Bladspiegel 4 - Het Persmuseum

2 BladSpiegel
gezellig mêleren. Maar heb je vijf vrouwen
ter beschikking, zoals Balkenende in zijn
vierde kabinet, dan zet je een nieuwigheidje
als Wonen en Wijken gewoon aan de buitenkant.
Valt er voor fotografen nog eer te behalen
aan zo’n bordesfoto? Werry Crone (1955),
vooral werkzaam voor Trouw: “Ach, het is
een aardig ritueeltje. Je staat met z’n veertigen
een beetje zenuwachtig voor het hek te
wachten tot je mag doorlopen. Je wilt in het
midden staan, een symmetrische foto maken
en daarvoor zijn pakweg acht plaatsen. Want
je staat naast elkaar, maar ook boven elkaar.
Het begon met het meenemen van keukentrapjes,
nu zijn het al volwaardige trappen en
forse trapleren. Je kunt met z’n vieren boven
elkaar staan.”
Bert Verhoeff (1949, o.m. de Volkskrant en
Het Parool): “Ik ben het wel gewend dat collega’s
vinden dat zij voor mij kunnen gaan
staan, omdat ik zelf 1,95 meter ben.”
Stellage ingestort
De fotografen staan op een kluitje en moeten
een minimumafstand tot de regering houden.
Verhoeff maakte de eerste bordesfoto
met Biesheuvel voor persbureau Anefo, maar
herinnert zich van dat moment niets bijzonders
meer: “Die afstand is niet zo gek. Hoe
dichterbij hoe minder mensen een goede
foto kunnen maken. En het zou wel een
chaos worden.” Hij weet nog dat de Rijksvoorlichtingsdienst
behulpzaam wilde zijn
en een stellage voor de fotografen opbouwde.
“Die is ingestort. Menig collega kwam pijnlijk
terecht.”
-De gedachte dat al die foto’s op hetzelfde
neerkomen is typisch een indruk van leken.
Verhoeff: “Het gaat vaak om een of twee momenten.
Dat kan een blik van verstandhou-
ding zijn tussen premier en koningin. Een
boze blik is ook prettig, maar die kans is niet
zo groot, iedereen doet geforceerd vrolijk.”
Crone: “Zeker als je voor een bureau werkt
en dus indirect voor meerdere opdrachtgevers
maak je een zo’n neutraal mogelijke
foto. Waarop wel goed de kleuren van de
dassen tot hun recht komen, want dat is een
gespreksonderwerp. Zoals de kapsels dat ook
zijn. Iedere minister gaat speciaal naar de
kapper natuurlijk.”
Voor de bordesfoto is vier minuten uitgetrokken.
De directeur van het Kabinet van de
Koningin houdt dat op een stopwatch bij, die
knikt dan naar de koningin en die maakt een
begin met de terugtocht.
Vanaf de zijkant
Crone: “De ministersgroep scheidt zich als
de Rode Zee. Want je denkt toch niet dat
de achtersten als eersten weer naar binnen
mogen? Men wijkt uiteen opdat de koningin,
Bert Verhoeff Werry Crone
“Ach, het is
een aardig
ritueeltje,
iedereen doet
geforceerd vrolijk”
begeleid door de premier zich als eerste naar
boven begeeft. Balkenende is die begeleiding
een keer vergeten, toen moest Donner de
honneurs waarnemen, dat was Donner wel
toevertrouwd. Toch pijnlijk. Natuurlijk heb ik
dat gefotografeerd. Het harde bewijs.”
Verhoeff: “Het zal bij Lubbers-III zijn
geweest dat ik aan het eind tegen de zijkant
van de trap op holde en dus het kabinet en
face op de terugweg kon fotograferen. Dat zal
tegen alle afspraken in zijn geweest. Maar ik
was wel de eerste die het deed.”
De plaat naast de verplichte plaat, die is
toch het leukste. Crone: “In 2002 heb ik een
staatsiefoto gemaakt van de ministeriële
dienstauto’s. Midden daar tussen in stond
die Bentley van de LPF’er Herman Heinsbroek.
Prettige foto was dat.”
Gegevens voor dit artikel zijn ontleend aan de
publicatie ‘De oudste mag dicht bij de koningin’
van Cees Banning, NRC 22-02-2007.