Nos dushi Boneiru, Karin Koolen - Ban Boneiru Bèk

Nos dushi Boneiru, Karin Koolen - Ban Boneiru Bèk Nos dushi Boneiru, Karin Koolen - Ban Boneiru Bèk

banboneirubek.com
from banboneirubek.com More from this publisher
27.09.2013 Views

Boven: het kantoor van het Regionaal Service Centrum (RSC), de Nederlandse overheid op het eiland. Onder: het hoofdkantoor van de Extrá, de grootste Papiamentstalige krant op het eiland waar Boi Antoin de hoofdredacteur van is. Deze twee gebouwen staan praktisch naast elkaar. Het statige RSC kantoor staat symbool voor de rol en de institutionele macht van Nederland, hier wordt de gemeentelijke status van Bonaire immers voorbereid en uitgevoerd. Het veel kleinere kantoor van Boi neemt echter een niet minder belangrijke rol in, daar hij via zijn spreekbuizen (krant, radio, televisie) de Bonaireaanse bevolking bereikt en continu informatie verschaft over geschiedenis en cultuur. Boi is hiermee een belangrijke articuleerder van cultuur op het eiland. 62

Opvallend is het feit dat de twee verschillende cultuurdiscoursen die ik uiteengezet heb, verschillende ‘cultuurexperts’ erkennen. Daar de museumcultuur kennis en informatie betreft, zijn de articuleerders zij die veel over Bonaire en de geschiedenis ‘weten’, zij die hierover belezen zijn, over informatie beschikken en/of gestudeerd hebben. Deze articuleerders worden erg serieus genomen op het eiland als het gaat over het benoemen van het cultureel erfgoed. Wanneer we het echter hebben over de cultuur als zijnde de levenswijze op het eiland, worden dergelijke cultuurexperts beschouwd als ‘verpest door geld en politiek’ en niet meer onafhankelijk. De ‘echte’ cultuur zou vanuit dit perspectief liggen bij de lokale vissers op de pier, de arme bevolking van Rincon, hangend in de snèks, of de Bonaireanen die nog woonachtig zijn op de kunuk en hun dagen slijten met het jagen op leguanen. Het eilandgevoel Toen ik net twee weken op het eiland was en een biertje dronk bij City café in het centrum van Kralendijk, raakte ik aan de praat met de Nederlandse Derk over het vrije, gemoedelijke karakter van Bonaire. Derk woont al tien jaar op het eiland en kan er naar eigen zeggen niet meer weg. “Begrijp je het al, Karin”, vraagt hij me op een gegeven ogenblik. “Zie je dat ook, dat niemand je hier een poot probeert uit te draaien, of je af probeert te zetten? Er lopen hier geen mannetjes rond die je een T-shirt met in grote letters Bonaire er op gedrukt willen verkopen, of met de Bonaireaanse vlag. Ze proberen natuurlijk wel te verkopen aan toeristen, zeker bij die cruiseboten, maar niet zo opdringerig.” “Het is een bepaalde ontspannenheid, een eenvoudig geluk en een ongedwongen vrijheid, die Bonaire mijns inziens maakt zoals het is. En dit lijkt iets te zijn wat iedereen deelt, maar een ieder op zijn of haar eigen manier beleeft en uitdraagt”. Bovenstaand citaat is afkomstig uit mijn persoonlijke dagboek. Ik zou het nog steeds niet beter kunnen omschrijven. Bonaire kenmerkt zich door een grote mate van rust, ongereptheid, kleinschaligheid en een vriendelijke, dorpse en warme mentaliteit. Ons ken ons. Bonaire is een eiland wat je zult haten of liefhebben, een eiland dat je in je hart sluit of waarvan je besluit er niet meer naar terug te hoeven keren. Het is het eiland waar nog nauwelijks 63

Opvallend is het feit dat de twee verschillende cultuurdiscoursen die ik uiteengezet heb,<br />

verschillende ‘cultuurexperts’ erkennen. Daar de museumcultuur kennis en informatie<br />

betreft, zijn de articuleerders zij die veel over Bonaire en de geschiedenis ‘weten’, zij die<br />

hierover belezen zijn, over informatie beschikken en/of gestudeerd hebben. Deze<br />

articuleerders worden erg serieus genomen op het eiland als het gaat over het benoemen<br />

van het cultureel erfgoed. Wanneer we het echter hebben over de cultuur als zijnde de<br />

levenswijze op het eiland, worden dergelijke cultuurexperts beschouwd als ‘verpest door<br />

geld en politiek’ en niet meer onafhankelijk. De ‘echte’ cultuur zou vanuit dit perspectief<br />

liggen bij de lokale vissers op de pier, de arme bevolking van Rincon, hangend in de snèks, of<br />

de Bonaireanen die nog woonachtig zijn op de kunuk en hun dagen slijten met het jagen op<br />

leguanen.<br />

Het eilandgevoel<br />

Toen ik net twee weken op het eiland was en een biertje dronk bij City café in het centrum<br />

van Kralendijk, raakte ik aan de praat met de Nederlandse Derk over het vrije, gemoedelijke<br />

karakter van Bonaire. Derk woont al tien jaar op het eiland en kan er naar eigen zeggen niet<br />

meer weg. “Begrijp je het al, <strong>Karin</strong>”, vraagt hij me op een gegeven ogenblik. “Zie je dat ook,<br />

dat niemand je hier een poot probeert uit te draaien, of je af probeert te zetten? Er lopen<br />

hier geen mannetjes rond die je een T-shirt met in grote letters Bonaire er op gedrukt willen<br />

verkopen, of met de Bonaireaanse vlag. Ze proberen natuurlijk wel te verkopen aan<br />

toeristen, zeker bij die cruiseboten, maar niet zo opdringerig.”<br />

“Het is een bepaalde ontspannenheid, een eenvoudig geluk en een ongedwongen<br />

vrijheid, die Bonaire mijns inziens maakt zoals het is. En dit lijkt iets te zijn wat iedereen deelt,<br />

maar een ieder op zijn of haar eigen manier beleeft en uitdraagt”. Bovenstaand citaat is<br />

afkomstig uit mijn persoonlijke dagboek. Ik zou het nog steeds niet beter kunnen<br />

omschrijven. Bonaire kenmerkt zich door een grote mate van rust, ongereptheid,<br />

kleinschaligheid en een vriendelijke, dorpse en warme mentaliteit. Ons ken ons. Bonaire is<br />

een eiland wat je zult haten of liefhebben, een eiland dat je in je hart sluit of waarvan je<br />

besluit er niet meer naar terug te hoeven keren. Het is het eiland waar nog nauwelijks<br />

63

Hooray! Your file is uploaded and ready to be published.

Saved successfully!

Ooh no, something went wrong!