Nos dushi Boneiru, Karin Koolen - Ban Boneiru Bèk

eschouwen. Een toevallige huidige manifestatie wordt vastgezet. Wanneer ik mijn
informanten vroeg wat zij nu als typisch Bonaireaans beschouwden, kreeg ik antwoorden die
wisselden tussen de museumcultuur, waarbij Simadan (muziek, dans), cactushagen en
authentieke gerechten en recepten genoemd werden, en de levenswijze van vandaag de
dag. Dat deze discoursen niet alleen afwisselend gebruikt worden, maar ook inhoudelijk
door elkaar heen kunnen lopen, wordt duidelijk als we ons realiseren dat de levenswijze van
toen, de museumcultuur van nu wordt, en dat veel van de normen en waarden van toen,
vandaag de dag nog bepalend zijn voor de levenswijze.
Hegemonie en articulatiemacht
Ik heb tot zover veel aandacht besteed aan de macht die Nederland straks op het eiland gaat
krijgen met betrekking tot wetgeving en de inrichting van publieke ruimte door (invloed)rijke
nieuwkomers. We kunnen stellen dat Nederland de (articulatie)macht heeft om Bonaire
legaal en ruimtelijk in te richten. Echter, zoals in voorgaande duidelijk werd, legt de
Bonaireaanse eilandbevolking een claim op het sociale, normatieve leven en het culturele
erfgoed van het eiland. Om dit uiteen te zetten maak ik gebruik van de begrippen
hegemonie en articulatiemacht. Hegemonie (Gramsci), allereerst, “is a term used to describe
how the domination of one class over others is achieved by a combination of political and
ideological means.” Eenvoudiger gezegd, beschouw ik hegemonie in de context van mijn
onderzoek als het proces waarbij één culturele manifestatie tot de overtuiging heeft geleid
dat ‘dit het is’ en dat het vervolgens vanzelfsprekend wordt, en hiermee
ononderhandelbaar, dat deze mensen, tradities, gewoonten en folklore, namens de
Bonaireaanse cultuur en identiteit spreken. Hegemonie duidt hierbij op een stilzwijgende,
onbewuste overtuiging welke niet meer bediscussieert hoeft te worden daar zij door de
verschillende spelers in het veld als vanzelfsprekend wordt aangenomen.
Bonaire articuleert ‘de’ cultuur, zou men kunnen zeggen. Articulatiemacht is het
vermogen van een groep of institutie om een bepaalde definitie op te leggen die
verstrekkende gevolgen kan hebben voor de mate waarin iemand erbij hoort of niet (in- en
uitsluiting). In termen van Bourdieu (1990) gaat het hier om de macht om te benoemen,
categoriseren, identificeren en de macht om te bepalen wat wat is en wie wie is (WRR 2009:
60