Lustrumnummer De Pompemich - DeVisbond

mist. Ik houd mijn adem in terwijl Teye’s
hart waarschijnlijk een paar slagen overslaat.
Uiteindelijk lukt het hem om de
vis de kant op te slepen en er klinkt een
soort oerkeet van de overkant. De eerste
Karasjohka monsterforel is een feit.
“Sil ik him dea slaan of moat der werom”,
vraagt Teye, die twijfelt bij de aanblik van
deze vorstelijke zwart, bruine vis van 68
centimeter met een haakbek. Ik twijfel
ook, maar omdat een vis in de pan de
afgelopen dagen een zeldzaamheid was,
gaat mijn denkbeeldige duim omlaag.
Wat zijn er sinds de oprichting van De Pompemich voor
ontwikkelingen te melden in onze favoriete hobby?…
Mijn eerste gedachte was –shame on me!- ”eigenlijk niet
zoveel.” Maar langzaam aan kwamen er toch best wel wat
dingen “langs”. Een van de mooiste aspecten van het vliegvissen
blijft toch, dat het klassieke beeld nooit is verdwenen. We
zien nog steeds de prachtigste ambachtelijk gebouwde splitcane
stokjes hun elegante dans maken tegen de achtergrond van de
nog steeds mooie hoge wolkenluchten van ons Friese (Nederlandse)
polderlandschap…Nu niet meer als enige favoriete vliegenlat
want even verderop staat een ’moderne’ vliegvisser met
16
Ook al ben ik niet zo’n viseter.
“Ik hie der eefkes hjirfoar ek al sa’n grutten
oan”, vertelt Teye.
“Achter in stien en doe’t ik de heak sette,
kaam de fisk wol in meter it wetter útsetten
en doe skeat der los. Ik ha leauw ik
wol sa’n tsjien minuten stilsitten om dêr
fan by te kommen. Toen seach ik dit
poeltsje.”
En de rest van het verhaal kennen we. Hij
laat me nog de eenvoudige en kleine nimf
zien waar de vis op sneuvelde. De stek
levert geen vis meer op, maar we zetten
Artikel 15jr uitgave ‘De Pompemich’
De Pompemich - nr. 60 - juni 2011
door tot diep in de avond. Er is zo weinig
licht dat mijn camera het laat afweten
en dan taaien we af. In het weinige resterende
licht peddelen we terug en op het
basiskamp wordt met hoofdlampen op de
vis klaar gemaakt voor een middernachtelijk
diner. Teye en Roeland hebben grote
moeite om de vis helemaal op te krijgen
en ik help niet echt mee. Als toetje kleurt
om half twee ‘s nachts de hemel blauw en
rood met de zon nog onder de horizon.
Remco de Vries
zijn kunststof #2/3 rapiertje precisie worpen te maken. Niet
minder mooi, maar ánders mooi…
Onze hobby groeit mee met de ontwikkelingen van deze tijd,
maar behoudt ook het goede en mooie van ‘toen’.
Oké, de lucht is nu steeds meer ingetekend door de ‘condensstrepen’
van de vele vliegtuigen die onderweg zijn. Onlangs was
het wel vervelend voor heel veel mensen dat het luchtverkeer
onmogelijk was gemaakt door de aswolken als gevolg van de
vulkaanuitbarsting op IJsland, maar ik kon zelf de grijns niet
van mijn gezicht krijgen toen ik die ‘krijtstrepen’ niet meer in
de lucht zag als gevolg van de vliegverboden…Ik vond het móói!