Nos dushi Boneiru, Karin Koolen - Ban Boneiru Bèk

hoogtepunt qua culturele manifestatie. Dia di Rincon is echter heel klein begonnen. In 1989
werd het voor het eerst georganiseerd en toen kwamen er ongeveer vijfhonderd mensen.
De bedoeling van de dag is het vieren van de Bonaireaanse cultuur, de folklore. Men wil
proberen om alles, zo wordt gezegd, wat te maken heeft met cultuur en dan met name met
de Rinconese cultuur naar voren te brengen. Muziek, eten, drinken, kleding, dans, spelen,
tradities…, wat men vroeger deed en hoe men vroeger leefde. “Veel mensen op Bonaire
waren vergeten hoe men vroeger leefde”, stelt Bubuchi. Vooral jongeren moeten
gestimuleerd worden in hun kennis over cultuur en de folklore, omdat zij hun interesse
anders verliezen en bovendien de kennis moeten doorgeven aan volgende generaties.
Terugblikkend op zijn eigen jeugd vertelt Bubuchi het volgende:
“Simadan (het oogstfeest) is een bedankfeest, ze willen bedanken voor de oogst, maar ook om te
verzoeken. Toen ik klein was, was er elke week Simadan in Rincon, dat is een traditie van Rincon, die is
gewoon weggegaan. Als jij een kunuk hebt en je moet die maïs gaan plukken, iedereen die komt bij
jou. Jij moet zorgen voor eten en drinken, niks meer, je moet niks betalen. Zij doen alles voor jou en in
de namiddag gaat iedereen eten en zo, daarna komt Simadan. Elke week. En als ze klaar zijn bij jou,
gaan we naar de oudere mensen. En zo blijven we de hele maanden maart en april aan de gang. Ik was
bij allemaal betrokken. Als klein kind doe ik niks, alleen maar rondlopen. Ze waren heel snel die
mensen, lopen door de kunuk, iedereen drinkt, maar ze blijven gewoon goed. Ze dansen gewoon uit
die kunuk naar de eigenaars huis, maakt niet uit hoe ver die weg is. Spelen, spelen, tot ze niet meer
kunnen.”
Dia di Rincon is zeer illustratief voor de beschouwing en argumentatie die ik tot zover
gegeven heb. Het spreekt voor zich dat Dia di Rincon, met als doel het vieren van de
Bonaireaanse/Rinconese cultuur en folklore, een cultuuruiting- en articulatie betreft.
Hierdoor leent zij zich uitermate goed om te kijken over welke en wiens cultuur het gaat.
Met andere woorden: wat wordt beschouwd als authentiek Bonaireaans, en welke tradities,
normen en waarden en cultuurdragers horen hier vervolgens bij? Zoals ik aangetoond heb
heeft identiteit, of dit nu een nationale, etnische of (sub)culturele identiteit is, altijd een
zingevende, symbolische functie alsook een instrumentalistische, praktische functie. Kijkend
naar Dia di Rincon zien we enerzijds dat zij tot doel heeft om mensen bewust te maken van
‘hun’ geschiedenis, hoe ‘hun’ voorouders vroeger leefden en hoe dit vandaag de dag ‘hun’
cultureel erfgoed en folklore behelzen. Dia di Rincon dient om deze reden dan ook om de
70