle
zonlicht. De mogelijkheden om balkons af te sluiten, wordt eveneens geboden.
Zijn tweede project is in Emmeloord en is ongeveer 12hectare groot . Daar worden recreatie woningen en een
herstellingsoord gebouwd. In het recreatie park bevinden zich een groot zwembad een Indisch restaurant 4 overdekte
tennisbanen en een Indonesische winkel waar men allerlei snuisterijen kunt kopen. In het hoofdgebouw bevind zich
een verwarmde recreatieruimte waar men ook in de winter gezellig kunt converseren en genieten van een drankje en
een lekker hapje te midden van een authentieke Indonesische architectuur. Het geheel zal in November 2011
opgeleverd worden.
Geïnteresseerden kunnen zich aanmelden bij Coby de Boer
www.nbp̵-makelaardij.eu of naar de website gaan www.desawarande.nl .
Zij is de makelaar van het project maar organiseert tevens als hobby Indische
feest avonden in Almere. Toen zij zeven jaar geleden voor het eerst naar
Indonesië op vakantie ging was het alsof er een warme deken over haar heen
werd getrokken verklaart zij.
``De mensen zijn zo vriendelijk, het eten is heerlijk en de natuur fantastisch.
Het is als een tweede vaderland voor mij``. Inmiddels is ze al zeven keer in
Indonesië geweest en verhuurt zelfs ook huisjes op Bali.

Jim van der Hoeven
Overlijdensbericht.
Vandaag (10 mei 2010) om ca. 18.45 uur is Jim van der Hoeven ons op 81-jarige leeftijd ontvallen.
Jim werd gisteren met spoed in het ZMC in Zaandam opgenomen.
Samen met zijn broer Ed, die ruim een jaar geleden op 84-jarige leeftijd is overleden, speelden
ze in de band The Rollers.
Enkele bekende nummers van The Rollers waren o.a.: Violetta, Sweet Malaya, Aloha oe.
Op 1 mei hebben 3 zoons (Stanly, Jerry en Jorgen) van Jim nog in Raamdonksveer
(herdenking 1 mei 60 jaar) opgetreden met The Rollers Revival Band.

Dames van Kerkhoven
1 mei 2010, de 60j herdenking van immigranten en repatrianten te Raamsdonkveer was in volle gang en het was een
enorm succes. De opkomst was massaal en de mensen kwamen van heinde en ver naar dit evenement toe.
Tegenover mij aan tafel zaten drie charmante dames druk in gesprek, en ik dacht in mijn hoedanigheid als
redactiemedewerker van Indo Privé dat het gesprek wel iets was om er aandacht aan te besteden.
De eerste dame stelde zich voor als Joyce van Kerkhoven en haar moeder zat naast haar. Zij was in Surabaja geboren
en vertrok op haar zesde levensjaar in 1958 naar Nederland. Zij heeft drie kinderen en vier kleinkinderen en bezoekt
regelmatig pasar malams of andere kumpulans. Haar partner is zoals zij zelf zegt een Blanda, kan uitstekend Indisch
koken en is een liefhebber van Indorock muziek. Omdat zij zo dikwijls naar de pasar malam gaan zeggen de
kinderen wel eens dat zij op de pasar wonen. In tegenstelling tot haar jongere zusje heeft zij nog wel dat Indische
gevoel en voelt zij zich senang op deze evenementen. En als echte Indische heeft zij het natuurlijk altijd over eten,
dat kunnen zij op haar werk ook bevestigen. Zij vond het jammer dat deze herdenking nu pas gehouden werd omdat
heel veel oudere Indische mensen net als haar opa oma en vader er helaas niet meer zijn om dit mee te maken.
Haar moeder Emmy van Kerkhoven geboren Abels die de oorlog wel heeft meegemaakt verklaarde dat zij als enige
in de hele familie een toelage kreeg van de Stichting Pelita. Haar broer die in hetzelfde kamp zat als de echtgenoot
van dame nr3 is zelf twee keer afgewezen terwijl die wel de uitkering heeft gekregen. Waarop baseert de Pelita,
WUBO en WUF deze uitspraken? Eigenlijk zou net als de AOW iedere Indische die de oorlog heeft meegemaakt
deze uitkering moeten krijgen, want zij hebben in principe allemaal dezelfde ellende gekend en zijn alles
kwijtgeraakt.
Vader van Kerkhoven heeft tijdens de bersiap tijd nog in de gevangenis gezeten maar is toen bevrijd door de Britse
Gurkas. De hele familie met zes kinderen hebben jaren in het kamp gezeten. Opa van Kerkhoven heeft nog aan de
beruchte Burma spoorlijn moeten werken en is zodanig mishandeld dat hij blind terugkwam. Ook hij heeft bij alle
instanties aangeklopt maar kreeg nul op het rekest.
Onbegrijpelijk!...

Jiven op zijn Indisch met Margriet en André
De passie van Margriet en André Lammerts van Bueren geboren in Surabaja is dansen. En natuurlijk voornamelijk de
jive. Al bijna 42 jaar kennen zij elkaar en dansen samen.
Op zijn 7 e jaar ontdekte hij zijn liefde voor het dansen en al spoedig werd hij door zijn oom en zuster gestimuleerd om
verder te gaan. Toen hij 12 was deed hij al aan wedstrijden mee samen met zijn grote zus en wonnen meteen de eerste
prijs.Met Margriet gaf hij dikwijls demonstraties op Indische feesten.
In 2003 kreeg Margriet een zwaar auto ongeluk. Zij botste frontaal tegen een andere auto, maar had geluk dat ze zelf in
een redelijk grote wagen reed anders had zij dit waarschijnlijk niet overleefd. Een gebroken sleutelbeen, gebroken neus
en nog wat andere verwondingen liep ze op waar zij nog steeds de na weeën van voelt. Ondanks dat blijven ze rustig
door jiven.Als het enigszins mogelijk is gaan zij elk weekend wel dansen.
Margriet heeft ook eens een CD gemaakt waar Andress ook aan meewerkte maar om echt op een podium te gaan zingen
ziet ze niet zitten. Zij begint te trillen en kan haar zenuwen dan niet meer de baas. Dus blijft ze liever met beide benen
op de grond dansen.
Ze zijn bijna 40j getrouwd en hebben 2 zonen,1 dochter en 4 kleinkinderen. Een van hun zonen speelt in de musical
mama mia en staat onder contract bij Joop vd Ende producties.
“Het is jammer dat de jeugd niet meer zo veel interesse toont voor de tegenwoordige Indische avonden en kumpulans”.
“Men kan merken dat het een beetje aan het uitsterven is” zegt Margriet. Ik denk dat de volgende generatie Indische
kinderen geheel verhollands is en zich niet meer zal interesseren voor de Indische cultuur op enkele uitzonderingen na.
Dat is heel duidelijk te zien bij de Indische immigranten in Amerika. Hun kinderen zijn echte Amerikanen geworden. En
natuurlijk heeft het er ook mee te maken dat de Indische Nederlander vergeleken bij andere immigranten geen eigen
identiteit bezit. Toen zij nog in Indonesië (Nederlands Indië) woonden voelden zij zich al Nederlands en in Holland
aangekomen wilden zij zich zo snel mogelijk integreren in de Nederlandse bevolking.
André werd als beroepsmilitair al met 55j gepensioneerd en dacht dat hij eindelijk lekker kon genieten van zijn vrije
tijd. Maar dat viel toch een beetje tegen, want hij begon zich te vervelen en is tenslotte toch weer part time gaan werken.
Helaas kreeg hij twee jaar geleden last van zijn hart en nu denkt hij toch om er uiteindelijk mee te stoppen. Maar dansen
blijft zijn passie en daar wil hij voorlopig wel zo lang mogelijk mee doorgaan.

Column van Wouter Muller
Amerindo’s
Tijdens recente optredens in Amerika ontmoette ik vele (Indo‟s), die naar de VS geëmigreerd zijn.
Zij kwamen in de jaren ʼ50 eerst naar ons land als deel van de ca. 300.000 personen, die door de
Indonesische onafhankelijkheid hun geboorteland (Nederlands-Indië) uit moesten. Ze werden
„repatrianten‟ genoemd (mensen die teruggaan naar hun vaderland). Een volkomen foute benaming,
want hoe kan je teruggaan naar een land, waar je nog nooit ben geweest? Maar ze zijn naar
Nederland gekomen en moesten hier van voren af aan beginnen.
Toen in de jaren ʼ60 de VS de toelatingscriteria voor mensen met andere huidskleur verruimden,
grepen vele Indo‟s hun kans om ons land te verruilen voor een plek onder de (warmere) zon in de
USA. Verreweg de meesten zijn daar uitstekend in geslaagd. Met keihard werken, alles aanpakken,
de taal onder de knie krijgen, contacten leggen.
Nu ruim 40 jaar later zijn de meesten met pensioen en kijken ze (trots) terug op wat ze daar bereikt
hebben.
Ik heb velen van hen gesproken. In het Nederlands. Jawel dat is nog altijd hun eerste taal. Dat geldt
overigens niet meer voor hun kinderen. En hun kleinkinderen zijn vrijwel helemaal Amerikaans
geworden. Kunnen we hier nu spreken van geslaagde integratie?
Jim Florentis (70) vind van niet. Deze Indische jongen uit Apeldoorn waagde op 21-jarige leeftijd de
oversteek en vertelt mij met trots wat hij en vele andere Indo‟s door hard werken hebben bereikt.
Maar geïntegreerd? Hij zegt: ‟Wij, geïntegreerd? Integendeel. Wij zijn hier juist onszelf gebleven!”
In zijn visie hebben de Indo‟s in de VS hun eigen cultuur juist weten te behouden. ‟Wij hebben hier
allerlei Indische clubs opgericht om elkaar in onze vrije tijd te ontmoeten. Wij hebben ons niet
gemengd met de Amerikanen, want die kennen onze mannier van gezelligheid niet”. Vervolgens
prijst hij Amerika daarvoor. ‟Dat is juist het mooie van dit land. Dit land geeft je de kans en de
vrijheid om onder elkaar te zijn en daar je eigen gang te gaan. Latino‟s Afro‟s, Aziaten en wij Indo‟s
ook. Nobody cares!”
En hij citeert uit Woody Guthrie‟s beroemde folksong: ‟This land was made for you and me”. Maar
zegt hij ‟Je moet je wel aan de Amerikaanse regels houden. Wie dat niet doet word een loser en dan
tel je niet meer mee”.

pg2
De Amerikaanse samenleving is inderdaad een meltingpot van allerlei groepen, die verschillen van
sociale, religieuze en etnische afkomst. Toch voelen velen zich op een of andere manier Amerikaan
en uit men dat gevoel ook positief. Zo kent de Amerikaanse muziek menig voorbeeld waarin liefde
voor de USA bezongen wordt. In zowel de country muziek van Merle Haggerd of Buck Owens als in
popsongs van Bruce Springsteen, Eagles of Neil Young is dat te horen.
Dat zie ik de Earings, Borsato of De Dijk bij ons in Nederland nog niet doen.
Bij ons misbruiken populisten het ontspoorde gedrag van een kleine groep jongeren van
Marokkaanse afkomst.
Ze eisen integratie van alle allochtonen, maar bedoelen eenzijdige aanpassing aan onze cultuur.
Maar voor echte integratie is wederzijdse bereidheid tot verandering onmisbaar.
De Amerikaanse samenleving heeft vele immigranten opgenomen, die daar met succes de geboden
kansen hebben benut. Daaronder ook een donkere jongeman van Afro-Aziatische afkomst. In januari
2009 werd hij hun eerste zwarte president.
Nu wij nog. Het is misschien een ver toekomstvisioen, maar zie ik in de verte – achter de Haagse
Hofvijver – in het Torentje door de ramen al niet vaag het silhouet van Ahmed Aboutaleb?
(column is eerder gepubliceerd in de Twentse Courant Tubantia)

Oud en minder oud
Ik heb nog nooit een berichtje speciaal voor Indo Privé geschreven.
Als ICM moderator ben ik op een andere Indische site bezig, waarbij ik even tussen door graag wil memoreren aan
het feit dat er tig individuele sites zijn ontstaan maar er zijn er maar weinig die met het Indische gebeuren bezig
zijn. Naast het ICM noem ik Indo Privé, Indisch for ever, teman teman, tjampoer en de site van Johanna, deze drie
richten zich meer op de entertainment kant.
Vergeef mij als ik ze niet allemaal heb genoemd, maar bij deze mijn uiterste waardering.
Het zou een prachtig gebaar zijn als leden over en weer in ieders gebied iets doen, sporadisch want de scheiding
moet blijven anders is het een pot nat, en dat willen wij niet.
Belangrijk is echter dat wij elkander steunen ongeacht jouw voorkeur. Tenslotte zijn wij een Indische gemeenschap
en moeten wij het echt van elkander hebben, wij zijn aan elkaar verbonden en al willen wij het niet van elkander
weten, wij zijn bloedverwanten en zodanig dat wij als een gemeenschap worden gezien en benaderd.
Dit is de introductie van mijn verhaal en de ervaring van afgelopen zondag in Den Helder op de pasar waar ik als
huisband met mijn Tempo Doeloe band speelde.
Kort voor onze opkomst kwam Chris Uittenboogaard naar ons toe en vertelde dat er vanaf gisteren een Indo rock
café vast onderdeel is van zijn pasars. Prachtig zeiden wij, ook vervolgde hij, of wij samen met twee oudgedienden
en echte Indo rockers het laatste halfuurtje wilden volmaken.
Te weten Woody Brunings en Eddy Chatelin. Natuurlijk wilden wij dat.
Ik ken ze wel en iedereen die in de Indische wereld Andy Tielman kent, kent ook de Crazy Rockers.
Ver voor mijn tijd waren deze jongens al goed bezig om onze muziek cultuur gestalte te doen geven.
Ze zijn dus de oud gedienden en eigenlijk de bijna enige echte Indo Rockers die er nog zijn.
Laten wij wel wezen, echte Indo rock zoals dat vroeger werd gespeeld hoor je tegenwoordig niet veel.
Het sterft uit en dat is wat ik zo betreur. Het zou eigenlijk zo moeten zijn dat de originaliteit van vroeger weer terug
moest komen in onze eigen muziek.
Dat gaat natuurlijk niet meer, als je er niet mee bent opgeroeid, zal je het nooit zo kunnen beleven en spelen.
Neem mijzelf, ik ben altijd bezig geweest in de top 40 amusement waar ik de top 40 moest volgen en dus keer op
keer andere soorten muziek moest spelen tot het jaar 2000, toen heb ik het besluit genomen om mijn eigen gevoel te
volgen en het werd back to the Roots, The Ventures.
Ik kwam pas echt in het Indische circuit via Rick Berger, nu zo’n 6 jaar geleden.
Mijn stijl is meer de Country en ik heb veel van een beroemde Amerikaan geleerd waar ik mee op tournee door
Europa mocht.
Dus de ECHTE Indo rock heb ik nimmer gespeeld, had wel mijn belangstelling.

Ik was dus in den Helder en kwam de twee Indo Rockers tegen Woody en Eddy.
Aan Woody vroeg ik hoe een Surinamer zo in het Indo rock wereldje is terechtgekomen.
Zijn antwoord was dat hij gewoon veel met Indische mensen is omgegaan en als je het mij vraagt, is Woody een
Indo, als je het niet beter weet.
Wij hadden het over de Indische gemeenschap en de verdeeldheid die ons nooit een echte gemeenschap status zal
geven, in tegen stelling tot andere hier binnengekomen culturen.
Hij vertelde mij precies wat ik eigenlijk ook al wist, namelijk dat je de Indo nooit op een lijn kan krijgen. Uit zijn
mond gesproken dacht ik, tja waar ben ik mee bezig eigenlijk?
Waarom maak ik mij zo druk om onze gemeenschap en tracht ik zo te bereiken dat men zuinig moet zijn op onze
cultuur. Met Eddy, met wie ik later sprak had ik hetzelfde onderwerp aangesneden en ook hij vond dat er geen
mogelijkheid was om de binding te realiseren, indo’s hebben allemaal een andere achtergrond en daarom is het
geen eenheid.
En onze gemeenschappelijke cultuur dan? Ons Eten wat hier nu tot de dagelijkse Hollandse keuken behoort, onze
pasars, onze kumpulans en ten slotte onze muziek?
Hebben wij als kleine onbeduidende gemeenschap in dit land niet heel veel moois gebracht?
Waarom verkwanselen wij het nu en waarderen wij onszelf niet?
Dat zijn de vragen die ik de twee jongens en anderen uit onze gemeenschap stelde.
Het antwoord is: blowing in the wind.
En toch………..
Onze laatste beurt was om ca 22 uur en dan zouden wij met de twee Indo rock iconen een leuke afronding maken,
de Tempo Doeloe band gaat de twee Crazy Rockers begeleiden.
Het klikte gelijk, het was heel leuk en leerzaam.
Het publiek genoot en de twee Indo Rockers lieten zich gelden en ik?
Ik waande mij in de zestiger jaren en genoot mee, herinnerde de woorden van Woody kort voor deze sessie, jij bent
veel jonger dan wij, je bent muzikaal anders opgevoed.
Ja daar had de man volkomen gelijk in, Indo rock zoals die gespeeld moet worden moet je echt overlaten aan de
jongens die het vanouds al gedaan hebben.
Wij jongere generatie gitaristen/muzikanten zijn teveel beïnvloed door de tijd waarin wij opgroeiden.
Zelfs de Indonesische nummers die je tegenwoordig op pasars hoort zijn vernieuwd en zijn door de tijd beïnvloed.
Ik heb Eddy en Woody vaker op de bühne gezien en persoonlijk zou ik het echt waarderen als zij zich weer geheel
op de oude toer zouden begeven, vaak zie ik ze concessies doen.

De muzikanten die hun begeleiden zijn ook jonger, zonder op hun kwaliteiten als muzikant te letten, hele goede
jongere muzikanten maar gisteren zag en ervaarde ik persoonlijk hoe de Indo Rock zoals die moet gespeeld
worden. Het was heel leuk, wij genoten en het publiek genoot.
Het was niet de oude Crazy rockers als in de jaren 60 maar het was wel een hele leuke en collegiale afsluiting van
onze sessie op deze pasar.
Leuk zoals collega muzikanten met elkander om moeten gaan, het moet kunnen zeker in onze kleine gemeenschap
waar wij elkander nodig hebben als broeders en zusters.
Wij zijn van elkander afhankelijk, je ervaart het keer op keer en keer op keer zoeken wij elkaar op.
Dat moeten wij als Indische gemeenschap echt eens moeten gaan beseffen.
Kibbelen mag, maar zuinig zijn op elkaar moet.
Het leven is te kort en voor wij het beseffen staan wij het einde van een van ons mee te maken en te ervaren. Wij
vergrijzen dus lieve mensen, wees zuinig op elkaar is mijn boodschap, koester jouw afkomst en doe er wat mee voor
de volgende generaties. Behoudt het en geef het door.
Ik ervoer de twee generaties op onze bühne, de oudere generatie en de minder oude generatie, het kon, het
spetterde en het was gigantisch.
Het belangrijkste van alles,…..het was leuk.
Misschien dat wij gisteren de 23 e mei 2010 in den helder een klein beetje hebben bijgedragen aan de onze toekomst
visie’
Oude en minder oud, zo zal het nog jaren moeten blijven, maar wie ben ik?
Ik mag het alleen maar verlangen, de rest is aan de nieuwe generaties.
Albert van Prehn. 24 mei 2010 (Speciaal voor Indo privé)
Muziek is voor mij universele communicatie.
Met muziek kan ik communiceren met alle levens in het universum.
Muziek is ook vrede en verwantschap, ook liefde en troost.
Het houdt mij op de been in dit leven.
Een leven op deze aarde is gecompliceerd, gewoon omdat de mens het simpele in het leven niet heeft kunnen
verstaan. Het simpele in dit aardse leven wat iedereen gelukkig maakt, honger uitbant, oorlogen vermijdt, haat en
wedijver niet zal laten kunnen bestaan.
Het simpele bestaat uit drie onderdelen.
1.Eenvoud 2.Liefde 3.Tevredenheid
De drie onderdelen in iemands leven die van deze aarde een paradijselijk oord maken

Melken, inspelen op de verslaving en manipulatie
To be or not to be that is the question, or…to survive or not to survive.
Hier ben ik weer met mijn big mouth zouden er enkelen zeggen.
Ja, daar ben ik weer inderdaad, ik kan het niet laten, sorry bij voorbaat.
Ik zag kortgeleden een oproep van een pasar organisator die van muzikanten vraagt om via hun collegae reclame te
maken voor zijn pasars.
Feit is dat deze pasarman zelf enkele lieden voor zich laat werken, interne organisatie heet dat gewichtig, om zogenaamde
beginnende bands voor een etensbon en een benzine vergoeding over te halen om op de pasars te spelen. Het is een mooie
combinatie, een muzikant die ander muzikanten in naam van de organisator mooie beloftes doet en daarbij doet
voorkomen alsof je op een wereldpasar en wereldpodium MAG spelen.
Alles bij elkaar genomen een goedkope truc om muzikanten te laten opdraven en kosten te besparen. Let wel de
muzikanten zelf moeten wel investeren om erheen te komen en de hele dag aanwezig te zijn, dus ook investeren in
kostbare tijd.
Het is inspelen op een slimme manier op de verslaving van muzikanten en bands die nog naam willen maken met beloftes
dat je van uit het gebeuren op die pasar je meerdere contracten zal krijgen.
Natuurlijk is het niet zo, als je op een pasar speelt heb je net zoveel kans dat iemand jouw band boekt dan op een feestje
of kumpulan. Vele organisatoren komen niet eens op een pasar en hebben hun eigen kontakten. Voor een band is het
daarom veel belangrijker om op kumpulans of feestjes te gaan spelen en daarin te investeren dan op deze pasar die reeds
lange tijd op deze manier werkzaam is.
De grote jongens worden wel bekostigd en de vraag is of het verschil in aandacht wel hetzelfde resultaat boekt.
Dus vanwaar dat verschil in benadering? Simpel om geld over te houden om de grotere jongens te betalen.
Ik heb het ook moeten ervaren en met die ervaring ook de persoon die werkzaam is voor deze organisator die beginnende
bandjes opzoekt en overhaalt om zich te presenteren zoals het zo duur mogelijk klinkt.( wil wel de naam noemen als men
mij persoonlijk hiervoor benadert, ten slotte speel ik geen spelletje en wil open zijn daar waar het mogelijk is)
Ik merk het nog, recentelijk zijn vrienden van mij benaderd en helaas trappen die erin terwijl de benaderde persoon reeds
twee maal de ervaring negatief heeft gehad.
Iedereen is vrij in zijn beslissing om er wel of niet te verschijnen.. Het ligt aan jouw zelfrespect als band.
Ikzelf zou iedere muzikant willen adviseren om geen medewerking te verlenen aan deze organisatie nog met het spelen
op zijn pasar voor een appel en nog geen ei, nog dat ik via mijn contacten zijn pasars bekend maak.

Nu komt er nog een andere factor bij en dat is namelijk dat deze organisator zo weinig mogelijk investeringen wil doen
in de vorm van reclame en dus naar middelen zoekt om zijn reclame door anderen al dan niet gevraagd te laten
verzorgen, zo maakt hij voor niets gebruik van welwillende sitehouder en dumpt zijn folder materialen ongevraagd bij
evenementen organisatoren, of hij stuurt ze ongevraagd een hoeveelheid met de bedoeling om deze op hun feestjes uit te
delen. Handig maar o zo ongemanierd, velen gooien die regelrecht de kliko in naar ik verneem en ook collega
pasarorganisatoren die WEL in reclame investeren en ervoor moeten betalen weigenen thans mee te werken aan deze
oneerlijke vorm van profiteren.
Dus nu de bronnen van profijt verdrogen probeert de man de muzikanten waar hij zelf zo min mogelijk voor overheeft te
strikken om zijn reclame gratis en voor niets te verspreiden.
Als muzikant heb ik er persoonlijk het volgende over te zeggen.
Ik zou weigeren om eraan mee te werken.
Allereerst is het de man zijn organisatie waar hij veel mee verdiend maar zo min mogelijk voor wil investeren.
Tweede± Als je als muzikant op een goede manier en eerlijke manier bij hem wordt behandeld en benaderd zou ik
zeggen, oké ik heb het ervoor over. De praktijk laat echter anders zien
Derde argument± Er zijn zovele pasarorganisatoren die investeren in reclame, zich uit de naad werken en het risico
aangaan door te investeren dat het gewoon een hele oneerlijke manier zou zijn als muzikanten hieraan meewerken.
Als muzikant behoor je jouw goede neutrale wil te tonen door ook respect te tonen naar zijn collegae en niet een
werktuig te willen zijn voor deze goedkope actie ten nadele van de andere organisatoren.
Met andere woorden, er zijn pasarorganisatoren die het verdienen om beschermd te worden tegen zulke oneerlijke
concurrentie.
Als je al van mensen gebruik wilt maken die je een dienst moeten verlenen om zelf kosten te besparen, laat het niet van
een kant komen zou ik zeggen en stel er wat tegenover bijvoorbeeld een gratis entree bon, per e-mail verzending. Of doe
er wat aan om de verdeling zo eerlijk mogelijk te maken.
De slimme man heeft het door en is zijn concurrente pasarorganisatoren blijkbaar een stap voor, want als inderdaad
zovele muzikanten gratis meewerken die geen enkel profijt van hem hebben, is dat een mooie manier om flinke kosten
te besparen voor reclame die nu grootschalig wordt verspreid.
Ik zou als band, of muzikant zich niet laten pakken en ook respect te tonen voor de andere pasarorganisatoren waar wij
in principe meer waardering van krijgen en bovendien solidair ondersteund moeten worden in hun bezigheden. Waarom
zouden wij een pasar man wel bevoordelen en anderen niet?
Zijn zij dan minder belangrijk voor ons als muzikant?
Neen is mijn mening, alles goed en wel, maar als je een pasar wil opzetten heb je concurrenten die net zoveel recht
hebben op hun succes en het is niet netjes om je op een goedkope manier te bevoordelen ten opzichte van hen die WEL
durven te investeren zoals een eerlijk en fatsoenlijke ondernemer het betaamt.
En zeker niet via de muzikant die je nu een oneerlijke concurrentei laat plegen

Mijn vraag is ten slotte, is er iets met deze organisator aan de hand dat hij zulke
praktijken op na houdt?
Loopt het anders niet?
Is er wat mis met de muzikanten die bij hem voor een appel en een ei moeten opdraven
zogenaamd om bekendheid te verwerven? Ga dan liever met een organisator in zee die
tenminste enige waardering toont in jouw kunnen en ga niet mee met de medewerker in
zijn mooie voorstellingen. Zoveel krijg je er echt niet voor terug en jouw gratis optreden
wordt echt niet zo gewaardeerd. Je bent slechts een werktuig en goedkope attractie en
dat doe jij je zelf toch niet aan?
Ik wil best een offer maken maar dan wel met respect behandeld worden en dat vindt je
bij vele andere pasars wel. Kijk om je heen en vraag naar evaringen van collegae, je
hoort dan genoeg om wijs van te worden.
Ten slotte, heb respect voor die organisatoren die jouw muziek in stand willen houden
door er wat voor over te hebben, namelijk investeringen.
Albert van Prehn

Reacties
Wauw! Wat leuk te vernemen dat Bob Lammers nog "in ons midden" verkeert!
Ik heb vroeger - 1964 t/m 1966 (als ik me niet vergis over de periode) - als zgn bijverdienste
samen met Bob en Ruud Westerkamp aan een benzinestation "gewerkt" aan de Groot Hertoginnelaan
in Den Haag. Vreselijk veel gelachen! Twee grappenmakers bij uitstek!
Omdat dat benzinestation werd opgeheven, ben ik het contact met Bob Lammers verloren, jammer. Ik heb nog wel
contact, voor zover dit als contact mag worden gezien, met Ruud Westerkamp. Helaas lijdt deze zeer dierbare vriend
aan
de ziekte van Alzheimer.
Hartelijke groet,
John Pijloo [johnnyarrowoo@gmail.com]
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Uiteraard heb ik leesgierig als ik ben jullie zoveelste editie gelezen.
2 Artikelen sprongen er het meest voor mij uit.
Eerst: nog geen handjevol aanwezigen bij de uitvaart van de Hr. Wolf.
Hoe eenzaam en alleen kan je zijn en waar waren de verzorgers/verzorgsters van het tehuis waar hij als laatste
woonde, vraag ik mij af.
Is dat omdat in deze jachtige maatschappij alleen nog maar wordt gedacht aan succes, roem, geld, macht?
Dan lees ik het artikel van Drs. W.Brunings.
Krabbend met mijn vinger achter mijn oor kwam ik niet tot een 'Eureka!„
Maar als je mij vraagt wat succes is dan denk ik in eerste instantie aan sukses, wat klinkt als sukseks.
Het draait toch bijna altijd om de ' fluit en de duit'.
Bijna, want voor mij betekent succes: mijn doelstelling behalen, met of zonder tranen, zelfs zonder winstbejag.
Vaak zelfs met ploeteren, tegen een Burn-out aan zittend. Tegen een bijna tot zelfmoord leidende depressie.
Maar des te trotser als je kan zeggen dat je alles hebt getrotseerd en alleen hebt gedaan.
Geluk is wat mij betreft een ' farce'. Geluk is maar betrekkelijk.
Kortom Geluk is Gelul met een K.
Vanwege genoeg commotie al; noem mij maar Miss Anoniem.

Ingezonden
De "Indo"
Verdreven van ons zonnig geboorteland
Zijn we allen in Holland of Amerika gestrand
Om elkaar te vinden in dat ene bloed
De Indo, een Ardjoeno vol edele moed
Indo, half Europees, half Aziaat
Indo, wereldburger, apart. Gods eigen piraat
Indo, bescheiden als een kembang Melati
Indo, djahat als een piso blati
Indo, scherp als een beling
Indo, opschepper als Sri-goenting
Indo, pienter-boesoek als de oeler welang
Indo, gul en daarom altijd koerang oewang
Indo, lenig als een monjèt
Indo, indolent als een kamprèt
Indo, wantrouwend als een matjan toetoel
Indo, een wajang van Njai Loroh Kidoel
Indo, mysterieus als de tropennacht
Indo, een tempel van stille kracht
Indo, snel gekwetst als poes koetjing
Indo, strijdontwijkend als de bruine loewing
Indo, lankmoedig als de perkoetoet
Indo, goedlachs als si Gendoet
Indo, schuw als een kadal
Indo, sluw, vindt altijd wel een akal
(akal boeloes wel te verstaan
maar ….. als edele Nimrod staat hij bovenaan!!!)
Indo, muzikaal als de tjoetjarawah

Indo, rijk als de padi op de sawah
Indo, trots als de merakIndo, tevreden met pedoh en warme kerak
Indo, rijstepikker als een glatik
Indo, een bijzonder patroon van Djokja‟s batik
Indo, nostalgie als de zang van een tonggèrèt
Indo, gezellig dongèng als de djalak oerèn
Indo, blij met kopi toebroek, slaapbroek en kebaja
Indo, fantast, dromer, denker, geslepen boeaja
Indo, een bamboe, een kali en een botol tjèbok
Indo, stil geduldig, mediatief als een blèkok
Indo, inventief als een manjar
Indo, zwerver tussen Dublin en Kali Anjar
Indo, kunstzinnig als de angrèk boelan
Indo, een lied, een traan, een gamelan
Indo, sterk als een karbouw
Indo, door de eeuwen trouw
Indo, niet meer vertrapt, vernederd als een semoet,
Maar….. Indo, bewust een kleurrijk wezen van gemengd bloed
Indo‟s in alle landen frank en vrij
Besef dit alles, dat zijn wij!
Laat ons verbinden, laat ons elkaar vinden
In de oude traditionele geest
Als leidmotief van een eeuwig feest
Zoals de tjantjing door moeders handen geleid
Figuren tekent op het ongerepte doek
Zal onze toekomst worden voorbereid
Als een vreugdevolle bladzijde in het Grote levensboek.
De Indo

Redactie medewerkers :
Drs. W. Brunings
R. Simons
Armand Filon
R. Lubis
Indo Privé steunpunt : Edu Schalk
Directeur en supervisor: E. B. Chatelin
Indo PRIVÉ
tot ziens
Heeft u nog interessante nieuwtjes die het waard zijn om gelezen te worden,
stuur ze dan naar onze redactie.
indoprive@gmail.com