diversiteit bij de Broeders van liefde? - Kliek Publishing

PersoneelsMAGAZIne Broeders vAn lIefde
dichtbij
Diversiteit
Allemaal
anders,
allemaal gelijk
EEn niEuwE pErsonEElskaart, niEuwE voordElEn
België - Belgique
P.B.
9000 Gent 1
BC 4099
Verschijnt 5 keer per jaar
feb - apr - jun - okt - dec
1ste jaargang
feBrUArI | nr. 1
Aan tafel in Huize Mariatroon
Anja promoot de ouderenzorg
Minister Vandeurzen aan het woord
“een tanker van koers doen
veranderen is moeilijk”
10
Afslanktips
Personeelskaart |
Broeders van Liefde
Jan Janssens
O.C. Broeder Ebergiste Vurste
www.dichtbijmagazine.be

Inhoud
3 edito
4 Kort – telex
6 vaste stek
Aan tafel in Huize Mariatroon
8 80 keer per dag
10 Toch dichtbij
12 Anders bekeken
Gitaarbouwer Ralph Bonte
13 dossier
Diversiteit
17 Column
18 In balans
Hoe raak je de eindejaarskilo’s kwijt?
20 van alle markten thuis
Personeelsacties
21 Aan het woord
Minister Jo Vandeurzen
25 In memoriam
26 etcetera
“Ik moet niet meer alleen in
de tuin werken”
27 Wedstrijd
de vraag
Tip
28 In beeld
Alain Verdeyen
Personeelsacties
Dichtbij zet in op de personeelsacties! Blader snel naar
pagina 20 voor korting op je telecomfactuur.
Een overzicht van alle andere personeelsvoordelen
vind je op www.dichtbijmagazine.be.
2 > dichtbij Februari 2010
6
18
13
21
Personeelskaart |
Broeders van Liefde
Jan Janssens
O.C. Broeder Ebergiste Vurste
www.dichtbijmagazine.be

edito Colofon
> Marjan Hillewaere is 42. Ze is leerkracht
Latijn in het Sint-Paulusinstituut
in Gent. Marjan is getrouwd en heeft 3
dochters: Marie, Charlotte en Juliette.
Ze houdt van volleybal, lezen, reizen,
een glaasje drinken met vrienden en
koken. Ze heeft een hekel aan zwemmen
en aan uitspraken als “vroeger
was het beter”.
“Het voordeel van de twijfel”
Hij had wel lef om meteen naar mijn leeftijd te vragen. Zoiets verklap je niet aan een
wildvreemde man die je ongevraagd thuis opbelt. Ik nam toch even de moeite om
te luisteren naar zijn betoog. Hij was een redacteur van het personeelsmagazine
van de Broeders van Liefde. Of ik ‘Van Harte’ kende? “Vaag”, was mijn antwoord.
Ik doorblader het soms wel eens, tijdens één van de weinige dode momenten in de
leraarskamer. “Van Harte zal een complete restyling doormaken en heeft de missie
om dichter bij de personeelsleden van de Broeders van Liefde te staan”, zei hij eerder
verontschuldigend. Ze hadden een onderzoekje gedaan en daaruit bleek dat het doorsnee
personeelslid bij de Broeders een vrouw van 39 jaar is die van mensen houdt.
Vandaar dat hij mij iets wou vragen: of ik voor het editoriaal kon zorgen. Ik ben 42 en
besluit zijn vraag dan maar als een compliment te beschouwen.
Maar… een vernieuwd tijdschrift inleiden dat ik slechts vaag ken, lijkt mij een onmogelijke
taak. Ik pas hiervoor. Ik geef dit magazine wel het voordeel van de twijfel
en juich de doelstellingen toe. ‘Dichtbij’ moet ons magazine worden, herkenbaar en
bruikbaar, aangenaam om lezen, verhelderend en verduidelijkend, licht en kritisch.
Zo’n magazine mag er van mij zijn. Ik wens ‘Dichtbij’ dan ook alle succes toe.
Marjan Hillewaere
PERSONEELSMAGAZINE BROEDERS VAN LIEFDE
dichtbij
1 0
Diversiteit
Allemaal
anders,
allemaal gelijk
EEN NIEUWE PERSONEELSKAART, NIEUWE VOORDELEN
België - Belgique
P.B.
9000 Gent 1
BC 4099
Verschijnt 5 keer per jaar
feb - apr - jun - okt - dec
1ste jaargang
FEBRUARI | NR. 1
Aan tafel in Huize Mariatroon
Anja promoot de ouderenzorg
Minister Va ndeurzen aan het woord
“Een tanker van koers doen
veranderen is moeilijk”
Afslanktips
Personeelskaart
Broeders van Liefde
Alle medewerkers van de Broeders van
Liefde in België ontvangen ‘Dichtbij’ (Vlaanderen)
of ‘Approches’ (Wallonië).
De Broeders van Liefde zijn een congregatie
en organisatie die de begeleiding en de
verzorging opneemt voor kinderen, jongeren
en volwassenen, in de sectoren onderwijs,
verzorgingsinstellingen (geestelijke
gezondheidszorg en ouderenzorg) en welzijn
(orthopedagogische zorg, kinderdagverblijven
en beschutte/sociale werkplaatsen) en
buitengewoon onderwijs.
redactieraad
Lieven Claeys, Katrien Debreuck,
Jan Decoene, Karen Godfrin, Luc de Kezel,
Jan Permentier, Br. Veron Raes,
Jacques Van Daele, Freddy Van Hyfte,
Joke Verbeke (redactiesecretariaat),
Edwin Vercruysse en Hugo Vermeren.
Hoofdredacteur en
verantwoordelijke uitgever
Br. Veron Raes - Stropstraat 119 - 9000 Gent.
Dichtbij is een uitgave van de
v.z.w. Provincialaat der Broeders van Liefde.
Abonnement
Dichtbij verschijnt 5 keer per jaar en is gratis
voor alle medewerkers van de Broeders van
Liefde. Wilt u een abonnement? Neem dan
contact op met het redactiesecretariaat.
Oplage: 11.500 ex.
redactiesecretariaat
Wie wil meewerken aan Dichtbij neemt het
best contact op met het redactiesecretariaat.
Joke Verbeke, Stropstraat 119, B-9000 Gent
T 09 241 19 98
Joke.verbeke@fracarita.org
vormgeving
Kliek Creatieve Communicatie
druk
Drukkerij De Windroos
www.dichtbijmagazine.be
dichtbij Februari 2010 > 3

Kort
kapel wordt
stille ruimte
redACTIe en foToGrAfIe > Jürgen Quintyn
De kapel van het Emmaüsinstituut
in Aalter werd al een tijdje niet meer
gebruikt. Een volledig team zocht
daarom een andere bestemming… en
vond die ook. De kapel is een stille
ruimte geworden waar leerlingen en
leerkrachten terecht kunnen om even
stil te staan, te mijmeren, na te denken,
te praten. Het is een kleurrijke
en rustgevende ruimte voorzien van
alle moderne apparatuur, zo bleek
tijdens de opening eind november.
> Bovenbouw emmaüsinstituut,
sint-Gerolflaan 22, 9880 Aalter
Het emmaüsinstituut in Aalter telt 4
afdelingen: kleuter, lager, middenschool
en bovenbouw. In de bovenbouw kunnen
leerlingen beroeps, technisch en algemeen
secundair onderwijs volgen.
Telex
4 > dichtbij Februari 2010
> de stille ruimte is kleurrijk
en toch rustgevend.
ZiEkErEn HEEft niEuwE wEbsitE
Na heel wat inspanningen heeft het
psychiatrisch centrum Ziekeren uit Sint-
Truiden een nieuwe website. Het is een
mooie en handige webstek geworden
met algemene gegevens én specifieke
info voor patiënten, familieleden en
verwijzers. Benieuwd? Surf naar
www.ziekeren.be of www.pcziekeren.be.
sint-laurEns viErt 2 doopsEls
Op zondag 15 november werden in de
parochiekerk van Wachtebeke 2 kinderen
van kleuterschool Sint-Laurens
gedoopt. Birgit van 4 en broer Victor
van 3, mooi uitgedost en fier als een
pauw, kregen het doopsel toegediend
redACTIe en foToGrAfIe > liesbet Werbrouck
en véronique van der heyden
Op vrijdag 20 november 2009 zakten
een 20-tal medewerkers van het
administratief departement van het
psychiatrisch centrum Dr. Guislain in
Gent af naar de collega’s van Sint-
Amandus in Beernem. Het doel van
dit bezoek? Even over het muurtje
kijken… Een gelegenheid om kennis
te maken met de collega’s en het centrum,
hun eigenheid, de gelijkenissen
en de verschillen. Wim Crommelinck,
administratief directeur, gaf een korte
voorstelling van het centrum en de
diensten van het administratief departement,
waarna de receptionisten,
informatici, medisch secretaresses en
de medewerkers van de boekhouding,
patiëntengelden, de personeelsad-
en staken zelf hun doopkaars aan. Misschien
krijgt dit initiatief navolging in de
school, zodat de kinderen meer betrokken
zijn bij de voorbereiding en viering
van hun eigen doopsel.
niEuw boEk ovEr kindErwEns
bij MEntaal gEHandicaptEn
Mensen met een verstandelijke beperking
die kinderen willen: het is een controversieel
thema. De laatste decennia
worden mensen met een verstandelijke
beperking beschouwd als volwaardige
burgers met recht op volwaardige maatschappelijke
participatie en passende
ondersteuning. Maar als ze papa of
mama willen worden, blijkt dat niet zo
> Tijdens het studiebezoek leerden de collega’s elkaar ook beter kennen.
Op bezoek bij de collega’s
ministratie en het patiënten- en
directiesecretariaat een rondleiding
kregen op de campus. Daarna volgde
per dienst een heel aangenaam en
waardevol gesprek tussen de administratieve
medewerkers van beide
centra. Naast uitwisseling van kennis
en ervaring, was de ‘studievoormiddag’
ook een enthousiaste, spontane
ontmoeting tussen collega’s.
> P.C. dr. Guislain en P.C. sint-Amandus
Het P.C. dr. Guislain telt 5 campussen
die administratief door 28 medewerkers
draaiende worden gehouden. In het P.C.
sint-Amandus in Beernem werken 25 administratieve
medewerkers en 2 diensthoofden
onder leiding van een administratief
directeur.
evident. Het boek “Kinderwens en ouderschap
bij mensen met een verstandelijke
beperking. Aanzet tot maatschappelijke
dialoog” gaat hier dieper op in. Eén van
de auteurs is Marieke Baert, orthopedagoog
in het ortho-agogisch Centrum
Broeder Ebergiste in Gent.
2010 = triEstjaar
Het is 250 jaar geleden dat Kanunnik
P.J. Triest geboren werd, de stichter
van de congregatie. 2010 is daarom
uitgeroepen tot ‘Triestjaar’. Hij wordt
met verschillende initiatieven herdacht.
Onlangs verscheen al het boek “Petrus
Jozef Triest Vandaag” van Br. René
Stockman.

nooit te oud
voor netbal
redACTIe > Inge verstraete
foToGrAfIe > filip erkens
Het lijkt misschien vreemd, rusthuisbewoners
die netbal spelen, maar het
kan! Dat heeft Huize Mariatroon in
Dendermonde onlangs met verve
bewezen. Bij deze aangepaste vorm
van netbal zitten de spelers op een
stoel, geven ze de bal door en proberen
ze die zo over het net te gooien
dat de tegenspelers de bal niet kunnen
vangen. De ploeg van Huize Mariatroon
nam deel aan een toernooi
met 8 ploegen uit de regio Dender.
Op 1 december wonnen de 5 bewoners
de spannende finale en werden
ze de trotse eigenaars van een beker.
godfried danneels
over hoop, geloof en liefde
redACTIe en foToGrAfIe > Trendbookx
Godfried Danneels nam onlangs afscheid als kardinaal. Wat betekenen voor hem
hoop, geloof en liefde? Ontdek het in dit boek en op de bijgesloten dvd. Ruim 30
bekende politici, zangers, mediafiguren, wetenschappers, kunstenaars, schrijvers
en ondernemers geven ook een antwoord op die vragen. Een boek om in te grasduinen
en inspiratie op te doen voor je eigen leven. De volledige opbrengst gaat
trouwens naar het Fioretti-project, een opnamedienst van het P.C. Dr. Guislain
voor kinderen met een mentale handicap en psychiatrische problemen. “Witboek
Hoop, geloof en liefde” kost € 24,50 + verzendingskosten.
jEan-louis fEys wint
prEstigiEuZE prijs
Het tijdschrift “L’Evolution Psychiatrique”
heeft Jean-Louis Feys, hoofdgeneesheer
in psychiatrisch centrum
Saint-Bernard in Manage, tot laureaat
verkozen van de prijs die het
jaarlijks uitreikt. Aanleiding was het
boek dat Feys vorig jaar publiceerde,
“L’anthropopsychiatrie de Jacques
Schotte: une introduction”. Jacques
Schotte is de theoretische grondlegger
en naamgever van de antropopsychiatrie.
ZiEkErEn is gEZinsvriEndElijk
Uit 28 inzendingen werd het psychiatrisch
centrum Ziekeren door Similes
> Huize Mariatroon
Brusselsestraat 90, 9200 denderdermonde
In rust- en verzorgingstehuis Huize Mariatroon
kunnen 119 zestigplussers verblijven.
Vlaanderen genomineerd voor de prijs
Gezinsvriendelijke Geestelijke Gezondheidszorg
(G3). Na een voorstelling van
de 5 genomineerde projecten verkozen
de congresleden uiteindelijk C.A.T.
Preventiehuis uit Gent tot laureaat. Dat
biedt ondersteuning aan families van
mensen met een alcohol- of drugprobleem.
van 32 naar 8 kloostEr-
gEMEEnscHappEn
In januari zijn de 32 kloostergemeenschappen
van de Broeders van Liefde in
België teruggebracht tot 8 overkoepelende
gemeenschappen. Elk hebben ze
een lokale overste en een lokale raad,
> Het netbalteam toost op z’n overwinning.
> Je kan het boek bestellen bij de dienst
Communicatie Broeders van liefde,
stropstraat 119, 9000 Gent - 09 241 19 16 -
publications@fracarita.org.
dichtbij had een gesprek met kardinaal
danneels over zijn nieuwe boek. Je vindt
een verslag op www.dichtbijmagazine.be.
die zullen nagaan welke lokale gemeenschappen
open gehouden worden en
welke beter kunnen gesloten worden.
De criteria om tot sluiting over te gaan
worden samen met de regionale raad
uitgewerkt. De hele operatie gebeurt
geleidelijk en zal pas in 2012 helemaal
rond zijn.
indiscHE broEdErs op stagE
In de lagere school HARTeLU(s)T in
Tessenderlo liepen Indische broeders 6
weken stage. Het was niet alleen voor
hen een verrijkende ervaring, maar ook
voor de kinderen. Bij het afscheid kregen
ze een cheque cadeau die ze zullen
gebruiken voor hun schooltje in Simalia.
dichtbij Februari 2010 > 5

vaste stek
Anja Pouliart
« We worden gezien
als een ras apart »
De belangrijkste werkplek van Anja Pouliart is de eettafel in één van
de leefgroepen. Als ergotherapeute in woon- en zorgcentrum Huize
Mariatroon in Dendermonde brengt ze aan deze tafel heel wat tijd
door. Ze begeleidt er dementerende bejaarden bij het eten. Maar dat
is lang niet alles, want als ik haar vraag wat ze nog allemaal doet,
begint ze aan een ellenlange opsomming. “Officieel ben ik halftijds
ergotherapeute en halftijds animator. Maar ik ben ook referentie-
medewerker dementie en identiteit, pastorale medewerkster, ik ben
lid van het palliatief zorgteam, werk mee aan het hef- en tilbeleid en
de vrijwilligerswerking en ben vertrouwenspersoon.” Om in de sfeer
van haar werkplek te blijven: een hele boterham dus.
redACTIe > Joke verbeke foToGrAfIe > filip erkens
We schuiven mee aan
voor de koffie, samen
met 4 dementerende
bejaarden. Al snel wordt
duidelijk dat Anja de maaltijden erg
belangrijk vindt. “Ik probeer hen zoveel
mogelijk zelf te laten doen. Het
mag ook zo lang duren als ze willen.
Als het maar gezellig is aan tafel. We
willen hier vooral een thuis creëren.”
6 > dichtbij Februari 2010
Met veel geduld legt Anja de 4 vrouwen
uit wat ze moeten doen met hun
praline, en vraagt ze: “drink nog eens
van je koffie, Blanche”.
“Ze moeten ervan
genieten”
“Eten en drinken zijn belangrijke momenten
voor dementerende bejaarden.
> Anja’s belangrijkste werkplek is de eettafel.
Daarom vind ik dat ze moeten kunnen
genieten van hun maaltijd.” Het stereotiepe
beeld van een verzorgster die
naast de bejaarde staat om hem of
haar eten te geven, is hier helemaal
niet van toepassing: Anja zit tussen de
bejaarden en neemt haar tijd om hen
te helpen. “We proberen de mensen
zelf te laten kiezen wat ze willen eten.
En als ze genoeg hebben, forceren we
ze niet. Dan zorgen we voor een extra
tas soep of een dessertje meer.”
een luisterend
oor bieden
Op het moment dat ik op bezoek ben,
is er een heus kampioenenbal aan de
gang. 5 bewoners wonnen een netbaltoernooi
en dat wordt gevierd. Er zijn
nog 2 andere animatrices, maar als
er zoals vandaag moet bijgesprongen
worden, staat Anja klaar.
Een drink organiseren, een Kerstfeestje
ineenboksen, helpen bij een
pannenkoekenbak of met activiteiten
rond de week van de derde leeftijd, …
het behoort allemaal tot haar taken.

En wat doet ze precies als ‘referente
dementie’? “Ik ben zowel voor
bewoners, familie als voor collega’s
het aanspreekpunt voor alles wat met
dementie te maken heeft”, legt ze uit.
“Het is mijn doel om hen te laten begrijpen
wat dementie precies is. Maar
ik wil niet belerend zijn: ik wil vooral
een luisterend oor bieden.”
»We moeten
ook zorg
dragen voor
onze collega’s.»
Dat ze met de kinesisten ook meedenkt
over het hef- en tilbeleid voor
medewerkers, is evident, vindt ze: “we
moeten ook zorg dragen voor onze
collega’s”.
Moeilijk om de deur
dicht te trekken
Is het soms niet allemaal wat te veel?
“De veelzijdigheid van mijn job vind ik
juist erg leuk”, zegt Anja. “Tijdens mijn
studies leerde ik al dat je bewoners in
hun totaliteit moet bekijken. Dat ervaar
ik hier maar al te goed: alles vloeit
in elkaar over. Het is wel niet altijd
gemakkelijk: je moet vaak een ‘klik’
maken in je hoofd. Maar de voldoening
is groot: een glimlach of een aanraking
van een bewoner is erg veel waard.”
En wat als één van de bewoners overlijdt?
“Dat is natuurlijk erg moeilijk.
Ik ben wel zo eerlijk om mijn emoties
te tonen. Soms neem ik die mee naar
huis; het is moeilijk om de deur dicht
te trekken.”
Promotie voor de
ouderenzorg
“Ik werk hier al 10 jaar en ook voordat
ik hier terechtkwam heb ik altijd met
dementerende bejaarden gewerkt”,
zegt Anja. “We worden als een ras
apart gezien, omdat je hier eigenlijk
niet van revalidatie kan spreken, iets
waarvoor je als ergotherapeut wel opgeleid
bent. Maar ik vind het waardevol
om van de laatste jaren van iemands
leven nog mooie jaren te maken.
Daar steek je veel tijd in, maar je krijgt
»Ik vind het
waardevol om
van de laatste
jaren van
iemands leven
mooie jaren te
maken.»
er zoveel voor terug.” Anja besluit
met een wens: “Ik wil zo graag het
negatieve imago van de ouderenzorg
doorbreken!” Ik merk maar al te goed
dat Anja erg begaan is met ‘haar’
bejaarden. Dat voelen ze zelf wellicht
ook. Eén van de vrouwen aan tafel is
blij dat Anja haar geholpen heeft met
het papiertje van een praline: “Ge zijt
bedankt zulle”, zegt ze. Waarop Anja:
“Da’s gèren gedaan!”. n
> “Het is soms zwaar, maar je krijgt zoveel terug”, vertelt Anja.
Wie is
Anja
Pouliart
> Anja wordt dit jaar 40.
> Ze woont in Sint-Gillis-Dendermonde
met haar man en haar
3 zonen van 11, 9 en 6.
> Anja houdt van muziek: ze zingt
in een koor en volgt momenteel
lessen om gitaar te leren spelen.
Ze is ook graag bezig met handwerken.
> Haar levensmotto is: “probeer
alles positief te bekijken, anders
hou je ’t niet uit”.
dichtbij Februari 2010 > 7

Gespot
8 > dichtbij Februari 2010

80 Keer Per dAG
foToGrAfIe > layla Aerts
Jasjes aan en jasjes uit. Juf Annelies dewulf
(Basisschool sint-Paulus, rerum novarumplein,
Gent) helpt met overtuiging want dat is werken
aan de zelfstandigheid van haar kleuters.
straks doen ze het helemaal zelf. Zelfs in de
winter is het geen onaangename bijkomstigheid:
het hoort bij de kern van de job.
dichtbij Februari 2010 > 9

Toch dichtbij
“Wat doet gij daar nu eigenlijk?” Het is een vraag die
Michel Schurmans vaak te horen krijgt van collega’s.
Michel is klinisch psycholoog en therapiecoördinator in
het psychiatrisch centrum Broeders Alexianen in Tienen.
Momenteel is hij voor Caraes op missie in Rwanda. Zijn
belevenissen schrijft hij neer in boeiende, grappige en
aangrijpende columns. Een proevertje.
redACTIe > Michel schurmans
Dood
Moe ziet ze eruit, de sociaal assistente. Misschien
ook wel bang. De taak die haar wacht is geen pretje:
de familie contacteren van een patiënt die gisterenavond
plots overleed. Hoe vaak de bevolking van
deze geteisterde streek ook de dood ontmoet, hij
blijft taboe.
Een lijk moet zo gauw mogelijk de grond in. Enkele
dagen mortuarium en een christelijke begraving
komen er niet aan te pas. Gaan ze hem wel komen
halen? Zo lees ik het zorgelijke gelaat van de anders
zo guitige Noëlla.
De patiënt was een oudgediende van het psychiatrisch
centrum. Sinds enige tijd heropgenomen
weliswaar, maar niettemin een succesverhaal.
Jaren geleden, volledig uitgestoten, voor het eerst
opgenomen. Dankzij de behandeling stelselmatig
verbeterd. Hij trouwde zelfs en was pas vader geworden.
Alleen de verstoting door zijn familie was gebleven.
De enige uitzondering daarop was zijn moeder,
die hem als ziekenverzorgster (‘garde malade’)
tijdens deze opname begeleidde. Ze houdt zich
kranig, vertelt de dokter die het overlijden
meemaakte.
Hij is sowieso al kort, maar nu ziet hij er nog veel
kleiner uit, met hangende schouders en zichtbaar
vermoeid. Het is zijn tweede overlijden in 3 dagen,
nooit uitgegeven in de geschiedenis van SOSAME.
Als ze hém maar niet komen halen.
> de smaak te pakken? surf naar www.dichtbijmagazine.be voor meer.
10 > dichtbij Februari 2010
Zuidactie 2007
chapeau
vietnam
Samen voerden we actie
om in Vietnam dagcentra
te bouwen. Vele kinderen
worden er geboren met
een handicap door het
vreselijke oorlogsgif Agent
Orange.
Herinner je jou nog Zuster
Hang van op de affiche? Door onze inzet kon ze in
haar dorp een dagcentrum bouwen. Nu krijgen de
kinderen uit de streek aangepaste opvang!
Zuidactie 2008
bora
shabunda
De vaak gruwelijke situatie
in oostelijk Congo liet
ons niet onberoerd. Met de
campagne 2008 zamelden
we middelen in voor de
bouw en de opstart van
een centrum voor geestelijke
gezondheidszorg in
Shabunda.
Het centrum is gebouwd en sindsdien zijn
bijna 1.000 patiëntendossiers geopend! Onze solidariteit
betekent er héél veel!

solidair met onze
collega’s in het Zuiden
Jouw steun rendeert
redACTIe > Jan decoene
Zuidactie 2009
smile simalia
De kinderarbeid in de steengroeve van Simalia liet ons, onze leerlingen, onze
patiënten, onze cliënten en onze bejaarden niet koud. Dankzij onze gezamenlijke
inzet kon in het dorp een basisschool gebouwd worden. Heel binnenkort
wordt ze geopend!
Zuidactie 2010
¡ Hola
amigos !
Ook dit jaar doen we een
beroep op jouw solidariteit.
Deze keer zijn het
straatkinderen in Nicaragua
die onze aandacht
vragen. Onze lokale
collega-medewerkers
willen een jeugdcentrum
voor de straatkinderen verder
uitbouwen. Je hoort er binnenkort meer over. Intussen
kan je er de lokale promotor van Caraes al over
aanspreken.
dichtbij Februari 2010 > 11

Anders bekeken
ralph Bonte laat planken tot leven komen
al van kleins af ben ik een knutselaar. Voor mijn moeder
maakte ik wandtapijten in macramé en toen ik trouwde
maakte ik mijn eigen meubelen. Ik knutselde ook met leder,
gitaarriemen bijvoorbeeld. Toen ik een riem ging leveren
aan een klant in de omgeving van Brussel, bleek hij een
gitaarbouwer. Uiteindelijk is de man mijn leraar geworden.
Kort daarna werd ik 30 en bracht hij een mooi stukje hout
mee. Dat is de hals van mijn eerste gitaar geworden.
omdat ik een zeer ruime interesse heb, bouw ik een
beetje van alles. Eigenlijk is er aan een elektrische gitaar
weinig uitdaging. Het is in feite een plank met een hals eraan
waarop 2 elektronische elementen gemonteerd zitten.
Een akoestisch instrument is een ander paar mouwen.
Je moet met vanalles rekening houden: de keuze van het
hout, de dikte ervan, welke bebalking je gebruikt, … Het
bouwen ervan kost gemakkelijk tussen de 250 en 300 uur.
Een archtop, een jazz-gitaar, heeft dan weer een bouwproces
dat je kan vergelijken met dat van een cello. Bij zulke
instrumenten komt er meer métier kijken.
ik heb het voordeel dat ik een gitaar op maat kan maken.
Zo kan ik bijvoorbeeld de hals aanpassen voor iemand met
kleine handen. Sommige mensen zijn op zoek naar een
redACTIe > Joke verbeke foToGrAfIe > Collectie ralph Bonte
I
12 > dichtbij Februari 2010
instrument met een speciale houtsoort of versieringen.
Maar de klank primeert. Het mag nog zo mooi zijn, als
het niet klinkt ben je er niet. Ik doe ook veel herstellingen:
zowel voor jonge gastjes die hun gitaar hebben laten vallen
als voor beroepsmuzikanten die snel uit de nood moeten
geholpen worden.
Hout is voor mij een passie geworden. Mijn leraar zei in
het begin: ”Als je voor het eerst op je zelf gebouwde gitaar
zult spelen, zal je nooit meer naar gitaren in de winkel
kijken.” En dat is waar ook. Ik kan je het genoegen niet
uitleggen wat je voelt wanneer je na al die tijd een ‘plank’
tot leven hoort komen.
Mijn liefde voor muziek is begonnen in de lagere school
en is sindsdien nooit meer gestopt. Ik ben sinds 1986
frontman van de bluesgroep Hideaway en ben lid van het
roots- en gospelkoor Soul Spirit. Gelukkig hadden ze op
mijn werk in Sint-Amandus ook vlug door dat muziek wel
mijn dada is. In De Vleugel, de socio-cultureel-agogische
pijler van ons centrum, geef ik muziekonderricht en leid ik
ons huisorkest D’amandels. Daarnaast organiseer ik het
festival Vleugelpop, dit jaar al voor de vijfde keer. Zo willen
we het taboe op psychiatrie doorprikken.
Ralph Bonte (45). Hij woont met zijn vrouw Janne en kinderen Faye en Ralph Junior in Assebroek. Hij werkt in het psychiatrisch
centrum Sint-Amandus in Beernem. Zijn garage heeft hij omgetoverd tot atelier. Benieuwd hoe een gitaar vorm krijgt?
Kijk dan eens op Ralphs site www.arrenbieguitars.be. Meer info over het festival Vleugelpop vind je op www.de-vleugel.be.

dossIer
Diversiteit
Allemaal anders,
allemaal gelijk
> diversiteit draait niet alleen om verscheidenheid tussen
collega’s, maar ook tussen leerlingen, patiënten en bewoners.
dIversITeIT
Diversiteit is ‘hot’. Je hoort
het overal: in politieke
discussies, in managementtermen,
op televisie, bij
reclamemakers, …
Diversiteit betekent
‘verscheidenheid’. Het
heeft dus te maken met
verschillen. In Vlaanderen
wonen immers mannen en
vrouwen, autochtonen en
allochtonen, jongeren en
ouderen, (kans)armen en
(kans)rijken, katholieken
en moslims, mensen met
en mensen zonder
handicap, … Niemand is
gelijk, maar in principe is
iedereen wel gelijkwaardig.
‘In principe’, want
zogenaamde ‘kansengroepen’
hebben het vaak erg
moeilijk in de maatschappij.
redACTIe > Joke verbeke
foToGrAfIe > filip erkens en layla Aerts
dichtbij Februari 2010 > 13

dossIer
op de cover
14 > dichtbij Februari 2010
buitenland
> Carine komt uit rwanda en
Henk uit nederland.
Als ‘allochtonen’ zorgen ook Carine
Ingabire en Henk Den Hollander voor
diversiteit. Zij komt van ver, hij van
dichtbij. Ook al zijn ze afkomstig van
respectievelijk Rwanda en Nederland,
toch voelen ze zich volledig thuis in
de Kedron, de afdeling voor ouderenpsychiatrie
in het psychiatrisch
centrum Dr. Guislain in Gent. Henk
werkt er al 28 jaar, Carine 26 jaar.
“Het feit dat ik Nederlander ben is
eigenlijk nooit een probleem geweest”,
vertelt Henk. “In het begin
waren er soms wel de traditionele
grapjes over en weer, ook een enkele
keer een verschil in uitdrukkingen of
woordgebruik. Zo blijken er toch nog
heel wat verschillen te zijn tussen het
Noord-Nederlands en Zuid-Nederlands.
Maar in de loop der jaren heb
ik daar het juiste evenwicht in gevonden.
Het grappige is wel dat men hier
nog steeds hoort dat ik een ‘Ollander’
ben, terwijl men in Nederland denkt
dat ik een Vlaming ben. Ik ben ervan
overtuigd dat een mix van culturen
alleen maar verrijkend kan zijn.”
Carine getuigt: “Toen ik hier startte
na mijn studies verpleegkunde had
ik wel een diploma, maar was ik
niet administratief in orde. Ik kreeg
de kans om hier toch te beginnen
en in België een leven op te bouwen.
Daardoor noem ik mezelf nu
een geslaagde vrouw. Ik heb nooit
aanpassingsproblemen gehad omdat
ik door mijn kijk op het leven anderen
ook iets bijbreng. Mijn houding is:
optimistisch zijn, elkaar dragen en
steeds steunen en een luisterend oor
zijn voor elkaar.”
onbekend is
onbemind
Maar hoe komt dat nu? Wel, we denken
natuurlijk nog heel vaak vanuit
het perspectief van ‘de norm’ of ‘de
gemiddelde burger’. Dat zijn mensen
die niet of weinig afwijken van wat
wij geleerd hebben als ‘normaal’ te
beschouwen. Tegen mensen die op
de één of andere manier anders zijn
bestaan er daardoor veel vooroordelen.
Onbekend is onbemind.
Wat vaak vergeten wordt, is dat diversiteit
ook nieuwe mogelijkheden en
verrassende inzichten kan betekenen.
Uit hoe een allochtone verpleegster
met patiënten omgaat, kunnen
collega’s vaak iets leren. En uit hoe
een vrouwelijke leerkracht een bepaald
probleem aanpakt, kunnen de
mannen in haar school dan weer iets
opsteken.
diversiteit bij de
Broeders van liefde?
De organisatie Broeders van Liefde
kiest voluit voor diversiteit. We proberen
rekening te houden met de valkuil
dat diversiteit vaak betekent: streven
naar éénheid en standaardisering.
We willen iedereen zichzelf laten zijn.
Maar de combinatie van identiteit en
diversiteit is vaak moeilijk. Het één
gaat immers over wat er gemeenschappelijk
is, het ander gaat over
de verschillen. Het komt erop neer
dat we, vanuit onze identiteit en onze
missie medewerkers, patiënten, leerlingen
en bewoners laten zijn wie ze
zijn. En dat is niet altijd evident.
de Broeders van liefde en het
hoofddoekendebat
hoofddoeken
“Wat dan met hoofddoeken?”, horen we je denken. Het maatschappelijk debat
daarrond heeft immers al tot zeer verhitte standpunten geleid. Wij willen de discussie
opentrekken en stellen ons de vraag: laten we religieuze symbolen toe die
niet christelijk zijn? Binnen de Broeders van Liefde is een werkgroep bezig met
die vraag. Er is al een aanzet tot visietekst, die met de Raad van Bestuur en de
directies besproken wordt. Een definitieve tekst komt er wellicht in maart.
Wat al duidelijk is, is dat het kernwoord in het hele denkproces ‘respect’ is. We
willen mensen eerbiedigen, erkennen en waarderen, en dus ook hun religieuze of
levensbeschouwelijke overtuiging. Daarom laten we de keuze voor andere
religieuze symbolen open. Tegelijk kiezen we ervoor om verder te bouwen aan
onze identiteit in de pluraliteit, via de cultuur van de ontmoeting en de dialoog.
Onze werknemers mogen een hoofddoek of andere religieuze symbolen dragen,
zolang ze respect hebben voor de christelijke identiteit van hun voorziening of
school. We verwachten ook dat zij bereid zijn om de invloed van bepaalde symbolen
op hun werk, patiënten, gebruikers, leerlingen en collega’s bespreekbaar te
stellen. Bekeringsijver, discriminatie of racisme kunnen niet, en ook als blijkt dat
het dragen van een bepaald symbool schrik of afgrijzen veroorzaakt en anderen
kwetst, kan het niet. Het dragen van bepaalde symbolen moet ook verzoenbaar
zijn met de veiligheidsvoorschriften of bepaalde hygiënische aanbevelingen.

enkele getuigenissen:
Alena van Hende, opvoedster
MPI en leerkracht BuSO
Sint-Gregorius (Gent)
“Mijn leerlingen
kijken op naar mij”
“Of ik doof ben met een hoofdletter
‘D’? Daar heb ik nog nooit bij
stilgestaan. Als je ‘Doof’ bent, ben
je de trotse gebruiker van gebarentaal
en identificeer je je met de
taal en cultuur van de dovengemeenschap.
Je komt dan net als
andere minderheden op voor je
(taal)rechten. Ik kan alleen maar
zeggen dat ik trots ben op wie ik
ben en wat ik doe.
Als leerkracht en als opvoedster
werk ik samen met collega’s die
vaardig zijn in Vlaamse Gebarentaal.
Zolang ik collega’s tegenkom
die VGT kennen, is er geen
communicatiebarrière. Anders
schakel ik over op schriftelijke
communicatie. Natuurlijk beperkt
de conversatie zich dan tot het uitwisselen
van cruciale informatie.
Tijdens klasraden, vergaderingen
en oudercontacten is er altijd een
Vlaamse Gebarentaaltolk aanwezig
voor ons.
De jongeren aan wie ik lesgeef zijn
doof. Ze kijken op naar mij. Voor
velen ben ik een rolmodel. Toch wil
ik benadrukken dat zo’n respect
dat ik van hen krijg, niet is omdat
ik Doof ben. Het gaat om meer
dan gewoon een ‘dove’ leerkracht
te zijn. Voor hen gaat het om een
gemak om een dialoog aan te gaan
zonder zich te inspannen. Vele
jongeren hebben moeite om een
leerkracht die VGT vlot beheerst te
begrijpen. Het is cruciaal te weten
wat hun communicatievaardigheid
en taalkennis zijn. Het is een
constant proces om hun hiaten aan
te vullen en hen iets nieuws bij te
brengen over hun leefwereld. Ze
tonen respect voor wat ik doe. Ze
willen weten hoe ik het gedaan heb
om zover te komen.”
doof voor
de klas
Marleen nizet, administratief
en logistiek directeur
O.C. Sint-Ferdinand (Lummen)
“Ik ervaar niet
echt dat ik in een
mannenwereld werk”
“Namens het directieteam van
Sint-Ferdinand volg ik de administratie
op en de logistieke diensten,
waaronder bijvoorbeeld de
technische dienst. Ik kan daarbij
rekenen op de deskundigheid van
een aantal medewerkers. Ik wissel
de nodige informatie uit naar deze
diensten, ik luister en ondersteun
hen. Ik rapporteer hun bekommernissen
op onze directievergadering.
Of de logistieke wereld een mannenwereld
is? Ik ervaar niet onmiddellijk
dat ik in een mannenwereld
werk, omdat ik dagdagelijks
ook veel met vrouwen samenwerk.
Ik sta daar niet bij stil.
man-vrouw
dIversITeIT
Ik weet niet of ik dingen anders aanpak
dan mijn mannelijke collega-
directeurs, daarvoor ken ik hen
te weinig, maar ik houd eraan om
de taken die ik gedelegeerd heb,
goed op te volgen en terug op de
agenda te plaatsen zodat geleverde
inspanningen niet verloren gaan.
Ik vind het heel belangrijk dat
iedereen met het nodige respect
behandeld wordt, of het nu gaat
om een medewerker of een
bewoner.
Veel vrouwen vinden het moeilijk
om werk en gezin te combineren.
Voor mij lukt dat omdat ik graag
ga werken en er veel voldoening
in vind. Ik heb mijn hele carrière
(ondertussen 30 jaar) fulltime
gewerkt (uitgezonderd 6 maanden
na de bevalling van onze tweeling).
Door de nodige organisatie thuis
en de hulp van mijn echtgenoot
en familie is dit volgens mij goed
gelukt.”
dichtbij Februari 2010 > 15

dossIer
> In deze school zitten kinderen van maar liefst 17 nationaliteiten.
ewan Claeyssens, directeur basisschool
Sint-Paulus (Gent)
“Het heeft bloed, zweet
en tranen gekost”
16 > dichtbij Februari 2010
multi-
cultureel
“In de basisschool op het Rerum Novarumplein in Gent
zitten kinderen van 17 verschillende nationaliteiten.
We hebben een hele periode nodig gehad om daarop te
kunnen inspelen. Het hele team heeft tijd nodig gehad
om te wennen aan de veranderende situatie. Dankzij een
maatschappelijk assistente, die brugfiguur is tussen ouders,
leerkrachten en de school, loopt de samenwerking
nu erg vlot. Alle leerkrachten hebben geleerd minder
accent te leggen op het cognitieve, en meer aandacht te
schenken aan zogenaamde ‘meervoudige intelligentie’,
met de nadruk op wereldoriëntatie, muzische vorming
en concrete leeruitstappen.
Voor kinderen die geen Nederlands spreken krijgen we
extra uren voor anderstalige nieuwkomers. We laten de
verschillende culturen aan bod komen op school. Als
het Suikerfeest is, brengen de moeders gebakjes mee
naar school. De kinderen krijgen de kans hun traditionele
kledij aan te doen en te dansen. Ook voor andere
culturen organiseren we zoiets af en toe. En omdat voor
veel ouders de drempel van de school erg hoog is, doen
we extra inspanningen om hen te bereiken, met naai- en
kookgroepen bijvoorbeeld. Onder meer dankzij een netoverschrijdende
samenwerking met de stadsschool en
leesgroepen Nederlands, Frans en Arabisch door vrijwillige
studenten van de UGent, voelen we ons niet alleen.
Traag maar zeker maken we vorderingen.
De enige kritische voetnoot is dat er bijna geen autochtone
leerlingen meer zijn. Daarom hebben we van de
kleuterklassen heterogene groepen gemaakt. De kleuters
zitten niet per leeftijd; alle leeftijden zitten samen.
Daardoor is er een grote interactie tussen de kinderen.
Dat heeft een positieve invloed gehad op hun taligheid én
op hun schoolrijpheid. Er zijn wel meer zittenblijvers in
onze school, maar als de leerlingen in het zesde leerjaar
komen, halen ze op de interdiocesane tests gemiddelden
die boven het Vlaams niveau liggen. Kort samengevat:
het hele proces heeft ons bloed, zweet en tranen gekost,
maar diversiteit is voor ons absoluut een meerwaarde.”
Koenraad de smet,
hoofd voedingsdienst psychiatrisch
centrum Dr. Guislain (Gent)
“Win-winsituatie”
dIversITeIT
verscheidenheid
loont
“Diversiteit is belangrijk om inzicht te krijgen in wat
anderen belangrijk vinden en dat af te wegen tegenover
je ‘eigen gelijk’. Voor onze klanten betekent dit dat wij
geen avondmaal of ontbijt opdringen maar dat ze elke
dag weer kunnen kiezen in functie van hun leefwereld
binnen hun verblijfseenheid. Dat vraagt flexibiliteit van
onze mensen. Door medewerkers binnen te halen die
verschillen in mogelijkheden en cultuur blijven we wakker
én bieden wij kansen aan mensen voor wie dat niet
zo voor de hand ligt. We mogen onszelf niet als norm
zien maar moeten ons verwonderen over de mogelijkheden
van de andere.
Vandaag loopt een dove jongedame stage, zijn er 2 paar
extra handen van heel gedreven mensen vanuit arbeidszorg,
is er iemand uit een brugproject en hebben we
open plaatsen voor arbeidstrajectbegeleiding. Wij zijn
een werkplek, geen therapeutisch centrum. Ieder werkt
op zijn of haar eigen tempo, maar wel als volwaardig
lid van de ploeg. We hebben daarvoor de ondersteuning
van onze jobcoach. Door die diversiteit lopen de processen
op onze dienst voortdurend anders. Afhankelijk van
wie wanneer werkt, is er de ene keer wat meer kanten-klaar
eten en starten we een andere keer met meer
grondstoffen. Het verschil voor de klanten is minimaal.
Daarnaast werken we ook op een ander niveau aan
diversiteit. We willen hier een afspiegeling van de hele
maatschappij en dus zijn er mensen van verschillende
nationaliteiten, van Afghanen en Amerikanen tot Afrikanen
en Chinezen. Let wel: hier werken ook Belgen! Als
er te veel mensen van één nationaliteit werken dreigt
polarisatie, terwijl wij willen streven naar synergie.”
Met andere woorden: één plus één is méér dan twee.
“Bij de start hebben we veel problemen gehad. Cultuurverschillen
lijken soms onoverbrugbaar en telkens
nieuwe mensen over de vloer hebben, is soms wel lastig.
Maar als je door die fase raakt, kan je in de diepte beginnen
werken, in plaats van aan de oppervlakte. Het is een
win-winsituatie, want je krijgt een ploeg die loskomt van
het ‘kleine gelijk’. Twinkelende ogen, wederzijds respect,
gewoon je werk doen, vallen en niet vergeten op te staan.
Het is in de andere dat je jezelf tegenkomt.”
> Meer info
surf snel naar onze website: www.dichtbijmagazine.be. Meer weten
over diversiteit op de arbeidsmarkt? surf dan zeker eens naar
www.diversiteit.be. over diversiteit in het onderwijs lees je meer op
http://www.ond.vlaanderen.be/diversiteit/.

Column
»Dat hebben
ze met
opzet gedaan.
Ik schrik en
reageer: Dat
kan niet.»
Weet u wie die zitmaaier daar heeft gezet?” De zelfstandige
verpleegster die ’s morgens een bewoner
in één van mijn leefgroepen komt wassen, vraagt
het me door de halfopenstaande deur. “Ik kan met mijn
wagen niet meer weg, die tractor heeft me geblokkeerd”.
Ik ben hard aan het werk om de teksten voor de vergadering
van straks nog door te lezen en van commentaar te
voorzien. Toch sta ik op om naar de geblokkeerde auto te
gaan kijken en ik zie inderdaad dat de grote grasmachine
ongelukkig geparkeerd staat. Ik zeg aan de jongedame dat
ik de technische dienst zal bellen om het probleem op te
lossen. Ze kijkt hulpeloos. Dan zegt ze: “Dat hebben ze met
opzet gedaan”. Ik schrik en reageer: “Dat kan niet, dat doen
de werkmannen niet. Ze weten immers dat jullie niet veel
tijd te verliezen hebben.”
Ik telefoneer naar de technische dienst maar daar antwoordt
niemand. Dan draai ik het nummer van de bieper
van de werkman die permanentie heeft, spreek een boodschap
in en wacht tot hij terugbelt, maar er gebeurt niets.
Ik spring dan maar op de fiets en rij naar het werkatelier,
maar dat is leeg. Dus loop ik alle paviljoenen af. Nog steeds
vind ik niemand. Tot ik in de verte de gestalte van Karel
ontwaar, die de haag aan het scheren is. Hij heeft oorbeschermers
op en ik moet hem op zijn rug tikken vooraleer
hij me opmerkt. Ik leg hem het probleem van de grasmachine
uit en zeg ook – vaag lachend – dat die verpleegster
denkt dat men dat doelbewust heeft gedaan. “Dat is ook
zo”, antwoordt Karel, “ik heb haar met opzet geblokkeerd.
Die verpleegster staat met één van haar banden in een
bloemenbed. Ik onderhoud die perken en dan rijdt ze daar
zomaar in. Ik vraag wat respect voor mijn werk”. Ik word
kwaad, zeg dat het onverantwoord is om een verpleegster,
die nog zoveel ander werk heeft, klem te zetten, en dat ik
> Herman wouters werkt als orthopedagoog in een voorziening voor mensen met
een mentale beperking in Tienen. Herman beschrijft in zijn columns alledaagse
situaties. Met zijn bundel ‘Verder zien’ won hij in 2002 de Henri Nouwen Manuscriptprijs.
De onkostenvergoeding voor zijn columns in ‘Dichtbij’ schenkt hij aan
zijn studiegenoot Br. Jos Mathijssen, voor de vormingsinitiatieven Pax in Zuid-
Afrika.
Geblokkeerd
hem al bijna een half uur aan het zoeken ben terwijl ik daar
helemaal geen tijd voor heb. En de auto staat trouwens
maar op enkele houtschilfers en niet op planten. Ik draai
me om en ben woest.
Enkele dagen later – na mijn middagpauze – zie ik Karel
plots recht tegenover mij op zijn zitmaaier. Hij is het gras
aan het afrijden. Een tiende van een seconde kruisen onze
blikken elkaar en dan kijkt hij weg. We knikken elkaar niet
toe zoals gewoonlijk. Ik zit in gedachten onmiddellijk weer
in de discussie van de vorige week en herhaal in mijn binnenste
dat je geen verpleegster klem zet. Het voelt toch
wat ongemakkelijk. Begint hier een ruzie die jarenlang kan
duren?
Een week later komt Karel de post van mijn paviljoen ophalen.
Ik zie hem door het venster aankomen en sta onmiddellijk
op van achter mijn bureau. Ik ga naar hem toe om
me ervoor te excuseren dat ik zo kwaad was en te zeggen
dat ik wel begrijp dat hij zijn werk met die bloemenperken
graag gerespecteerd ziet. Karel antwoordt dat hij eigenlijk
al lang van plan was om sorry te komen zeggen omdat
ik een half uur lang naar hem heb moeten zoeken. En zo
geraakt onze woordenwisseling
óók gedeblokkeerd.
dichtbij Februari 2010 > 17

In balans
overtollige
eindejaarskilo’s
10 tips om ze kwijt te raken
Je kent het scenario: op 1 januari
verkondig je vol goede moed
je goede voornemens voor het
nieuwe jaar. Eén ervan is vaak:
een paar kilo’s kwijtraken. Maar
in maart merk je dat je ondanks
je goede bedoelingen weer in je
oude gewoontes hervalt. Hoe kan
je gezond en doeltreffend afvallen,
met een blijvend resultaat?
3 van onze medewerkers geven
enkele gouden tips.
18 > dichtbij Februari 2010
bewegen
5 tips van Pieter Van De Veire
leerkracht lichamelijke opvoeding Buso sint-Gregorius Gentbrugge
Tip 1
Zoek een partner
Zoek een partner, vriend, vriendin of
collega met hetzelfde doel. Zo ben je
altijd met 2, kan je elkaar motiveren
en geef je minder snel op. Je gaat dan
sneller eens lopen als het slecht weer
is of als de motivatie zoek is.
Tip 2
bepaal je doel
Stel je een doel voor jezelf, bijvoorbeeld:
“tegen de zomer wil ik 5 kilometer
aan één stuk kunnen lopen”, of
werk toe naar een loopwedstrijd in je
gemeente.
Tip 3
Zorg voor goed
materiaal en drink
genoeg
Zorg voor goed sportmateriaal en
goede schoenen. Zo vermijd je blessures.
Tijdens, voor en na de inspanning
moet je voldoende drinken,
minstens een halve liter. Drink bij
voorkeur water. Sportdrank is niet
echt nodig op dit niveau.

Tip 4
sport 3 keer per week
Probeer om minstens 3 keer per
week zeker een half uur te bewegen:
2 keer tijdens de werkweek en 1 keer
in het weekend. Spreid die dagen ook;
ga dus niet op maandag, dinsdag én
woensdag sporten om daarna de rest
van de week niets meer te doen. Zo
krijgt je lichaam de tijd om te recupereren
en kan je opbouwen naar de
volgende inspanning.
Tip 5
Hou zeker een
half uur vol
Probeer om zeker langer dan 30
minuten te bewegen. De eerste 20
minuten verbrand je enkel de koolhydraten
die je die dag hebt opgenomen.
Pas daarna begint je lichaam
met de vetverbranding en kan je
gewicht verliezen. Zorg ervoor dat je
de inspanning langer dan een half
uur kan volhouden. De intensiteit van
de inspanning hoeft dus niet hoog te
liggen!
diëten
5 tips van Els Vanachter en Gerda Nackaerts
diëtisten Universitair Psychiatrisch Centrum sint-Kamillus Bierbeek
Tip 1
kies voor een haalbaar
afslankplan en stel
realistische doelen
Denk niet: “Hoe sneller, hoe liever!”
of “Hoe meer, hoe liever!”. Langzaam
afvallen is makkelijker en vergroot de
kans op blijvend succes. Gezond vermageren
kent geen haast, dus honger
jezelf niet uit. Werk naar een ideaal
streefgewicht, maar weet ook dat een
gewichtsverlies van 10% reeds heel
wat gezondheidsvoordelen oplevert.
Tip 2
let op wat je eet
Neem elke dag zeker anderhalve liter
vocht op, via water (ook bruisend),
koffie, thee, bouillon en lichte soepen.
Eet voldoende groenten, fruit, aardappelen
en volle graanproducten. Ze
onderdrukken het hongergevoel en
leveren niet te veel calorieën. Eet en
drink genoeg melk en melkproducten
en calciumverrijkte sojaproducten:
ze zijn de voornaamste bron van
calcium. Wees matig met het gebruik
van vlees, vetten, suiker en alcohol.
Tip 3
spreid je maaltijden
Begin met een ontbijt! Zorg voor een
evenwichtige spreiding van de maal-
doe het
in team!
> 18 medewerkers van het P.C. Ziekeren in sint-Truiden op de weegschaal
van de fruitveiling. In 2008 vielen ze in 8 weken tijd ruim 50 kilo af.
tijden: gebruik 3 hoofdmaaltijden en
maximum 3 tussenmaaltijden. Neem
‘maal’tijd en zet je aan tafel. Eet nooit
rechtstaand en ook niet voor TV.
Tip 4
proef!
Proef en geniet van wat je eet! Als je
rustig eet, voel je sneller wanneer je
voldaan bent.
Eet brood met beleg, in plaats van
beleg met brood. Deel je bord in bij de
warme maaltijd: ½ groenten, ¼ aardappelen
of pasta, ¼ vlees of vis.
Tip 5
boodschappen: let op
voor de valkuil!
Doe geen boodschappen met een lege
maag. De verleiding is dan te groot.
Ga winkelen na de maaltijd. Maak
vooraf een boodschappenlijstje en
maak er ook gebruik van: wat je niet
koopt en niet in huis hebt, kan je niet
opeten. Laat je niet zomaar verleiden
door claims op de verpakking zoals
‘vezelrijk’, ‘gezond’ of ‘light’. Bekijk
en vergelijk in geval van twijfel de
voedingswaarde op het etiket.
Haal de kilocalorieën
per 100 gram product
en per portie
niet door elkaar.
Meer slimme tips en trucs van
els en Gerda?
surf naar onze website
www.dichtbijmagazine.be!
ook op de website van het
vlaams Instituut voor Gezondheidspromotie
www.vigez.be
vind je meer informatie.
dichtbij Februari 2010 > 19

van alle markten thuis
Dichtbij staat, hoe kan het ook anders, dicht bij jou. En beseft dus maar al
te goed dat personeelsvoordelen gesmaakt worden. Dit jaar krijg je daarom
een gloednieuwe personeelskaart, waaraan tal van nieuwe voordelen vasthangen.
In de komende nummers stellen we telkens één personeelsvoordeel
aan je voor. Deze keer is dat het ‘Employee Privilege Programma’ van
Belgacom, waardoor je tot 30% voordeliger kan bellen, surfen en tv kijken.
De andere acties, waaronder kortingen op matrassen en brandblusapparaten,
vind je op onze website. Je leest er ook hoe je kan intekenen op het
voordeel bij Belgacom. Surf dus snel naar www.dichtbijmagazine.be!
Tot 30% korting
bij Belgacom
Met de aanbiedingen van dit ‘Employee Privilege Programma’
kan je gemakkelijk besparen op je telecomfactuur.
Razendsnel surfen, bellen zonder te tellen, een bijzonder
uitgebreid aanbod van digitale tv-programma’s of uitzonderlijk
voordelige tariefprogramma’s voor mobiel bellen: je
kiest zelf de formule(s) die je wilt. Deze voordelen zijn voor
iedereen toegankelijk, of je nu Belgacom-klant bent of niet.
Van de voordeeltarieven op gsm kunnen ook 3 familieleden
meegenieten.
belgacom internet:
10% korting op de maandelijkse
abonnementsprijs
>Internet Multi & Security gratis (Antivirus, personal firewall
- waarde: € 5/maand).
>De eerste maand van je abonnement en de draadloze modem
zijn gratis voor elke nieuwe inschrijving op Internet Go.
belgacom tv:
30% korting op de prijs van het
Belgacom tv-abonnement
>Huur decoder inbegrepen
>De eerste maand van je abonnement en de draadloze modem
zijn gratis voor elke nieuwe inschrijving op Belgacom
TV Comfort.
de packs met internet go:
10% korting op de prijs van het
abonnement.
>De eerste maand van het abonnement en de draadloze
modem zijn gratis bij elke nieuwe inschrijving op één van
de Packs.
20 > dichtbij Februari 2010
proximus:
30% korting
Personeelskaart |
Broeders van Liefde
Jan Janssens
O.C. Broeder Ebergiste Vurste
www.dichtbijmagazine.be
> Marieke danneels is blij met
dit nieuwe personeelsvoordeel.
>Smile 5 en Smile Together 10, 20 of 35: 30% korting op het
vaste maandelijkse bedrag en de 1ste maand gratis.
>Pay&Go Generation met automatische herlaadbeurt: 30%
korting op uw belkrediet. Betaal slechts € 7 i.p.v. € 10
gedurende de eerste 6 maanden.

Aan het woord
« een tanker
van koers
doen
veranderen
is niet
evident »
Dichtbij sprak met minister Jo Vandeurzen
Als minister toch dicht bij de praktijk blijven staan? Dat
is wat Jo Vandeurzen probeert. Hij is sinds 13 juli 2009
Vlaams minister van Welzijn, Volksgezondheid en Gezin.
Onlangs stelde hij zijn beleidsnota voor. Redenen genoeg
dus voor Dichtbij om hem op te zoeken op zijn kabinet
in Brussel.
redACTIe > Joke verbeke foToGrAfIe > filip erkens
dichtbij Februari 2010 > 21

dichtbij: Hoe zijn uw eerste 6 maanden
meegevallen?
“Het was heel druk. Om mij in te werken
heb ik heel veel gelezen en veel
mensen ontmoet. Met de Vlaamse regering
hebben we de begroting 2010
voorbereid en ik heb ook mijn beleidsnota
opgesteld. Dat heeft natuurlijk
veel overleg gevraagd.”
»Alle
zorgvragen
oplossen,
dat is niet
mogelijk.»
dichtbij: U zegt dat u met veel mensen
gepraat hebt. Kunt u de voeling met de
praktijk behouden?
“Ik denk dat als je aan politiek doet,
in gelijk welk beleidsdomein, je jezelf
voortdurend de vraag moet stellen of
je voldoende begrijpt wat er op het
terrein gebeurt. Je moet je afvragen
hoe de mensen je beleid aanvoelen
en of dat wat je van plan bent overkomt
en begrepen wordt. Het vraagt
discipline om niet alleen met vertegenwoordigers
van organisaties te
praten, maar ook met mensen die op
het terrein werken.”
2010 is een
bezinningsjaar
dichtbij: de lange wachtlijsten in de sector
‘personen met een handicap’ baren
veel mensen zorgen. de overheid doet
veel inspanningen, net als wij: in onze
orthopedagogische centra zijn er de
laatste jaren 300 bedden bijgekomen.
Toch blijven de wachtlijsten groeien…
“Ik denk dat wij ons niet gefrustreerd
moeten voelen dat er ondanks het feit
dat we meer capaciteit creëren, er
blijkbaar geen einde schijnt te komen
aan de zorgvragen. In de sector van
‘personen met een handicap’ dacht
men een paar jaar geleden misschien
dat het aantal vragen zich op een bepaald
moment zou stabiliseren of zou
afnemen. Maar nu weten we dat dit
niet zo zal zijn: de vergrijzing zet zich
ook bij de personen met een beperking
door, we weten dat er mensen
22 > dichtbij Februari 2010
zijn met niet-aangeboren handicaps,
er worden nieuwe doelgroepen erkend
én het draagvlak op het niveau
van het gezin neemt af. Dat zijn omgevingsfactoren,
ontwikkelingen die
we niet in de hand hebben en waar wij
als welzijnswereld proberen op te
reageren. Maar ik heb van bij het
begin gezegd: het idee dat we in staat
zullen zijn om alle zorgvragen op te
lossen, is niet realistisch. Wat we wel
kunnen, is proberen onze inspanningen
op te drijven, de beschikbare
middelen zo efficiënt mogelijk te
besteden en prioriteiten te leggen.
Vandaar dat het regeerakkoord
uitdrukkelijk kiest voor de meest
kwetsbare mensen.”
> Jo vandeurzen heeft het de laatste 6 maanden erg druk gehad.
dichtbij: Wat betekent dat concreet?
“De regering heeft ervoor gekozen om
in de sector ‘personen met een beperking’
het uitbreidingsbeleid verder
te zetten. We weten dat er daarnaast
in de sector van de kinderopvang bijvoorbeeld
grote inspanningen moeten
gebeuren. Ik hou er ook een pleidooi
voor om in onze hulp- en zorgorganisatie
het accent zoveel mogelijk te
verschuiven naar ondersteuning van
het thuismilieu, vroegdetectie, het
snel kunnen reageren. Ik zeg het een
beetje eenvoudig, maar een tanker
van koers doen veranderen is natuurlijk
niet zo evident. Dat moet zijn tijd
hebben. Bovendien moeten we dat
doen in een bestuurlijke omgeving

waar bijvoorbeeld inzake psychiatrie
heel veel bevoegdheden op een ander
beleidsniveau zitten.”
dichtbij: de sector ‘personen met een
handicap’ is voor een groot deel aan
de besparingen ontsnapt en daar zijn
we blij om. Maar door de 0-indexering
stijgen de werkingsmiddelen niet.
“De Vlaamse regering heeft afgesproken
om zo snel mogelijk te proberen
om het budgettaire evenwicht
te realiseren. De meerderheid heeft
ervoor gekozen om geen inkorting
te doen op het niveau van de hulpverlening
en de zorg en om niet in te
grijpen in de sectoren waar voldoende
personeel cruciaal is. Tegelijkertijd
krijgt een aantal sectoren meer
middelen, zoals de sector ‘personen
met een handicap’ en de kinderopvang.
Maar natuurlijk moet iedereen
inspanningen doen. Want als Vlaanderen
erin slaagt die begroting in
orde te krijgen en er zo nieuwe
beleidsruimte ontstaat, zal het aandeel
van Welzijn, Volksgezondheid
en Gezin daarin zeer groot zijn. Dat
maakt ons moreel verplicht om in
de mate van wat billijk kan genoemd
worden een inspanning te doen.
2010 is trouwens het jaar waarin
we ons zullen bezinnen over de
toekomst. We zullen dit jaar moeten
overleggen over hoe we de volgende
jaren een antwoord geven op enorm
moeilijke problemen: de nood aan
adequate handicapspecifieke zorg,
de budgettaire mogelijkheden, …”
dichtbij: veel van onze voorzieningen
werken al een hele tijd op 80% van de
personeelsbezetting. Zegt u hen dan:
‘bijt nog even op de tanden’?
“In ieder geval denk ik dat in de
hervormingen van de sector van de
‘personen met een beperking’ het
element van zorggradatie, en dus ook
financiering en personeelsbezetting,
een element moet worden.
Dat is trouwens de reden waarom
we in het uitbreidingsbeleid 2010 de
beschikbare instrumenten laten
doorklinken. We kunnen niet alles
inzetten op uitbreiden, er zijn ook
een aantal andere randvoorwaarden
die moeten vervuld worden om
kwaliteitsvolle zorg te kunnen aanbieden.”
Inzetten op thuiszorg,
preventie en
vroegdetectie
dichtbij: Psychiatrische ziekenhuizen
krijgen binnenkort de kans om een
aantal bedden in ‘alternatieve zorgvormen’
om te zetten. Wat houdt dat in?
“Dat is eigenlijk een federale aangelegenheid.
Maar het is heel belangrijk
dat die operatie om extramuraal of
outreachend initiatieven te nemen,
gebeurt in goed overleg met de gemeenschap,
wat mij betreft.
»Ik besef dat
de lezers van
‘Dichtbij’ zich
de vraag stellen
‘wat gaat dit
betekenen
voor mijn
werksituatie?’»
Ik heb daarover een zeer goede afspraak
met het kabinet van mevrouw
Onkelinx. Psychiatrische ziekenhuizen
geven we de kans om een deel van
hun middelen in te zetten in ambulante
intensieve behandelingsteams,
rehabilitatieteams en de versterking
van intensieve residentiële behandelingen
voor acute en chronische
geestelijke gezondheidsproblemen. Ik
hoop dat de psychiatrische ziekenhuizen
die kans grijpen, en dat ze dat
doen in goed overleg met de ambulante
sector. Het is een geweldige
kans om aan te tonen dat we met
goed overleg en goede afstemming
een meerwaarde kunnen creëren in
de nieuwe organisatie van de geestelijke
gezondheidszorg.”
dichtbij: dat de bevoegdheden voor de
geestelijke gezondheidszorg verspreid
zijn over verschillende beleidsniveaus,
maakt dat natuurlijk niet gemakkelijk.
“Het is bekend dat ik voorstander
ben van een grotere homogenisering
van bevoegdheden, maar ik vind niet
dat we moeten wachten op dat debat
om nu al te bekijken welke mogelijk-
heden er zijn. In de mate dat het
federale beleid in de richting gaat van
wat we in Vlaanderen belangrijk vinden,
ga ik in de samenwerking mee.
Maar het feit dat die bevoegdheden
zo verdeeld zijn schept, natuurlijk een
aantal bijkomende barrières.”
dichtbij: Met de toenemende vergrijzing
wordt de uitbouw van de ouderenzorg
nog belangrijker. Het is de
bedoeling dat de residentiële zorg en
de thuiszorg steeds dichter bij elkaar
liggen, bepaalt het woonzorgdecreet.
Welke prioriteiten wilt u daar leggen?
“De nadruk ligt opnieuw op de zorg
op maat: hoe kunnen we vanuit de
specifieke noden van de betrokkenen
de zorg organiseren? Het is ook de
ambitie om mensen de kans te geven
op een thuis. Het woonzorgdecreet
zegt expliciet dat woonzorgcentra
transmuraal, dus buiten hun muren,
diensten kunnen verlenen, en dat
omgekeerd vanuit de thuiszorg en gezinszorg
naar voorzieningen diensten
verleend kunnen worden. Dat zal een
hele organisatorische uitdaging zijn,
niet alleen voor de overheid, maar
vooral voor de initiatieven op het terrein.
Dat betekent dus dat we met een
aantal experimenten zullen moeten
werken.”
dichtbij: Wat betekent dat voor personeelsleden
in de ouderenzorg?
“Ik besef heel goed dat de lezers van
‘Dichtbij’ zich de vraag stellen ‘wat
gaat dat betekenen voor mijn werksituatie,
mijn werkomgeving, mijn vertrouwde
ploeg?’. Ik denk dat we er ons
van bewust moeten zijn dat dit proces
op een zorgvuldige manier moet gebeuren,
met sociaal overleg. Mensen
op het terrein moeten zich kunnen
organiseren en die veranderingen ook
kunnen aanvaarden en begrijpen. Zij
moeten alles immers helpen waarmaken.
Dat is een belangrijk stuk van het
succes van het verhaal, vind ik.”
“We kijken met veel
verwachting naar
jullie organisatie”
dichtbij: In onze organisatie zijn we al
een hele tijd bezig met samenwerking
over de sectoren heen. vindt u dat een
goede keuze?
dichtbij Februari 2010 > 23

“De organisatie van de Broeders
van Liefde is erg groot, en dit biedt
natuurlijk veel mogelijkheden. In
die zin kijken we met veel verwachting
naar wat er in zo’n belangrijke
organisatie kan gebeuren: hoe jullie
daarmee omgaan, daar proactief in
zijn en daarop inspelen. Het feit dat er
verschillende erkenningen bij elkaar
zijn biedt kansen om het idee van zorg
op maat in praktijk om te zetten.”
»Respect is de
ziel van onze
hulp- en zorgverlening.»
dichtbij: Wat ik van veel medewerkers
hoor is ‘we willen wel met andere
sectoren samenwerken, maar bepaalde
wetgeving verhindert het soms’.
“Dat is natuurlijk mijn beleidsvraag.
Wat moet er gebeuren met de gezinszorg
als we bijvoorbeeld zouden
zeggen ‘jullie moeten meer zorgen
kunnen verlenen bij personen met
een beperking thuis’? Hoe gaat dat
dan gaan in de regelgeving? En hoe
moet je dat vertalen in financiering,
want dat zal ook wel zijn prijskaartje
hebben. Dat zijn de vragen die nu hier
24 > dichtbij Februari 2010
Wie is
Jo Vandeurzen
> Jo Vandeurzen is Vlaams
minister van Welzijn,
Volksgezondheid en Gezin
(CD&V). Hij is 51 en woont met
zijn vrouw en 3 kinderen in
Genk. “Samenwerken, naar
mensen luisteren, een ploeg
vormen: dat is de rode draad
die ik tot nu toe in mijn politieke
leven steeds heb getrokken”,
vertelt hij op zijn website.
op de tafel liggen. Onze regelgeving in
welzijn, gezondheid en gezinsbeleid is
uiteraard historisch gegroeid en het
feit dat we nu gaan ontkokeren en de
schotten ertussen wegnemen is niet
zo gemakkelijk.”
dichtbij: In welke mate kan de ideologie
van een organisatie daar een rol in
spelen?
“Ik ga het algemeen formuleren: het
middenveld speelt daar natuurlijk
een cruciale rol in. Hoe meer ik die
verkenning maak in Europa, hoe
meer ik besef dat de Vlaamse situatie
uniek is. Het is denk ik bekend
dat christendemocraten erg houden
aan het model waarbij organisaties
belangrijke taken en functies
opnemen in de organisatie van welzijn
en gezondheid. Dus ik denk dat we
moeten zorgen dat het middenveld in
zo’n hervormbeweging zijn volle rol
kan spelen.”
dichtbij: Wat we in al onze sectoren
merken is dat er almaar meer kinderen
en jongeren zijn met gedragsemotionele
problemen. Wat kan daar volgens
u aan gedaan worden?
“Het idee van de vroegdetectie is daar
zeker een element dat belangrijk
kan zijn. Maar ook het ontkokeren
is belangrijk. We moeten zorgen dat
de juiste diagnose zo snel mogelijk
gesteld kan worden én dat er over de
grenzen van het eigen werkveld kan
gekeken worden. In het uitbreidingsbeleid
personen met een beperking
2010 is een uitdrukkelijke prioriteit
gegeven aan jongeren met een beperking
met gedrags- en emotionele
problemen. Daar is een gezamenlijk
budget van 945.000 euro voor
uitgetrokken. Daarnaast is er het toch
wel breed gedragen inzicht dat we
gezinnen nog meer moeten versterken
met opvoedingsondersteuning,
niet alleen in problematische situaties
maar ook voor ouders die gewoon
bepaalde vragen hebben. De beweging
in die richting moeten wij met
Vlaanderen doorzetten, of het nu aan
de hand van opvoedingswinkels is, de
opvoedingsondersteunende rol van de
kinderopvang, de consultatiebureaus
van Kind en Gezin of in de relatie met
onderwijs.
»We moeten
gezinnen
nog meer
versterken.»
Ik denk dat veel lezers van ‘Dichtbij’
als zij geconfronteerd worden
met schrijnende situaties en ze de
film terugspoelen om te zien hoe
het allemaal gegaan is, ze vaak
denken ‘hadden we maar op tijd de
alarmlichtjes gezien’. Als je ziet hoe
gezinnen meer en meer bevraagd
worden, meer en meer wisselen van
samenstelling, hoe de wereld waarin
kinderen opgroeien veranderd is en
welke communicatievormen er allemaal
zijn, moeten we ons realiseren
dat het ondersteunen van opvoeding
een belangrijk onderdeel geworden is
van het welzijnsbeleid. Daar blijf ik op
hameren.”
dichtbij: Heeft u een bepaalde boodschap
voor onze medewerkers?
“Wie ben ik om een boodschap te
geven? Ik denk dat de kern van alle
inspanningen vertrekt met de ambitie
om zoveel mogelijk respect te kunnen
opbrengen voor de eigenwaarde van
degene die bij ons hulp vraagt.

Ik ben lang genoeg in de ziekenhuiswereld
actief geweest om te weten
dat bij mensen die hulp nodig hebben,
het gevoel van gerespecteerd te
worden niet alleen afhangt van de beleidsmaatregelen,
maar van de heel
concrete manier waarop ze behandeld
worden. Toen ik in de sector als
beheerder actief was, had ik daarvoor
een heel eenvoudige regel: ‘beeld
je in dat degene die daar als patiënt
voor je zit je vader of je moeder is’.
Ik denk dat als wij pleitbezorgers zijn
voor socialprofitorganisaties, wij ook
moeten pleiten voor de cultuur van
respect. Dat is toch iets dat wij als de
ziel van onze hulp- en zorgverlening
in Vlaanderen blijven cultiveren en
promoten. Dat probeer ik te ondersteunen,
maar dat hangt natuurlijk
in eerste instantie af van het engagement,
de kwaliteit en de betrokkenheid
van de mensen op het terrein. Of
is dat te prekerig?”
dichtbij: Absoluut niet. Bedankt voor
uw tijd!
“Graag gedaan.” n
Wablief?
uitbreidingsbeleid: het beleid dat
de Vlaamse minister van Welzijn
voert om het aanbod van zorg in
Vlaanderen te vergroten.
0-indexering: een indexering is het
aanpassen van prijzen, lonen of
werkingsmiddelen aan de inflatie.
In 2010 worden de werkingsmiddelen
van de sector ‘personen met
een handicap’ niet geïndexeerd,
waardoor ze dus hetzelfde blijven
als in 2009. De Vlaamse regering
gebruikt de 0-index om te snoeien
zonder aan de jobs en het aanbod
te raken.
zorggradatie: Project van het
Vlaams Agentschap voor Personen
met een Handicap om het klassieke
zorgaanbod te doorbreken en
meer zorg op maat aan te bieden.
Met andere woorden: de aard, de
intensiteit en de frequentie van de
In memoriam » Juist nu je niet meer bij ons bent,
zul je altijd bij ons zijn. »
Broeder Michel De Muyt (1923 - 2009)
Br. Michel De Muyt legde zijn eerste professie
af op 3 september 1940. Als onderwijzer
en later als regent wetenschappen was hij
dienstbaar in Merksem, Zelzate, Turnhout
en Gent. Het waren jaren van toewijding
aan de studenten, hard studeren en zich
helemaal geven als leraar en opvoeder. In
1967 werd hij naar Temse geroepen om er
directeur te worden van het Vrij Technisch
Instituut. Hij bleef er 20 jaar, en toen hij de
school in 1988 verliet door de leeftijdsgrens,
deed hij dat met pijn. Hij werd naar Roeselare
geroepen om er econoom te worden en
zorg laten aansluiten bij de concrete
noden van de persoon met
een handicap.
extramuraal: buiten de muren van
het ziekenhuis of het woonzorgcentrum.
outreachend: outreachende
hulpverlening is het aanbieden
van hulp in de thuissituatie of een
thuisvervangende situatie (vb.
woonvorm in ouderenzorg of zorg
voor personen met een handicap).
Dit kan al dan niet gepaard gaan
met het actief opsporen van mensen
en het al dan niet ongevraagd
en onvoorwaardelijk aanbieden
van hulp.
ontkokeren: de werkzaamheden
van verschillende overheidsinstanties
en sectoren op elkaar
afstemmen.
dan naar Mortsel, en ook hier kon hij zich
dienstbaar maken. Tot hij er letterlijk bij
viel en overgebracht werd naar ons rusthuis
in Beernem. Br. Michel heeft altijd zijn
vele talenten ingezet en niets voor zichzelf
gehouden, maar zijn leven gegeven voor het
welzijn van de jongeren die hij onderrichtte,
de medewerkers die hij begeleidde en de
patiënten die hij diende.
Broeder Michel verbleef in het klooster-
rusthuis Sint-Arnold in Beernem.
dichtbij Februari 2010 > 25

etcetera
Drie broeders wonen samen met
tien mentaal gehandicapten
« Ik moet niet
meer alleen in de
tuin werken »
De 3 broeders van de Sint-Idesbaldcommunauteit in Roeselare, die
op de campus ligt van het gelijknamige orthopedagogisch centrum,
wonen sinds kort samen met 10 mensen met een mentale handicap.
Centraal staat het idee van een dorpsgemeenschap: ze wonen naast
elkaar en zijn betrokken op elkaar, maar behouden de ruimte om hun
eigen weg te gaan.
redACTIe en foToGrAfIe > Joke verbeke
26 > dichtbij Februari 2009
> steven is een grote hulp
in de kloostertuin.
De 10 bewoners van “De
Drempel” hebben een lichte
tot matige mentale handicap.
Sommigen hebben ook een bijkomende
psychische problematieke
of gedragsemotionele stoornis. Het
gebouw waar ze tot voor kort woonden
was niet ideaal: het was eigenlijk
wat te klein, er was geen tuin en
het was gelegen aan een te drukke
straat. Daarom werd een (moeilijke)
zoektocht naar een nieuwe thuis
gestart. Net op dat moment stelde de
kloostergemeenschap voor om haar
infrastructuur te delen. Na enkele
gesprekken met de verantwoordelijken
van de volwassenenwerking
bleek al snel dat dit de ideale oplossing
was: de broeders zouden gaan
samenwonen met 10 cliënten.
duidelijke afspraken,
maar ook ruimte voor
spontaniteit
Tot dan toe hadden de volwassenen
met een handicap altijd verspreid over
de stad gewoond en gewerkt, en was
in het O.C. alleen de kinder- en jongerenwerking
gehuisvest. Daarom kreeg
De Drempel een eigen voordeur: de
bewoners hoeven daardoor niet in de
andere gebouwen te komen. Af en toe
gebruiken ze wel de gezamenlijke infrastructuur,
zoals de petanquebaan.
Met de broeders delen ze de tuin en
de gangen. Er is voor de bewoners
een gemeenschappelijke leefruimte
en keuken en iedereen heeft zijn
eigen studio. De broeders hebben een
eigen kamer en een eigen leefruimte.
De broeders wonen dus tussen de
andere bewoners, maar behouden
wel hun eigen privacy.

steven en broeder Herman
met een kopje koffie.
Goede afspraken zijn daarbij essentieel.
Daarom zijn er basisafspraken
die het samenwonen moeten mogelijk
maken en individuele afspraken over
dagbesteding en vrije tijd. Sommige
bewoners gaan buitenshuis naar dagbesteding,
anderen helpen dan weer
mee in het huishouden. Ze weten
hoe hun dag er zal uitzien en komen
voor weinig onverwachte situaties
te staan. Maar spontaniteit is wel
belangrijk, want de mogelijkheid om
elkaar te ontmoeten en eenzaamheid
te voorkomen is van groot belang. De
cliënten spelen af en toe petanque
met de broeders, zitten in de zomer
naast hen op het terras of helpen
broeder Herman met het onderhoud
van de tuin.
Win-winsituatie
Op het moment dat we in De Drempel
op bezoek zijn, zijn er maar weinig clienten
thuis. Steven is net wakker en
heeft een kopje koffie nodig, zo zegt
hij zelf. Als we hem vragen wat hij van
zijn nieuwe thuis vindt, zegt hij enthousiast:
“Het is hier heel goed. Het
is een grote verbetering; we hebben
nu bijvoorbeeld een grote tuin en een
gezamenlijke keuken en living. Dat is
leuker.” Hij is één van de bewoners
die broeder Herman helpt in de tuin:
“Ik heb al een paadje gemaakt naar
de fietsenstalling”, vertelt hij terecht
fier. “Het is een echte win-winsituatie”,
zo vindt ook broeder Herman.
Want ook voor de broeders is het leuk
om eens een praatje te kunnen slaan.
“Als ze ons tegenkomen in de gang
roepen ze altijd naar ons”, zo vertelt
hij. “En ik zit niet alleen meer als ik in
de tuin werk”.
Wedstrijd
Heb je deze eerste ‘Dichtbij’ goed gelezen? Antwoord dan op onderstaande
vragen en win één van onze leuke prijzen.
1. Voor welke sector wil Anja pouliart reclame maken?
2. Wat drink je volgens pieter Van De Veire het best tijdens het sporten?
3. in wat voor soort drukkerij werkt Alain Verdeyen?
Stuur je antwoord vóór 15 maart naar Joke Verbeke (Dienst Communicatie -
Stropstraat 119 - 9000 Gent, joke.verbeke@fracarita.org) of doe mee op
www.dichtbijmagazine.be. Vermeld duidelijk naar welke prijs je voorkeur uitgaat:
- het boek “Welkom op ons domein” met een fles Chardonnay Meerdael
- een Bongobon “De Collectie” met keuze uit 50 arrangementen
- het boek “Petrus Jozef Triest Vandaag” van Br. René Stockman
- een juwelenboom uit een atelier van Sint-Kamillus in Bierbeek
de vraag
ik lees in de pers dat de broeders van liefde tegen de bescherming zijn van
bepaalde momumenten. waarom eigenlijk?
Filip De Baets > administratief medewerker Bovenbouw Emmaüsinstituut Aalter
Beste Filip,
Als organisatie zijn we niet principieel tegen de bescherming van waardevol patrimonium.
Er zijn meerdere gebouwen die al beschermd zijn en waarvoor we geen
bezwaar indienden of waar de aanvraag zelfs van ons uitging.
Tegen de opname van het U.P.C. St.-Kamillus in Bierbeek op de lijst van te beschermen
monumenten hebben we wel een genuanceerd bezwaar ingediend.
We staan als organisatie wel achter de bescherming van een groot deel van
de gebouwen en bijhorende tuinen, maar we willen een deel van de gebouwen
slopen voor nieuwbouw in harmonie met de beschermde infrastructuur. Anders
kunnen we onmogelijk de toekomst van het ziekenhuis garanderen.
Vriendelijke groet,
Raf De Rycke, gedelegeerd bestuurder
Tip
Heb je zelf een vraag voor iemand van de organisatie?
Mail ze dan zeker naar joke.verbeke@fracarita.org!
Je kent het scenario: je sluit een
vergadering af en moet nog een datum
vastleggen voor de volgende meeting.
Iemand is verontschuldigd, iemand
anders heeft zijn agenda niet bij, … niet
gemakkelijk dus. Met DatumPrikker is dat probleem
opgelost. Je surft naar www.datumprikker.nl, maakt een account aan en
stelt een lijstje op met mogelijke data en uren. De geadresseerden klikken
aan wanneer ze wel en wanneer niet kunnen en DatumPrikker doet de rest.
De site berekent wanneer de aanwezigheid het grootst zal zijn en maakt een
handig overzichtje. Op basis daarvan leg je de vergadering definitief vast en
krijgen alle geadresseerden een bericht. Je kan dit ook doen om een etentje
of een avondje uit te plannen!
dichtbij Februari 2010 > 27

In beeld
Alain verdeyen
een andere
wereld
foToGrAfIe > layla Aerts
Alain is thuis in de wereld van het brailleschrift.
Hij werkt al meer dan 30 jaar
in de brailledrukkerij van het Koninklijk
Instituut Woluwe in Brussel. “Ik probeer
iedere dag het motto ‘de zon schijnt voor
iedereen’ om te zetten voor leerlingen
en collega’s. niet in braille maar in de
praktijk. op mijn schoolrapporten stond
geregeld dat ik te veel babbelde en
lachte, maar ik ga ervan uit dat humor
een goede remedie is tegen stress. In
een koude wereld doet het deugd iemand
tegen te komen die een positieve noot
weet te brengen”, vertelt hij.
www.kliek.be ¬ 060123