Lustrumnummer De Pompemich - DeVisbond

De Pompemich
JAARGANG 17 - NUMMER 60 - JUNI 2011

Voorzitter:
Martin van der Wagt
Dr. E. Halbertsmastraat 20
8501 JW Joure
06-38128892
martinvanderwagt@orange.nl
Rob van Dijk
Valeriaan 53
8446 BC Heerenveen
0513-628448
r.dijk61@chello.nl
2
Secretaris:
Penningmeester:
René Sijtsma
Marnixstraat 41
8913 GV Leeuwarden
058-2127682
dinekerene@zonnet.nl
Ledenaktiviteiten en technische zaken:
Frits Maltha
de Warren 33
8551 MR Woudsend
0514-591388
06-18244355
fenfmaltha@home.nl
Ger Rous
Jousterweg 91 A
8465 PC Oudehaske
0513-677496
06-25254684
grous@hetnet.nl
IN DIT NUMMER
• Van de voorzitter 3
• Viering derde lustrum De Pompemich 3
• Het Lauwersmeer, thuiswater van Douwe 4
• Terugkijken over de IJssel met Hans Wiersma 6
• Interview met Martin Roosnek 7
• Vliegvissen in 2021 8
• 15 Jaar De Pompemich 9
• Van initiatief naar vereniging 10
De Pompemich wordt bezorgd door
FRL post.
Bij klachten over de bezorging bellen
met FRL post: 058-2154157
www.depompemich.nl
Aktiviteitencommissie:
Menno ter Horst
van Zuylenware 65
8014 WP Zwolle
06-14369930
m.ter.horst@hotmail.com
Kees Lutz
Molenkrite 126
8608 XK Sneek
0515-416696
kees@vist.nl
RANO vertegenwoordiger:
Rob Leurs
Kraaiheide 30
8471 TZ Wolvega
0561-614459
rleurs@home.nl
Rob van Dijk
Redactie:
Remco de Vries
De Skalter 3
8627 SN Gauw
0566-651296
rdevries02@home.nl
Redactieadres:
Hans Wiersma
Tsjerkebuorren 34
9035 BB Dronrijp
0517-232313
hans@hanswiersma.nl
Hans Wiersma
www.hanswiersma.nl
Opmaak:
De Pompemich - nr. 60 - juni 2011
Voorkant: De flegmatieke Friese
vliegvisser Hans Wiersma, zie
pagina 7
Foto: Remco de Vries
• Karassjohka; een vis- en kanoavontuur deel 2 12
• 15 Jaar uitgave De Pompemich 16
• Danish Dynamite 18
• Vertrouwen 22
• Het Pompemichje 23
• Vijftien vangende vliegen 19
• Agenda 39
De Pompemich
De belangrijkste doelstelling van de vereniging is het
stimuleren van het vliegvissen in de breedste zin van het
woord, en het behartigen van de belangen van de aangesloten
leden. De Pompemich is het clubblad van de
vereniging en verschijnt drie keer per jaar.
Het lidmaatschap van de vereniging kost € 20,- per jaar,
middels automatische incasso. Opgave bij de secretaris.
Na betaling krijg je een informatiepakket en de laatstverschenen
Pompemich toegestuurd.
Opzegging lidmaatschap vliegvisvereniging De
Pompemich:
uitsluitend schriftelijk voor 31 december bij de secretaris.
Vliegvisvereniging De Pompemich is niet aangesloten bij
de Federatie Friesland voor Sportvissersver-enigingen.
Vergunningen kunnen derhalve niet worden verstrekt.
Er worden op de clubavonden binnen en/of buiten werpinstrukties
gegeven. Het is dus raadzaam om je vliegenhengel
mee te nemen.
Er is altijd iemand aanwezig die de basistechnieken aan
de beginnende vliegvisser kan uitleggen.
De vereniging heeft hengels ter beschikking voor wie nog
geen vliegenhengel heeft.
kopij voor het volgende
nieuwsbulletin
inleveren voor
10 juli 2011

Wat bezielt een groepje vliegvissers om een vliegvisvereniging
te beginnen. Frans van Pelt, Mello Sevinga en
Douwe van der Galiën deden dat in 1994.
Het plezier wat ze zelf beleefden wilden ze delen met anderen.
Ze wilden andere laten beleven wat ze zelf beleefden. Ze wilden
andere ook laten genieten van het ‘vissen met de vlieg’, zoals het
zo mooi heet. Het zit ook in de mens om kennis te willen delen
met anderen. Gevraagd of ongevraagd showen we anderen
graag onze kennis en kunde. Het streelt de ego en heeft ook iets
narcistisch. Trouwens wel grappig want het Griekse mythologische
figuur Narcissus was de zoon van de riviergod Cephisus en
de nimf Liriope, waarmee de link met onze visserij is gemaakt.
Maar geloof me met egoïsme en narcisme begin je geen vliegvisvereniging
en hiermee hou je het zeker niet vol. Nee, onze
vereniging heeft meer de instelling van ‘doe maar normaal’ en
bestaat onder tussen ‘gewoon’ al 15 jaar. Voor de oplettende
lezer; 2011 minus 1994 is geen 15 maar 17. Dus eigenlijk zijn
we 17 echter notarieel bestaat de vereniging sinds juni 1996.
17 of 15 jaar het is tijd om eens stil te staan bij deze mijlpaal.
Tijd om ‘doe maar normaal’ een klein beetje los te laten en een
feestje te vieren. Wij, het kernteam, hebben hiervoor een paar
dingen bedacht. Zo is er deze speciale uitgave van ons clubblad.
Want ook ons clubblad bestaat al sinds de oprichting en
zoals je ziet is deze alles behalve normaal geworden. Verder
is er het Pompemichje. Wat mij betreft een vliegje welke
vraagt om verder te ontwikkelen maar het Pompemichje is nu
al een vanger. Ook komt er een open dag aan het Heidemeer
in Heerenveen. We sluiten ons hiervoor aan bij een visevenement
van topvisser.nl. En op de laatste dinsdag van juni is er een
Van de voorzitter
VIERING DERDE LUSTRUM DE POMPEMICH
Zondag 26 juni en dinsdagavond 28 juni a.s. zullen
in het teken staan van het Derde Lustrum van v.v. De
Pompemich.
Op zondag 26 juni zal aan het Heidemeer in Heerenveen-Zuid
een grote hengelsportmeeting plaatsvinden, in diverse disciplines
gericht op jeugdige hengelsportliefhebbers en andere met
een bijzondere belangstelling voor de sportvisserij.
De Pompemich zal acte de présence geven met o.a. demonstraties
in werpen,vliegjes binden en vissen met bellyboat en kajak.
Wij zullen aanwezig zijn met een tent waarin het binden gedemonstreerd
wordt en het vertonen van een vliegvis DVD op
monitor.
Om dit festijn in goede banen te leiden doet het bestuur een
beroep op een aantal vrijwilligers die zich een halve, of een hele
dag beschikbaar willen stellen.
De manifestatie begint om 10.00 uur en zal eindigen om 17.00
uur.
De Pompemich - nr. 60 - juni 2011
receptie met een hapje en een drankje. In dit blad vind je meer
hierover informatie. Maar we gaan jullie ook via de website en
nieuwsbrieven inlichten.
Wat bezielt het huidige groepje vliegvissers om in het bestuur
en activiteitencommissie plaats te nemen. Toen een paar jaar
geleden tijdens een ledenvergadering er een nieuw bestuur
gevraagd werd, kijk je eens om je heen en vind je een blik van
een ander lid. En in die ogen zag ik: “Zullen wij...?”. Zullen
wij met nog een paar ons inzetten om de vereniging voort te
zetten? Zullen wij onze passie delen met anderen, zullen wij...?
Ik kan het eigenlijk niet goed beschrijven wat iemand bezield
om zich in te zetten voor een vereniging, een vliegvisvereniging.
Een tegeltjes-spreuk zegt: “Je hoeft niet gek te zijn om hier
te werken, maar het helpt wel”. Dat klopt zeker ook als je je
inzet voor een vereniging. Je moet een beetje gek zijn en passie
hebben voor de hobby. En dit zijn vaak ook nog eens eigenschappen
die vliegvissers bezitten en daarom bestaan we dus al
15 jaar.
Ik wil iedereen bedanken zich de afgelopen jaren heeft ingezet
voor onze vereniging. Het gaat echt te ver namen te noemen
maar voel je oprecht aan gesproken als je inzet groot of maar
klein is geweest. Bedankt! Verder wil ik iedereen uitnodigen een
klein beetje van je passie en gekte ter beschikking te stellen aan
de vereniging, want zonder jou kan de vereniging niet bestaan.
Tot gauw
Graag aanmelden bij Ger Rous, tel: 0513 677496 of E-mail:
grous@hetnet.nl
Dinsdagavond 28 juni hebben wij een avond georganiseerd in
ons onderkomen It Heechein te Terkaple. Aanvang aldaar 20.00
uur.
Het wordt een gezellig samenzijn met een hapje en een drankje,
een permanente diashow, uitslag fotowedstrijd en het optreden
van een klein trekzak-ensemble met shantyliederen.
I.v.m. de voorbereiding willen wij u vragen zich, voor deze
avond, van te voren aan te melden via E-mail: grous@hetnet.nl
Wij rekenen op een grote opkomst en een gezellige Lustrum
viering.
Namens het bestuur:
Rob van Dijk en Ger Rous

Het Lauwersmeer, thuiswater van Douwe van der Galiën.
Maandag 16 mei 2011 is het dan zover. Het navigatiesysteem
brengt mij feilloos voor de deur van de woning van
de familie van der Galiën.
Douwe staat al buiten en zijn zoon Pieter scharrelt er ook rond.
Douwe heeft net naar mijn huis gebeld, we hebben om halfzeven
afgesproken en nu is het een paar minuten voor zeven.
Douwe heeft zijn hengel al opgetuigd en voorzien van een vlieg.
We laden snel mijn spullen bij hem in de auto en vertrekken
meteen We gaan niet waden want het waait een halve storm,
maar anders zou Douwe het waadpak ook al aan hebben.
Na tien minuten rijden komen we bij de rand van het Lauwersmeer
en direct begint Douwe te praten over de vismogelijkheden.
Grote delen van de kust zijn bewaadbaar, maar niet
overal kan je vis verwachten. Douwe wijst me een paar plekken
waar hij in het verleden successen heeft geboekt. We rijden de
parkeerplaats voorbij waar de auto kan staan en waar je het
water in kan lopen.
Even voorbij het R.J. Cleveringsluizencomplex slaan we af en
zetten de auto neer. Als we naar de sluizen lopen moeten we ons
een weg banen door een dichte zwerm muggen. Het mag dan
hard waaien, maar hier zitten we in de luwte van de Waddenzeedijk.
We vegen de muggen van onze kleren en Douwe vertelt
dat hij hier met zijn kinderen in de zomer vist op baars en krab.
In het heldere water zien we een krab zitten op de damwand. Er
staat hier een grote fuik, nog geen tien meter van de sluisingang.
Dit vistuig staat niet zoals het in de wet staat buiten een cirkel
van 500 meter van een kunstwerk, maar staat er midden in!
De Pompemich - nr. 60 - juni 2011
Aan de Waddenzeekant, in het zoute water kun je zomers finten
vangen en heel soms makreel. Nog zeldzamer is de vangst van
een zeeforel, alleen weggelegd voor geluksvogels en doorzetters.
In het verleden hebben Douwe en Mello vele uren besteed aan
het vliegvissen op zeeforel echter zonder resultaat. Bot kun je
hier altijd vangen…
We stappen weer in de auto en rijden het Lauwersmeergebied
binnen. Er zijn hier campings, restaurants, zwemstrandjes en
wandelpaden. Bossages en open graslanden wisselen elkaar af,
maar wij zijn gericht op het water. We lopen naar een zwemstrandje
wat nog niet zolang geleden is aangelegd en waar je
zomers als de kinderen uit het water zijn verdwenen mooie
voorns en af en toe windes kunt vangen. Verderop laat Douwe
me een haventje zien waar hij eertijds met Carel Huijgen zoveel
ruisvoorn kon vangen al hij wilde. Nu is het haventje twee keer
zo groot geworden en er staat een hek omheen: alleen toegankelijk
voor leden.
We zitten weer in de auto en houden halt bij opnieuw een
kunstwerk, in dit een geval een duiker met beweegbare schuif
onder de weg door. En je gelooft het of niet, ook hier staan grote
fuiken die de gehele in- dan wel uitlaat afsluiten… Hier kan je,
als de weersomstandigheden dat toelaten, wadend vliegvissen.
Nu staan we aan de kant van de weg bij destijds een topstek.
Douwe heeft het er zichtbaar moeilijk mee. Hier viste hij met
Andries van der Galiën en Hein Sleiffer op hele grote ruisvoorns.
Beide vismaten zijn veel te vroeg overleden. Douwe
wijst naar een verhoging in de berm waar ze toentertijd gedrieën

met behulp van een zelfontspanner op de
gevoelige plaat zijn vastgelegd. Hein Sleiffer
kwam hier weken achtereen dagelijks
vliegvissen. De sloot stond toen in verbinding
met het open water en de vis kon
vrij in en uit zwemmen. Door achterstallig
onderhoud groeide de toegang dicht
en Douwe en Hein hebben een paar keer
met een bats de zaak weer open gegraven.
Er groeien hier onder andere orchideeën
(de rietorchis) en smalle weegbree. Jaren
geleden zaten aan de andere kant van de
sloot een twintigtal ‘hoantsjes’ kemphanen
en broedden er kieviten. De kemphanen
zijn verdwenen en het aantal kieviten
is gedecimeerd. Er schijnen hier veel
vossen voor te komen. We gaan kijken of
de verbinding tussen sloot en open water
opnieuw dichtgegroeid is en tot onze
vreugde ontdekken we dat er is gegraven
en er een open verbinding is. Het water is
hier kraakhelder.
We staan opnieuw aan een recreatiestrandje
waar je heel goed wadend kunt
vissen. Als we een eindje doorlopen
komen we bij de plek waar Douwe zijn
grootste ruisvoorn heeft gevangen. Hij
had zijn nimf te water gelaten en wilde
binnen strippen maar zag dat er een
knoop in de vliegenlijn zat. Met z’n
hengel onder de arm peutert hij de knoop
uit de lijn als hij tot zijn verbazing ziet
dat de leader beweegt. Een ruisvoorn van
38 centimeter had de stilliggende nimf
van de bodem geplukt!
“Het Lauwersmeer is een erg moeilijk
viswater. De omstandigheden moeten
perfect zijn dan kun je hier heel mooi
vliegvissen. Het kan hier echter spoken
en als het in het binnenland ideaal lijkt te
zijn kan de situatie hier ter plaatse verre
van dat zijn. Ik heb het grote voorrecht
om op tien minuten afstand van dit water
te wonen en als de situatie goed lijkt ben
ik snel ter plaatse. Een vistrip plannen op
dit water is erg lastig want vier op de vijf
keer kom je bedrogen uit, maar dat maakt
het wel uitdagend. Verder kom ik hier
eigenlijk nooit een vliegvisser tegen. Wel
Groningers met een feederhengel die dan
ver uit de kant vissen op voorn en winde.”
Ook nu zijn de omstandigheden verre
van ideaal, al gaat de wind enigszins afnemen
en prikt er heel voorzichtig soms
wat zonneschijn door het dichte wolkendek.
Met een graad of dertien is het
tevens aan de frisse kant. We besluiten
de beschutting op te zoeken en komen
via een bospad op een open terrein waar
we de auto kwijt kunnen en we een paar
sloten ontwaren. Het water is helder en
we zien activiteit in de waterspiegel. Ik
tuig mijn hengel op en knoop een goudkopnimf
aan. We strekken onze lijnen en
De Pompemich - nr. 60 - juni 2011
maken onze vliegen nat. We weten hier
niets te haken en lopen al slalommend
langs de hondenpoep naar het volgende
stuk viswater. Ook hier is er in de loop
van de tijd veel veranderd. Er staan nu
zomerhuisjes en de sloot is verbreed en
langs de oevers zijn steigers ten behoeve
van de vakantiegangers die met kano’s
en ander drijvend materieel het water op
kunnen. Douwe heeft hier in het verleden
wel blankvoorns gevangen maar nooit
een ruisvoorn. We zien wederom activiteit
in de waterspiegel en gaan vissen. Na
tien minuten weet Douwe een visje te
haken. Een ruisvoorn… Inmiddels is het
na negenen en we besluiten het een dag te
noemen. Bij Douwe thuis drinken we een
flesje bier en bewonderen we de wandelende
takken.
“Na het overlijden van Hein, de ziekte
van Mello en de tragische dood van
Andries was ik even helemaal klaar met
vliegvissen. De laatste tijd begint het
plezier weer wat terug te komen. Als er
zich straks op een mooie zomeravond de
mogelijkheid voordoet om wadend te
vliegvissen in het Lauwersmeer bel ik je
op en sta dan maar klaar want dan ga je
vis vangen.”
Met deze woorden in mijn achterhoofd
neem ik afscheid en bedank ik Sietske en
Douwe voor deze warme ontmoeting.
Het Lauwersmeer.
Het Lauwersmeer is een door mensenhanden
gemaakt meer in het noorden van
Nederland, op de grens van de provincies
Groningen en Friesland. Het is op 23 mei
1969 ontstaan door het afsluiten van de
Lauwerszee.

De voornaamste reden voor deze afsluiting was veiligheid. Na
de watersnood van 1953 stond Rijkswaterstaat voor de keuze
de dijken rond de Lauwerszee (die zelf ontstond door de Stormvloed
van 1280) te verhogen tot deltahoogte, of de zeearm af te
sluiten. Onder druk van met name de Friese bevolking (actieleuze:
De Lauwerssé moat ticht!) werd voor het laatste gekozen.
De Groningers -met name de Zoutkampers- waren destijds
minder blij met de sluiting, doordat de garnalenvloot en haven
van het dorp hierdoor gedwongen verplaatst moest worden naar
de nieuwe haven Lauwersoog.
Na de afsluiting zijn de hooggelegen zeebodems (die voordien
tot het wad behoorden) droog komen te staan. In de eerste jaren
zijn grote delen hiervan vrijwel aan hun lot over gelaten, zodat
veel natuur ontstond. Langs de oude kustlijn zijn de voormalige
kwelders ingericht als landbouwgebied. Door de afdamming en
de voortdurende instroom van het Reitdiep, Dokkumer Ee en
Dokkumergrootdiep werd het water van zout eerst brak en vervolgens
zoet. De natuur veranderde hierin mee.
Een monstrueuze speedboot raast
voorbij over de IJssel en de hekgolven
blijven maar komen en klotsen
krachtig tegen mijn knieën terwijl
het schip benedenstrooms al weer
honderden meters verder is. “Kinst
in hûs keapje foar sa’n skip. Gekken
bin it”, merkt Hans Wiersma op terwijl
een voorzichtige glimlach zijn
gezicht plooit. We staan op mijn
voorstel in de rivier voor een zeer
korte vis&foto sessie en een gesprekje.
Het is een terugkerend thema in een
gesprek met de flegmatieke Friese vliegvisser
die al vanaf het begin betrokken is
bij de Pompemich; vroeger was het veel
beter. De drukte, het horkerige gedrag
op de weg en het water en het gebrek aan
vis in veel wateren die eerder nog garant
stonden voor prachtige vangsten. Het
zorgt voor een potentieel explosief mengsel
van weemoed en woede dat gelukkig
door een robuust gevoel voor humor
weer onschadelijk wordt gemaakt. Na zijn
geboorte op 28 juli 1959 in Heerenveen
arriveerde Hans niet alleen in een groot
gezin met in totaal tien kinderen, maar
ook in een vissend gezin.
“Heit mocht graach fiskje. Hy kaam
regelmjittich werom mei fisk of it no
iel, blei of platfisk wie. Ek myn bruorren
fisken in soad.” De jonge Wiersma telg
ontdekte al snel de rietvoorns die zicht-
6
De Pompemich - nr. 60 - juni 2011
Westelijk van de autoweg naar Lauwersoog is een groot recreatiegebied
ontstaan rond het Nieuwe Robbengat. Er werd hier
op grote schaal aan bosaanplant gedaan; grotendeels loofbos,
maar deels ook naaldbos (Marnewaard). Niet alle bomen waren
even geschikt voor de bodem. Door oppervlakkig wortelen is
het meerdere malen voorgekomen dat tijdens najaarsstormen
veel bomen ontworteld raakten. Net als in veel andere natuurgebieden
worden ook in Lauwersmeer veel van de open vlaktes
(ongeveer 2000 hectare) rondom het Lauwersmeer kort gehouden
door grote grazers, waaronder ongeveer 250 Schotse hooglanders
en ongeveer 150 konikpaarden.
In het midden en oosten van het Lauwersmeergebied is vrijwel
alleen natuur. Op 12 november 2003 werd het Nationaal Park
Lauwersmeer ingesteld.
Hans Wiersma
Terugkijken over de IJssel met Hans Wiersma
baar door een vijver niet ver van huis
zwommen. Een vaste stok en een vlokje
brood maakte dat hij zo zijn eerste vis van
dichtbij kon bekijken.
“Heit hie in boek fan Jan Schreiner en dêr
stie in artikel yn oer flychfiskjen”, vertelt
Hans terwijl zijn lijn het aas rustig over
het talud tussen twee kribben beweegt.
Dat artikel wekte de interesse in het vliegvissen.
Toch duurde het tot eind jaren
zeventig voordat de vliegvisser in Hans
echt ontwaakte.
“Ik bin troch Leen Huisman oplieden.
Dizze angel ha ik noch by him kocht foar
sa’n 50 gûne”, aldus Hans die een indrukwekkende
lijst vissoorten opnoemt die
op splitcane hengel zijn ‘gesneuveld’. Het
binden begon ook al gauw al was dat eerst
met wat onconventionele middelen.
“Ik ha myn earste flychen bûn yn in
bankskroef ”, licht Hans toe. De eerste vis
werd gevangen bij Lytse Geast. De eerste
buitenlandse reis voerde hem in 1985
naar Ierland.
“Doetiids ha ik myn earste foreltsje
fongen oan de mich.” En ruisvoorn van
zo’n 35 centimeter beschouwt Hans nog
steeds als zijn mooiste vis. Een van de
mooiste stekken was het IJsselmeer bij
Gaast.
“Dêr koest prachtich op winde fiskjen.
Je seagen se en dêrnei wie it saak om der

foarsichtich hinne te waden en se oan te werpen mei in foarse
swarte mich. Dat wie in geweldige sport, mar dat is hjoedtedei
wol oars dêr.” Tegenwoordig vormen de trips naar Denemarken
met maat Simon voor het jaarlijkse vliegvishoogtepunt.
Wiersma is vanaf de oprichting betrokken bij de Pompemich.
“Der wiene in hiel soad plannen en ydeeën yn it begjin. Ik
tekene, stensele en dielde bindpatroanen út en wie belutsen by
fiskerij dagen foar de leden.” Tot op de dag van vandaag blijft
In een jubileumnummer mag “de
Stal-periode“ natuurlijk niet ontbreken.
Wie kan er beter over vertellen
dan Martin Roosnek, ons
lid, veilingmeester en fantastisch
gastheer.
Ik heb Martin geïnterviewd op zijn boot
“Kensoor”
Hoe is het idee ontstaan om de
Pompemich naar Nieuweschoot te
halen?
Binnen Talant, de grootste zorginstelling
in Friesland, was Cock Pels mijn
directe baas. Het beleid van Talant is
er op gericht om mensen met een verstandelijke
beperking zo veel mogelijk te laten integreren in de
maatschappij. Cock is zelf een fanatiek visser, en zag samen met
mij de fantastische mogelijkheden van “de Stal” door de ligging
aan het Heidemeer. Ik heb contact opgenomen met Hein Sleiffer
en het klikte gelijk, volgens mij was dat in 1999. Daarna liep
alles eigenlijk op rolletjes. Ik ben zelf ook een water/natuur en
vismens en zo hebben we de “de Stal”echt ook een vissersuitstraling
kunnen geven. Natuurlijk was voor mij de spin-off ook heel
belangrijk. Aan ieder Pompemichlid, dat het naar zijn zin heeft,
”hangen” 10 bekenden, die zorgen voor goede PR en boekingen
voor feesten en partijen. Dat is goed gelukt
Welke ervaringen zijn jou het meest bijgebleven?
Vliegvissers hebben een cultuur die mij aanspreekt. Gezelligheid,
delen van elkaars kennis, kameraadschap en betrokkenheid,
daar hou ik van. Het binden van de vliegen in de Kerstboom
bij Hein’s overlijden heeft me diep geraakt. Natuurlijk
ook de recordforel van Sander Troost, de mooie visborden die
we gemaakt hebben en alle sterke verhalen aan de stamtafel,
inclusief het afgaan van het brandalarm door de dikke sigarenrook.
Ik wilde natuurlijk zelf ook wadend gaan vissen in het meer,
maar de eerste keer ging ik al flink ondersteboven.
De bellybootwedstrijden, de visuitzettingen, het bouwen van
de steigers, er is heel veel gedaan.
Hans actief voor de vereniging als de vaste redacteur&opmaker
van het ledenblad. ‘Sjoch in sedge”, merkt Hans op onderweg
terug naar Fryslân en wijst het insect aan dat hulpeloos tegen de
binnenkant van het autoruit aan vliegt. Het is bijna symbolisch
te noemen dat we terugkeren zonder herinneringen aan vangsten
op de IJssel, maar wel met een mug.
Remco de Vries
Interview met Martin Roosnek
Wat voor visser ben je zelf ?
Ik hou van veel manieren van vissen, maar vind met de droge
vlieg op stromend water het mooist (en omdat ik niet zo goed
werp brengt de stroom de vlieg soms op de goede plek…). In een
mooie omgeving, stilte om je heen en wat struinen. Ik heb in
Oostenrijk en Canada op forel gevist, schitterend! Verder hou
ik van antiek vliegvismateriaal, maar helaas is er tijdens de brand
in de werkschuur van Kensoor veel verloren gegaan.
Wat ben je na “de Stal “gaan doen?
We zijn gestart met Kensoor, jachtwerf, jachthaven, wonen en
werken. In Nieuwebrug, net boven Heerenveen, aan het water.
Met de cliënten zijn we permanent in de weer om er een prachtige
voorziening van te maken, waar overigens ook voor vliegvissers
veel te beleven is. Snoek en grote ruisvoorn is hier volop te
vangen, ook wadend of met de bellyboot. Jullie zijn van harte
De Pompemich - nr. 60 - juni 2011 7

Handy Fish is een allround hengelsportzaak met op de eerste
verdieping een topcollectie vliegvismateriaal in elke prijsklasse.
Eigenaar Bert Schouten is Nederlands kampioen vliegvissen en
kan u op alle gebied adviseren.
Graag presenteren wij een deel van onze merken.
SAGE
Al jaren de meest verkochte
vliegenhengel ter wereld. Kom
eens voor een testvlucht met deze
werpwonders en verbaas u zelf.
Sage hengels zijn leverbaar
vanaf € 249,- en hebben
30 jaar garantie bij breuk.
SIMMS
Het merk dat vooral bekend is
om zijn topklasse waadpakken
en waadschoenen. Handy
Fish heeft ook vliegvesten,
jacks en andere technische
kleding van Simms.
FROGHAIR
Een vreemde naam bedacht uit Japanse
humor, maar wij garanderen u dat dit het beste
leadermateriaal ter wereld is. Froghair fluorocarbon
lijn is onzichtbaar en knoopvast. Froghair, a
small step for man, a giant LEAP for fishermen...
DUTCH REELS
Technisch vernuft van Hollandse
bodem. Verassend van vormgeving,
sterk, betrouwbaar en voorzien van de
smeuigste slip. Daar kan zelfs Madonna
een puntje aan zuigen...
VISION
Een Deens merk met een range van hengels, reels, lijnen
en heel veel accessoires. Ontwikkeld in de praktijk,
gemaakt voor vliegvissers die een goede
prijs/kwaliteit verhouding zoeken.
Handy Fish, a shop with Vision...
RIO
Topkwaliteit vliegenlijnen uit de USA. Een zeer
grote collectie biedt u altijd de beste lijn voor
de meest uiteenlopende omstandigheden. De
nieuwste toplijn en extreme werpbeleving is
de OUTBOUND. Schroef je reel goed vast...
ROSS
Uit massief aluminium gefreesde Reels
met een large arbor design en een
perfecte slip. Met de Evolution, Rythm en
de saltwater Canyon reels vind u altijd
een match voor uw vliegenhengel.
C&F
De meest gewaardeerde vliegendozen ter
wereld. Zeer grote collectie met het bekende
slit-foam waarbij de vlieg achteruit geparkeerd
wordt.
Ook de vises en tools zijn van absolute
topklasse.
GLOBAL FISHERMAN
Een range van produkten ontwikkeld
door Peter elberse. 4-delige vliegenhengels,
reels, vliegendozen en vliegenhaken.
Ideaal voor starters.
GO Handy Fish ! Onze ervaring is uw besparing.
WWW.HANDYFISH.NL
KENNEMERSTRAATWEG 127 • 1851 BC HEILOO • Tel: 072-5336961
OPEN: MA, DI, WO, VAN 9-18.00 • DO+VR KOOPAVOND ZA 9-21.00
E-MAIL: BERT@HANDYFISH.NL
De Pompemich - nr. 60 - juni 2011
welkom! Ook een jaarlijkse vliegvisdag op ons terrein lijkt me
een leuk idee.
Je sponsort deze jubileumuitgave van de Pompemich, daar
zijn we natuurlijk erg blij mee. Heb je nog een wens voor de
komende tijd?
Jazeker. We zijn als Kensoor sinds vorig jaar betrokken bij een
kleinschalig project in Gambia, een beetje vergelijkbaar met wat
we hier ook doen. Alleen is het zo dat de bewoners 4 maanden
per jaar gewoon weggestuurd worden, omdat er geen geld is
voor de meest minimale voorzieningen zoals voeding en salaris
voor het personeel. Om dit te voorkomen is jaarlijks een
bedrag van € 4000,00 nodig. Deze last is voor Kensoor alleen
te groot. Wij denken aan een donateurschap van 5 cent per dag.
Dus voor € 18,25 per jaar help je iemand met een verstandelijke
beperking. Er wordt door een plaatselijke kennis maandelijks
gecontroleerd en gerapporteerd wat er met het geld gebeurd.
Eindelijk een project waar niets aan de strijkstok blijft hangen.
Ik hoop dat er via de Pompemich positieve aandacht en hopelijk
ook ondersteuning komt voor deze organisatie.Kijk maar eens
op de site: www,harthouse.henkjonker.nl/indexnl.htm
Graag ontvangen we een mail (info@kensoor.nl) of een sms (06
51 949 750) van mensen die we mogen benaderen om donateur
te worden.
Martin, bedankt voor dit gesprek. Veel succes en tight lines!
Rob van Dijk
Vliegvissen in 2021
De zon op het IJsselmeeer zal in april 2021 waarschijnlijk
net zo fel schijnen als nu. Misschien wordt
de Afsluitdijk al verhoogd en krijgen de sluizen van
Kornwerderzand nieuwe deuren.
De overgebleven boeren eisen nog verdere verlaging van de
grondwaterstand en de poldersloten zijn bijna allemaal dichtgegroeid.
De beroepsvissers halen de laatste voorn, brasem en
snoekbaars uit hun netten en pleiten voor het exporteren van
snoekvlees naar Rusland.
Maar… in de late avondzon staan er twee mannen te vliegvissen,
een oude Pompemicher met zijn mooie 2-delige 4-tje uit
2000, daarnaast een krachtige 35- jarige met een superstrak
nieuw 6-delige kevlar/titanium/carbon stokje. Ze vangen af
en toe een baarsje of een kleine voorn aan hun zelfgebouwde
nimf, de een van hare’s ear met een koperdraadje van de versleten
koffiemolen, de ander met een epoxy/holographic
tinsel buzzer.
Tijdens een korte pauze drinken ze een bakje koffie (roken in
de natuur is verboden) en kletsen over….ja gelukkig over hun
passie. Struinen, kijken, ontdekken, werpen, het magische
moment van een aanbeet en natuurlijk de sterke verhalen.

Vliegvissen is in onze visie een passie die nooit zal verdwijnen.
De kans is juist groot dat als tegenwicht aan de steeds verdergaande
digitalisering van de maatschappij het aantal liefhebbers
zal groeien. Natuurlijk zullen moderne hulpmiddelen wel
vaker gebruikt worden. Je kunt nu al de hele wereld “oversurfen”
voor stekken, informatie en het boeken van pensions, huizen
en gidsen. Er is en komt, soms tegen de politieke verdrukking
in, meer aandacht voor de natuur en duurzaamheid. In dit
beeld past de vliegvisser fantastisch, maar valkuilen zijn er ook.
Je kunt niet altijd en overal met de auto of vliegtuig de natuur
verstoren.. Respect voor gesloten tijden en gebieden, catch- en
release waar nodig, en natuurlijk zorgvuldig omgaan met de
vissen, zijn vanzelfsprekend . Ga eens met de fiets op pad, vis
dicht bij huis en laat je mobieltje uit.
Materiaalontwikkeling zal blijven doorgaan. Hengels,lijnen,
reels, waadpakken, vliegen en bindmateriaal zullen uitgebreid
worden (alleen al door de commerciële behoefte) en de nieuwe
jonge vliegvissers zullen ze zeker gaan gebruiken. Maar het gaat
om de passie, de werptechniek, insekten-en natuurkennis, het
binden en natuurlijk de ”watersense”. De oude vliegvisser en de
jonge vissen samen op en vangen ieder hun visje. Ze verstaan
elkaar, want ze kennen de onvoorspelbaarheid van het vangen,
ondanks luchtdrukmeters, buienradar, GPS, navigatie en desnoods
te spotten zalmen met een zender?! Het blijft mensenwerk,
gelukkig maar!
En de Pompemich dan…? Dat zijn de huidige leden, over 10
jaar strammer, misschien alleen vissend vanuit een electroboot,
maar ook de nieuwe jongeren die aangestoken zijn door het
Het is bijna niet voor te stellen dat
Vliegvisvereniging de Pompemich
alweer 15 jaar geleden is opgericht.
Het idee om kennis te vergaren in
de vorm van een vereniging speelde
al langer en na een publicatie in
Hengelsportnieuws was het hek van
de dam.
Na de oprichtingsvergadering stroomden
de leden binnen en werd het bestuur
gevormd. Bestuurlijk gezien waren de
eerste twee jaren Pompemich lastige
jaren. Gedreven door macht en daarbij
de laagdrempeligheid van de vereniging
niet uit het oog verliezend werd er snel en
vakkundig afscheid genomen van enkele
bestuursleden.
Er kwam een stabiel bestuur, clubavonden
kenden geen drempel en werden zeer
goed bezocht. Ik kan mij avonden in het
clubgebouw in wijk Huizum herinneren
De Pompemich - nr. 60 - juni 2011
vliegvisvirus. Wij, de clubleden, moeten onze passie en ervaring
delen met elkaar, ook over 10 jaar. Het bestuur wil op basis van
de uitkomsten van de telefonische enquete een meerjarenplan
opstellen en dat aan de leden voorleggen. We hebben natuurlijk
ook eigen ideeën. Het vissen in Friesland en de noordelijk provincies
moet meer aandacht krijgen in ons blad en op de website.
Vangst-en stekkeninformatie, liefst in een leuk verhaal verpakt
geeft ieder lid nieuwe inspiratie. De praktijkdagen kunnen
verder uitgebreid worden en de beginners nog gerichter ondersteund.
De werpinstructie wordt door onze twee
(liefst meer! )gediplomeerde instructeurs op minstens 2 niveaus
aangeboden, evenals het binden. De website wordt verder uitgebreid
en er zal zeker elke maand een korte nieuwsbrief gemaild
worden, want communicatie is heel belangrijk.
Het stimuleren van jeugd (16+?) en vissers die geboeid raken
door onze manier van vissen heeft zeker de aandacht in de
komende jaren. Contacten met de VNV, Federatie Friesland
en incidenteel met andere vliegvisverenigingen in het noorden
worden onderhouden en versterkt.
Tot slot: we zijn, met dank aan alle leden en bestuurders, in 15
jaar uitgegroeid tot een van de grootste vliegvisverenigingen in
Nederland. We hebben een schitterende visomgeving in Friesland
(en Denemarken is dichtbij!) en zullen daar met elkaar de
komende 10 jaar zeker optimaal van blijven genieten.
Namens het bestuur,
Rob van Dijk, secretaris
15 jaar “De Pompemich”
Clubavond in wijkcentrum Nylân, 1998.
dat er tussen de 40 en 50 leden aanwezig waren. Persoonlijk heb ik het altijd jammer
gevonden dat we deze locatie verruilden voor de Stal in Heerenveen. Geen plaats in
Friesland zo centraal als Leeuwarden!

Inmiddels zijn we dus 15 jaar verder en gaan mijn gedachten
vaak terug richting een plezierig verleden. Ik denk dan aan de
gezellige clubavonden. Het idee dat je elkaar “iets”kon leren
sprak mij erg aan. Ook denk ik vaak aan de soms hilarisch verlopen
ledenvergaderingen en dan in het bijzonder aan de verloting.
Visdagen waren leuk maar werden op de een of andere
manier niet al te best bezocht. Ik kan mij een gezamenlijke
visdag herinneren waarbij slechts één lid kwam opdagen. Bleek
deze maden aan zijn vliegje te prikken!
Het bestuur vergaderde altijd bij een bestuurslid thuis en vergaderingen
werden vaak laat in de avond afgesloten. Sterke, doch
altijd op waarheid gebaseerde verhalen passeerden de revue en
voordat ook maar iemand het in de gaten had was het weer laat.
Wel ging je dan naar huis met vaak nuttige stekinformatie in
zowel binnen maar nog vaker buitenland.
Echt bijzondere herinneringen bewaar ik aan redactievergaderingen
bij Hans Wiersma thuis. Vooral in de winter, als het
potkacheltje in zijn nostalgische werkkamer een behaaglijke
warmte verspreide. En de geur van verse koffie gezet van versgemalen
koffiebonen! Heerlijk als ik daar aan terug denk. Hans,
architect van ons clubblad had altijd alles al op volgorde te
liggen. Redactievergaderingen waren dus meestal binnen 15
minuten afgelopen en toch werd het meestal weer erg laat voordat
de redactieleden huiswaarts keerden. De redactie was rond
10
De Pompemich - nr. 60 - juni 2011
die tijd een soort van filosofische praatclub. Gesprekken en discussies
gingen niet alleen over vliegvissen maar vooral over wat
de mens zoal bezighoudt.
Vele vriendschappen zijn dankzij de Pompemich ontstaan. Sommige
vriendschappen zijn voor het leven en dan is het wreed om
afscheid te moeten nemen. Frans van Pelt, de nestor en medeoprichter
van de Pompemich is niet meer in ons midden. Beroemd
werd de vlieg “van Pelt special”, een moeilijk te binden kevertje
maar een zeer goede vanger. Voor mij brak er een moeilijke
periode aan toen Hein en Andries, zeer goede vrienden en vismakkers
op veel te jonge leeftijd kwamen te overlijden. De witte
droge “motjes” goede vangers in Noorwegen en gebonden door
Hein bewaar ik als een klein relikwie in mijn vliegendoos. Mello
werd ernstig ziek maar herstelde als door een wonder. Ik had er
even genoeg van, trok het bestuurlijk gezien niet meer en de rest
van het bestuur had het dus ook wel even gehad.
En nu? In het nieuwe clubgebouw in Terkaple ben ik nog niet
geweest al zijn de voornemens er wel. Het vliegvissen en binden
heb ik weer wat opgepakt. Meer vliegvissen dan binden trouwens
en dat kan ook want ik vis meestal met dezelfde patronen.
Tijd is trouwens momenteel een alles bepalende factor. Met een
schaatsende zoon bij het Friese Gewest zijn bijna alle avonden
bezet. Vliegvissen doe ik hoofdzakelijk tijdens de vakantie in
het buitenland en met name de laatste jaren in Frankrijk. Het
Lauwersmeer beschouw ik als mijn thuiswater. Vliegvissers kom
ik hier zeer zelden tegen. Het Lauwersmeer, lastig vliegviswater
en de wind komt meestal uit de verkeerde hoek. Maar, als het
meezit en de omstandigheden zijn gunstig dan zijn er mooie
ruisvoorns en grote blankvoorns te vangen. Mooie warme
zomeravonden zijn perfect om op winde te vissen. En die zwemmen
er rond, en soms echt grote exemplaren. Maar vergis je niet,
het blijft zoeken en speuren want het gebeurt maar al te vaak
dat ik niets vang! Trouwens, erg is dat niet want er valt altijd wel
iets te beleven of waar te nemen in het prachtige Lauwersmeergebied.
Tot slot, 15 jaar Pompemich! Felicitaties aan jullie; bestuur,
redactie, activiteitencommissie en leden! Geniet van het jubileumnummer
en geniet van jullie prachtige sport: vliegvissen!
Douwe van der Galiën.
Van initiatief naar vereniging
In het hengelsportnieuws nummer 101 jaargang 18,
februari 1994 staat een artikel van Douwe van der
Galiën met de titel: Vliegvissen, de moeite waard om te
leren.
Dit artikel is bedoeld om de lezer nieuwsgierig te maken en te
interesseren voor de mooiste sport die bestaat. In het kort wordt
besproken hoe het vliegvissen vanuit Engeland is overgewaaid

naar onze lage landen, in welke watertjes
er gevist kan worden met de vliegenhengel
en dat vrijwel elke vis met de vliegenhengel
belaagt kan worden. Het artikel
eindigt als volgt;
“Wij, Frans van Pelt, Mello Sevinga en
Douwe van der Galiën zijn van plan
het een en ander voor de vliegvissers uit
het Noorden des lands te organiseren.
Gedacht kan worden aan vliegbindavonden,
werpinstructie, vistechnieken of zo
maar wat praten over deze fascinerende
sport. Bij voldoende animo zullen er in
een zaaltje in een centrale plaats avonden
worden georganiseerd. Ben je vliegvisser,
of wil je beginnen met vliegvissen en heb
je werkelijk serieuze interesse, schrijf dan
een briefje naar Douwe van der Galiën.”
Op de oproep wordt goed gereageerd,
Douwe ontvangt 31 brieven van geïnteresseerde
vliegvissers, en de eerste bijeenkomst
wordt gehouden in het toenmalige
restaurant De Grote Wielen aan het
Bûtlan 1 te Leeuwarden. Op dinsdag 1
november 1994 is de oprichting van De
Pompemich een feit geworden. Tijdens
een druk bezochte vergadering wordt het
voorlopige bestuur voorgesteld, de naam
van de vereniging onthuld en een voorlopig
activiteitenprogramma aangekondigd.
Als voorzitter Klaas van der Hoek,
secretaris Bas Jong, penningmeester Klaas
van der Meulen en als activiteitencommissie
Douwe van der Galiën, Rob Leurs
en Hans Wiersma. Het eerste clubblad
van De Pompemich verschijnt in december
1994. De vereniging telt dan zo’n 80
leden. In het Hengelsport Nieuws van
september 1994 en die van mei 1995 verschijnen
er artikelen over het vliegvissen
door Douwe van der Galiën;
De eerste vliegvisuitrusting en vliegvissen
op ruisvoorn.
Dertien maart 1995 wordt de Vliegvisvereniging
“De Pompemich” gevestigd
te Leeuwarden opgericht. De notariele
akte wordt zeventien juni 1996 gepasseerd.
Als voorzitter Rob Leurs, secretaris
Douwe van der Galiën, penningmeester
Klaas van der Meulen en als algemene
bestuursleden Bram Kwak, Carel Huijgen
en Hans Wiersma. Een aantal van
de bestuursleden van het eerste uur zijn
reeds opgestapt. Carel Huijgen schrijft
in het nieuwsbulletin nummer 7 van september
1996 onder de kop:
“Oprichting club bekrachtigd.
Afgelopen 17 juni was het dan zover. “De
Pompemich” is een officiële vereniging
geworden en ingeschreven bij de kamer
van Koophandel en Fabrieken voor Friesland.
Voorzien van paspoort trok het
hele bestuur de betreffende avond naar
notariskantoor Vrieze te Gorredijk om de
oprichting van de club te bekrachtigen.
De helft van het bestuur kwam weliswaar
een half uur te laat wegens opstoppingen
op de rondweg in Drachten als gevolg
van zware transportactiviteiten, maar dat
deed de gebeurtenis er niet minder feestelijk
om zijn. We werden bijzonder attent
onthaald dor notaris Vrieze en onder
het genot van een kopje koffie en gezellig
gebabbel over de vliegvissport werden
de stukken getekend. Uiteraard was het
de bedoeling geweest om dit bericht vergezeld
te doen gaan van een prachtige
foto van de feestelijke bijeenkomst, maar
ook hier werd het bestuur getroffen door
enig ongemak. Onze secretaris, Douwe
van der Galiën, deed een poging om de
heugelijke gebeurtenis op de plaat vast
te leggen, maar de flitser liet het afweten
bij de laatste opname op het filmrolletje.
Desondanks niet getreurd: alles is getekend
en bekrachtigd. Natuurlijk past
hierbij een woord van dank aan notaris
Vrieze, die geheel belangenloos voor een
uiterst vlotte afwikkeling van de officiële
oprichting van de club heeft gezorgd. De
activiteitencommissie is inmiddels versterkt
met Douwe Luurs, Oebele Hasper
en Simon van der Veen.”
In 1997 begroet de vereniging het honderdste
lid en wordt het bestuur en de
activiteitencommissie uitgebreid met
Hein Sleiffer, Mello Sevinga, Sieb Braaksma
en Sander Troost. In 1998 begroeten
we wederom twee nieuwe bestuursleden:
Gerben Abma en Tsjip van der Meulen.
In 2000 wordt Hein Sleiffer de nieuwe
voorzitter van De Pompemich en een
aantal leden van het bestuur en de activiteitencommissie
trekt zich terug te weten
Sieb Braaksma, Douwe Luurs en Sander
Troost. Het ledental is in 2001 130. In
hetzelfde jaar verschijnt de vijfentwintigste
uitgave van De Pompemich en wordt
het bestuur uitgebreid met Sake Kussendrager.
In 2002 is het ledental gestegen
tot 144. 2002 is tevens het jaar dat Hein
Sleiffer aftreed als voorzitter en Mello
Sevinga de nieuwe voorzitter wordt.
Hein Sleiffer blijft wel in het bestuur. De
redactie wordt uitgebreid met Frans Kuipers.
In hetzelfde jaar 2002 verandert de
locatie waar de clubavonden gehouden,
van wijkcentrum Nylân te Leeuwarden
verhuizen we naar De Stal in Nieuweschoot
met het Heidemeer vlakbij. Het
Heidemeer waar op dat moment elk jaar
1000 kilo regenboogforel wordt uitgezet.
In 2003 krijgt de activiteitencommissie
versterking van Arthur Plantinga.
Sake Kussendrager treedt in 2004 af als
bestuurslid.
Op 27 april 2004 overlijd op de veel te
jonge leeftijd van 57 jaar onze voormalige
voorzitter, bestuurslid en schrijver van
vele inspirerende artikelen Hein Sleiffer.
Douwe van der Galiën schrijft in zijn in
memoriam:
“Wij hebben Hein leren kennen als een
ontzettend lieve man die prachtig kon
vertellen en schrijven. Zijn aparte humor,
belangstelling en nuchtere kijk op het
leven zullen nog lang in onze herinnering
blijven.”
In hetzelfde jaar 2004 op 12 oktober
komt na een lang ziekbed een van de initiatiefnemers
voor onze vereniging Frans
van Pelt te overlijden. Frans was sinds
maart 1999 erelid van onze vereniging.
Mello Sevinga schrijft in De Pompemich
nummer 38 van december 2004:
“Het afgelopen jaar was voor de vereniging
een jaar waarin we afscheid moesten
nemen van Hein Sleiffer en Frans van
Pelt. Twee markante mensen die vanaf
de oprichting van onze vereniging zich
steeds betrokken hebben gevoeld en
actief zijn geweest. Terugkijken heeft
inderdaad pas zin als je een goede herinnering
na verloop van tijd kunt laten prevaleren
boven verdriet. Ik ben ervan overtuigd
dat zij tweeën niets liever zouden
willen. Iedereen heeft wel herinneringen
aan beiden die de moeite waard zijn om
te koesteren. Wat bij mij het eerst naar
De Pompemich - nr. 60 - juni 2011 11

voren komt is de humor die hen alletwee
kenmerkte.”
In 2005 treed Klaas van der Meulen af
als bestuurslid en penningmeester. Ook
Oebele Hasper treedt af als bestuurslid.
De nieuwe penningmeester wordt Carel
Huijgen en als nieuw bestuurslid mogen
we Akke van der Meer begroeten. De
activiteitencommissie wordt uitgebreid
met Peter Visser.
Clubblad nummer 43 van juni 2006
bevat geen enkele kopij en vormt het
dieptepunt in het bestaan van De Pompemich
en blijkt achteraf de opmaat voor
het opstappen van het voltallige bestuur,
de redactie (op Hans Wiersma na, de
Judas) en de activiteitencommissie. Het
voortbestaan van de vereniging hangt aan
een zijden draadje maar tijdens een roe-
12
rige vergadering wordt besloten de club
niet dood te laten bloeden. In De Pompemich
nummer 46 van maart 2007 stelt
het nieuwe bestuur zich voor. De voorzitter
wordt Martin van der Wagt en de
bestuursleden zijn Rob van Dijk, Gerard
van der Kooi, Frits Maltha en René Sijtsma.
De RANO vertegenwoordiger blijft
Rob Leurs.
In juni 2007 worden de nieuwe functies
binnen De Pompemich duidelijk; Voorzitter
Martin van der Wagt, secretaris
Rob van Dijk, penningmeester René
Sijtsma en als bestuursleden Gerard van
der Kooi en Frits Maltha. De activiteitencommissie
wordt bemenst door Timo
Beijaard, Menno ter Horst en Simon
van der Veen. Gerard van der Kooi stelt
Deel twee van Karasjohka; een vis en kano avontuur
Over een sida, een fikse wandeling en
een monsterforel
We wrijven de slaap nog zo’n beetje uit
onze ogen bij het kampvuur op dinsdagochtend
als één van ons zijn vinger richting
meer wijst en vraagt:
“Wat swimt dêr?” In de verte komt een
klein zwart vlekje dichterbij zwemmen. Ik
zet mijn langste lens op mijn spiegelreflex
en zoom 300 millimeter in.
“It liket my in marter of soksawat. Miskien
in mink”, opper ik. Het beestje
zwemt evenwijdig aan onze oever en
komt steeds beter in zicht. Samen concluderen
we dat het inderdaad een Amerikaanse
exoot is. Ergens in Noorwegen
zijn ooit nertsen ontsnapt en ze hebben
zich over het hele land verspreid. We
zien deze Amerikaanse toerist de kant
op klauteren en daarna niet meer. En
ook wij kiezen het ruime sop. Dit keer
ligt het reisdoel in het nationale park en
daarvoor moeten we dus tegen de stroom
in. Voor zover dat gaat natuurlijk. Teye
probeert met zijn videocamera ons vertrek
te filmen en dat heeft enige voeten
in de aarde, want om dat goed te doen,
blijft de camera achter tot we uit beeld
zijn. Daarna keren we terug om het spul
weer op te halen. En dan, dan peddelen
we rustig weg. Eerst langs de stek waar
we het de eerste avond probeerden, maar
daarna is de kaart en de ruimte die de
rivier ons biedt de enige oriëntatie.
Het meer leidt ons in een traag stromende
lagune van eilandjes waar vliegvissen
vanaf de kant uitgesloten is door
opdringerige berken en waterdieptes die
waden onmogelijk maken. Het water
is als een spiegel; ritmisch onderbroken
door onze peddels en het enigszins
onregelmatig zog van een rubberen kano
die toch ietwat lichtgeraakt reageert op
mijn ingrepen als stuurman. Niets duidt
op de aanwezigheid van vis. Voor een
eiland twijfel ik; links of rechts? Het
wordt links en wanneer de rivier smaller
en smaller wordt zonder dat de stroming
toeneemt, slaat de twijfel toe. En inderdaad
de “rivier” eindigt in een rietveld.
Niemand lijkt zin te hebben om het hele
stuk terug te peddelen. Teye hakt de
knoop door.
“Oars rinne we fierder”, stelt hij voor. De
relatief open plek in de bebossing nodigt
daartoe ook uit. Elk met twee hengels in
de hand en met een lichte bepakking gaan
we op zoek naar de rivier. Die vinden we
en een paadje dat leidt naar een groot
houten bord aan de voet van een fikse
stroomversnelling. Het bord markeert in
twee talen de grens van “nasjonalpark” of
De Pompemich - nr. 60 - juni 2011
zijn functie in 2007 weer beschikbaar,
zijn plaats wordt ingenomen door Bart
Vogel. In 2008 verlaten we De Stal om
onze clubavonden voortaan te houden
in Dorpshuis ’t Heechein te Terkaple. In
2009 versterken Bart Vogel en Remco de
Vries de redactie. In 2010 verlaten Timo
Beijaard en Simon van der Veen de activiteitencommissie
en hun plaats wordt
ingenomen door Kees Lutz, de redactie
wordt aangevuld met Rob van Dijk als
Bart Vogel de redactie weer verlaat. Ger
rous is sinds de laatste jaarvergadering tot
het bestuur toegetreden.
In 2011 bestaat De Pompemich officieel
15 jaar en kan het zijn lustrum vieren, de
vereniging telt nu 104 leden.
Hans Wiersma
“nasunalparka” Øvre Anárjohka. Er is een
beetje ruimte om een vlieg los te laten aan
de voet van de stroomversnelling.
“Verdorie, ik bin myn fliegen ferjitten”,
merkt Teye echter op na een korte blik in
zijn tas.
“Gean jimme mar fiskjen. Ik gean werom”,
zegt hij en verdwijnt de bosjes weer in.
Terwijl Roeland de stroomversnelling
verkent, krijg ik weer ‘last’ van ‘het gras
is elders groener gevoel’. Een breed stuk
met veel stenen sla ik over, want verderop
stroomt de rivier rustiger en dieper. Daar
moeten ze zitten... En misschien zijn ze er
wel, maar bijten ho maar. Ook Roeland
heeft geen succes en we lopen terug naar
de stroomversnelling. Al gauw komt Teye
over het spiegelend en rimpelloos nat
aangepeddeld. We besluiten het hogerop
stroomopwaarts te zoeken bij een ‘sida’
een winterkamp van een familiegroep
Samen. Omdat de afstand wel te doen
lijkt, houden we de waadpakken aan.
Met elk twee hengels in de hand kuieren
we met het oog op de rivier rechts van
ons over flauwe hellingen van lage met
dwergberken beboste heuvels steeds weer
zoekend naar een doorgang over met rendiermos
bedekte open plekken. Ik zweet
me een ongeluk in mijn waadpak en als
degene met de minste conditie zorg ik
voor de eerste pauze. Die vermoeidheid

ebt weg als we weer afdalen naar de rivier
die vanuit een langwerpig meer wordt
gevoed. Het land aan de andere kant is in
werkelijkheid een onwaarschijnlijk lange
landtong en bestaat uit een langwerpige
heuvel met aan beide zijden een meer.
Terwijl mijn beide maten de Karasjohka
hier aan een nader onderzoek onderwerpen
zie op de kaart dat het meer aan de
andere zijde van de heuvel ook uitmondt
in een beek die zich later bij de Karasjohka
voegt.
Het koude water voelt heerlijk als ik in
mijn klamme waadpak de rivier doorkruis.
Eenmaal aan de overkant loop ik
de rug van de heuvel op en probeer me
een weg te banen naar de stek. En dat valt
nogal tegen, want de begroeiing is heel
dicht. Alleen met een forse krachtsinspanning
en nadat ik mijn schepnet uit
de kluwen takken heb bevrijd, sta ik op
een soort tweesprong. Links van me is
het water het diepst en met een goudkop
aan de leader is dat mijn eerste keus. De
ruimte om te werpen is echter beperkt en
terwijl de lijn na een korte worp begint te
kronkelen in het stromende water zoek ik
een plek met meer ruimte. Ondertussen
begin ik de lijn zonder te kijken binnen te
strippen totdat...totdat ik iets voel bewegen.
Instinctief zet ik de haak en voel iets
massiefs in beweging komen. De lijn giert
me door de handen totdat ook de reel in
beweging komt en blijft! Met veel moeite
weet ik deze succesvolle onderzeeër
impressie te keren en niet veel later begin
ik te roepen:
”Roeland! Teye!” Want wat hier ook
gebeurt. Dit verdient publiek! Kort nadat
de beide reisgezellen zijn gearriveerd,
laat de vis zich aan het oppervlakte zien.
Het is een dikke snoek! De dril duurt
lang en de vis lijkt van geen opgeven te
weten en mijn bovenarm is al behoorlijk
verzuurt. De veel te dunne leader blijft
tot mijn verassing heel en ik besluit alles
op alles te zetten. Met twee handen op
de hengel sleep ik de snoek in Roeland’s
veel te kleine schepnetje. Het 89 centimeter
grote exemplaar blijkt buiten de
bek te zijn gehaakt en gaat terug. Het is
trouwens niet de eerste snoek van de dag,
want Teye heeft op zijn tocht om zijn
vliegen op te halen vlak voor ons kamp bij
een grote steen de eerste weten te vangen!
Maar de snoek maakt wel duidelijk dat
het gras verderop mogelijk groener is
voor het vangen van forel. Dus lopen we
verder.
Het begrip landtong veronderstelt dat de
lange heuvel die we volgen ergens aan is
verankerd, maar de meren aan weerszijde
houden nooit meer op. Althans zo voelt
het. Het zijn de met water gevulde littekens
van een ooit genadeloos schurende
ijstijd. Een beetje zoals de inspanning
vreet aan mijn lichaam; al gaat dat een
stuk sneller. Soms lopen we in ganzenpas,
dan weer kiezen we een eigen weg tussen
de bomen totdat de vaste wal is bereikt.
Een baai links van ons moet de uitstroom
van de Karasjohka zijn, maar die zien we
niet.
We zetten een ruwe koers uit om de rivier
te onderscheppen, maar het bultige terrein
is zo dicht met bomen en struikgewas
begroeid dat we aarzelen om verder
te gaan. Het ziet er redelijk ondoordringbaar
uit, maar een andere optie dient zich
niet echt aan. We hebben zoveel moeite
gedaan om hier te stoppen en even later
stomen we met bruut geweld door de
groene barrière voor zover dat kan met
elk twee hengels in de hand. Uiteindelijk
belanden we bezweet en wel op een
heuvel die uitzicht biedt over de Karasjohka
die stroomopwaarts in verschillende
stroomversnellingen breekt en zich
stroomafwaarts wat beter gedraagt. Eerst
De Pompemich - nr. 60 - juni 2011 1

maken we kamp en eten we wat, maar
daarna voltrekt zich het onvermijdelijke;
we gaan vissen! Stroomafwaarts ziet de
rivier die hier niet heel breed is er prachtig
uit. Het blauw van de lucht kleurt het
water dat over de zandbank midden in
de rivier tegen de oever aan de overzijde
stroomt. Hier moet vis zitten, maar het
blijft bij een tweetal kleine forelletjes.
Dus proberen Teye en Roeland het in
de stroomversnellingen stroomopwaarts
terwijl ik zo nu en dan wel een plekje
uitkies, maar vooral blijf doorlopen op
zoek naar betere stekken. En die vind ik
in de vorm van een poel met nauwelijks
zichtbaar een houten huisje; de sida! We
doen alle drie ons best, maar er is geen
vis te bekennen. Volgens een tip van onze
gids moeten een paar meren hier vlak bij
extreem goed zijn, maar de tijd is op en
we moeten terug.... We passeren een paar
nette houten huisjes die gezien de grote
stapel hout duidelijk voor winterbewoning
zijn bedoeld. Er hangen kleine satelliet
schotels aan zodat de Samen naar het
weerbericht op televisie kunnen kijken
terwijl de rendieren over de bevroren
toendra zwerven. Maar de ook boven
de poolcirkel naderende nacht en het
verlangen naar een warm maal drijft ons
verder. De landtong terug vinden blijkt
echter niet zo eenvoudig, maar na een
keer verkeerd te zijn gelopen, vinden we
het ‘pad’. Onderweg komen we nog een
plek tegen met grote plukken witte vacht
en wat lijkt op het deel van een staart
of zo. Waarschijnlijk heeft een roofdier
hier een rendier te grazen genomen. We
zijn opvallend stil tijdens de kanotocht
terug. De zon is zo goed als weg, maar
het gebrek aan licht wordt meer dan goed
gemaakt door de kwaliteit ervan. Bij het
kampvuur stellen we vast dat we toch wel
wat teleurgesteld zijn in de vangsten tot
nu toe en besluiten de volgende dag het
nog één keer bovenstrooms te proberen.
We zijn nog een heel stuk rivier voorbij
gelopen...
Na het ontbijt repareert Teye zijn lakenzak
en ik probeer het inmiddels meer dan
vertrouwde basiskamp vanuit een heel
ander standpunt te bezien. Ik pak mijn
camera en fotografeer de aanvullingen op
ons dieet; de moltebaer, de bosbessen, een
1
paddestoel die we niet durven te eten en
wat mos wat voor zover bekend alleen te
eten is door rendieren.
De grote drang om te gaan vissen, is wel
wat afgenomen. Toch staan we ‘s middags
weer aan de rivier. Vlak voor de
grote stroomversnelling vinden we echter
een andere kano. De inzittenden zijn
nergens te bekennen. De kans dat anderen
voor ons aan het vissen zijn, maakt
mijn humeur er niet veel beter op. Teye
en Roeland beginnen vrij snel, terwijl
ik toch weer verder loop. Ik ben toch
benieuwd of de visite in de buurt is. En
mijn ergste vrees wordt bewaarheid als ik
een echtpaar zie waarvan de man met een
werphengel in de weer is. Aan de andere
kant is het ook wel weer aardig om weer
eens andere mensen te zien.
“Hi, how are you doing”, open ik het
gesprek met daarna de onvermijdelijke
vraag waar ze vandaan komen. Het blijkt
een Fins echtpaar te zijn, waarvan de man
redelijk engels spreekt.
“We come here every year”, zegt hij en
vertelt verder dat ze van plan zijn om
verder benedenstrooms een zijrivier te
verkennen. En uiteraard vraag ik naar het
vissen.
“I lost a 2 kilo fish here”, zegt hij en wijst
precies aan waar de vis ligt.
“So, there are bigger fish here”, reageer ik
enigszins opgelucht.
“Perhaps you can catch it later”, oppert
de man hoopvol, terwijl zijn vrouw vriendelijk
blijft lachen. Ze schenken een kop
De Pompemich - nr. 60 - juni 2011
koffie voor me in, maar daarna neem ik
al vrij snel weer afscheid. Zo gaat het in
de bergen. Je bent gastvrij en vriendelijk,
maar je respecteert elkaars privacy. Je laat
de bewoonde wereld perslot van rekening
niet zo maar achter.
Verderop probeer ik uit alle macht iets te
vangen. Groot, klein; het maakt me niets
uit. Ik wil wat actie en voel me ietwat
schuldig dat ik voor de anderen uit zo’n
groot stuk rivier als eerste afvis. Drift op
drift op drift komt de lijn elke keer weer
recht voor me te liggen zonder ook maar
wat tegen te komen. De Finnen zijn weer
vertrokken en ik probeer de plek te bereiken
waar de monster forel moet liggen,
maar dat lukt niet. Wat rest is een stuk
dat ik al eerder eens heb afgevist en ik ben
benieuwd hoe Roeland en Teye het er
vanaf brengen.
En ik kom geen moment te vroeg.
Onderweg hoor ik een kreet en ik hol de
bosrand uit richting de plek waar de rivier
zich verbreedt in een stenig en ondiep
deel. Aan de overkant staat Teye met een
indrukwekkend gekromde hengel. Roeland
filmt de actie van mijn kant van de
oever met zijn fototoestel en ik trek ook
mijn camera te voorschijn. Na enige tijd
komt er een indrukwekkende rug boven
water terwijl Teye alle zeilen moet bijzetten
om de vis enigszins te controleren in
een wat diepere poel voor zijn voeten.
Al met al duurt het zeker tien minuten
voordat hij een poging kan wagen om het
beest uit het water te pakken, maar hij

De Pompemich - nr. 60 - juni 2011 1

mist. Ik houd mijn adem in terwijl Teye’s
hart waarschijnlijk een paar slagen overslaat.
Uiteindelijk lukt het hem om de
vis de kant op te slepen en er klinkt een
soort oerkeet van de overkant. De eerste
Karasjohka monsterforel is een feit.
“Sil ik him dea slaan of moat der werom”,
vraagt Teye, die twijfelt bij de aanblik van
deze vorstelijke zwart, bruine vis van 68
centimeter met een haakbek. Ik twijfel
ook, maar omdat een vis in de pan de
afgelopen dagen een zeldzaamheid was,
gaat mijn denkbeeldige duim omlaag.
Wat zijn er sinds de oprichting van De Pompemich voor
ontwikkelingen te melden in onze favoriete hobby?…
Mijn eerste gedachte was –shame on me!- ”eigenlijk niet
zoveel.” Maar langzaam aan kwamen er toch best wel wat
dingen “langs”. Een van de mooiste aspecten van het vliegvissen
blijft toch, dat het klassieke beeld nooit is verdwenen. We
zien nog steeds de prachtigste ambachtelijk gebouwde splitcane
stokjes hun elegante dans maken tegen de achtergrond van de
nog steeds mooie hoge wolkenluchten van ons Friese (Nederlandse)
polderlandschap…Nu niet meer als enige favoriete vliegenlat
want even verderop staat een ’moderne’ vliegvisser met
16
Ook al ben ik niet zo’n viseter.
“Ik hie der eefkes hjirfoar ek al sa’n grutten
oan”, vertelt Teye.
“Achter in stien en doe’t ik de heak sette,
kaam de fisk wol in meter it wetter útsetten
en doe skeat der los. Ik ha leauw ik
wol sa’n tsjien minuten stilsitten om dêr
fan by te kommen. Toen seach ik dit
poeltsje.”
En de rest van het verhaal kennen we. Hij
laat me nog de eenvoudige en kleine nimf
zien waar de vis op sneuvelde. De stek
levert geen vis meer op, maar we zetten
Artikel 15jr uitgave ‘De Pompemich’
De Pompemich - nr. 60 - juni 2011
door tot diep in de avond. Er is zo weinig
licht dat mijn camera het laat afweten
en dan taaien we af. In het weinige resterende
licht peddelen we terug en op het
basiskamp wordt met hoofdlampen op de
vis klaar gemaakt voor een middernachtelijk
diner. Teye en Roeland hebben grote
moeite om de vis helemaal op te krijgen
en ik help niet echt mee. Als toetje kleurt
om half twee ‘s nachts de hemel blauw en
rood met de zon nog onder de horizon.
Remco de Vries
zijn kunststof #2/3 rapiertje precisie worpen te maken. Niet
minder mooi, maar ánders mooi…
Onze hobby groeit mee met de ontwikkelingen van deze tijd,
maar behoudt ook het goede en mooie van ‘toen’.
Oké, de lucht is nu steeds meer ingetekend door de ‘condensstrepen’
van de vele vliegtuigen die onderweg zijn. Onlangs was
het wel vervelend voor heel veel mensen dat het luchtverkeer
onmogelijk was gemaakt door de aswolken als gevolg van de
vulkaanuitbarsting op IJsland, maar ik kon zelf de grijns niet
van mijn gezicht krijgen toen ik die ‘krijtstrepen’ niet meer in
de lucht zag als gevolg van de vliegverboden…Ik vond het móói!

Ouderwets mooi! Zoals op de schilderwerken van de oude
“Hollandse Meesters”.
Toch is de drukte daar hoog in de lucht niet meer weg te
denken, we merken dat steeds meer hobbyvrienden daar
gebruik van maken om het mooie polderwatertje voor even om
te ruilen voor een schitterende tropische bestemming of het
verre zuidwesten van Canada en Alaska. ’t Kost een paar centen,
maar dan heb je ook wat. De mobiele vliegvisser kan ook
binnen Europa nog steeds prachtige avonturen beleven, gelukkig
zijn er nog legio mogelijkheden.
Onze natuur hier wordt sterk beïnvloed door de kennelijk
steeds grotere behoefte aan snelheid, steeds hogere productie-
en prestatie eisen… Onze kleur- en vogelrijke weide- en akkerlandschappen
worden steeds schaarser door het gebruik van
pesticiden en extra meststoffen omwille van bv. hogere productie
door mono-cultuur van ‘HR’-grassen en meer melk uit de
ligboxen.
“Dag koeien”? ”Dag vogels, dag bloemen”?
Een paar stevige buien en een groot deel van dat spul spoelt
weer uit in de slootjes etc. Dit treft dus ook de heldere watertjes
met de mooie begroeiing, het rijke onderwaterlandschap, vol
met insecten- en ander leven. Hogere waterplanten verdwijnen
en de algen(bloei) neemt toe. En die arme brasems en karpers
krijgen de schuld, maar… zíj hebben niks veranderd! Zij waren
hier al veel eerder in grote aantallen. Ik persoonlijk neem het
ze niet kwalijk dat ze zich beter weten te handhaven dan onze
favoriete buit. Het zogenaamde ‘oogsten’ van deze soorten
lost niks op. Hoewel? Extra handel voor de beroepsvisser? De
bestanden van IJsselmeer en Randmeren zijn al voor een groot
deel naar het ‘oosten’ verdwenen.
Gelukkig wordt inmiddels op steeds meer plaatsen geprobeerd
het natuurlijke evenwicht te herstellen, ik hoop dat we op tijd
zijn. De aalscholvers zijn niet mijn grootste zorg!!!
Onze bron van inspiratie voor de bindkunst is daardoor wellicht
ook aan het krimpen.
Gelukkig hebben we binnen onze liefhebberij heel veel documentatie
verzameld, getekend, beschreven en uitgewerkt in
prachtige bindpatroontjes, die we nog steeds gebruiken, net als
de klassieke bindmaterialen, vooral toegepast bij de droge vliegen
en nimfen.
Ik hoop dat het hand boeken blijven en geen geschiedenisboeken
worden…
Ook in dit aspect van onze vliegvis’kunst’ zien we vergelijkbare
veranderingen.
Natuurlijke materialen worden schaarser (=duurder). Steeds
meer worden er producten uit de hi-tech -en kunststof-industrie
toegepast. Een zichzelf respecterende all-round binder kan daar
niet meer omheen. Het materiaal lijkt geen grenzen te hebben
aan de toepassingsmogelijkheden.
Het drijft als een kurk (foam), het zinkt als een baksteen
(tungsten), het is ongekend flexibel (EPfibers), extreem sterk
(dyneema), enorm duurzaam (de Hi-tech lijmsoorten) en ga
zo maar door, ze lijken alles te kunnen maken wat we willen…
Maar wat is en blijft doorslaggevend?
De inventiviteit en creativiteit van de visser-binder! Daar draait
het om!
Met de komst van lichtere, snellere en sterkere materialen voor
de hengelbouw, zijn ook toepassingen en werptechnieken veranderd.
Een dag in de weer zijn met een stevige snoek- of zeeforelhengel
is nu voor de meeste vliegvissers goed te doen, met
de klassieke splitcane of glashengels in dezelfde lijnklasse was je
toch wel eerder uitgeteld.
Dit wordt dan ook nog eens versterkt doordat de grote ‘vliegen’
of streamers met het modernere materiaal véél lichter gebouwd
kunnen worden en minder water vasthouden.
Vooral het streamervissen op roofvis wordt daarmee heel wat
minder inspannend en kan minstens één #’tje lichter.
Zelfs het bouwen van streamers e.d. kan sneller, omdat bij de
constructie af fabriek daarmee al rekening werd gehouden. Er
zijn natuurlijk prachtige technieken om allerlei ‘brushes’ te
maken, maar (bij mij) gaat dat ook nog wel eens mis. Wees eerlijk,
als dit kant en klaar te koop is in de meest fantastische toepassingsmogelijkheden,
dan is die streamer ook eerder klaar.
Dus als je eerst visser en daarna(ast) binder bent?
En wat denk je van de toepassing van UV-harsen? Een likje van
die hars over de kop, even de UV-lamp er op… en klaar is de
gepantserde streamerkop! Toch weer veel sneller en makkelijker
dan het geknoei met 2-componenten epoxy…
En hoe komen we aan al die nieuwe spullen? We komen steeds
minder in die gezellige winkel en zoeken (en vinden) steeds
meer op het Wereld Wijde Web, we “Googlen”er op los! You-
Tube instructie-filmpjes, reisverslagen, bindpatronen en vooral
ook Internetshops!
Onze laatste gast op de clubavond, Edwin Kerssies (www.dyckers.com)
is een exponent daarvan. Gelukkig was hij bereid om
persoonlijk bij de club op te komen draven. Hij heeft van allerlei
nieuw spul héél mooie voorbeelden laten zien. Leuke technieken
en mooie materialen. Allemaal héél verleidelijk. Natuurlijk
hebben we het nodige bij hem aangeschaft, zijn we een paar Euri
armer, maar kan de voorraad bucktail, zonkers enz. wat ingekrompen
worden…
(Toch doe ik ze nog niet helemaal weg…)
Het schoot me net te binnen dat Bert Schouten van Handy
Fish in Heiloo op 1 april (géén geintje!), in het pand naast zijn
winkel een aparte vliegvisshop zou openen (www.handyfish.
nl)...Ik moet daar gauw eens heen, klassiek en gezellig winkelen…
Ook dat kan gelukkig nog!
K’s
(Aco)
De Pompemich - nr. 60 - juni 2011 17

1
Danish dynamite.
”It’s red, it’s white, it’s Danish dynamite”, zongen enkele
jaren geleden Deense voetbalsupporters toen hun nationale
team Europees kampioen werd.
In vele folders geven de Denen aan dat ze nog meer ’dynamite’
in huis hebben. Zeeforellen. Ze zetten er elk jaar honderdduizenden
van uit en hebben de laatste jaren een aanzienlijk
bestand aan deze vis opgebouwd. Dat trekt uiteraard vissers aan,
zowel beroeps- als sportvissers. Dat er in de helse orkaan van
eind vorig jaar december ook nog eens enkele honderdduizenden
-meestal grote- regenboogforellen ontsnapt zijn is voor de
sportvisser niet bepaald ongunstig.
Veel leden van de Pompemich hebben in de afgelopen jaren al
geprobeerd om hier in Denemarken deze forellen aan de schubben
te komen. Mello Sevinga heeft in de jaren ’96 en ’97 in een
vijftal voortreffelijke artikelen voor de Pompemich uiteengezet
hoe je dat kunt doen. Elke keer als ik voor een visvakantie naar
Denemarken ga lees ik snel nog even die stukjes door.
Dat ik me nu zelf ook aan een artikel over dit onderwerp waag
heeft een aantal redenen. Elke visser ontwikkelt zijn eigen
manier van vissen. Arthur Plantinga en ondergetekende hebben
in de loop van de tijd wat plaatjes van mooie vissen kunnen
maken. Met veel geluk heb ik in de afgelopen jaren een paar
flinke vissen weten te vangen. En dankzij de digitale camera en
een dagboek zijn een aantal gegevens bewaard gebleven die een
ruw overzicht kunnen geven. De belangrijkste reden is echter
De Pompemich - nr. 60 - juni 2011
dat de praktijk nog altijd een goede leermeester is; je doet
soms dingen goed, maar vaak ook gaan er zaken verkeerd. Dat
gebeurt ook bij metgezellen en de dingen die me daarbij zijn
opgevallen wil ik graag in dit stukje kwijt. In willekeurige volgorde
wel te verstaan.
Haken
Een ieder heeft zijn eigen merk en grootte. Houden zo, dacht
ik. Dat Simon van der Veen regelmatig mooie forellen aan een
nimf op haak 10 vangt weerhoudt mij er niet van met veel grotere
haken te vissen. Maatje 6 en vooral 4 zijn bij mij favoriet.
Vaak ook nog dubbele haken, omdat die zo mooi recht door
het water gaan. En gooi je bij een achterwaartse worp de haak
op een paar stenen zodat er een haakpunt afknapt, dan heb je er
nog eentje over. Belangrijk is uiteraard dat ze vlijmscherp zijn.
Tijdens het vissen regelmatig bijslijpen, ook al meen je geen
vuiligheid te raken. Ik gebruik nog steeds het bekende steentje
met twee groeven, dat o.a. Abu te koop heeft. Tegenwoordig
ontbreekt ook een diamant slijpapparaatje niet. Eze-lap staat
erop en het ding doet al jaren prima zijn werk. Ook het gebruik
van een enkel-, dubbele- of zelfs driedubbele haak is een persoonlijke
zaak. Ik heb niet het idee dat een dubbele haak of dreg
beter vangt dan een enkele.
Leader
Die stelt bij mij niks voor. Met een spijkerknoop zet ik een
stukje van zo’n 30 cm 50%o aan de vliegenlijn. Hieraan knoop
ik een stuk 35 %o, ongeveer even lang als de hengel. Geen moeilijke
dingen als tapse- of geknoopte leaders, geen kousjes, rubbertjes,
lusjes, beetverklikkers of wat dan ook. Wanneer je met
kracht tegen een harde wind in moet gooien willen er nog wel
eens windknopen ontstaan. Onder het vissen trek ik ze dicht
en laat ze gewoon zitten. De lijn blijft sterk genoeg. Tijdens een
rustpauze of voor het begin van een nieuwe trip vervang ik
het stuk nylon gewoon even. Natuurlijk weet ik ook dat je aan
20-honderdste een beste vis kunt landen, maar de situatie wordt
anders als er knopen in de lijn komen en als een vis tussen het
blaaswier schiet. Ik heb nooit gemerkt dat er minder aanbeten
aan een dikke leader kwamen en ik zie geen enkele reden om
dunner te vissen. Niemand heeft wat aan een langdurige dril.
In april j.l. ving ik -Folkert herinnert het zich ongetwijfeld- een
regenboog van 4,8 kg midden in een groot veld blaaswier. De
vis schoot van de ene pol in de andere. Door hem met een hele
korte lijn heel hard te drillen lukte het hem te vangen. Met een
lichte lijn zou ik geen schijn van kans hebben gehad.
Werpen
De meeste vissen die ik gevangen heb beten ver weg. Maar weinigen
pakten de vlieg onderweg of vlakbij me. Op het einde
van zijn artikelen-reeks haalde Mello het woord ”stealth” aan:
heimelijk bewegen. Ik denk dat hoe mooier het weer en hoe
helderder het water hoe beter de vis de visser ziet. Vandaar
dat ik graag midden tussen het blaaswier of achter stenen sta,
dat ik liever alleen vis met een maat een heel end verderop,
dat ik nooit naar die ander sta te roepen, dat ik met een 8- lijn
en hengel vis en dat ik door dubbel te strippen de vlieg zo ver
mogelijk bij me vandaan gooi. Tijdens een paar geweldige windvlagen
vorig jaar in een fikse regenbui, terwijl Simon een eind

verderop een haastig heenkomen achter
een vakantiehuisje zocht, bleef ik doorvissen.
Twee zeeforellen beten binnen
de tien minuten op minder dan 7 meter
afstand tijdens het binnenstrippen. Kan
natuurlijk toeval zijn. Bovendien is het
me al die jaren opgevallen dat veel zeeforellen
de vlieg pakken op het moment
dat hij in het water valt, of een paar tellen
erna. Het zou wel eens zo kunnen zijn dat
ze door het geluid van de vallende vlieg
en/of lijn oplettend worden en meteen
reageren als er iets in het water valt. Vandaar
dat ik de laatste jaren met opzet de
vlieg met een flinke tik op het water zet.
Snelheid
Je kunt alleen een vis vangen als een vlieg
in het water ligt. Hoe vaker de vlieg heen
en terug wordt gegooid hoe korter de
eigenlijke vistijd is. Met 3 of 4 worpen
moet de vlieg weer in het water liggen.
Ik strip nooit de vlieg tot de hengeltop
binnen, maar houd een meter of 6, 7 voor
me op, waarna ik met de hengel naar achteren
zwaai en tegelijkertijd de lijn met
de linkerhand aanhaal. Wel hoop ik elke
keer dat er geen aanbeet op het dode punt
komt, maar tot nu toe is dat niet gebeurd.
Wanneer je nu met een rolworpje de lijn
uit het water gritst heb je de eerste meters
al te pakken. De belley van de lijn is snel
buiten het topoog en kan direkr erna
weggeschoten worden. Wel belangrijk
is het om regelmatig -1x per dag ongeveer-
de lijn met siliconen te behandelen,
waardoor hij superglad wordt, goed drijft
en snel door de ogen schiet. Ik behandel
de punt van de vliegenlijn meestal niet.
Omdat er ouderdomsscheurtjes inzitten
neemt hij water op en zinkt en beetje.
Hierdoor gaat de vlieg iets dieper. Vooral
als er golven staan vind ik dat belangrijk.
Ook strip ik de vlieg heel snel binnen
en wel om twee redenen. Een zeeforel is
razendsnel, kan makkelijk een vluchtend
visje pakken en heeft neem ik aan geen
enkele moeite een snel binnengestripte
vlieg te pakken. Wel dwing ik hem om
toch vrij snel toe te happen, zodat hij
niet al te veel tijd heeft lang naar dat
vreemde ding te kijken. De tweede reden
is dat ik door snel te strippen en snel
verre worpen te maken een groot gebied
afvis. Elke worp ligt ongeveer een vijftal
meters naast de vorige. Tijdens het binnenstrippen
loop ik steeds voorzichtig en
langzaam verder. Ik gooi eigenlijk nooit
de vlieg tweemaal op dezelfde plek. Het
strippen gebeurt door telkens de lijn
van de linker- naar de rechterhand over
te pakken en niet door de lijn onder de
rechterwijsvinger door te halen. Na een
paar dagen vissen krijg je gegarandeerd
een open snee in de vinger.
De Pompemich - nr. 60 - juni 2011 1

Vliegen.
Omdat dit onderwerp iets meer ruimte
vraagt, heb ik hier een apart item van
gemaakt. (Het artikel heet: Vertrouwen,
en staat op de volgende pagina’s, red.)
Kort samengevat komt het erop neer dat
ik me geen enkele illusie maak over de
vorm, grootte, kleuren en materialen van
de vlieg. Goed gevist bijt de vis wel. En
het maakt volgens mij geen malle moer
uit of het ding nou bruin is of zwart, of
klein, of...
Honderd vissers vissen met honderd verschillende
vliegen en negenennegentig
vangen vis. De laatste kan waarschijnlijk
niet vissen. Iemand heeft een nieuwe creatie
gemaakt, vangt er in een week 15
zeeforellen aan -ik ken wel zo iemand- en
denkt nu dat hij een wereldvlieg heeft.
Wedden dat hij de eerstvolgende keer
weer met die vlieg begint en dat hij nu
al bezig is een doos vol van die dingen te
bouwen? Miljoenen vissers over de hele
wereld vissen en vangen zeeforel. Geen
20
enkele vlieg is precies gelijk. Die kleurschakering
of het feit dat er niet met rond
in plaats van ovaal tinsel gebonden werd
doen er totaal niet toe.
Aanslaan.
Mijn vaste overtuiging is dat de meeste
vissen verspeeld worden omdat er niet
goed wordt aangeslagen. Vaak komt er
een aanbeet na uren vissen. De concentratie
is dan voor een groot deel weg,
de visser schrikt en slaat half aan. Deze
vissen worden vaak verspeeld. Haak
je een vis nadat je hem hebt zien azen,
dan liggen de zaken anders. Dergelijke
vissen worden meestal wel gevangen. In
het algemeen kun je stellen dat het erg
belangrijk is dat de top van de hengel zo
dicht mogelijk bij het water gehouden
wordt -hartelijk dank heer Luurs- en dat
er meteen flink gereageerd wordt bij een
aanbeet. De lijn ligt bij het binnenstrippen
altijd strak, de aanslag hoeft daarom
niet met grof geweld te gebeuren, maar er
moet wel even flink doorgezet worden.
De Pompemich - nr. 60 - juni 2011
”Even in de hengel hangen”. Soms komen
aanbeten op een beroerd moment: je zult
maar net een knoopje uit de lijn halen of
je moet niezen o.i.d. Als je dan aanslaat
heb je meteen al het gevoel de vis niet
juist te haken. Theoretisch zou je alsnog
een keer moeten aanslaan. Op de een of
andere manier durf ik dat nooit aan, bang
de haak uit te bek van de vis te slaan. Dergelijke
vissen dril ik altijd uiterst voorzichtig.
En soms met succes. Het is misschien
gek, maar meestal weet ik direct
na de aanslag al of ik al of niet een goede
kans heb de vis te landen. Raak je hem
vol, dan kan er ook stevig gedrild worden.
Algemeen.
Dit jaar ben ik drie keer naar Denemarken
geweest. Heb er gevist rond Funen
en in Zuid-Jutland. In het voorjaar waren
de resultaten het best, 12 stuks in een
week. In de zomer 14 dagen gevist en
3 vissen gevangen waarvan 2 onder de
maat. In oktober weer een week en deze
keer 9 forellen gevangen. In de zomer

kon ik alleen ’s nachts zeeforel vangen.
Na half 11 ’s avonds. In het voorjaar en
in de herfst kwamen de vissen overdag.
Ook ’s morgens. De beste tijd: vlak voor
het vallen van de avond. ’s Morgens vroeg
weet ik het niet; ben niet uit bed te branden.
Bovendien kwamen nog een 30-tal
kleine kabeljauwen aan de vlieg. Ongeveer
de helft van de zeeforel was ondermaats.
Toch waren er ook mooie vissen.
De al eerder genoemde regenboog in april
van 4, 8 kg, de grootste vis in de zomervakantie
woog 3,5 kg en de vier vissen van
afgelopen oktober die de maat hadden
waren 55, 59, 64 en 74 cm. De gewichten
resp. 2,2 2,4 3 en 4,2 kg. De twee laatste
vissen kwamen uit diep water, ’s avonds
om half zes en kwart over zes. Mooi stil
weer. Ik zag buiten werpafstand een paar
kolken. Nadat ik de vlieg een tiental
keren ver weggezet en hard op het water
geplaatst had kwam de eerste aanbeet.
Ook bij de grootste zag ik eerst een kolk.
De eerstvolgende worp was meteen raak.
Beide mannetjes in paaikleed. Beide aan
een grote zwarte zonker met een ruige
zwarte body op dubbele haak 4. 0p de
tweede dag van de visvakantie in oktober
j.l. ving mijn zoon zijn eerste maatse
zeeforel aan de vlieg, een mooie blanke
vis van 68 cm en 3,1 kg. Arthur zag dat
de haak aan een velletje vast zat. Na een
erg voorzichtige dril kon de vis geschept
worden. Toch mooi, als jouw eerste vis
meteen meer dan 3 kg weegt! Ook ’n
kwestie van vertrouwen.
Hein Sleiffer. Harkema, De Pompemich
nummer 23, december 2000.
De Pompemich - nr. 60 - juni 2011 21

De beste vlieg is die waar je kortgeleden een vis aan hebt
gevangen. Ook al heb je misschien een doos vol andere
mooie vliegen bij je.
Het is al tientallen jaren bekend -maar veel vliegvissers schijnen
wat dat betreft een kort geheugen te hebben- dat ’vertrouwen’
het sleutelwoord is. Je vist simpelweg nauwkeuriger met zo’n
vlieg, let beter op, werpt preciezer, slaat sneller aan omdat je
geconcentreerd bezig bent. En daardoor groeit nieuw vertrouwen.
Er ontstaat een positieve vicieuze cirkel. En de kleur van
het binddraad, de vorm van de vleugel, de dikte van de body,
het al of niet aanbrengen van tinsel enz., e.d. zijn bijzaken. Wel
is het zo, dat door de aard van het materiaal bijvoorbeeld een
kerstboom-vlieg beter werpt dan een dikgebonden muddler.
Dat een enkele haak lichter is dan een dubbele of een dreg en
daardoor ook makkelijker gooit. Datzelfde geldt voor een vlieg
op haak 8 ten opzichte van eenzelfde exemplaar op haak 4. Ook
is het natuurlijk zo dat een haak altijd scherp moet zijn. Na
elke confrontatie met een mosselbank of steen dient hij gewet
te worden. Er is nog nooit een vis verspeeld omdat de haak te
scherp was. Roestige haken horen niet in een vliegendoos thuis.
Andere haken gaan daardoor sneller roesten en je zult maar een
mooie vis haken aan een doorgeroeste haak. Het is inderdaad
mooi werk om vliegen exact na te bouwen die je gezien hebt op
een CD, in een boek of tijdschrift of bij een collega in diens vliegendoos.
Maar als je zelf andere kleuren of materialen gebruikt
wordt de vangkracht beslist niet minder. Onlangs tijdens een
visweek in Denemarken maakte ik mee dat er op 1 middag op
dezelfde plek en tijd door drie vissers forellen gevangen werden
aan een goudkopnimf op haak 10, aan een mosgroene zonkerstrip
met twee haken achterelkaar van 7 cm lengte en aan een
witte zonker met oranje body op haak 4. De een vangt jaren
achtereen vissen aan een rode vlieg, de ander vangt evenveel aan
steeds wisselende vliegen en een derde zweert bij weer een iets
anders. Zaken die extra aandacht verdienen zijn o.a. de kwaliteit
van de haak, de degelijkheid van de vlieg en natuurlijk de manier
van vissen. Ik geloof er zelf niet in dat je met een garnaalimitatie
moet vissen als er garnalen in de buurt zijn. Niet dat je daar
geen vis aan zou kunnen vangen, maar een streamertje of een
zonkerstrip zullen net zo goed genomen worden. En die garnaal
vangt ook heus wel als er een schooltje stekelbaarzen gesignaleerd
is.
Nu nog de kwestie van enkele, dubbele haak of dreg. De vlieg
met de enkele haak gooit beter, omdat hij lichter is. Een dubbele
haak is zwaarder, maar de vlieg loopt mooi recht door het water.
Bovendien heb je nog een kans vis te vangen als je een haakpunt
bent kwijtgeraakt. Een dubbele haak pakt meer vuil en je kunt
hem moeilijker in het blaaswier vissen. Datzelfde geldt voor de
dreg. Die is nog zwaarder, pakt nog meer vuil, maar haakt goed.
Je kunt beter een vis onthaken met een enkele haak. Kleine
forellen kunnen beschadigd worden als ze onthaakt worden
wanneer er een dreg gebruikt is. Omdat zeeforellen veel sprongen
maken, acrobatische toeren uithalen en veel en langdurig
22
Vertrouwen!
De Pompemich - nr. 60 - juni 2011
met de kop schudden als ze gehaakt zijn lijkt mij het vissen met
weerhaakloze haken niet opportuun. Marlijnen en tonijnen
worden met enkele haken gevangen. Bij een aanslag worden de
krachten niet over twee of drie punten verdeeld en de enkele
haak pakt beter en vooral dieper. Ook hier is het weer een kwestie
van ervaring met en vertrouwen in een bepaalde haak. Men
prefereert in het algemeen die haak waar men eerder succes
mee heeft gehad. En daar is niets mis mee. Onlangs, in oktober,
had het in de Oostzee hard gewaaid. Veel zeegras was losgeslagen
en dreef langs de kust. Van elke vier worpen pakte de vlieg
er drie keer vuil. Erg vervelend en omdat ik er niet zeker van
was dat een zeeforel geen vlieg pakt met rommel eraan, haalde
ik steeds die troep eraf. Ook bij het vissen in de open plekken
tussen het blaaswier pakte de vlieg regelmatig vuil. Van Douwe
van der Galien had ik een vlieg gekregen om pollack te vangen
in de blaaswiervelden in Noorwegen. Zelf had ik een paar kleinere
exemplaren nagebouwd voor de zeeforel. Bij deze vliegen
was de vleugel gebouwd naar de haakpunt toe. Upside-down of
anti-wier. Zelf had ik nog een extra bosje bucktail ingebonden
en met binddraad -ik gebruik al jaren voor zeeforel- en zalmvliegen
een klosje 14-honderdste nylon als binddraad- gefixeerd.
Omdat de haakpunt naar boven wijst als je de vlieg binnenstript
en omdat je dan kunt verwachten dat hij in de harde bovenkaak
van de vis terecht komt, had ik er nog nooit mee gevist. Geen
vertrouwen. De grote hoeveelheid rommel en de velden blaaswier
dwongen me om toch zo’n vlieg te proberen. Ik kreeg in de
tijd dat ik ermee viste 6 aanbeten en ving 5 zeeforellen. De zesde
tikte wel hard tegen de vlieg, maar ik kon hem niet haken. Een
keer zat de haak in de bovenkaak, de andere keren in de onderkaak
of in de hoek van de bek. De laatste vis, een zeeforel van
59 cm, kwam van een mosselbank waar op sommige plekken
nog geen 20 cm water stond. Ik had daar die upside-down vlieg
aangebonden omdat mijn normale vlieg op een dubbele haak
regelmatig in de mosselen vast liep. Ook in de velden blaaswier
viste deze vlieg uitstekend. Ik trok hem probleemloos door de
dikste pollen blaaswier. Een andere upside-down vlieg is gebonden
op een keel-hook. Zelf vis ik liever met de eerste omdat ik
een hekel heb aan de kleine ruimte tussen de haakpunt en het
oog van de vlieg, al heb ik er wel vis mee gevangen. De eerste
vlieg is als volgt samengesteld: rood staartje van drie streepjes
veer, body van bruine chenille, geribt met dun zilvertinsel. De
vleugel bestaat uit een bosje bruine bucktail met daarover een
bosje gele bucktail. Deze vleugel is rechtop gefixeerd met het
binddraad. Twee jungle-cock veertjes aan beide zijden. Ik laat
de veertjes met opzet te lang omdat ze nu de body levendiger
maken. Twee oogjes van een kettinkje van een nagelknipper
completeren het geheel. De haak is een enkele haak nummer 4
met een lange steel. Om corrosie tegen te gaan gebruik ik veel
lak. Eerst de hele steel in de lak, dan de binddraad erover en
verder gebruik ik lak na elke bewerking. Uiteraard gaat het om
het idee. Andere kleurcombinaties, andere materialen zullen net
zo goed vangen. Als je er maar... Juist.
Hein Sleiffer. Harkema.

Bindpatroon “it pompemichje” Onze jubileumvlieg
Het is een nauwelijks verzwaarde nimf, goed te gebruiken voor de voorn, baars, winde, forel en vlagzalm. Alle
Pompemich-leden zijn verplicht deze vlieg in hun doos te hebben en ook te gebruiken in, maar ook buiten Friesland!
Haak: tiemco 102 y of gamakatsu f13 maat10/12
Draad: zwart 8/0 of heel fijn koperdraad
Lijfje,staart en kop: 4/5 staartfibers van de ara-papagaai ( blauw/geel)!
Ribbing en kopje: fijn koperdraad
Bind de 4/5 fibers in –staartlengte halve haaksteellengte, bind
koperdraad in/of bind met koperdraad, breng de draad naar
voren, wikkel de fibers als lijfje naar voren tot halve haaklengte
voor de kop,rib het lijfje met het koperdraad, vorm met het
koperdraad een klein kopje, breng de fiber over het koper naar
voren en weer terug achter de kop. Afbinden, resterende fibers
afknippen en eventueel een drupje lak. Vangen maar!
vijftien vangende vliegen
Op de volgende vijftien pagina’s vijftien bindpatronen van vliegen
die in de afgelopen vijftien jaren in De Pompemich gestaan
hebben danwel op een clubavond gebonden zijn. Het zijn stuk
voor stuk vliegen die in geen enkele vliegendoos mogen ontbreken
daar ze al jaren het vertrouwen genieten van doorgewinterde
vliegvissers. Uit de voorgaande artikelen is gebleken dat
de manier van vissen (de presentatie van de vlieg), de weersomstandigheden,
het tijdstip van de dag en de plaats waar je vist
veel belangrijker zijn dan de vorm en de kleur van de vlieg. De
groote van de vlieg (haakmaat) en de degelijkheid van de vlieg
zijn aspecten die bij het binden van vliegen wel een grote rol
spelen. Als de vlieg na de vangst van een vis in puin ligt, gekscherend
wel eendagsvlieg genoemd, is de vlieg slecht gebonden.
Het gebruik van lak na de verschillende bindhandelingen
zorgt ervoor dat de vlieg veel langer meegaat. Verder zijn de
genoemde bindmaterialen eerder een leidraad dan een voorschrift.
Zelf experimenteren met andere materialen levert geen
slechtere vliegen op.
De vliegen zijn eveneens geselecteerd om te voldoen aan de
eisen van de Nederlandse vliegvisser, dat wil zeggen dat de vliegen
uitermate geschikt zijn voor de Nederlandse viswateren en
tevens hun taak verrichten in het nabije buitenland als Denemarken,
Duitsland en de Ardennen.
De Pompemich - nr. 60 - juni 2011 2

Van Pelt´s Special
Het eerste bindpatroon dat in het allereerste nummer
van De Pompemich verscheen was dat van de van Pelt´s
Special, door Frans van Pelt zelf ook wel het pakezeltje
genoemd. Op een klein haakje moet veel materiaal
gebonden worden. Het blijft echter een topvlieg voor met
name blankvoorn en ruisvoorn.
Haak: 12, 14, 16
Verzwaring: koper- of looddraad
Binddraad: zwart
Staartje: 2 ganzefibers
Lijfje: 2 struisfibers, zwart of roestbruin
Ribdraad: een of ander glitterdraadje
Schildje: een smal strookje etalageplastic of spectraflash
Pootjes: 2 ganzebiots
Haak in de vice. Binddraad opzetten en
naar de haakbocht wikkelen.
Staartje opzetten en kort inbinden.
2
Vervolgens op volgorde ingbinden:
het schildje (a),
het glitterdraadje (b),
de 2 struisfibers (c)
en het koper of looddraad (d).
De Pompemich - nr. 60 - juni 2011
Het binddraad naar voren brengen, laat
ruimte bij het haakoog. Van het koper- of
looddraad een lijfje maken met ongeveer
tien wikkelingen. Met de 2 struisfibers
het koper- of looddraad omwikkelen.
Het glitterdraadje met zo’n drie slagen in
tegengestelde richting inbinden.
Dan voorzichtig het schildje erover heen
leggen en vastzetten.
Aan elke kant van het haakoog een ganzebiot
inbinden en de vlieg is klaar.
Douwe van der Galiën en Frans van Pelt.

Bootsmannetje
Op 4 maart 1995 heeft Harm ten Cate een lezing gegeven
over het vliegvissen in Nederland. Hij bond terplaatse
drie vliegen waaronder het bootsmannetje. In clubblad
3 verschijnt het bindpatroon. Zelf heb ik er heel veel mee
gevist en dus ook veel mee gevangen. Blankvoorn, ruisvoorn,
brasem en baars.
Haak: 8, 10, 12, 14
Verzwaring: koper- of looddraad
Lijfje: grijze dubbing
Rib: plat zilvertinsel
Schildje: zwarte veer
Pootjes: fibers van zwarte veer
Binddraad achter het oog opzetten en
een stukje koper- of looddraad inbinden.
Binddraad met keurig naast elkaar liggende
wikkelingen naar de haakbocht
brengen.
Met het koper- of looddraad de haaksteel
verzwaren.
Achtereenvolgens inbinden: een stukje
zwarte veer (a) en plat zilvertinsel (b).
Dan grijze dubbing opzetten(c).
Wikkel van de dubbing een mooi, enigszins
bol lijfje.
Maak met het plat zilvertinsel een ribbing.
Vouw de veer over het lijfje naar het haakoog
en zet het met een paar slagen van
het binddraad vast.
Twee fibers uit het stukje veer naar achter
vouwen en fixeren met het binddraad.
Dit vormen de pootjes en die mogen iets
langer zijn dan de haak.
Afbindknoop leggen en fixeren met een
druppeltje lak.
De Pompemich - nr. 60 - juni 2011 2

Goudkraalnimf
Kleine nimfjes geven over het algemeen de beste resultaten.
De nimfjes moeten verzwaard zijn om voldoende op
diepte te komen. Metalen goudkoppen kunnen ook, die
zijn al zwaarder als een plastic kraal. Dit bindpatroon
verscheen in nummer 9, maart 1997 van De pompemich
en is afkomstig van Douwe van der Galiën.
Haak: Tiemco 22313 maat 14, 16, 18
Lijfje: pauwefibers
Kop: plastic goudkraal
Ribbing: dun koperdraad
Plastic goudkraal over de haak schuiven.
Haak in de vice en binddraad opzetten.
Als de nimf verzwaard moet worden hier
tevens de verzwaring inbinden en verwerken.
26
Binddraad naar haakbocht brengen en
achtereenvolgens een stukje dun koperdraad
en de pauwefibers inbinden.
Van de pauwefibers een mooi lijfje maken
en dit ribben met het koperdraad.
De Pompemich - nr. 60 - juni 2011
Achter de kraal een afbindknoop leggen
en de nimf is klaar.
Laat de nimf na de worp rustig afzinken
want het moet richting bodem. Vervolgens
erg langzaam binnenstrippen. Als er
wind of stroming staat dan zorgen deze
voor het rtansport. Zorg er wel voor dat
er ten allen tijde contact is met de vlieg
zodat op elke ongewone beweging gereageerd
kan worden.

Goudgeribt hazenoorhaarnimf
Deze nimf is onverzwaard en een zeer goede vanger
zowel in de zomerse polder op ruisvoorn en blankvoorn
als in het buitenland op forel en vlagzalm. Verschenen in
clubblad nummer 21, maart 2000
Haak: maat 14, 12 0f 10
Staart: fazantenfibers
Lijfje en thorax: grijs hazenoorhaar
Schildje; pauwenfibers
Pootjes: patrijsfibers
Rib: goudtinsel
Zwart binddraad opzetten en tot de haakbocht
wikkelen. Drie of vier fazantenfibers
als staartje inbinden
Plat goudtinsel inbinden en fijn grijs
hazenoorhaar als dubbing opzetten.
Van de dubbing een lijfje binden en
ribben met het plat goudtinsel. Dan vier
of vijf pauwenfibers inbinden en opnieuw
grijs hazenoorhaar als dubbing opzetten.
Van de dubbing de thorax maken
Patrijsfibers als pootjes inbinden.
Pauwenbibers als schildje over de thorax
leggen en vastzetten. Afbindknoop
maken en klaar is de nimf.
De Pompemich - nr. 60 - juni 2011 27

Klinkhamer Special
Hans van Klinken beweert deze vlieg bedacht te hebben,
maar hij heeft dze geherintroduceerd. In een ver verleden
zat deze vlieg in de vliegencollectie van de firma Orvis.
De klinkhamer is een absolute vanger, onze Nederlandse
voorns lusten deze vlieg graag en dat geldt ook voor de
forel en de vlagzalm. Het fijne van deze vlieg is dat die
goed zichtbaar is. Dit is een van de favoriete vliegen van
Frans Kuipers en verscheen in De Pompemich nummer 34,
december 2003.
Haak: maat 8 tot 12, er zijn speciale
haken op de markt maar een lichte vlokreefthaak
voldoet ook prima.
Lijfje: Bruine dubbing
Vleugel: polypropylene
Thorax: pauwenfibers
Pootjes: goede kwaliteit hackle
Zet het binddraad op en bind een toefje polypropylene in.
Maak een dun taps toelopend lijfje van de bruine dubbing.
1 Vervolgens drie pauwenfibers en een hackle inbinden.
2 Van de pauwenfibers een thorax binden.
3 Binddraad naar voren brengen.
4 De hackle om het toefje polypropylene binden.
5 Een afbindknoop leggen en de vlieg is klaar.
2
De Pompemich - nr. 60 - juni 2011

Hertenharen sedge
Een imitatie van een schietmot heeft al honderden verschillende
bindpatronen opgeleverd, waaruit blijkt dat
een imitatie een goed vangende vlieg is. In Nederland
voor rietvoorn en blankvoorn in het buitenland voor
vlagzalm en forel. Onderstaand patroon is eenvoudig
te binden en drijft uitstekend. Verschenen in De
Pompemich nummer 13, maart 1998, en tevens een van
de favoriete vliegen van Teye Marra die het vlieg je kent
als Irresistible (nummer 38, december 2004).
Haak: langstelig nr. 8, 10, 12, 14
Lijf: Hertenhaar
Pootjes: witte hackle
Een bosje hertenharen op de haaksteel
leggen en twee losse slagen bindedraad
erover heen. De binddraad tussen duim
en wijvinger manouvreren. Voorzichtig
het binddraad aantrekken en de haren
loslaten.
De hertenharen gaan nu mooi uitstaan.
Herhaal deze handeling vijf of zes keer
totdat de haaksteel geheel bedekt is. Zorg
wel voor wat ruimte bij het haakoog!
Met een schaar het haar in een taps
model knippen.
Een witte hackle inbinden
De hackle indraaien en vastzetten. eventueel
2 voelsprieten inbinden maar noodzakelijk
is dat niet.
De Pompemich - nr. 60 - juni 2011 2

Alpha mitsj
Hans Kragt levert al jaren lang bindpatronen voor De
Pompemich waaronder de alpha mitsj, verschenen in
nummer 33, oktober 2003.
Haak± lichte vliegenhaak nr. 8, 10, 12, 14
Staart: eendekontveertje (naturel)
Lijf: elandhaar of herl (gestripte pauwenfiber)
Thorax: mollenhaar
Kop, pootjes: eendekontveertje (naturel)
Haak in de klem, binddraad opzetten
en naar haakbocht wikkelen. Een eendekontveertje
als staartje inbinden.
Een elandhaar bij de punt inbinden, dus
bij het donkerbruine gedeelte. Het lijfje
verloopt dan van donkerbruin naar crêmekleurig
en dat staat gewoon fraai. In
plaats van elandhaar kun je ook een herl
gebruiken.
0
Vervolgens een eendekontveertje bij de
punt inbinden en een aantal malen rond
de haak wikkelen.
Mollenhaartjes of andere fijne dubbing
opzetten.
De Pompemich - nr. 60 - juni 2011
Een thorax maken.
Nu met de vingers de fibers van het eendekontveertje
over de thorax trekken.
Zorg voor een goede verdeling. De fibers
met een paar slagen binddraad vastzetten.
De fibers weer naar achteren strijken en
afbinden. De vlieg drijft in het wateroppervlak,
het is ten slotte een emerger.

Tangeloppe oftewel vlokreeftje
De kreeftachtigen, en dan met name die van het geslacht
Gammarus, vormen een groep organismen die veel voorkomen
in ons binnen-, brak- en zeewater, zowel stilstaand
als stromend, en vormen een rijke voedselbron
voor vele soorten vis. Het geslacht Gammarus heeft een
groot aantal vertegenwoordigers, voor de vliegvissers
zijn de verschillende soorten vlokreeften van belang. De
Pompemich nummer 15, september 1998.
Haak: vlokreefthaak maat 8 tot 12
Staart: fibers van een grizzlehackle
Lijfje: bruine UV dub
Schild: palinghuid 4 á 5 mm. breed
Rib: koperdraad
Kop: goudkop
Verzwaring: looddraad
Dikke goudkop aanbrengen en staartje
inbinden flink door de haakbocht.
Nu als volgt: rib inbinden, een strip
rugschild van 5 mm. breed in een punt
knippen en inbinden en bruine UV dub
opzetten. Als de vlieg verzwaard moet
worden nu een verzwaring aanbrengen.
Van de UV dub een lijfje draaien.
Schildmateriaal omslaan en achter de
goudkop afbinden en kort afknippen.
Met behulp van de linkerduim en wijsvinger
het schild op zijn plaats houden en
met de rechterhand de rib draaien. Eventueel
nog wat UV dub achter de goudkop
en klaar.
Het schildmateriaal is in diverse soorten
en maten te krijgen, palinghuid is een
natuurlijk materiaal en geeft wellicht nog
wat geur af...
De Pompemich - nr. 60 - juni 2011 1

Polar Magnus
Een bekende topper die voor de zeeforelvisserij eigenlijk
standaard in de vliegendoos moet zitten. Vaak wordt
deze vlieg met name op winterstekken ingezet, maar het
maakt niet zo gek veel uit. Ook in het voorjaar kunnen
ze op gezette tijden gewoon goede resultaten opleveren.
De Magnus-familie is hoe dan ook gewenst in de vliegendozen
en is in tal van variaties te binden. Deze variatie
is van Timo Bijeaard en verscheen in De Pompemich
nummer 38, december 2004.
Binddraad: zwart
Haak: langstelige haak nr. 6 tot 10
Staart: marabou grizzle
Lijfje rose UV dubbing en grizzle hackle
Kop: rode hackle
Oogjes: 2 schakels van een badketting
Binddraad opzetten en twee schakels van
een badketting met behulp van kruislingse
wikkelingen stevig inbinden. Lak
de windingen om later draaien te voorkomen.
2
Staartje inbinden
Grizzle hackle inbinden en daarna rose
dubbing opzetten.
De Pompemich - nr. 60 - juni 2011
Van de dubbing een lijfje maken.
De hackle met drie of vier slagen over de
dubbing inbinden.
Een rode hackle inbinden en vier slagen
achter de schakels leggen. Afbinden en
lakken.

Gewone zoutwatergarnaal
Op de clubavond van februari 2001 staat het binden
van zeebaars - en zeeforelvliegen op het programma.
Hieronder staat een bindpatroon van Simon van der
Veen dat voor beide vissoorten ingezet kan worden.
Verschenen in De Pompemich nummer 24 maart 2001.
Haak: langstelige no. 4
Lijf: grijze chenile en grijze hackles
Schild: 6 mm. breed etalageplastic of
spectraflash
Voelsprieten: lange fibers van een hackle
Ogen: 40 honderste nylon
Rib: 30 honderste nylon
Binddraad: zwart
Haak in de vice. Binddraad opzetten en
tot diep in de haakbocht wikkelen. 6
voelsprieten inbinden.
In volgorde rib, schildmateriaal, grijze
hackles en chenile inbinden.
Van de chenile een lijfje binden tot halverwege
de haaksteel. De grijze hackles
over de chenile inbinden en afknippen.
Het schildje hierover leggen en vastzetten.
De rib inbinden en vastzetten.
In twee stukken 40 honderste nylon een
knoop leggen en met een vlammetje
een bolletje smelten. De bolletjes zwart
maken met een
watervaste stift.
De oogjes inbinden.
Vervolgens
rib, schildmateriaal,
grijze chenile
en grijze hackle
inbinden.
De Pompemich - nr. 60 - juni 2011
Van de grijze chenile een lijfje binden
en bij het haakoog afknippen. De grijze
hackle over de chenile binden en daarna
het schildje eroverheen leggen en vastzetten.
Daarna de rib inbinden. Alles netjes
afknippen, een kopje maken en aflakken.
Een imitatie die met korte rukjes en
pauzes binnengevist wordt.

Micky Finn
Vliegen gemaakt van de haren van een bokkenstaart,
‘Bucktails’, waren eens een afzonderlijke groep imitaties.
Heden zijn deze imitaties geïntegreerd in de categorie
‘streamers’. Al sinds 1932 is er een streamer bekend onder
de naam ‘red and yellow’ bucktail. In 1936 wordt de
vlieg na een succesvolle trip naar Canada ‘The Assassin’
genoemd. Enkele dagen later wordt de vlieg definitief als
‘Mickey Finn Streamer’ gedoopt. Gebonden op een clubavond
in 1995.
Haak: streamerhaak nr. 4, 6, 8, 10
Lijf: plat zilver- of goudtinsel, ovaal
zilver- of goudtinsel,
Vleugel: rood en geel bucktail.
Binddraad opzetten en naar achteren
wikkelen. Hiet het ovaal tinsel inbinden.
Ga weer naar het haakoog en bindt hier
het plat tinsel in.
Het platte tinsel naar de haakbocht wikkelen
en weer naar voren en vastzetten.
Het halfronde tinsel als ribbing naar
voren en vastzetten.
De Pompemich - nr. 60 - juni 2011
Bind nu een toefje geel bucktail in
Bindt een toefje rood bucktail in.
Bindt opnieuw een toefje geel bucktail in.
Kopje lakken en klaar.
Andere kleurcombinaties zijn natuurlijk
ook mogelijk, het kan geen kwaad om te
experimenteren.

Snoekbaarsstreamer
Deze streamer is op een van de clubavonden in 1996
gebonden. Het patroon werd door Bram Kwak aangeleverd.
Een streamer voor snoekbaars maar ook snoek en
baars zullen hem niet voorbij laten gaan. De streamer
kan in veel verschillende kleurvariaties gebonden worden
en eventueel verzwaard. Onverzwaard te vissen aan een
zinklijn.
Haak: minimaal 01
Binddraad: rood
Staart: rode veer of wol
Lijf; groene fluoricerende chenille of wol
Rib: plat zilver- of goudtinsel
Vleugel: gele en witte bucktail
Bindraad opzetten en bij de haakbocht
rode veer of wol als staart inbinden.
Groene chenille of wol en plat zilver- of
goudtinsel inbinden.
Van de chenille of wol een lijf vormen en
ribben met het plat tinsel.
De Pompemich - nr. 60 - juni 2011
Een toef gele bucktail inbinden. De haren
reiken zover als het staartje uitsteekt.
Een toef witte buckrail net voor de
groene inbinden.
De kop van de streamer binden en goed
aflakken.

Polar fibre minnow
De zomer van 2003 was goed voor het zeevissen. Wekenlang oostenwind
maakten het water helder en zeebaars en makreel waren overvloedig aanwezig.
Als uitschieter vingen we op een middag 30 makrelen en 5 zeebaarzen
per persoon. Dit overkomt je niet dagelijks en dat op een vliegenhengel. Het
materiaal dat we voor deze visserij gebruiken moet bij voorkeur zoutwaterbestendig
zijn. Thuis alles goed afspoelen met zoet water want waadpak,
vliegenlijn en reel kunnen slecht tegen het zout dat een plakkerig laag je
achterlaat. Een strakke hengel in de aftmaklasse 7-8 in combinatie met een
drijvende lijn of intermediate sink tip. Een lijnmandje is aan te raden om te
voorkomen dat je lijn wegspoelt of tussen de stenen vast komt te zitten. Als
leader anderhalve meter nylon 0.45 mm. met daaraan anderhalve meter
0.35 mm. als punt. Een simpele en doeltreffende leader die je snel vervangt.
Verschenen in De Pompemich nummer 39, maart 2004. Sander Troost.
Binddraad: Naaimachine nylon of wit
binddraad 6/0.
Haak: Tiemco 811S maat 2-6. Ik gebruik
ook wel karper haken (kensaki 3040-N)
Maat 2.
Vleugel: Polar fibre hair (wit, chartreuse,
zwart) Tussen de lagen chartreuse en
zwart polar flash
Ogen: 3-D Epoxy eyes.
Kop: Pacer Z-poxy.
1. Haak in de vice en binddraad 3 mm
achter het oog opzetten. Wikkel nu in
slagen dicht tegen elkaar aan 5 mm. body
richting de haakbocht. Zeker de wikkelingen
met lijm.
6
2. Neem een pluk witte Polar hair, bepaal
de lengte van de vleugel en bind dit in.
3. Neem een pluk chartreuse en leg dit
op het witte Polar hair. Knip het bij het
haakoog iets korter af, zo krijg je een
tapse kop.
De Pompemich - nr. 60 - juni 2011
4. Knip een aantal strengen Polar flash af
en bind dit ook weer zo in dat de kop een
tapse vorm krijgt.
5. Neem nu als laatste een pluk zwarte
Polar hair en bindt deze zo in dat het over
de voorgaande lagen ligt. Bij het inbinden
hiervan kun je het beste vlak achter het
haakoog beginnen. Je bindt nu met het
nylon een kop terwijl je richting haakbocht
gaat en knoopt de vlieg af.
6. 3- D oogjes opplakken en met het
epoxy een kop vormen. Breng de epoxy
gelijkmatig aan. Een mooie kop kun je
vormen door de vlieg langzaam rond te
draaien.

LaDoGa-systeem
In De Pompemich nummer 25, juli 2001 verschijnt een artikel van Jouke
Jansma over het streamervissen met een spinhengel.. Je kunt grote streamers
prima vissen met een spinhengel natuurlijk, maar dat heeft niks met vliegvissen
te maken. Feit is dat een grote streamer met een vliegenhengel moeilijk te
werpen is. Hein Sleiffer komt in nummer 26, oktober 2001 met een idee om
de streamer imposant te doen over komen en tegelijkertijd licht en makkelijk
te werpen. Hij noemt het LaDoGa-systeem.
Het systeem bestaat uit een streamer aan
een spinstang met speldwartel. Op de
spinstang zit een buisvlieg. Het geheel
meet tussen de 25 en 30 cm.
Snoekstreamer
Haak: nummer 3/0 of 2/0
Staart: hanenveren
Vleugel: 3 of 4 bosjes bucktail
Kop: zonkerstrip
Zet gekleurd bindraad op en bindt bij de
haakbocht 6 tot 8 hanenveren in. Zorg
ervoor dat de veren uitstaan.
Bind 3 of 4 bosjes bucktail in. Bindt een
zonkerstrip in.
Maak een kop van de zonkerstrip, afbinden
en lakken.
Buisvlieg
Plastic buis van 3 tot 5 cm. lang
4 of 5 bosje bucktail, of voor een drijvende
versie bosjes hertenhaar.
Bekleed de plastic buis rondom met
bucktail en/of hertenhaar.
De Pompemich - nr. 60 - juni 2011 7

OVJerkfly
Deze vlieg drijft als een kurk en wordt gevist aan een
zinktip of zinkende vliegenlijn. De lijn trek de vlieg
onder water en deze zal dan verleidelijk boven de bodem
zweven. Een prima vlieg voor het vissen op regenboogforel
op het Oostvoornse meer en voor het zeevissen op
pollak, koolvis en gul.
Haak: streamerhaak nr. 4-8
Staart: witte marabouveren
Lijf: witte en oranje sparkling dubbing
Schild: oranje foam
Binddraad: oranje
Zet het binddraad op en bindt witte
marabouveren in als staart.
Breng het binddraad 4 mm. voor het
haakoog en knip de overtollige veren
weg. Breng het binddraad weer naar de
haakbocht. Bind een 5 mm. brede strook
oranje foam in. Zet wit sparkling dubbing
op.
Peeters Hengelsport, www.peetershengelsport.nl
0206441350
De Pompemich - nr. 60 - juni 2011
Maak van de dubbing een lijfje. Zet
oranje sparkling dubbing op.
Bindt de oranje sparkling dubbing in.
Breng het foam over de dubbing aan en
knip af. Doordat het foam voor het haakoog
uitsteekt vormt het soort schoepje
die de actie van de vlieg zeer ten goede
komt.

Dorpshuis ’t Heechein
Buorren 34
8542 AB Terkaple
0566689897
zaal open vanaf 19.00 uur.
26 juni Opendag Heidemeer
28 juni Lustrumavond met hapje en drankje.
26 juli Zomervakantie, vrij programma
30 augustus idem
27 september Het snoeksizoen, de voorbereiding en praktijksuggesties.
Snoekvissen en streamers o.l.v. Menno ter Horst
25 oktober Minder genoemd als visbestemming, wél vakantieland
met mooie mogelijkheden; Oostenrijk, een visparadijs. Een
presentatie door expert Jan v/d Boogaard o.l.v. Rob v Dijk
29 november Nostalgisch! In de praktijk! Zalmvissen en het binden van
een klassieke zalmvlieg door expert van “buiten”. O.l.v. Frits
Maltha
20 december Afsluiting van het jaar, materiaalverkoop
31 januari 2012 Jaarvergadering
Activiteiten:
april- oktober Een meer gestructureerde aanpak in twee doelgroepen,
buiten werpen voor beginners en gevorderden, o.l.v.
Martin v/d Wagt, onze gediplomeerde instructeur en zijn
assistenten
oktober Snoekdag, in 2010 een succes qua opkomst, streven naar
weer een succes maar dan óók in vangsten!
Nog te plannen Dubbelhandig werpen.
De werpinstructies buiten beginnen om zeven uur.
Op de website verschijnt tijdig de meest recente informatie over bindmateriaal,
locaties enz.
www.depompemich.nl
De clubavonden worden gehouden in:
De Pompemich - nr. 60 - juni 2011

Snelheid in kleur
Copy Service Leeuwarden levert topprestaties als het om digitaal drukwerk
gaat. Met de nieuwe HP Indigo7000 realiseren we weergaloze kwaliteit en
supersnelle levertijden. CSL beschikt over uitgebreide afwerkmogelijkheden
en biedt een zeer hoog serviceniveau.
0
Wij leveren in heel Nederland, in en rond
Leeuwarden bezorgen we gratis. Neem de
(kleur)proef op de som en neem vandaag
nog contact met ons op.
Singelstraat 39 - 43, Leeuwarden
Tel. 058 - 215 59 22, fax 058 - 213 59 68
De Pompemich - nr. 60 - juni 2011
www.copyservice.nl, info@copyservice.nl