Op Grieks avontuur met “Mytika“ - Gijs van Kemenade

Op Grieks avontuur met “Mytika“
De tweede Griekse tocht met de Simoun 4.45 zeilboot
Gijs van Kemenade
juli/augustus 1989

NA EEN SUCCESVOLLE REIS IN JULI/AUGUSTUS 1988 OP DE IONISCHE ZEE GINGEN WE IN JULI
1989 WEER NAAR DE ZONOVERGOTEN GRIEKSE WATEREN. DE BEDOELING IS DAT WIJ VAN MYTIKA
(PREVEZA) VIA DE GOLF VAN PATRAS, DE GOLF VAN KORINTHE, DE SARONISCHE GOLF NAAR POROS
OF SPETSIS ZEILEN. HIER HOPEN WE ERIK EN LOUISE TE ONTMOETEN , DIE VANUIT TURKIJE MET
HUN NAïMA KOMEN.
Na een lange reis met hier en daar een betaalprobleem in
Joegoslavië komen we weer in Eleousia. Met de handen
in de lucht begroet Zisis ons. Jota, Vacho, Margaretha,
Sotiris Micro, Sotiris Mechalis en Jaja staan klaar om ons
enkele dagen lekker te verwennen. We krijgen het beste
bed van het huis en we worden dagelijks overvoerd met
enkele warme maaltijden.
Vrouwen zijn hier vaak op jonge leeftijd al oud.
Kinderen krijgen op 18‑jarige leeftijd en oma’s van
36 jaar zijn echt geen uitzondering. Voor de dochters
wordt heel ijverig gehaakt en open naaiwerk gemaakt.
Dit alles bij wijze van bruidsschat. Kasten vol met
‘prika’, de Griekse naam voor deze traditie. Ouders en
grootouders voeden vaak de kinderen op. De hele familie
woont meestal in een groot huis. Het is moeilijk om te
vertrekken, maar we hebben nog meer plannen.
Mytika
Op weg naar Mytika. Hoe zullen we hier begroet
worden? In de buurt van Mytika voelen we de kriebels
in de buik. Zouden ze ons nog kennen? Vorig jaar was
het hier erg leuk. We schuiven eerst aan op het terras
van Apostolis Raptis. Geen Apostolis, geen Helena,
maar een andere Griek achter de toog. Gelukkig geen
probleem; het restaurant is verhuurd, maar ze wonen er
gelukkig nog boven. Hartelijk kussend worden we door
Helena begroet. Andreas wordt er meteen bijgeroepen
en het is meteen een gezellig weerzien. Vervolgens naar
de familie Mpetari; Johannis, Christofo, Apostolis en de
rest. Agatha is helaas niet aanwezig want ze ligt in een
ziekenhuis in Athene. De Glikos (mierzoete vruchtjes)
staan al weer snel op tafel. Dezelfde avond worden we
uitgenodigd om met de hele familie uit eten te gaan.
Politiek
Tijdens het eten wordt er al vlug over politiek gepraat;
“Wij mogen hier niet met particuliere dieselauto’s rijden;
dit is de schuld van de Pasok van Andreas Papandreou.
(socialisten) Wanneer Mitsotakis (democraten) aan
de macht komt, dan zal alles beter worden.” In zeer
felle bewoordingen wordt erover de socialisten en
communisten gesproken. Wij houden wijselijk onze
mond over onze vrienden in Eleousia. Als ze hier zouden
weten dat we gisteren gezellig met de communisten
aan tafel zaten, dan was er misschien weinig van deze
gezelligheid over.
Foto’s
Met het fotoboek van vorig jaar hebben we veel succes.
Timoleon genoot van de foto’s van de door hem
gerepareerde boot. Americanos was één en al oor evenals
zijn Amerikaanse dochter en schoonzoon. Het fotoboek
wordt flink geplunderd. Wij bestellen de foto’s wel weer
bij als we thuis zijn.
Voordat we vertrekken met de boot het eerste
mankement. Een houten sleutel breekt doormidden.
Uitgedroogd. Ik leg de sleutel naast mijn bord en even
later komt Christo een praatje maken. Hij ziet de kapotte
sleutel en hij biedt aan om deze morgen om tien uur

gerepareerd op het terras af te leveren. Vertrekken blijft
een moeilijke zaak. Steeds gezellige, hartelijke mensen
achterlaten valt niet mee, zeker wanneer het Johannis
Mpetari is. Vol Griekse dramatiek en temperament
probeert hij ons te overtuigen. “Waarom ga je weg? Hier
is het toch ook leuk. Wat zul je aan die touwen gaan
trekken wanneer je hier lekker lui in de zon kunt liggen.
Wat zul je gevaren opzoeken.”
Met zeven man dragen we de boot naar het water.
Optuigen en vertrekken. De auto hebben we bij Apostolis
en Helena onder een pruimenboom achtergelaten. In
Mytika zijn we verwend. Bij het vertrek kregen we een
watermeloen, tomaten, perziken, paprika’s en Spaanse
pepers.
Lefkas
In precies drie uur zeilen we de elf zeemijlen van Mytika
naar de ingang van het kanaal van Lefkas. We zien
weer het mooie Santa Maura fort bij de ingang van het
kanaal. Dit jaar hebben we deze ingang heel wat sneller
gevonden dan het vorige jaar. Helaas, we arriveren om
vijf over drie. De brug is net weer gesloten. Een uurtje
wachten. Een aangeboden sleepje wijzen we vriendelijk
van de hand. We vertellen de jachteigenaar dat we op
eigen kracht door het kanaal zullen varen. Met harde
windstoten zeilen we door het eerste gedeelte van het
kanaal naar Lefkas‑stad.
Het is een leuk, maar toeristisch stadje. Veel huizen zijn
bekleed met metalen platen. In dit hete klimaat zou je
toch zeker geen metalen huizen verwachten. De avond
gezellig doorgebracht met een Deens stel. Tijdens een
avondwandeling ruiken we het heerlijke aroma van de
vele prachtige bloemen. In de smalle straatjes zien we
piepkleine winkeltjes. Sommige zijn zo volgestouwd dat
de voordeur nauwelijks dicht kan.
Na een onrustige nacht vertrekken we. We lopen al snel
vast in een van de moerassige geulen naar het kanaal.
Geen grote boten ontmoet. Het kielzog van dergelijke
schepen veroorzaakt veel deining in het smalle kanaal. Al
een uur liggen we nu te dobberen. Achter ons het kanaal
en voor ons Scorpios en Meganissi. Door gebrek aan
wind nu nog onbereikbaar. Ik probeer wat te vissen, maar
helaas geen vangst. Vanaf Lefkas horen we de krekels.
Dit geeft die aparte Griekse sfeer.

Onrust
Tien over twee. De vlaggetjes beginnen langzaam te
wapperen. Gelukkig want Henriëtte heeft er na ruim een
uur genoeg van. Eventjes onheilspellend weer. Door
de windstilte is het erg stil op het water. We horen zelfs
het water niet. Ineens horen we een vreemd massaal
geluid. We zitten in een lichte zuidoostenwind en uit het
noordoosten komen ineens flinke golven met brekers.
Onweer klinkt tussen de enorme berghellingen. Het
betrekt flink. Snel trapezebroek en surflaarzen aan om
veel wind te kunnen weerstaan. We zetten ons schrap;
het gaat harder en harder waaien. Even plotseling als het
onheil begon, verdwijnt het nu weer; de donkere wolken
verdwijnen en het klaart op. Raar weer! We varen met
de spinnaker naar en langs Sparti en het mooie Scorpios.
De haven van Vathi op Meganissi is in zicht wanneer
we in eens een mooie vliegende vis zien. Deze keer
geen springende vis, maar een exemplaar met vleugels.
Nog eventjes heel goed uitkijken want op dit traject zijn
puntige rotsen net onder of boven de waterspiegel. Na
een rondje met de fok door de haven van Porto Vathi
zijn we voor anker gegaan en hebben de boot slaapklaar
gemaakt. Vathi is een klein dorpje, gebouwd langs het
haventje. We kiezen een van de twee eettentjes die het
plaatsje rijk is. Voor het eerst in deze vakantie zitten
we met tweeën aan tafel. Dit maar voor even want al
snel zijn we in gesprek met een Fransman uit Parijs. Hij
was met een 4.20 meter kajuitbootje dagtochten aan het
maken vanuit de camping in Nidri. ‘s Nachts blijft hij
vaak in een haven Wanneer ik het Engels van hem hoor,
moet ik meteen aan inspecteur Clousseau denken. Zo’n
mooi eiland en bijna geen toeristen. Hoe is het mogelijk!
Twee Friezinnen, een Canadees, een Duitse familie en
wij; dat is alles aan buitenlanders. Hopelijk blijft dit
eiland gevrijwaard van het massatoerisme. Het valt ons
hier op dat we verschillende keren Grieken zien met een
grote kromme nagel aan de pink. Het huwelijk van Mimi
met Andreas Papandreou is vandaag het gesprek van de
dag.
Rose Garden
Een gezellig gesprek met Stefanos, de eigenaar van
Rose Garden. Hij vertelt over de vele bezoeken van
Aristoteles Onassis aan zijn eetgelegenheid. Niet alleen
Onassis, maar ook de Kennedy’s en Martin Luther King
kwamen regelmatig over de vloer bij hem. De bezoeken
van Onassis hadden nog een speciale reden. Naast het
prive‑eiland van Onassis, Scorpios, ligt Scorpidi. Dit
eiland is het eigendom van de vrouw van Stefanos, zij
heeft dit geërfd. Stefanos heeft hier een olijfboomgaard

en enkele hutten. Hij heeft het eilandje nooit verkocht.
“Elke week bood hij meer. Wat moet ik met al dat
geld? Ik heb liever een eiland.” Winkels zijn er niet in
Porto Vathi. Straatventers uit Nidri komen hier met hun
koopwaar op de kade staan. De nodige truitjes worden
aan een wagentje gehangen en het wachten is op de
klanten. Vlug nadat deze koopman verdwenen is, staat
de groenteman op hetzelfde plaatsje. Naar Katomeri
gelopen. Lopen is hier de enige manier om de andere
twee dorpjes te bezoeken. Openbaar vervoer is er niet,
brommertjes zijn er niet te huur, dus je bent aangewezen
op je eigen schoenen om ergens te komen. Hoewel het
slechts tien minuten lopen is, ligt Katomeri aan de andere
kant van het eiland. Hier heb je vanaf het plaatselijke
voetbalveld een prachtig uitzicht op Mytika, Kalomo,
Formicula en Kastos. Alle inwoners kijken nu naar de
televisie. Het is een uitzending van het Griekse Den
Haag Vandaag. Het gaat over het bankschandaal van
Andreas Papandreou. Weer op het terras in Porto Vathi.
In zo’n klein dorpje kom je steeds dezelfde mensen
tegen. Dit heeft ook zo zijn charmes. Een kreupele ezel,
volgeladen met tanks komt langs gestrompeld, een heel
gewoon transportmiddel hier.
Terug naar het baaitje, waar Mytika voor anker ligt.
Twee Grieken met een klein rubberbootje, volgeladen
met bagage. Zo te zien zijn zij ook met de boot op
vakantie. De ene, Themis, is fotograaf en wat de andere,
Mario, doet is onduidelijk. Enkele foto’s gemaakt en
wat gelachen. Een afspraak gemaakt in Rose Garden bij
Stefanos. De restauranthouder ziet er moe en sacherijnig
uit. We vragen wat er aan de hand was en hij vertelt zijn
relaas. De afgelopen avond en nacht hadden een aantal
Engelse flottieljezeilers het veel en veel te bont gemaakt.
Dronken, naakt hadden zij over de tafels buiten gelopen.
Ze hadden de hele nacht verschrikkelijk veel kabaal
gemaakt, zodat de dorpsbewoners de volgende dag
kwamen klagen bij Stefanos.

‘s Nachts de boot verhalen
Het waait hard vandaag. De één zegt Beaufort vijf, de
ander heeft het over kracht zes. De zee is erg onrustig.
We gaan een onrustige nacht in. Het anker was door
de harde wind gaan krabben. We treffen de boot in het
donker op een andere plaats aan. Geen probleem denken
we, want tot nu toe waren de nachten bladstil. Mooi niet
dus. ‘s Nachts worden we wakker van de klapperende
vlaggetjes en de tent. Even aangezien, maar nu liggen we
schuin op de wind. De tent vangt dan toch teveel wind.
Drie keer eruit om de boot in het donker te verhalen. Een
tweede anker bracht geen oplossing. Van ellende hebben
we de boot toen maar verlaten en we zijn op de betonnen
muur met PASOK NIKH gaan slapen. Duf ontwaken we
‘s morgens op dit harde “bed”. De zee ziet nu al wit van
de schuimkoppen. Rond elf uur vertrekken we vanuit
Porto Vathi met als bestemming het eiland Kastos. Op
zee was het wat rustiger geworden, de wind draaide flink
mee tussen Scorpios en Meganissi. Zonder overstag te
gaan maken we een bocht van ongeveer 270 graden.
Met een flinke bries, genietend van de rotskust van
Meganissi, voeren we naar Formicula. Het gaat lekker.
Opeens knalt de fok met een flinke klap naar beneden.
Het houten rollertje verdwijnt natuurlijk meteen in de
zee, maar met een man‑over‑boord‑oefening hadden we
het snel terug. Vol blijheid kijk ik naar de drie mm extra
voorstag die we voor deze reis hebben laten maken.
Ik moet er niet aan denken dat dit ons de vorige reis
overkomen was. Dan hadden we aardig in de problemen
gezeten; de mast zou dan omlaag vallen. Peddelend aan
land komen is bij deze deining onmogelijk en bij deze
golven de mast opzetten lijkt me ook niet geweldig.
Vanwege de kapotte fok zijn we met enkel het grootzeil
terug gevaren naar een strandje op Meganissi. Een
landing tussen de OCC‑jachten. De bovenroller van
de fok was losgeschoten doordat de moer helemaal
losgedraaid was. Het euvel was alleen te verhelpen met
een puntig tangetje dat wij niet bij ons hebben. Dan maar
naar een van de jachten, al moet ik er wel een zwempartij
voor over hebben. Vriendelijke Nederlanders helpen me
aan een grote schaar.
Ratten
We hebben lekker op het strand naast grote
cactusstruiken geslapen. Henriëtte wordt wakker en
het eerste wat ze doet is een rat verjagen. Op zee is het
rustig. Met spinnaker naar Kastos. Langzaam wordt
Meganissi kleiner. Op naar Kastos, dat al aan de horizon
te zien is. Op zee ontmoeten we een visser van het
strandje waar we de nacht doorgebracht hebben. Luid
roepend en zwaaiend passeert hij ons, met zijn rood,
blauw geverfde visserskaïke. Tien voor half twaalf.
Windstil. Rond elf uur draait hier de wind. Het is
doodstil. Henriëtte klaagt over haar bijna doorgezeten
billen. Ineens hoor ik een geluid; een school vliegende
visjes vliegt een stukje om daarna weer snel in het water
te verdwijnen. Half twaalf. Een zeebries komt opzetten
en meteen wordt het wat frisser. Lekker, je ziet de wind
aankomen. Een donkerblauwe streep komt in je richting.
Iets voordat de lange streep de boot bereikt heeft, gaat
het waaien.
Vliegende vissen
We naderende de westkaap van Kastos. We zijn
benieuwd naar het volstrekt nieuwe vaargebied voorbij
deze kaap. De route die we afgelegd hebben sinds we het
kanaal van Lefkas verlaten hebben, was ook wel nieuw
voor ons, maar het gebied kenden we toch nog van de
reis van het vorige jaar. Met de camera paraat turen
we over de zee. Zojuist weer vliegende vissen gezien.
We hopen op dolfijnen. Na de tweede kaap komen
de twee windmolens inzicht. Dit is een gemakkelijk
herkenningspunt vanuit de zee. Wat later gooien we het
anker eruit en landen op een steil kiezelstrandje.
Koffie
Het doet erg vreemd aan wanneer we op het middaguur
het kleine dorpje inlopen. Iedereen slaapt, het dorp is
in een diepe rust. Smalle straatjes zonder auto’s. Dit
benadrukt de rust nog eens. Op een verlaten terrasje
ploffen we neer. Onze behoefte is niet op de eerste
plaats een drankje, maar de schaduw. Na enige tijd
gaat het poortje open en een oude man schuifelt naar
buiten. “Oreste?” Hij nodigt ons uit om binnen plaats te
nemen. Het is een heel eenvoudig cafeetje, plaatselijke

winkel, annex huiskamer. We willen twee koude koffie
drinken, maar het oude baasje maakt niet veel aanstalten
om dit klaar te maken. Ik moet het zelf maar doen. Hij
geeft mij de benodigde spullen en aanwijzingen. Twee
schepjes nescafé, een schep suiker, melk, de mengbeker
half vullen met koud water. Een minuutje schudden en
de café frappe is klaar. Tot mijn verbazing smaakt het
nog Grieks ook. Op dit eiland moeten we een deel van
ons noodrantsoen aanspreken. Er is hier praktisch niets
te koop en het enige restaurant is al een tijd gesloten
vanwege een familieruzie. Een openbaar waterleidingnet
zal er wel niet zijn gezien de vele waterputten. Op veel
erven zien we hele mooie grote aardewerkpotten. We
vragen ons af waar deze voor gebruikt worden. Het
zijn flinke potten van zo’n 75 cm groot. Later horen we
dat deze gebruikt worden voor de opslag van water of
olijfolie.
We ontwaken in een kakofonie van geluiden; balkende
ezels, hanen, schapen en het zacht kabbelende zeewater.
Opgeruimd en opzoek naar eten. Brood is er op het
eiland niet te koop en het wordt ons ook niet duidelijk
waar de eilanders hun brood vandaan halen. Zouden ze
het zelf bakken?
Om half elf verlaten we Kastos. Een flinke tocht voor de
boeg naar Astakos. We zeilen met halve wind, voor de
wind en een redelijke snelheid een koers van 14 graden.
Een kwartier na ons verlaten twee grote jachten de
haven. Wij blijven ze mooi voor totdat ze voor de ingang
naar de Dragamesti baai de motor aanzetten. De helft
van de tocht hebben we met de spinnaker gevaren. Juist
na het binnenvaren van de baai probeer ik de spinnaker
te strijken. Dit gaat bijna fout. Ineens kwam de ballon in
het water en pakte meteen heel veel water omdat we een
flinke snelheid hadden. Het zeil verdween meteen onder
de boot. Net op tijd kon ik het uiteinde van de spival een
halve meter voor de spiegel vastpakken. Het scheelde
niet veel of ik was de spinnaker kwijt geweest. Hoewel,
een man‑over‑boord‑oefening hebben we al eerder toe
moeten passen.
Vluchtbaai
In de baai is het een schuimende, kolkende watermassa.
We waren gewaarschuwd voor de zeer scherpe
valwinden in deze baai, maar op dit tijdstip verwachten
we ze echt nog niet met deze kracht. We zijn de baai
zover mogelijk van de helling verwijderd overgestoken
en hebben een veilige schuilplaats gevonden in een klein
baaitje bij Pandelamona. We klimmen hier steeds een
helling op om te kijken naar het gespook in de baai bij
Astakos. Niet veel verbetering. Het wordt steeds erger
met als hoogtepunt de vlagen rond zes uur.
Mytika weg
Op het moment dat we terugkomen bij de boot ziet
Henriëtte ineens dat de boot op een andere plaats ligt. Ik
zie de grote zware steen aan de oever niet meer liggen.
Hoe kan de boot die kolos weggetrokken hebben? Het
antwoord zien we meteen; de boot gaat vooruit! Een
zeer onhandig ankerende schipper op een charterjacht
trekt Mytika achter zich aan. Hij heeft niets in de gaten
totdat ik vanaf de rots schreeuw dat hij er met mijn
boot vandoor gaat. Snel zwem ik naar het jacht en de
eigenaar haalt ondertussen mijn anker uit zijn anker. Hij
verontschuldigt zich en biedt aan mij met zijn bijboot
naar de kant te brengen. Dit vind ik echter niet nodig. Ik
zwem wel met het anker terug. Stel dat we wat langer
weggebleven waren? Om 19.00 uur zeilen we met een
rif in het grootzeil en met de stormfok de baai uit. Grote

puntige golven maar te weinig wind en dus zeker te
weinig zeil om er tegenop te komen. Snel het rif eruit
en we proberen de baai uit te laveren. Flinke schichtige
golven. Astakos is nog drie nautische mijlen. Weinig
wind en grote golven. Soms profiteren we van de lichte
valwinden. De zon gaat onder en Astakos ligt nog te
ver van ons verwijderd. Ik heb al twee vluchtstrandjes
bekeken. Je weet maar nooit. De wind valt helemaal
weg.
Nachtzeilen
We dobberen op de puntige golven. We zijn nooit
zeeziek maar dit zijn toch wel de omstandigheden om het
te worden. Geen enkele vooruitgang meer. Met de peddel
probeer ik nog enige vaart te krijgen. Het wordt donker
en de lichtjes van Astakos liggen nog een eind van ons
verwijderd. Soms wordt het peddelen afgewisseld met
een warme landwind. Even de krachten sparen. Rechts
van de stad zien we na een tijdje rode en witte lichtjes
van west naar oost en omgekeerd bewegen. Dit moet
een weg zijn. We mikken op dit gedeelte ten oosten van
de stad. Hoe zal de plaats van aankomst zijn? Strand,
moeras, een muur van beton, keien, rotspunten? We
weten het niet. Langzaam komt het lampje waar we
ons op oriënteren dichterbij. Henriëtte schijnt met de
zaklamp op het wateroppervlak. Voor rotspunten moet
je altijd uitkijken. Met het anker in mijn linker en de
helmstok in de rechterhand schuiven we verder. Weer een
warme landwind. Langzaam gaan we af op de onbekende
kust. Wat zullen we aantreffen? Plotseling zitten we vast.
Met de zaklamp kunnen we zien dat we zijn vastgelopen
in het wier. Voor ons ligt op tien meter afstand een
strandstrook. De aangename spanning is gebroken.
Nadat ik het anker over de spiegel gegooid heb, verlaten
we de boot. Met honger en dorst lopen we over de weg
naar Astakos. Bij de eerste taverna ploffen we verwaaid
en zouterig neer. Flink wat gegeten en gedronken.
Heerlijk om zo bij te komen na de nachtelijke tocht.
In het maanlicht maken we de boot slaapklaar en om
twee uur slapen we vermoeid in. De volgende morgen
blijkt dat we bij een “vuilnisstrand” zijn aangekomen.
De varkens maken het helemaal kompleet. Dit zou het
“Vuilniseiland” van Ben Borgart kunnen zijn.
Brood
Vanaf het terras heb ik nu uitzicht over de baai. Rustig
kabbelend water. We ontmoeten hier enkele bewoners
van Kastos. Nu weten we waar deze mensen hun
brood vandaan halen; ze lopen allemaal met grote

oodschappentassen vol brood en andere waar die ze
natuurlijk op het eiland niet kunnen kopen. Het rustige
water zal over enkele uren wel weer gaan spoken. Ik ben
benieuwd. Om half twaalf draait de wind. Zojuist is een
derde van de bevolking van Kastos vertrokken op een
kaïke. Als we naar Messolonghion zeilen dan moeten
we dit voorbeeld volgen; flink wat boodschappen doen,
want we moeten erop rekenen dat we enkele dagen geen
dorpje tegen zullen komen. We zullen enkele dagen
geheel op onszelf aangewezen zijn.
Op het vuilnisstrand komen we vuile mensen tegen.
Oudere Grieken smeren zich helemaal in met een soort
leem. Vooral de gewrichten worden flink ingesmeerd.
Met deze modder gaan ze “lekker” in de zon liggen.
Nadat het gedroogd is, gaan ze in zee zwemmen om het
af te spoelen. Een grappig gezicht. Het is een middel
tegen reumatiek.
De verwachte onrust blijft uit. Rond drie uur waait het
flink maar zo’n schuimkoppenmassa zoals gisteren is
nergens te bekennen. Rond zeven uur is het water bijna
vlak. Wat een verschil met het gespook van gisteren.
Dragoneria‑eilanden
Op vrijdag 21 juli 1989 denken we vroeg met een
landwind te vertrekken. Mooi niets! Om half tien
vertrekken we vanuit Astakos met een lichte zeewind.
We laveren tegen dit briesje in de richting van de
vluchtbaai bij Pandelemonia. Aan stuurboordzijde
zien we vrijwel recht voor ons Caronisi en iets ten
noordwesten hiervan het grootste eiland Dragonera. De
wind wakkert snel aan. Van het lichte briesje van zojuist
is weinig meer te bespeuren. Steeds meer schuimkoppen
naar mate we verder de baai uitvaren. Het zal wel weer
erg onrustig worden. De kaap bij Pandelemonia is nu
gerond en een groot aantal eilanden ligt voor ons. Wat
is wat? Na wat oriëntatie komen we eruit. In volle
vaart koersen we naar Provati en Pondiko. Henriëtte
telt op de kaart het aantal bergen op een eiland en ze
kijkt heel goed naar het verdere hoogteverschil. Dit
wordt vergeleken met de werkelijkheid en je weet
nauwkeurig welk eiland er voor, naast of achter je ligt.
We zitten nu tussen de Dragoneria‑eilanden. Dit zijn
onbewoonde eilanden in een verder onbevolkt gebied.
Als je van stilte en natuur houdt, dan moet je hier gaan
zeilen. We zien hier niemand. Aan bakboordzijde zien
we gevaarlijke rotspunten de zee uitsteken. Deze staan
keurig aangegeven op de Admiralitykaart. In de verte
zien we Oxia. De reis verloopt veel sneller dan verwacht.
We oriënteren ons nu aan stuurboordzijde op Gravanaris,
Soros en Apasa. Dit zijn drie hele kleine eilandjes bij
Stamothi. We hopen dolfijnen te zien. Maar helaas. Ver
voor de boeg zien we Vromona, Makri en Kunelli. Via
Kunelli willen we recht op de zuidkaap van Oxia zeilen.
We maken deze route om ver van de monding van de
Aspro Potamos (Witte Rivier) te blijven. Dit in verband
met de zoete uitstroom. We naderen het eiland Oxia,
een grote rotspunt aan het begin van de Golf van Patras.
Helaas valt de wind weg wanneer we de vuurtoren op de
zuidwestkaap kunnen zien. Half twee is een laat tijdstip
voor een windstilte. Bij Meganissi is dit rond elf uur.
In de verte zien we schuimkoppen; daar is dus wind!
Geduldig kabbelen we verder. De schuimkoppen blijken
grote witte schuimvelden te zijn. Deze schuimstreep
blijft vanaf Oxia in zuidwestelijke richting in een rechte
lijn de zee op liggen. Raar. Het heeft niets met de wind te
maken want we varen er zonder wind doorheen. Zou het
met stroming of verontreiniging te maken hebben?
Paniek
Een grote veerboot nadert ons op volle kracht. Hij gaat
natuurlijk zo dicht mogelijk langs Oxia naar Patras.
Even voel ik me angstig want wat zal er zo meteen
gaan gebeuren. Deze boot zal een enorme deining
veroorzaken en wij liggen vlak bij de rotskust van Oxia.
De wind steekt op en wij passeren de kaap voordat
de ferry echt dichtbij komt. We komen weer in ruim
vaarwater. De deining valt reuze mee. Voor ons vaart
een prachtige witte tweemaster. Helaas voert dit schip
geen zeil. Het is duidelijk dat we nu in de drukbevaren
scheepvaartroute naar Patras en Korinthe zitten. De
ene vrachtboot is nog niet weg of de volgende veerboot
verschijnt. Aanvankelijk waren we van plan om op Oxia
te overnachten, maar het is nog veel te vroeg om aan
te leggen. Bovendien staat er nu een flinke bries. Van
Stefanos hadden we gehoord dat er bij de noordelijke
baai van Oxia een zoetwaterbron is. Het probleem is
echter het ankeren in deze baai. Het is er erg diep en het
aan land gaan vormt het tweede probleem. De rotsachtige

kust is bijna onneembaar. We laten Oxia achter ons
en zien de Kutzulariberg op het vasteland en later de
zandstranden met daarachter de moerassen. Vanaf Oxia
varen we urenlang in de hete brandende zon met de
spinnaker. Op het langgerekte eiland bij Ak Skrofa zien
we een klein dorpje liggen. De oude Griek met paard en
wagen in Astakos had hierover verteld. Nadat de spi rare
kapriolen begint uit te halen strijken we hem. Het gaat
steeds harder waaien. We stuiven als een speedboot langs
de moerassen. We blijven wel ver op zee want er liggen
hier zeer veel ondiepe zandbanken vlak voor de kust. De
oriëntatie geeft hier problemen. In een bergachtig gebied
kun je de hellingen en bergen tellen en je weet je positie.
Hier moet je het doen met een eindeloze zandlijn. Door
de grote afstand kun je de verschillende eilanden niet van
elkaar onderscheiden. Na het omzeilen van verschillende
kapen hebben we steeds hetzelfde gevoel; we zijn er.
Helaas. We stuiven verder en na een tijd zien we in de
verte een klein wit streepje. Dit blijkt de vuurtoren van
Sostis te zijn. Met een bakstagwind erop af. Het gaat
hard. Het water loopt via de zwaardkast naar binnen. Bij
de vuurtoren blijkt Tourlis nog een stuk verder is. Tourlis
is de ingang van het kanaal naar Messolonghion. We
hebben honger en we landen op Sostis bij de vuurtoren.
Een verlaten, onbewoond eiland waar we enkel de
vuurtoren, een ingestort huis, een kerkje en verlaten
vissershutten aantreffen.
Nacht op onbewoond eiland
Heerlijk eiland voor onszelf. We besluiten niet door te
zeilen maar de nacht op dit idyllische eiland door te
brengen. Heerlijk, een nacht op een onbewoond eiland.
Het is misschien acht meter tot twintig meter breed
en zo’n zevenhonderd meter lang. Het blijft hier lang
waaien. Half tien en nog gaat de wind niet liggen. De
Dragoneria‑eilanden zijn erg mooi maar we hebben
niet alles gezien wat we wilden zien: dolfijnen en
schildpadden.
Vandaag hebben we grootste afstand tot nu toe afgelegd

namelijk 33 nautische mijlen. Dit is 61 kilometer. Een
onvergetelijke nacht op een onbewoond eiland. Ik kan
me goed voorstellen dat velen hiervan dromen. Je wordt
wakker in een rust van wind en golven. Je maakt een
wandeling over “je eiland”, ontbijt gezellig en geniet
van de omgeving. De giektent wordt weer afgebroken.
De twee luchtbedjes worden voor de zoveelste keer
leeggelaten en de slaapzak en het dekbed worden
waterdicht opgeborgen in het echt waterdichte voorluik.
Overtollige kleding verdwijnt in het bakboordluik kuip.
Toiletzakken stuurboord dek. Je raakt vertrouwd met dit
soort handelingen. Met een weemoedig gevoel verlaten
we “ons eiland”. Sostis is de naam en we vergeten het
nooit. Op naar de volgende bestemming.
We besluiten om Messolonghion te laten voor wat het
is. Volgens de reisbeschrijving is het geen bijzondere
havenplaats. We hebben geen zin om daar een kanaal
voor te nemen. Verder in de richting van de ingang van
de Golf van Korinthe. Wederom de zandstranden. ‘s
Middags geland op een strand. We gingen voorzichtig
naar de kust want er waren veel visnetten gespannen.
Aan een Griekse kampeerder vraag ik of er een dorpje
in de buurt is. Inderdaad, Galatas, zes kilometer van de
kust. We hebben de hele avond bij Nicolas en zijn gezin
doorgebracht. Moeder 28 jaar en de oudste zoon 11 jaar.
Lekker vis gegeten en tegen de avond zijn we met een
oude Fiat 127 naar het dorpje gereden om souvlaki’s te
halen. Nicolas praat graag over de haaien in de Golf.
Grieken overdrijven vaak.
Wind en stroming
De volgende morgen worden we uitgezwaaid door deze
familie uit Patras. De wind wakkert flink aan en na
een vliegende start zijn we weg. Veel schuimkoppen.
Henriëtte hangt al meteen voluit in de trapeze. We
stuiven wederom over en door de golven. Het gaat
hard. We gaan ver de zee op om de kliffen van Oros
Varasovon voorbij te komen. Er staat hier een flinke
stroming en daardoor varen we met moeite hoog aan de
wind. We komen niet tegen de steeds sterker wordende
stroming op. Wanneer we iets afvallen, maken we veel
meer snelheid. We gaan overstag en spuiten weer naar de
noordkust van de Golf van Patras. Heel in de verte zien
we een klein streepje. Dit moet een dorpje zijn tussen de
twee enorme bergen die nu ver voor ons liggen. Flink
afvallen, dus minder last van de stroming. Weer veel
trapezewerk. We willen in het dorp aan land gaan om wat
te eten. Daarna zullen we verder gaan. Enige tijd later
ploffen we neer op het strand. We moesten voorzichtig
tussen de zwemmende badgasten heen varen. Kato
Vassiliki heet het hier. We hebben Ak Khalkis gerond.
We wachten hier totdat de wind en dus de stroming
draait. Het heeft helemaal geen zin om hiertegen op te
boksen. Zonder motor lukt dit zeker niet. Het stroomt
hier zo hard vanwege de zeer smalle ingang naar de
Golf van Korinthe. Het Nauw van Rion is ongeveer
één zeemijl (1852 m) breed wat weer een enorme
stroomsnelheid bij harde, stormachtige wind geeft. We
ontmoeten een Grieks‑Orthodoxe Papas. Hij is getrouwd
en hij heeft een gezin met zes kinderen. Een mooie
gelegenheid om hem op de foto te zetten. Ondertussen
wakkert de wind verder aan. Draaien is er niet meer bij.

Kato Vassiliki
We hadden gedacht hier enkele uurtjes te blijven,
maar de wind maakt geen enkele aanstalten te draaien.
Steeds komen vanuit het Nauw volop schuimkoppen.
Het ziet er naar uit dat we hier zullen overnachten.
Lekker gegeten, maar we houden constant de wind in
de gaten. Normaal neemt hij ‘s avonds af, maar hier
neemt hij alleen in kracht toe. De boot naar een geschikte
overnachtingsplaats gevaren. Vanwege het weer trekken
we Mytika op het strand. Met “gestreken” tent hebben
we de boot in nachtstand gebracht. Op het terras horen
we dat deze wind de Voulia heet. Het is een harde
oostenwind die enkele dagen waait. We blijven hier dus
enkele dagen.
Slecht geslapen. Wind en nog eens wind vannacht. We
hebben gisteravond de tent maar niet opgezet. Hij waait
zowat van de boot. Het klapperen zou je toch alleen uit
de slaap houden. Onder de sterrenhemel vielen we in
slaap.
Tijdens de tocht van vorig jaar hebben we vrij weinig op
het water geslapen. Nu is het omgekeerd. Als het echt
niet anders kan dan slapen we op de kant. We laten ons
het liefst door de golven in slaap wiegen. Het dorp is niet
alles. De mensen zijn hier erg stug. Zou het komen door
de geïsoleerde ligging tussen de twee bergketens? Van
een paar kleine jongetjes horen we dat de Voulia altijd
drie tot vier dagen waait. Verschrikt kijken we elkaar
aan. Het wordt steeds meer! En wij waren nog wel van
plan om enkel in dit dorpje een hapje te eten. Onderling
zien we hier ook niet de gezelligheid als bijvoorbeeld op
Meganissi.
Met grote belangstelling kijken we vanuit het restaurant
naar de zee. Het is nu even windstil. Wat een rust na twee
dagen harde wind. We zijn opgetogen want de wind zal
nu wel draaien. Het blijft rustig. De vissers gaan de zee
op. Zou de wind dan echt draaien?
Gevangen
Dinsdag 25 juli. Gisteravond hoopten we op het draaien
van de wind. Vannacht hebben we de tent maar weer
opgeruimd vanwege de wind. Vanmorgen kwam hij uit
verschillende kanten, maar nu is het weer mis. Weer
die harde, maar nu stoterige wind vanuit het Nauw van
Rion. We zitten gevangen tussen twee bergketens die in
de zee als geweldige kliffen verdwijnen. Hier is verder
bijna niets. Geen postkantoortje, een saai restaurant. Nog
geen wending van de wind. We zijn het een beetje beu
hier. Bijna geen contact met de lokale bevolking. Ze zijn
hier echt stug. Hoe lang nog? Nu zitten we nog te lezen,
maar wat te doen wanneer het boek uit is. Hier is verder
niets te zien. Uren kijken we naar het installeren van een
paar elektrische kinderattracties. De kindertjes vinden het
leuk. Wij minder, want nu horen we naast de wind steeds
het domme wijsje uit het kermisachtige apparaat. Ach ja,
we hadden even iets om naar te kijken.
Schijn bedriegt
De volgende morgen word ik na een zeer rustige nacht
om kwart voor zeven wakker. Het heeft vannacht niet
gewaaid! Een lichte landwind komt vanuit het noorden.
Dit is de kans om uit dit oord weg te komen. Henriëtte
gewekt met de mededeling dat we nu vertrekken. Half
acht. We steken heel rustig van wal. Richting kaap. Het
gaat steeds sneller. Naar mate we verder de zee opgaan,
gaat het meer golven. De wind valt wel mee, maar de
golven worden steeds groter. Schuimkoppen verschijnen
en de wind wakkert aan. Harde windstoten volgen elkaar
steeds sneller op. Een schuimende watermassa voor,
naast en achter ons. Het boegwater komt met massa’s

tegelijk naar binnen. De wind neemt verder toe. Scherpe
valwinden zorgen ervoor dat Henriëtte niet in de trapeze
kan. Met halve wind volop in plané. Het is met deze
stroming en windrichting onmogelijk om naar Andirion
te zeilen. We besluiten in deze omstandigheden om de
Golf over te steken en naar Patras te zeilen. We vallen af.
De grote golven lopen zijdelings de boot in. Drijfnat zijn
we. Patras ligt ver verwijderd in de ochtendnevel die een
mooie zachte kleur geeft.
Problemen
De kou wordt een probleem. We zijn ze stom geweest
om onze wetsuits niet aan te trekken en op dit moment
zien we geen kans om ze aan te trekken. Even later
begint Henriëtte klappertanden. Ik heb het ook erg
koud alleen probeer ik dit niet te laten merken. Dit lijkt
me niet goed voor het moreel. Heel ver voor me zie
ik een veerboot liggen. Al is de enorme veerboot nog
in miniatuurformaat. Niet alleen de koude vormt een
groot probleem maar ook het brandende zout in de ogen
begint behoorlijk te irriteren. Door de harde wind tranen
je ogen bijna niet. Ondertussen spuiten we door en bij
elke golf krijg ik nu rillingen. Ik probeer mijn spieren te
ontspannen want dan wordt de kans op kramp kleiner.
In de verte zien we enkele grote zeeschepen. Patras
komt dichterbij. Koud, koud schieten we verder. Harde
windstoten weten we te behandelen door het grootzeil
even te vieren en ze zo te laten passeren. We komen
steeds dichter bij Patras. In de verte zie ik al een auto en
waarschijnlijk de luwte. Het zout in de ogen, de koude
armspieren gaan echt een probleem vormen. Schoot zo
veel mogelijk vast en doorspuiten maar. Met spleetoogjes
gericht op het kompas. Nog even volhouden en we
komen in de luwte van de haven. Meteen mijn surfjasje
aan om snel op temperatuur te komen. Henriëtte bibbert
erg en we gaan verkleumd aan land. Beaufort zes vertelt
een visser even later. Hij is zeer verwonderd wanneer
ik het over “poli krio” (heel koud) heb. De Voulia duurt
volgens hem vijf dagen. Vandaag is het de vierde dag.
Patras is een grote havenstad met lange, rechte, vuile
straten. Langs de kade is het een en al ticketkantoor.
Misschien ook leuk om de boot naar Egypte te nemen.
Ratten
Door het stinkende water worden we wakker. Lekker
koffie op een terras. Vergeet het maar! Je ziet zo de ratten
lopen. Er ligt overal veel etensafval. Weg uit deze vieze
stad. Het valt niet mee want de Voulia is nog steeds niet
gaan liggen zodat de wind en stroming weer sterker
worden. We besluiten om voor een strand voor anker te
gaan. Wat liggen slapen op het strand. Steeds de boot een
beetje in de gaten houden. Het anker houdt uitstekend.
Voor de zekerheid heb ik een tweede anker uitgebracht.
Geen overbodige luxe in deze schuimkoppenmassa.
Na een hapje moussaka vertrekken we om kwart
voor zes. Tien minuten is in dit tentje drie kwartier.

Op naar Rion. Zeewind en geen tegenstroming. We
voeren de bijna onneembare baai in. Dit waren we vijf
dagen geleden al van plan. Het wordt onheilspellend
donker. Voor het eerst in Griekenland kijken we naar
een bewolkte lucht. We ruiken in deze aparte sfeer
een doordringende brandlucht. Opeens horen we het
zware geronk van vliegtuigmotoren; laag over het
water scheren drie blusvliegtuigen. Vast en zeker een
bosbrand. We voeren naar het Nauw van Rion. Nog even
langs de rij veerboten. Je kunt aan een rijtje naast elkaar
liggende veerboten niet zien welke gaat vertrekken.
Zeker wanneer je weinig snelheid hebt, is het uitkijken
geblazen. We landen bij het lichtpunt op tien meter van
het smalste punt van het Nauw van Rion. Het is goed
dat we een stukje verder zijn want steeds naar dezelfde
bergen kijken is niet zo goed voor het moreel.Vannacht
weer bijna niet geslapen want het ging flink tekeer.
Onweer, harde wind, regen en de hele nacht vertrekkende
veerboten. Het is nu zwaarbewolkt en het miezert. De
Voulia gaat nog steeds niet liggen. Als we naar de duur
van deze wind informeren, dan komt er steeds een dagje
bij. Van één à twee dagen naar tien! Ik dacht dat de Golf
van Korinthe een ideaal zeilgebied was, maar alles wijst
erop dat dit niet zo is.
Regen
Het blijft slecht en we trakteren onszelf op een hotel.
Alles is nat en wij zien er niet meer uit. De eigenaar van
het hotel herkent ons vast niet meer na het douchen!
We genieten van een heerlijke maaltijd in een Italiaans
aandoende trattoria. Op aanraden van Nicolas van
Rio Camp hebben we de boot extra ver het strand op
getrokken. Het gaat hier volgens hem heel erg tekeer.
Met alles goed vastgesjord laten we Mytika achter.
Nicolas is een schitterende kerel. Hij doet alles voor
je. Hij is erg geïnteresseerd in onze reis. Hij noemt
ons dan ook meteen Odysseus en Penelope. Vroeger
is hij veerbootkapitein geweest. Vanmorgen heb ik
Louise in Haarlem gebeld. Erik kan niet verder naar
de Peleponesos zeilen. Hij zit al een maand vast op de
oostkant van Kreta. Steeds Beaufort zeven, acht, negen
en soms tien!
Auto
Nu we weten dat het zeilplan niet meer uitgevoerd kan
worden, veranderen we onze plannen. We breken de reis
hier tijdelijk af. We hebben gehoord dat de Voulia soms
wel een maand kan waaien en het is op deze manier
onmogelijk om de “Kleine Dardanellen” in te zeilen.
Met grote tegenzin besluiten we om de auto in Mytika
(Preveza) te gaan halen. Met Nicolas afgesproken dat we
een deel van onze bagage bij hem kunnen achterlaten.
Met de veerboot gaan we naar Andirion. Aan een agent
vragen we hoe laat de bus vertrekt. Hij maakt ons
duidelijk dat de bus zo vertrekt en dat we maar even
moeten wachten. EVEN wachten! Dat duurt hier zes uur!
Helena en Apostolis wisten niet wat ze zagen want ze
hadden ons immers pas twee weken later verwacht. De
problemen uitgelegd onder het eten van een karpoesi. De
avond eindigt op het terras temidden van onze vrienden
in Mytika. Een mooiere naam voor de boot kan ik me
niet in denken. Helena nodigt ons uit om te blijven
slapen. Dit doen we niet want anders komen we morgen
nooit op tijd weg. Om half twaalf begin ik aan een
autorit van een paar honderd kilometer door de bergen.
Zeer vermoeiend. Om half drie staan we op de veerboot
naar Rion. De volgende morgen werden we enthousiast
begroet door Nicolas. “Penelopie” riep hij naar Henriëtte.
Wat hebben we met hem een plezier gehad. De Voulia
blijft waaien. We tuigen de boot af en met behulp van
een visser staat hij zo op een trailer. Het valt niet mee om
het kiezelstrand af te komen daar de auto steeds vast zit.
Op weg naar Egion. De eerste kilometers zijn heerlijk.
Eindelijk weg uit deze omgeving waar we nu al tien
dagen aan het treuzelen zijn. De autopret is zo afgelopen.
Er komt een katerig gevoel voor in de plaats. De kater
wordt helemaal groot wanneer we de wind zien draaien.
Tien dagen verkeerde wind en nu je de boot achter de
auto hebt, draait hij! De Maestro gaat uitgerekend nu
waaien. Deze wind waait vanuit de Ionische zee naar de
Golf van Korinthe.
Egion
In Egion gaan we op zoek naar Themis. Hij heeft ons
op Meganissi uitgenodigd om langs te komen. Dat
de uitnodiging gemeend is, blijkt bij de ontmoeting.
Blij gaat hij Karin, zijn Nederlandse vrouw en zoontje
Georgos halen. We brengen enkele zeer leuke dagen
bij hen door. Karin vertelt veel over de Grieken. Over
de Griekse vrouwen die zo verschrikkelijk jaloers zijn.
Over de positie van de vrouw; thuis zijn en de kinderen
verzorgen en onderdanig zijn. Over het bijgeloof. Overal
wordt een religieuze oorzaak voor gegeven. Het boze
oog en de boze geesten zorgen voor veel onheil. Ziektes
hebben geen lichamelijke of geestelijke oorzaak, nee, het
komt door de boze geesten. De Orthodoxe Papas regelen
tegen betaling alles voor je. De mensen wensen elkaar de
gehele dag vanalles.

Dopen
Dopen is hier een barbaarse ceremonie. Het kind wordt
helemaal door de Papas ingeőlied. Een imposante figuur
met een lange zwarte of grijze baard. Een kleurig mutsje
en indrukwekkende kleding. Het één jaar oude kind
wordt driemaal helemaal ondergedompeld in het koude
water. Dit is voor het kind zeer indrukwekkend. Er zijn
hier kinderen die bang zijn voor een Papas vanwege deze
doopervaringen. In een restaurant is een Papas tussen de
kaarsen aan het prevelen en het zingen. Daarna wordt
alles en iedereen gewijd. Op deze manier zullen er goede
zaken gedaan worden en het onheil wordt geweerd.
Vertrek?
Vanuit Egion willen we onze reis voortzetten. De auto
parkeren we bij Themis en de trailer bij Mario. Tegen
de avond vertrekken we maar helaas hele hoge golven
en geen wind. Terug. Ik was niet de kapitein maar de
golven. Eventjes op het strand en na een half uurtje
kwam er wind. Weer weg. Met klapperende zeilen en
fikse golven. Het wakkerde in een verbazend hoog
tempo aan. De Maestro had de boot snel in zijn greep.
Onverantwoord om ongereefd verder te zeilen. Een
rif erin maken lukt nu ook niet. Grote golven en harde
wind. We stuiven de baai over en we zoeken naar een
geschikte landingsplaats voor we de enorme golfbrekers
een stuk verder bereiken. Eerst alleen muren, kades en
betonnen randen. En dat alles aan lagerwal! We snellen
op een strand af. Maar hopen dat er geen stenen liggen.
We denken dat het veilig is. Fok ingedraaid en roer en
zwaard alvast losgezet want het zou heel hard gaan in de
branding. En het gaat hard! In de branding bijgedraaid
om meteen de wind uit de zeilen te halen. Perfecte
landing. Meteen de boot op zijn kant getrokken voor een
controle. Geen enkele schade.
We zijn voor een bar terechtgekomen. Meteen een
leuk contact met Georgos, de eigenaar van “Ostria”.
(OETPIA) Hij had ons zien aankomen en dacht dat
we ernstig in de problemen zaten. Na onze geslaagde
landing dacht hij er duidelijk anders over. Bij een kiosk
probeer ik te telefoneren. Ineens een flinke dreun, een
hard wegrennende Griek en vallende pakjes sigaretten.
Een grote vrachtwagen rijdt tegen de kiosk. Grieks
temperament is het onvermijdelijke gevolg.
Dag en nacht blijft het waaien. De boot gaat op het
strand zo te keer dat ik niet merk dat er ‘s morgens om
zes uur een aardbeving is. Het episch centrum was in
de buurt. Bij nader inzien beseft Henriëtte dat ze het
gevoeld heeft. In de bar willen we ontbijten maar Nikos
heeft slechts een omelet. Hier voelen we niet voor en
na de koffie gaan we naar Egion om wat brood (psomi)
te halen. Onderweg komt Nikos met de auto om ons
uit te nodigen om bij hem thuis een ontbijt te nuttigen.
Wat een gastvrijheid. De verdere dag en nacht zijn we
de gasten van Nikos en Evangelia Halkiopoulos. Alles
in huis is nieuw; vier weken geleden zijn ze getrouwd.
Lina probeert naar Erik op Kreta te bellen want ik heb
het al verschillende keren geprobeerd maar steeds strandt
het op taalproblemen. Het wordt nu duidelijk dat hij in
Hiona Sitix zit.
Nikos en Lina werken beiden in het onderwijs. Nikos
heeft geen vaste baan als sportleraar. Dit houdt onder
andere in dat hij in de vakantie niet doorbetaald wordt.
Lina runt in haar eentje een dorpsschool in de buurt. Een
school met slechts 16 leerlingen. Van haar hoor ik de
betekenis van Simoun; sterke warme woestijnwind in de
Sahara.
Het waait hier abnormaal hard. Gewoonlijk waait de
Maestro hard, maar niet met constant opspattende
golven op de kade. Het is hier erg mooi. Egion ligt op
de hellingen van de flinke bergen ten zuiden van de stad.
Wat de wind betreft kunnen we nu vertrekken maar het
wachten is nu op een telefoontje van Erik. Met hem
afgesproken dat we elkaar op Milos zullen ontmoeten.
Milos is een eiland halverwege Pireaus en Kreta. We
besluiten om de zeilreis te beëindigen want we hebben
door deze afspraak nog maar twee zeildagen.

Weer afscheid van vrienden. Nog eventjes langs Themis.
Hij gelooft zijn ogen niet. Hij is in de veronderstelling
dat wij naar Korinthe gezeild zijn. Auto en trailer
opgehaald, boot erop en op weg naar Korinthe. Een
bezoek aan het kanaal is de moeite waard; alleen had ik
er graag doorheen gevaren. In Korinthe hebben we pech.
De autosleutels zijn kwijt en zodoende zijn we een halve
dag aan het regelen dat de auto opengebroken wordt. De
reservesleutel ligt in de auto.
Aspropirgos
We gaan naar de camping van Athene. Een kort
wandelingetje hier is weer voldoende om ons hiervan
te genezen. We hebben tot nu toe slechts twee nachten
op een camping gestaan. Een nacht in Joegoslavië en
een nacht in Almiri.(ten zuiden van Korinthe aan de
Saronische Golf.)
We rijden naar Pireaus om kaartjes voor de veerboot naar
Milos te kopen. De auto hier enkele dagen op de kade
parkeren zien we niet zitten. We rijden een klein dorpje
buiten de stad in. We kijken wel of er iets te regelen valt.
Geen enkele buitenlander te zien. Op het postkantoor van
Aspropirgos hebben ze nog nooit een postcheque gezien.
Elvis en de zangeres
Op een terras zijn we al meteen in gesprek met een
ouder Grieks stel; Georgos en Catharina. Ze slepen
ons mee naar de burgemeester en naar het plaatselijke
politiebureau voor een parkeerplaats voor de auto.
Ze nemen bezit van ons. Gearmd loopt Henriëtte met
haar en ik met hem. Om de lachstuipen van te krijgen.
Met vieren eten we op een terras. Ik duik de keuken
in om te kijken wat er te eten valt. Ik bestel een paar
visjes en bergslakken. Catharina zet haar tas op haar
schoot en pakt het eten uit de tas. Zij bestellen borden
en wijn. Vis met paprika uit eigen keuken wordt keurig
op de bordjes gelegd. In Griekenland helemaal geen
probleem. Niakos, een 74‑jarige Griek van Albanese
afkomst, schuift aan tafel. Bijna alle inwoners komen
oorspronkelijk uit Albanië. Thuis wordt geen Grieks
maar Albanees gesproken. Niakos is moeilijk te verstaan.
Hij geeft mij zijn cobologie (kralenkettinkje) en later
leert Georgos me ermee om te gaan. Erik bellen is
weer een gemeenschappelijke activiteit. Georgos houdt
angstvallig de telefoontikker in de gaten en hij maakt
zich erg kwaad wanneer de tikker een tik aangeeft zonder
dat ik iets gezegd heb. Met Erik afgesproken dat we
elkaar woensdag of donderdag op Milos zullen zien. In
de binnenlanden slecht geslapen door de verschrikkelijke
hoeveelheid muggen. Dan kun je beter op Mytika slapen.
Als je op het water ligt, dan heb je geen last van de
koenoepias. In het dorp worden we door veel mensen
in de gaten gehouden. Georgos en Catharina willen ons
dagplan gaan maken! Wegwezen. Dit benauwt ons te
erg. De auto laten we na bemiddeling van Georgos achter
bij een boer. Met de bus vluchten we naar Pireaus. Ze
bedoelen het goed, maar wij worden er echt niet goed
van.
Milos
Om zeven uur vertrekken we met de Sitia naar Milos.
Aan boord een Nederlandse boer ontmoet met zijn
vriendin. Jan en Ingrid waren vanmorgen nog in
Nederland. Wij zijn al ruim een maand weg. Helaas
kunnen we door de duisternis niets van de Egeïsche Zee
zien. Om half een komen we op de fel verlichte, drukke
kade van Adami aan. Een en al terras en restaurant. Erg
toeristisch.
Na een nachtje op het strand gaan we met een
huurbrommertje naar Plaka, een hagelwit dorpje op een
berg. Hier bezoeken we een leuk klein museum. Vroeger
leefde men hier van de visserij en de weverij.
De dektent zetten we op een illegale camping op. We
hebben hier wel twee bomen voor nodig. De ankerlijn

span ik tussen deze bomen en het dektentje ligt er zo
overheen. Het eiland is mooi maar de Grieken zijn alleen
geïnteresseerd in je geld. We hoeven hier geen enkel
Grieks woord meer te gebruiken. Wat een verschil met de
maand hiervoor groot voordeel is dat je hier niet zo in de
gaten gehouden wordt zoals bijvoorbeeld in Aspropirgos.
‘s Nachts om drie uur staan we op de kade om Erik en
Louise afhalen. Helaas zijn ze niet aan boord. Morgen
moeten we vertrekken.
We bereiden ons voor op het vertrek. Vannacht om drie
uur verlaten we Milos. Geen Erik en Louise. Henriëtte
heeft geen vertrouwen meer in hun komst maar ik
verwacht ze in ieder geval op Milos. Als het vandaag niet
is dan is het morgen. Het eiland nog wat bekeken en ‘s
nachts naar de kade. De grote veerboot komt aan. Een
spannend moment wanneer de grote klep omlaag gaat.
De passagiers lopen over de brede valreep naar de kade.
Geen bekenden. Teleurgesteld gaan we aan boord. Op de
klep zie ik ineens in het grote lege autoruim een groepje
kerels. Wanneer ze allen tegelijk iets optillen, trekt het
mijn aandacht: een bootje! Snel loop ik ernaar toe en zie
Erik ertussen. Verrast zijn ze dat ze ons nog zien. We
lopen even met ze terug naar de kade. Een enkel woord
kunnen we uitwisselen. Ik kijk naar de veerboot en zie
dat deze op punt van vertrek ligt. We springen de valreep
op en zijn weg. Hier hebben we dus enkele dagen op
liggen wachten.
De veerboot komt de volgende morgen om half negen in
Pireaus aan. Ik word wakker met het beeld van het grote
lege ruim en het groepje kerels met de boot. Met een met
de bus naar Aspropirgos. Hier meteen aan de praat. Wat
een wereld van verschil!
Nawoord
We zijn precies zes weken van huis geweest en hebben
een weer andere wereld gezien. De Grieken zijn
bijzonder gastvrij maar ze hebben helaas geen oog voor
het milieu. Overal kom je plastic flessen en ander afval
tegen. De wind bracht ons niet waar we wilden komen,
maar wanneer je je aan de natuur overgeeft, dan kun dat
niet altijd verwachten.
Gijs van Kemenade.