DE KATHOLIEKE PERS

154 DE KATHOLIEKE PERS No. 122 15 JUNI 1936
haar standing en aanzien, voor onze leden, vooral voor degenen
onder hen, die de hulp der organisatie het meest hebben nodig
gehad.
Wij danken u daarvoor; wij danken u tevens voor de prettige
omgang met u; in onze algemene vergaderingen en in onze
bestuursvergaderingen, waarvan gij steeds de ziel zijt geweest
en die gij altijd hebt geleid op zulk een wijze, dat wij van al
onze bijeenkomsten steeds als vrienden gescheiden zijn en in een
stemming die het samenzijn met vrienden te voorschijn roept.
Uw gezag als voorzitter, dat onze vereniging ten goede kwam,
dankten we op de eerste plaats aan uw gaven als mens en als
journalist. De heer Vesters heeft zich zelven nooit willen verheffen,
is nooit met zijn ellebogen naar voren gekomen, anderen
terugdringend, en toch een dagbladschrijver geworden van het
gehalte, dat den heer Henri Kuypers bij de viering van zijn 25jarig
feest als directeur der Maasbode, in zijn woord van dank
aan den Voorzitter der K. J. V., die hem had toegespoken, hem
deed noemen: „den meest geciteerden journalist van Nederland".
Die journalistieke autoriteit straalde af op onze journalistieke
vereniging.
Toen Uw medebestuursleden met den Geestelijken Adviseur,
zich beraadden, op welke wijze onze Vereniging u haar dankbare
erkentelijkheid moest betuigen, voor hetgeen u voor haar
is geweest, al die jaren lang, kwam het spontaan in hen op en
ik ben verzekerd, dat de leden er even spontaan hun adhaesie
aan betuigen, dat de heer Vesters bij zijn heengaan moest benoemd
worden en ik bied het u bij deze namens ons allen
aan: tot ere-voorzitter van de Ned. Kath. Journalistenvereniging.
(Langdurig applaus).
De hartelijke instemming onzer leden verhoogt voor u de
waarde van dit besluit.
Bij dit ereblijk mocht het niet blijven.
Onder de leden zou men het een tekortkoming hebben geacht
bij het bestuur, wanneer het op hen geen beroep had gedaan
om ook op stoffelijke wijze van hun erkentelijkheid blijk
te geven. Wij hebben dit niet verzuimd.
En wij weten bij voorbaat, dat U het volkomen goedkeurt en
zelfs toejuicht, wanneer wij bij de keuze van dit stoffelijk huldeblijk
op de eerste plaats hebben gedacht aan haar, die u, door
uw ambt dagelijks zo lang buitenshuis geroepen, zo dikwijls
nog moest missen om onze vereniging, aan mevrouw Vesters, die
wij bij dit afscheid eveneens huldigend willen gedenken.
Wanneer u dan straks weer uw huis betreedt, zij het met
zachte schreden in een mollige versiering, aangenaam aan uw
voet, die zo menigvuldige tred voor onze vereniging heeft staan
op de harde Bosse weg en elders in den lande.
Scheidende voorzitter, wij hopen u met Gods hulp, Wiens zegen
wij hedenmorgen onder de H. Mis voor U en uw dierbaren
hebben afgebeden, in de toekomst nog gedurende een reeks van
jaren als werkzaam en gevierd journalist op onze algemene
vergaderingen te zullen zien.
Op onze bestuursvergaderingen zullen wij uw aanwezigheid
moeten ontberen, maar houd ons in een aangenaam aandenken,
zoals wij steeds bij onze samenkomsten aan u zullen terugdenken.
In een moeilijk ogenblik zullen wij wellicht ook daar nog eens
een beroep doen op onzen ere-voorzitter, maar wij zullen — dat
beloven wij — zijn „otium cum dignitate" als voorzitter er zo
weinig mogelijk storen.
Ik heb gezegd.
J. B. VESTERS.
Uit ,,Ons Noorden":
Het was gisteren voor de R.K. pers, maar voor de R. K. Journalisten
Vereniging in het bijzonder een belangrijke dag in haar
geschiedenis. Zij moest afscheid nemen van haar voorzitter den
heer J. B. Vesters, die 32 jaar lang haar als bestuurslid had gediend,
waarvan 28 jaar als voorzitter. Dat betekent, dat bijna
de gehele huidige generatie van kath. journalisten onder de zo
hoog staande en bezielende leiding van Vesters is opgevoed.
Wat dit voor ons gehele Ned. katholieke volk zeggen wil, kan
men eerst ten vole beseffen, indien men de mooie gave figuur
van Vesters ten volle kent. Belangeloos en toch met een onvermoeide
werkkracht, bescheiden en toch toegerust met een kennis,
talent en ervaring, zoals maar weinigen gegeven is, heeft hij
een mensengeneratie lang op de katholieke journalistiek een
persoonlijk stempel gedrukt. Daarbij was Vesters katholiek in
merg en been niet alleen door zijn kinderlijk aanvaarden van
alle waarheden van ons geloof, maar vooral door zijn practisch
beleven van alle katholieke deugden.
Wie het voorrecht heeft gehad in nauw contact samen te
werken met den heer Vesters zal daarvoor altijd dankbaar blijven.
Na een zo lange en eervolle staat van dienst te hebben vervuld,
heeft de heer Vesters gisteren deze taak neergelegd.
Meermalen hebben zijn collega's hem weten te bewegen dit
besluit nog weer uit te stellen, maar ditmaal moest het hoezeer
ook algemeen betreurd, geëerbiedigd worden. Zo iemand, dan
had hij het recht zijn taak thans aan jongere handen toe te
vertrouwen.
De kath. journalistenvereniging, die hem meermalen op verschillende
wijzen haar grote achting, liefde en dankbaarheid
getoond had, heeft hem gisteren het hoogste gegeven wat zij
kon schenken, het ere-voorzitterschap van haar vereniging'.
Zo heeft zij tevens nog een band geschapen, die Vesters aan
haar bindt.
De kath. journalistiek verlaat de heer Vesters gelukkig nog
niet. Daarvoor is hij nog te jeugdig, te pittig en te strijdlustig.
In de Volkskrant zullen we nog dagelijks en wij hopen nog jaren
van zijn journalistiek talent kunnen genieten.
Maar in de leiding van de kath. journalisten vereniging moest
zijn plaats door een ander bezet worden.
Zijn opvolger, collega G. P. Bon uit den Haag, die hiertoe werd
aangewezen, staat wel voor een zeer moeilijke taak.
Ook hij kan intussen van de steun van al zijn collega's verzekerd
zijn, die ook hem thans zullen begroeten als den rechten
man op de rechte plaats.
Moge hij, al zal hij het wel niet zo lang volhouden als collega
Vesters, jarenlang aan het hoofd van de Ned. katholieke journalisten
staan en evenals zijn voorganger krachtig werkzaam
zijn tot zedelijke en maatschappelijke verheffing van de Ned.
kath. journalistiek, waarvoor ook de heer Vesters zo onnoemlijk
veel heeft gedaan.
VAN VOORZITTER TOT ERE-VOORZITTER.
Uit het desbetreffende verenigingsverslag heeft men kunnen
lezen, dat Dh. J. B. Vesters de tijd gekomen achtte om het voorzitterschap
van de Katholieke Journalistenvereniging aan jongere
krachten over te laten. Er is een tijd van komen en een tijd
van gaan en wie sinds mensenheugenis bestuurslid ener vereniging
was en meer dan 25 jaar voorzitter, zal men niet kunnen
verwijten, dat hij te vroeg opstaat van zijn zetel. En toch zal er
geen Katholiek journalist zijn, die Dh. Vesters niet met lede ogen
zal zien vertrekken.
Niet alleen als collega, die de welwillendheid zelf was, maar
ook als bestuurslid was Dh. Vesters buitengewoon gezien. Hij
was op de moeilijke post als geknipt. En dat op een voorzitterspost,
die misschien moeilijker is dan welke zetel van een vakvereniging
ook.