Route des peintRes aan de Côte d'azuR

12 www.reizen.nl september 2008
Kesch-Trek Zwitserland
Route des peintRes aan de Côte d’azuR
www.reizen.nl september 2008 13

Foto vorige pagina
Op de boulevard
van Nice. Zij is blond
en hij... ach, mister
heartbreaker denkt
nog dat hij twintig is.
Rechterpagina
1. ‘Antibes, la
promenade à cheval’
uit 1868 van J.L.E.
Meissonier heeft een
prominente plek op
de boulevard van
Antibes gekregen.
2 en 3. Tot 13.00
uur geurt en kleurt
het op de markt van
Antibes, op de Cours
Masséna.
4. Schilderijen als
dankzegging, in het
zeemanskerkje op
het plateau Notre
Dame, Antibes.
e r is vannacht in Antibes een Monet gestolen.
Nee!
Echt waar!
Het gaat om een reproductie, maar dan wel een hele
mooie, dus het is toch een tragisch verhaal om mee te
beginnen. Op het plateau Notre Dame, op de plek waar
het tableau met de reproductie heeft gestaan, steken
vier stukken ijzerkabel uit de grond die krom van
ellende (‘En wij waren nog wel vandaal-proof!’) nog
steeds niet kunnen geloven dat ze het afgelegd hebben
tegen de ijzerzaag.
Een glanzende reproductie van een schilderij op een
blok lava, wie steelt er nou zoiets?
Evengoed ben ik blij dat ik hier sta. Het verdwenen
schilderij staat ook in mijn brochure, doe ik het daar
wel even mee. Ik geniet al enorm van het idee dat 120
jaar geleden Claude Monet lui même precies hier zijn
schildersezel op de grond pootte en neuriënd aan de
slag ging met verf en kwast, op dit natuurlijke uitkijkpunt,
bij het zeemanskerkje op het plateau Notre
Dame. In de verte zie ik net als hij de stad Antibes
liggen, met de witte vierkante torens, de zee ernaast,
de groene bomen op de voorgrond, alles in warme,
verzadigde kleuren.
Ik loop het kleine zeemanskerkje binnen, waarschijnlijk
heeft Monet dat óók gedaan. Er hingen in zijn tijd
al scheepjes aan het plafond en aan de muur hingen
al schilderijtjes en brieven van mensen die de Heilige
Maagd dankten als ze weer eens net niet verdronken
waren. Plakten de houten banken toen ook al een
beetje van het zout, meneer Monet?
Als ik weer buiten sta, met mijn ogen halfdicht vanwege
het felle zonlicht, zie ik de wereld in vlekjes, in
zachte tinten paars en lila – en breek vervolgens bijna
mijn nek over die kromme stukken ijzerkabel.
Dat had Monet dan weer niet.
romeinen in Antibes
‘Antibes, vue du Plateau Notre Dame’ van Claude Monet
was een van de paradepaardjes van het project
Route des Peintres aan de Côte d’Azur (nou ja, het zal
inmiddels wel vervangen zijn). In zes plaatsen langs
Wie aan de Côte d’Azur denkt, denkt aan Cannes,
Nice en dobberende jachten, witglimmend tussen
blauwe lucht en blauwe zee. Maar er is meer. De
Route des Peintres bijvoorbeeld, in de verfsporen
van Monet, Matisse, Renoir en vele anderen.
‘In de zomer waren ze in Parijs, in de winter hier.’
tekst: Anne Wesseling b FotogrAFie: pAul tolenAAr
de Côte d’Azur zijn rond de veertig reproducties van
schilderijen neergezet, precies op de plek waar ooit een
schildersezel stond.
Een briljant idee, want als je op zoek gaat naar die
reproducties, kom je op plekken waar je anders nooit
gekomen was. Je moet alleen wel een plattegrondje
van het Office de Tourisme bij je hebben, want zo opvallend
zijn die tableaus nou ook weer niet en de planten
groeien maar door in dit klimaat.
Ach, Antibes. Romeinse stenen in de basis van de stadsmuur,
de grootste plezierbotenhaven van Europa, een
Engelse pub, een Engelse kapper en een Engelse supermarkt
vanwege de bemanning die al die luxe jachten
van hot naar her vaart, een steiger waar je een jacht
van 125 meter kunt aanleggen, als je dat zou willen
hebben, smalle straatjes waar de bougainville uitbundig
paarsroze van de huizen rolt, plus een beroemde
broodjeswinkel die A la ferme du Foie Gras heet zodat je
er op de stoep fijn kunt bekvechten over de lunch (‘Ik
éét geen foie gras!’ ‘Ze hebben heus wel een stokbroodje
camembert, hóór!’).
Daartussenin dus kunst: tien reproducties op verschillende
plekken in het oude centrum en langs de boulevard,
waaronder vier landschappen van Monet.
Emile Charles Dameron maakte zo’n honderd jaar geleden
een prachtig schilderij van de Marché Provencal op
de Cours Masséna. Je kunt erop zien dat de markt nog
niet overdekt was. Maar nu, ach, het tableau verdwijnt
bijna in het rumoer van de markt, waar je zeep en
olijfolie en groenten kunt kopen en waar het zo lekker
ruikt naar munt en lavendel.
Dat is ook een aardig aspect van de Route des Peintres:
het ene moment sta je bij zo’n schilderij uit te roepen
van ah en oh, wat leuk dat het er toen zo anders uit
zag, even later zit je in de kelder van het naastgelegen
café Rosenfelder absint te proeven. Ze hebben daar
heerlijke verhalen over de geschiedenis van de absint,
de voorganger van de pastis. Toen rond 1870 door de
phyloxera (druifluis) de wijnbouw op zijn gat lag,
dronken de mensen alleen nog maar absint.
Er waren mannen, die dronken drie liter per dag
of meer, het was een enorm probleem, iedereen aan
de absint - en dat allemaal in de tijd dat het
e
Schildersroute Côte d’Azur
14 www.reizen.nl september 2008 www.reizen.nl september 2008 15
1
2
4
3

1
2
impressionisme opkwam! Misschien zagen die schilders
daarom de wereld wel in wazige vlekjes, schiet
er door mijn hoofd.
Nee, nee, dat mag je niet denken, schilders drinken
toch nooit?
Tubes en treinen
De meeste schilderijen uit de Route des Peintres
werden gemaakt tussen pakweg 1860 en 1930 en dat
is niet toevallig: schilders gingen pas echt enthousiast
buiten werken nadat de verftube was uitgevonden.
Wat bovendien enorm hielp was de aanleg van een
spoorlijn van Parijs naar de Zuid-Franse kust, want
daarvóór was het veel te veel gedoe om er te komen.
In Antibes voert een wandeling dus langs de tableaus
op de boulevard over de vestingwallen, les remparts.
Daar staan drie tableaus, met de bekende verliefde
stelletjes van Peynet uit de jaren tachtig (die kent u
niet, maar er komen mensen speciaal voor uit Japan),
een stemmig werk van de Promenade à cheval van Meissonier
(over wie verteld wordt dat hij hier huilend van
ontroering schilderde) en de reproductie van Antibes,
een werk uit 1908 van Henri-Edmond Cross.
Bij dat laatste werk, en dat is echt toeval, zitten drie
studenten van de kunstacademie in Praag exact hetzelfde
zicht op Antibes te schilderen. Ze zijn hier op
vakantie en hebben hun schilderspullen meegenomen.
Het wordt verdorie net zo’n schilderij als Cross maakte.
Knetterend blauw, een gele stad, alleen de boten
zien er anders uit. Dat komt natuurlijk door dat licht.
Dat is toch waarvoor die impressionisten, fauvisten en
postimpressionisten naar de Côte d’Azur kwamen?
‘Nou ja, dat licht, dat licht…’ mompelt een van de studenten
relativerend. ‘Dit is gewoon een lekker plekje
om te zitten, het is mooi weer, je hebt de zee naast
je en de architectuur is een stuk interessanter dan in
Praag.’
300 dagen zon per jaar
Je moet zo’n kunstwerk in zijn context zien natuurlijk,
bedenk ik de volgende ochtend, onderweg naar Cagnessur-Mer.
Honderd jaar geleden bestond de kleurenfotografie
nog niet, net zo min als kleurentelevisie,
uitbundige kinderkleren of muurverven in de tinten
‘Geelst!’ ‘Groenst!’ ‘Blauwst!’
Wij zijn wel gewend aan een beetje kleur, maar eind
negentiende eeuw waren de karren zwart, de lompen
bruin en was de hemel grijs. Het was een wereld van
grauwsluiers en roetbeslagen huizen. Het regende de
ganse dag en in Londen hing nog mist. Je vrat de hele
week alleen maar aardappelen, en dan kwam er zo’n
bleke man met een schildersezel langs. Mag die meneer
ook een aardappel? Ja hoor kind, dat mag.
En dan de Côte d’Azur: 300 dagen zon per jaar, de
dieproze bougainville druipt van de witte muren, de
zonnebloemen zijn zo geel dat het bijna pijn doet aan
je ogen. Oranje appeltjes in de bomen en lavendel in
het veld, en dan die heerlijk knoestige olijfbomen
ertussenin. Aan zee zit achter elke golf een nieuw soort
Schildersroute Côte d’Azur
blauw dat je in het noorden nooit zult leren mengen,
de tinten azuur waar deze kust tussen Saint-Tropez en
Italië haar naam aan dankt. Voor een beetje schilder
voelde het alsof het licht aanging.
‘Toen ik me realiseerde dat ik elke ochtend dat licht
zou zien, kon ik mijn geluk niet op’, verzuchtte Pierre
August Renoir, die in Cagnes in 1907 een boerderij
kocht, voornamelijk vanwege het klimaat (hij had
reuma) maar toch ook vanwege de omgeving.
‘Renoir vertrouwde op zijn ogen,’ vertelt kunsthistoricus
Jean-Marc Nicolaï in de tuin van het Maison Renoir
in Cagnes, ‘dat is eigenlijk het vernieuwende in de
schilderkunst van dat moment. Ze schilderden niet hoe
ze wisten dat de wereld eruitzag, ze schilderden wat
hun ogen zagen. Heuvels zijn niet groen, heuvels zijn
blauw. Als je oog ziet dat de heuvels blauw zijn, maak
je de heuvels gewoon blauw, zei Renoir.’
‘ knetterend blauw, een gele stad. Dat
is toch waarvoor de impressionisten,
fauvisten en postimpressionisten naar
de Côte d’Azur kwamen?’
impressionistische tuin
Cagnes-sur-Mer was echt een kunstenaarsdorp, en het
was Jean-Marc Nicolaï die zorgde dat het plaatsje een
van de zwaartepunten werd aan de Route des Peintres.
Maar liefst dertien reproducties staan er in Haut-
Cagnes en Cagnes-sur-Mer. Dat lijkt veel, maar van de
94 (!) toepasselijke schilderijen die Nicolaï vond, viel
het merendeel af. Omdat het landschap in kwestie
bezweken was voor een villa, omdat de rechten niet los
kwamen (de erven Matisse wilden niet meewerken) of
om praktische redenen, want die panelen moesten wel
zo komen te staan dat je niet overhoop gereden werd
door een toerbus als je er even bleef staan kijken.
Ik wandel met Nicolaï door de tuin van La Collette, de
boerderij die Renoir kocht in 1907 en die nu ingericht
is als museum. Alleen al voor die tuin neem je de trein
naar het zuiden, het is een jardin impressioniste, met
violette bloemen, licht dat door de bomen valt.
In de tuin reproducties van Renoirs Paysages des Collettes
uit 1914 en La ferme des Collettes uit 1915.
‘Zie je de olijfbomen?’ vraagt Jean-Marc, en wijst van
het paneel naar de tuin en weer terug.
Ik zie ze. Prachtige bomen. Er staat zelfs een olijfboom
van acht eeuwen oud in de tuin van Renoir. De bomen
hebben het eeuwige leven. Als de stam helemaal dood
lijkt, ontspringen er weer nieuwe loten aan. Olijfbomen
hebben ruwe, droge stammen die aanvoelen als
een ouwe trouwe hond die nog zit te wachten tot zijn
baasje terugkomt.
16 www.reizen.nl september 2008 www.reizen.nl september 2008 17
e
Linkerpagina
1. Hoeveel Cafés
dell Arte of Bars des
Artistes vind je aan
de Côte? Deze in
Villefrance-sur-Mer
verdient in ieder
geval het predikaat
‘schilderachtig’.
2. Van de zee en van
elkaar genieten op
de Promenade des
Anglais, Nice.

Route des Peintres: Waar staan die tableaus?
in de standaard brochure over de Route des Peintres (ter plekke ververkrijgbaar,
maar ook via www.guideriviera.com) vind je de
tableaulocaties niet terug. om u een beetje op weg te helpen
hebben wij 8 beroemde schilderplekken afgebeeld en op de kaart
gezet. infomeer bij de lokale offices de tourisme naar kaarten waar de
locaties van tableaus precies op staan.
De volgende toeristenkantoren helpen je verder: office de touris
me antibes, 11 place de gaulle, www.antibes-juanlespins.com;
Cagnes-sur-Mer, 99 boulevard de la plage, www.cagnes-tourisme.
com; Villefranche-sur-Mer, Jardin binon, www.villefrance-sur-mer.
com; nice,5 promenade des Anglais, www.nicetourism.com.
18 www.reizen.nl september 2008
3
Het atelier van Renoir in het gelijknamige museum in Cagnes-sur-Mer
1 2 5
‘Antibes’ (1908) van Henri-Edmond Cross, promenade du Bastion, Antibes ‘Fontaine à Villefranche’ (1927) van Armand Ingenbleek, Place Félix Poullan
4 6
Schildersroute Côte d’Azur
‘Le port d’Antibes’ (1893) van Eugène Boudin, Pointe de l’Îlet, Antibes ‘Cypres à Cagnes’ (1908) van H.-E.Cross, t.o. parking Ste.Anne, Haut-de-Cagnes
‘Antibes effet d’après-midi’ (1888) van Claude Monet, Plage de la Salis, Antibes ‘Rade de Villefranche’ (1892) van Eugène Boudin, a/d rede, Villefranche-s-Mer
‘Paysages de Cagnes’ (1924) van Chaïm Soutine, Montée des Caucours, bij de Église Suédoise, Haut-de-Cagnes
7
www.reizen.nl september 2008 19
8
e

Tja.
De reproductie is mooi, maar de bomen ook.
Moeilijk. Als ze een kunstwerk zó opzichtig neerzetten
op de plek waar het is geschilderd, ga je het onherroepelijk
vergelijken met het echte landschap erachter.
Dat geeft niet, dat is juist de bedoeling, maar eigenlijk
kun je het zo’n schilderij niet aandoen. Zo’n doek moet
je zien in een kamer, zonder al te veel afleiding, dan
spat het van de muren. Maar hier buiten, in de zon,
hoe mooi en kleurgetrouw de reproductie ook is, je
denkt na een paar van die tableaus toch: tja.
Voor de echte schilderijen moet je binnen zijn, in het
huis. Het atelier van Renoir is helemaal in oorspronkelijke
staat bewaard gebleven. Daar de rolstoel van
Renoir, en daar staat zijn schildersezel. Renoir bond
de penselen aan zijn pols toen hij ze niet meer gewoon
vast konden houden omdat zijn handen krom stonden
van de jicht.
Nog een mooie uitspraak van Renoir teken ik hier op:
‘Op een ochtend had iemand geen zwarte verf meer en
gebruikte dus maar blauw. Dat was de geboorte van het
impressionisme.’
‘ in 150 jaar is Villefranche geen spat
veranderd, en dat weet ik omdat in het
smalle straatje van de boulevard naar
boven een reproductie staat van een
schilderij van Jacques guiaud uit 1856’
Rechterpagina
1. Zondagmorgen,
antiekmarkt in
Villefranche-sur-Mer.
2. Een uitgebreide
collectie van werken
van Chagall is te
vinden in het Musée
du message biblique
Marc-Chagall in Nice.
St. Paul en Chagall
De hoogtijdagen van de schilders aan de Côte d’Azur
lagen tussen 1910 tot diep in de jaren dertig. Renoir,
Matisse, Monet, de schilders uit Montparnasse kwamen
naar de kust. Nicolaï: ‘In de jaren dertig kwamen ze
af op de status. Je moest wel een keer hier geschilderd
hebben. De schilders waren misschien bohème, maar
de rijken brachten hier de winter door, en die kochten
schilderijen. Maar op één stond het klimaat. In de
zomer was je in Parijs, in de winter hier.’
Aan de Montée de la Bourgade, ook al zo’n lief smal
straatje in Haut-de-Cagnes, staat de reproductie van
het werk van Félix Valloton uit 1921, Mimosas en fleurs
à Cagnes.
Iemand gaat weer mimosa planten.
De werkelijkheid voegt zich naar de reproductie, dat is
ook wel eens wonderlijk om mee te maken.
Chaïm Soutine is trouwens ook goed vertegenwoordigd
in Cagnes. Een zware jeugd had hij gehad, Soutine, na
in elkaar geslagen te zijn door zijn familie ontsnapte
hij naar Parijs. Ook daar zat hij bijzonder slecht in z’n
vel maar hier, in Cagnes, zich badend in de Zuid-Franse
kleuren, kreeg hij zijn zelfvertrouwen terug.
‘Ach’, verzucht Nicolaï, ‘dit zijn tenminste schilders
van statuur, op andere plekken aan de Route des
Peintres hebben ze reproducties opgenomen van
mensen die toch nauwelijks tot de top behoren, nee,
ik noem geen namen. En waarom zijn er maar drie
tableaus in St. Paul, en alledrie van Marc Chagall, terwijl
St. Paul nog stééds een kunstenaarsdorp is en het
aantal schilders die daar landschappen maakte niet op
één hand te tellen is?´
in de luwte van nice
Villefranche-sur-Mer, zonder de Route des Peintres
was ik er misschien pardoes omheen gereden, want
het ligt zo in de luwte van Nice dat je er zo aan voorbij
zou gaan. Dan was een misser van jewelste geweest,
want Villefranche is een juweel van een dorp, met
een smalle boulevard waarvandaan een straatje naar
boven voert het 14de-eeuwse stadshart in. In 150 jaar
is Villefranche in wezen geen spat veranderd en dat
weet ik omdat in het smalle straatje van de boulevard
naar boven een reproductie staat van een schilderij van
Jacques Guiaud uit 1856.
Het is het oudste van alle schilderijen van de Route
des Peintres. Datzelfde straatje met die trap omhoog,
daar loop ik nu, met die roodgele huizen. De huizen
verderop aan de boulevard hebben gekleurde luiken en
dat was trouwens in 1918 (Raymond Tournon, Les filets
de Villefranche) óók al schilderachtig.
Net als de Place Felix Poullan, in 1927 met fontein
en al vereeuwigd door Armand Ingenbleek van wie
ik werkelijk nog nóóit had gehoord, maar dat is juist
leuk, zeggen ze bij het toerismebureau, ‘we heten niet
allemaal Cocteau’.
Jean Cocteau is de bekendste van de schilders van
Villefranche. Hij schilderde in 1952 het werk Rue
Obscure. De reproductie is deze keer ingemetseld in
het plaveisel, want het zicht op de donkere weg is
beschermd, een staand plateau zou het uitzicht verstoren.
De Rue Obscure is een weg die onder huizen
doorloopt. Ooit werd een muur gebouwd, daarnaast
kwamen huizen, de oude muur werd als fundering
gebruikt, de weg kwam erboven, enfin, ingewikkeld
gedoe, mooi schilderij. Wat ik het mooiste vind: het
donkere weggetje erachter roept een licht gevoel van
onbehagen op. Het is een beetje eng.
Cocteau zal de donkere weg naar de ziel bedoeld hebben
en daarmee zijn we dan qua schildersstromingen
wel definitief en heel ver verwijderd van de schilders
die in hun landschappen vooral de geuren en kleuren
van de Côte d’Azur tot uiting lieten komen.
Schrijvers aan de kust
Een hoop om over na te denken.
Is hier ook een terras? Dan kunnen we daar bij een glas
pastis nog even een paar belangrijke vragen behandelen,
want die hele schildersroute behoeft als je het
mij vraagt aan alle kanten uitbreiding. Waar is Van
Gogh bijvoorbeeld, in dit hele verhaal? Van Gogh zat
in Arles, een stad die ze geheel kunnen plaveien met
reproducties van schilderijen van Van Gogh, want hij
maakte er daar minimaal 200. Maar Arles zit nog niet e
Schildersroute Côte d’Azur
20 www.reizen.nl september 2008 www.reizen.nl september 2008 21
1
2

Onder: Villefranchesur-Mer,
vanaf zee.
Rechts: kleurenpalet
in de steile straatjes
van Antibes.
Uiterst rechts:
‘Vue de Villefrance’
(1856) van Jacques
Guiaud, a/d Quai
Amiral Courbet in
Villefranche-sur-Mer.
22 www.reizen.nl september 2008
in de Route des Peintres. Een jammerlijk gemis, maar
misschien komt het in de toekomst nog goed.
Ook voel ik dringende behoefte aan schrijversbijdragen.
Anton Tsjechov streek neer aan de kaden van
Nice, Couperus was hier ook en wat te denken van
Friedrich Nietzsche? Toen die arriveerde in het plaatsje
Èze, iets ten oosten van Nice, was hij een geestelijk
wrak (het was uit met Lou Andreas Salomé, hij had
ruzie met Wagner en zijn boeken verkochten ook al
niet) maar hier, aan de Rivièra, boorde hij opnieuw zijn
creatieve aderen aan. ‘De overdaad aan licht heeft op
mij een wonderlijk weldadig effect’, schreef hij. Daar
hebben we toch maar mooi Also sprach Zarathoestra aan
te danken.
Ik weet trouwens niet hoe het met u zit, maar ik hoor
in deze contreien vaak Toon Hermans op de achtergrond
zingen ‘Mediterrannee, zo blauw, zo blauw’, en
gewoon voor de lol zou ik dat eigenlijk best ook vereeuwigd
willen zien in een plak lava. Want een schilderij
beeldt de werkelijkheid af en dat is mooi, maar breng
het maar eens onder woorden, dat kleurenpalet en dat
licht, dat is nog veel moeilijker.
niks meer aan doen
Nog éven een laatste wandeling over de Promenade des
Anglais in Nice, voordat we weer op huis aan gaan. De
zon staat onwaarschijnlijk hoog en de zee is ongenadig
blauw. Er komt een dame langs met een roze hoedje
dat daar heerlijk bij afsteekt. Een meisje draait rondjes
op rolschaatsen, langzame, sierlijke bogen en cirkels.
Daarachter dus die blauwe lucht, met die kleine wolkjes,
de mooiste lucht die je kunt krijgen. Als je je ogen
een beetje dicht doet, is het net een schilderij.
Een wolkje nog erbij, daar rechts in de verte, een laatste
penseelstreek. Dan is het klaar, niks meer aan doen.
We noemen het ‘Nice, le Promenade des Anglais, 2008.’
Achter me verzucht iemand: ‘C’est Dieu à la peinture.’ b
Echte schilderijen
leuk, al die reproducties in het wild, maar je wilt toch ook wel
eens een echt schilderij zien. Dat kan, musea te over in nice
en omgeving. We noemen er drie.
b Musée du Message biblique marc-Chagall, Avenue Docteur
ménard, nice, www.musee-chagall.fr. grootste collectie
religieuze werken van de Joodse schilder.
b Musée Matisse, 164, Avenue des Arènes, nice, www.
musee-matisse-nice.org. schilderijen, prenten en tekeningen
van matisse in de 17de-eeuwse Arena Villa.
b Musée picasso, Chateau grimaldi, Antibes, www.antibesjuanslespins/com/fr/culture/musee/picasso.
ook bijzonder: op de markt op de Course Masséna in
antibes zit in de oude kelder van de olijfwinkel een absintbar
annex minimuseum.
Hoe kom je er?
Vliegen: transavia vliegt goedkoop vanaf
Amsterdam en rotterdam naar nice (www.
transavia.com), retour v.a. € 100 all-in.
Autohuur v.a. € 200 per week via Holiday
Auto´s, www.holidayautos.nl, reiZenabonnees
krijgen 10% korting, zie www.
reizen.nl.
trein: naar nice of Cannes met Zon thalys
v.a. € 203 retour, ruim 9 uur. www.nshispeed.nl.
ter plaatse de kusttrein
(www.ter-sncf.com).
auto: utrecht-nice: 1345 km, brandstofkosten
ca. € 170, tol, € 68.
Accommodatie
b Hôtel Windsor, 11 rue Dalpozzo, nice,
tel. +33-(0)4 93 88 59 35, www.hotelwindsornice.com,
2-pk € 90 - € 175, afhankelijk
van seizoen, ontbijt €12. kunsthotel,
kamers met posters of fresco’s, bijzonder
zijn de chambres d’artistes, zo ontwierp
Claude parmiggiani voor Hôtel Windsor een
kamer waarvan de muren zijn bekleed met
bladgoud. Verder zwembad.
b Modern Hotel**, 1/3 rue Fourmillière,
Antibes, tél. +33-(0)4 92 90 59 05, www.
modernhotel06.com, 2-pk € 64 - €82, ontbijt
€ 6. in het gezellige voetgangersgebied
in het centrum; parkeergarages in de buurt.
b La Fiancee du pirate**, 8, blvrd. de la
Corne d’or–moyenne Corniche (rn7), Villefranche-sur-mer,
tel. +33-(0)4 93 76 67 40,
www.fianceedupirate.com. met klein
zwembad. ontbijt €10 p.p., op terras boven
zee. 2-pk € 74-109 afhankelijk van seizoen.
Eten en drinken
b Comptoir de la tourraque,1 rue de tourraque,
tel. +33-(0)4 93 95 24 86. ‘Comptoir’
betekent snelbuffet, maar dat moet een
grapje zijn. prettig en intiem (lees: kleine
tafeltjes) restaurant in het oude centrum
van Antibes, met enorm veel aandacht voor
inrichting, menukaart en... gasten.
b Le Jimmy’s, place du Chateau, Haut-de-
Cagnes, tel. + 33-(0)4 92 13 05 93. Aan de
voet van het kasteel van grimaldi, op snoezig
pleintje. Voortreffelijke pizza’s, heerlijk
terras. goed lunchadres.
b La Mère Germaine, Quai Courbet,
Villefranche-sur-mer, tel. +33- (0) 93 01 71
39, www.meregermaine.com. een begrip
sinds 1938. Vermaard (vis)restaurant op
onovertroffen plek aan het water. goedkoop
is het niet, maar de bouillabaisse wordt
geroemd langs de gehele Côte d’Azur. er
zijn in Villefranche overigens genoeg goedkopere
opties, even om de hoek omhoog
lopen langs de reproductie van Jacques
guiaud.
Lezen
nice, muze van azuur, samengesteld door
Dirk leyman (uitgeverij bas lubberhuizen,
€ 19,90) bevat een verzameling essays over
nice als inspiratiebron van nederlandse en
buitenlandse schrijvers als godfried bomans,
louis Couperus, Anton tsjechov,
Côte d’Azur Praktisch
Friedrich nietzsche en guy de maupassant.
dorpswandelingen provence en Côte
d’azur, uitgeverij elmar, € 14,50.
Informatie
Maison de la France, www.franceguide.
com/nl, tel. 0900 1122332 (€ 0,50 p/m).
een brochure over de Route des Peintres is te
downloaden via www.guideriviera.com.
Oordeel van de auteur:
‘bijzonder om op de plek te staan waar
bijvoorbeeld monet een beroemd
landschap schilderde! Aardig vond ik ook
dat ik nieuwe schilders leerde
kennen en pleintjes en hoekjes ontdekte
waar ik anders waarschijnlijk aan
voorbijgegaan was. Het is niet nodig om
systematisch álle schilderijen af te
gaan. gebruik de schildersroute als aanvulling,
dan geeft het extra flair en
inspiratie aan een reis.’
www.reizen.nl september 2008 23