Interview met René van der Bruggen door Jan Rapmund

46
mt.nl

imtech-ceo rené
van der bruggen
management
‘ik was altijd een
H
et leven was overzichtelijk
toen René van
der Bruggen opgroeide:
de moestuin lag achter
het ouderlijk huis in
Mill, in de kelder stonden weckpotten vol
groente en fruit en naast de linnenkast
hingen de worsten te drogen. Maar als de
avond viel, en het avondmaal dampte,
ontaardde de gemoedelijkheid. Van der
Bruggen: “Het was altijd heibel.”
aan een lange houten tafel zat vader, met
moeder ter linker- en opa ter rechterzijde.
daarna kwamen de tien kinderen in
volgorde van geboorte; René aan het eind.
Vader sneed een stuk vlees af en passeerde
de schaal naar moeder, vervolgens naar
opa en daarna naar alle zussen en broers.
Van der Bruggen: “ik zag de voorraad met
de minuut slinken. en als de schaal dan
eindelijk bij mij aankwam, was al het vlees
meestal op!” de imtech-ceo wordt nog
steeds geagiteerd als hij er over vertelt.
“ja, lach er maar om. een warm gezin
noemden ze ons, met zijn dertienen. Maar
als het op het vlees aankwam, ho maar!”
Knokker
de kleine René, die in 1947 in Mill werd
geboren, werd er wel een knokker van.
Vader, toen 47 jaar oud, was als directeur
van de school voor Uitgebreid lager
Onderwijs (ulo) een notabele in het dorp,
en het gezin had aan zijn functie het huis
te danken – een soort pastorie bij het naast
de kerk gelegen schoolgebouw.
Voor vader was de vorming van zijn
kinderen van het grootste belang, althans,
nature | nurture
Welke invloeden vormen de
topman of -vrouw? Management
Team en The Executive Network
onderzoeken in deze serie samen
de aloude vraag naar nurture en
nature van onze bestuurders en
de invloed ervan op hun carrière.
dRiftkOpje’
knokken, dat leerde straatvechter René
van der Bruggen als nakomertje in een
gezin van tien kinderen. nu zijn vroegere
driftbuien zijn bedaard en zijn loopbaan
als imtech-ceo ten einde loopt, lijkt hij
steeds meer op zijn vader: ulo-directeur
in Mill. ‘ik ben een andere man nu.’
tekst en interview Wilbert Geijtenbeek en Jan Rapmund
(The Executive Network) fotografie Anoek Steketee
dat gold vooral zijn drie zonen. René was
dan ook, net als zijn broers, voorbestemd
voor het gymnasium.
Het bleek echter geen goede match. Het
Canisius in nijmegen, de stad waarvoor
vader omwille van zijn zoons zijn baan en
woning in Mill verruilde, legde de jonge
René liefst tien vakken op. Maar school
“interesseerde me niets”, zegt hij nu.
echte hartstocht kende René voor voetbal,
als linkshalf bij de a-junioren van neC.
Zijn vader verbood hem echter te trainen,
bang als hij was voor slechte studieresultaten.
en dus trainde hij clandestien: “Hoe
vaak ik niet ’s avonds uit het raam klom,
terwijl vader dacht dat ik studeerde…”
Kastijding
Behalve een vlees gevecht werd elke
maaltijd in huize Van der Bruggen ook
“een soort gemeenschappelijke kastijding.
tijdens het eten kregen we allemaal op
onze donder voor wat we die dag hadden
uitgevreten.”
Moeder gaf met een houten kledinghaak
al naargelang de ernst der overtreding een
vijf-, tien- of vijftiental ‘lellen’ op het
achterwerk. Maar dan was het ook over,
aldus Van der Bruggen. “Met moeder had
ik geen problemen.” Bij vader was dat
anders, die kon langer teleurgesteld zijn.
“dan zei hij dagenlang niets tegen me. dat
zat me nooit lekker.”
47

48
mt.nl
Het knokken dat hij van thuis meekreeg,
kwam hem later vaak van pas. Zoals die
keer bij zijn eerste werkgever Bredero,
dat toen net het Utrechtse Vredenburg
had geïsoleerd en met claims vanwege
lekkage te maken kreeg. koortsachtig
zochten de ingenieurs naar een lek, maar
al hun inspanningen waren tevergeefs.
en toen verscheen Van der Bruggen. net
30 jaar, zijn dr.-ir.-titel net op zak, zei hij:
“dat lekwater van jullie, dat is niets anders
dan condens.” de enkele beglazing
werd dubbel, de claims ingetrokken, Van
der Bruggen gepromoveerd tot bestuursadviseur.
Geen ontwerp ging meer buiten
hem om. “Mijn reputatie kon niet meer
stuk. thuis stelde ik niet veel voor, hier
was ik ineens het geleerde mannetje naar
wie iedereen luisterde.”
Bij internatio- Müller, waar hij nadien sectordirecteur
werktuigbouw werd, greep
hij begin jaren 90 zijn kans: hij integreerde
er alle installatiedochters en legde zo de
basis voor het huidige imtech. in 2002
werd hij ceo bij dat ‘nieuwe’ bedrijf. Met
de zak geld, die resteerde na het afstoten
van de farma- en chemiedochters, pleegde
hij sindsdien 82 acquisities: omgerekend
elke anderhalve maand één deal.
Driftbuien
inmiddels stelt Van der Bruggen een ander
mens te zijn. driftbuien heeft hij niet
meer, knokken hoeft niet meer, voetballen
wil hij niet meer. Hij zegt het niet met
zoveel woorden, maar hij lijkt als ceo wel
degelijk op zijn vader. Zoals zijn ouders
tien kinderen voedden, zo waakt hij nu
over een tienhoofdige Executive Council.
en zo teruggetrokken als vader thuis, zo
stelt Van der Bruggen jr. ook te zijn tijdens
managementvergaderingen. Zijn trots uit
hij niet, en als man die al een kwart eeuw
zijn bedrijf vormgeeft, is zijn gezag in
Gouda onaangetast. net als ooit dat van
de ulo-directeur in Mill…
René van der
Bruggen
1947 geboren in Mill
1972 bouwkunde/werktuigbouwkunde, THE
1977 gepromoveerd, TH Eindhoven
1977 diverse functies Bredero Groep, ITB
Installatietechniek, Bredero Energy Systems
en Spirotech
1987 sectordirecteur Internatio-Müller
1993 sectordirecteur Imtech
1998 hoofddirecteur Internatio-Müller, divisie
Techniek
1999 lid RvB Imtech/ Internatio-Muller
2002 ceo en voorzitter RvB Imtech
Commissariaten: Gamma Holding (2008-
2011), Eriks Groep (2005-2009), Grontmij
(2010-nu), Aalberts Industries (2011-nu)
Wat heeft u geleerd van het opgroeien in
zo’n groot gezin?
“ik heb geleerd te geven en te nemen. als
je met zijn tweeën opgroeit, krijg je veel
vaker gelijk dan als je met zijn tienen bent.
ik moest wel voor mezelf zorgen.”
Bent u als kind te kort gekomen?
“nee. niks!”
Maar wel leren knokken?
“in de winter vochten mijn zussen om het
hardst over wiens bed ik moest warmen.
ik moest altijd om 8 uur naar bed, zij pas
om 10 uur. dan moest ik in het bed van
mijn zus, zodat het lekker warm werd. en
om 10 uur werd ik bruut in mijn eigen
koude bed gegooid! Zo ging dat.”
Waarin uitte u uw drift?
“ik zal je een voorbeeld geven. Mijn broer
was veel slimmer dan ik. als hij ruzie had
op het schoolplein, kwam ik erbij en sloeg
ik er gelijk op los. dat hij twee klassen
hoger zat, interesseerde mij helemaal niks.
ik was altijd een klein driftkopje.”
Bent u nog steeds een driftig man?
“totaal niet! ik weet niet waar mijn driftbuien
vandaan kwamen. en ik weet ook
echt niet waarom ze nu zijn verdwenen.
Maar ik heb ze al zeker 20 jaar niet meer.
ik ben een andere man geworden.”
Hadden uw ouders ook driftbuien?
“Mijn moeder wel. en opa ook. die waren
veel opvliegender dan vader. Mijn moeder
was gewoon een verschrikkelijk sterk
mens, joh! Mijn vader was eigenlijk een
beetje een softie. als ik slechte cijfers
haalde, ging hij gewoon niet naar de
ouderavond. dan leed hij gezichtsverlies.
dan ging mijn moeder er alleen heen. Zij
was de patriarch in huis. ik vind het knap
hoe ze dat deed. want dat is toch een hoop
sores, hoor, tien kinderen opvoeden.”
Leerde u iets van uw aanvaringen met
vader over voetbal?
“niet echt. ik vond het gewoon onrechtvaardig
dat ik niet mocht voetballen. ik
kon goed sporten, echt goed voetballen!
en dat mocht niet van hem.”
Heeft u hierover onderhandeld?
“Onmogelijk! Zeker toen ik in de vijfde
klas bleef zitten. toen was het helemaal
niet meer mogelijk om te voetballen.”
Uw vader uitte zijn emoties in teleurstelling.
Hoe ging u daarmee om?
“ik ging hem ook mijden. Het voordeel
van een groot gezin is dat je je wel een
beetje kunt verbergen. ik stond niet altijd
in de schijnwerpers. sterker nog, ik stond
altijd helemaal achteraan. na een paar
weken ontdooide hij weer. en tot die tijd
kon ik daar slecht mee omgaan.”

U kreeg op uw dertigste een functie als
directieadviseur. Hoe viel dat bij de
directeuren die u namens de raad van
bestuur moest adviseren?
“dat leverde aanvankelijk gevechten op.
ik was een soort wijsneus, die zich overal
mee bemoeide. Maar dat hield gauw op.
Het aardige was dat al die directeuren
allemaal dezelfde problemen hadden. en
die problemen hielden op, precies op het
moment dat ik binnenkwam.”
Kwam u daarom zo snel aan de top?
“ja. als ik terugkijk op mijn leven, zijn er
zo’n vier of vijf momenten waar ik op een
bepaald tijdstip op een bepaalde plek was,
waar iets bepalends gebeurde. Zo werkt
het altijd: als je ergens verstand van hebt,
vragen ze je daarna voor grotere verantwoordelijkheden.
en dat terwijl ik niets
had geleerd over management of leiderschap.
al had ik bij Bredero natuurlijk al
wel vier jaar leiding gegeven. en dat vond
ik eigenlijk heel leuk.”
Bent u een andere man dan toen u 10
jaar geleden aantrad als Imtech-ceo?
“ik denk dat ik beter met mensen kan
omgaan. Mensen kan motiveren. Maar
eigenlijk weet ik niet of mijn jaren als ceo
bij imtech mij veranderd hebben. Zoveel
kan ik goed beschouwd helemaal niet.
wat ik wel kan, blijkbaar, is een man of
tien, vijftien als een gek laten rennen. en
dat die het dan nog leuk vinden ook. Maar
ik heb geen flauw idee hoe ik dat doe.”
Waarin bent u echt goed?
“ik ben alleen een goeie technicus. Maar
met die techniek doe ik niets meer.”
Waar komt die bescheidenheid
vandaan?
“Misschien komt dat van mijn vader. een
hoofd van een school moet toch ook
mensen motiveren.”
‘Met mijn
zussen kon ik
wel knokken.
als het moest,
haalde ik het
vlees van iemand
anders bord af.’
Als we uw managementteam zouden
vragen naar redenen waarom ze hier
werken, zou uw naam dan vallen?
“Misschien. Maar nooit rechtstreeks. ik
denk dat ze het waarderen dat ze hier de
vrijheid krijgen om te ondernemen. en de
gelegenheid krijgen om iets te bouwen
voor de toekomst. en dat het fijn is dat er
toevallig een vent zit die ze de kans geeft.
die niet elke dag zit te zeuren om potloden
en pennetjes. ik denk dat ze me meer
waarderen om wat ik niet doe, dan om
wat ik wel doe.”
U probeert niet in de weg te lopen?
“ja! Maar dat is niet zomaar. ik wil naar
boven krijgen wat daar in die groep leeft.
want als ik te snel ben en meteen laat
weten wat ik wil, dan begint die groep
toch een beetje aangepast gedrag te
vertonen. daarom houd ik me het liefst op
de achtergrond.”
management
Hoe anders is dat dan vroeger aan de
keukentafel?
“totaal anders! daar trok ik mijn mond
wel open, hoor! als het moest, haalde ik
het vlees van iemand anders bord af. dat
deed ik echt!”
Bij een van uw zussen?
“ja, met mijn zussen kon ik wel knokken.
niet bij vader, moeder of opa. en ook niet
bij mijn oudste broer – die was toch wel de
oogappel van mijn vader.”
Heeft u bij Imtech ook oogappels?
“jazeker! we hebben hier een paar jonge
jochies – voor mij dan, hè! en dat doet me
toch wat. tijn van dommelen, bij ons verantwoordelijk
voor iCt, is net 40 jaar oud.
en Bart Bouwmeester, verantwoordelijk
voor nederland, is 44 jaar oud. aan hen
besteed ik veel tijd. en met plezier.”
Wat zou er gebeuren met Imtech als u
met pensioen bent?
“dat hangt ervan af wie de opvolger
wordt. Maar zolang ik hier zit, gebeurt er
niets vreemds als ik mezelf een paar dagen
niet laat zien. alles loopt gewoon door.”
Uw vader heeft de top van uw loopbaan
niet meegemaakt. Als hij zou kunnen
terugkijken, zou uw vader op u hebben
gegokt als zijn succesvolste zoon?
“nee, absoluut niet. als hij moest gokken,
dan op mijn oudste broer. Hij vond hem
verreweg de intelligentste en misschien
had hij daar ook wel gelijk in. Maar ik heb
mijn vader nog nooit zo trots gezien als op
de middag van mijn promotie. Hij griste
de bul uit mijn handen en liet die trots als
een pauw aan iedereen zien. dat was voor
hem het einde!”
Eerder in deze serie: Ronald Gerritse, Nick
Jue, Ronald Brus en Pauline van der Meer
Mohr. Zie mt.nl/naturenurture
49