boekbesprekingen - Historische vereniging Oud Leiden

BOEKBESPREKINGEN
Dit alles culmineert als het ware in de kleurstalenkaart, die zelfs in de vorm
van een aparte bijgevoegde kaart Het Leidse kleurenpalet zeer indringend
gemaakt is. Leuk en origineel, zelfs zo origineel dat veel van de aangetroffen
kleur en een Leidse naam gekregen hebben, zoals Vlietgroen, Maregrijs,
Boerhaavebruin en ga zo maar door. H et nur daarvan lijkt uiterst twijfelachti
g; niet alleen is het pure fantasie, maa r te vrezen is dat een verfwinkel
buiten Leiden niet meteen zal weten wat precies met Lakenhalwit bedoeld
wordt. Als er dan toc h geen oude nam en bekend zijn, is het beter om maar
met moderne nummers (codes) te werken, zoals de RAL-staalkaart of zo. Nu
kun je nooit vergelijken en elders zullen ze wel niet snel die rare Leidse
namen overnemen.
In een behandeling van het kleure nprojecr worden heel wat pand en
besproken waarvoor een kleuradvies is afgegeven in de afgelopen jaren. Deze
wekken echter sterk de indruk subjectiefgekozen te zijn. Wat moet je ook als
je kleurentrapje onthult dat er in de loop der eeuwen ettelijke uiteenlopende
kleuren gebruikt zijn? Althans, de ratio achter de keuze is niet altijd du idelijk,
en dat wordt nog mi nder in een geval als bijvoorbeeld bij Rapenburg 67,
waar voo r de gevelbeëind iging en kozijne n werd geadviseerd: zandsteengroen .
Maar die kleur staat weer niet op de kleurs talenkaart .. .
De kleuradviezen hebb en geleid to t op zijn minst opvallend te noemen
schilderwerk. Sommigen zullen het zelfs kakelbont noemen, erg afwijkend
van het gebruikelijke. H oe verdienstelijk ook voor wat de histori e betreft, dit
project leidt wel to t een scheiding der geesten: de een vindt het een t é grote
verandering, die het stadsbe eld onr ustig maakt , de ander vindt het wel leuk
en een broodnodige variatie op de saaihe id van nu , met verwijzing naar zuidelijker
land en waar heel wat meer extre me verschillen bestaan . T ja, over
smaak valt nu eenmaa l niet te twisten, of toch wel?
Het geheel wordt besloten met de noten . Prim a, maar de mani er van citeren
van archiefbronnen schiet hopeloos tekort. Om slechts een pars pro toto aan
te halen: in noot 12 wordt een nr. 5164395 uit Stadsarchief 111 genoemd.
Maar zulke hoge nummers bestaan daar niet. Het moet dan ook gesplitst
word en in 516, als aanduiding van het archief, en inv.nr. 4395 daarbinn en.
Zo wo rdt de lezer to t blindeman gemaakt.
De conclusie mag zijn dat dit een verd ienstel ijk boek is, dat een terra incog-
209