Nos dushi Boneiru, Karin Koolen - Ban Boneiru Bèk

Voorwoord
Toen ik na een weekend Curaçao voor de tweede maal voet op Bonaire zette, begreep ik het
ineens. Het unieke karakter van Bonaire, datgene wat het eiland onderscheidt van de
buureilanden en wat volgens de eilandbewoners niet verloren mag gaan drong, na een paar
dagen weggeweest te zijn, ineens tot me door. Op Bonaire heerst een dorpse mentaliteit.
Mensen kennen elkaar, het eiland is overzichtelijk, vriendelijk en gemoedelijk en kenmerkt
zich door vrijheid, ongedwongenheid en rust. Het is nog niet overspoeld door toeristen,
fastfoodketens en mondaine winkelcentra. Verkopers en touroperators zijn er wel, maar
mondjesmaat, nooit opdringerig en alleen wanneer er een cruiseboot in de haven ligt. Op
Bonaire staan nog geen stoplichten of files en de tweede rotonde is pas onlangs gebouwd.
Ezels, geiten en leguanen lopen echter om de haverklap voor je auto langs. Je vindt hier geen
lange parelwitte zandstranden zoals op Aruba, maar wel een adembenemende
onderwaterwereld waar menig duiker zijn weekenden doorbrengt. Grote discotheken
ontbreken, maar de eilandbewoners zoeken elkaar op in de gezellige ‘ons-kent-ons’
barretjes waar zo nu en dan livemuziek speelt.
Bonaire is een eiland dat je voor eens en altijd in je hart sluit of waarvan je besluit er
nooit meer naar terug te hoeven keren. Hoewel het eiland kleiner is dan Curaçao, staat het
inwonersaantal geenszins in verhouding (Curaçao is 444 km², Bonaire 294 km²). Waar
Bonaire zo’n 15.000 inwoners kent, zijn dit er op Curaçao inmiddels meer dan 140.000. Eén
van mijn Nederlandse informanten vergeleek Bonaire ietwat spottend met een afgedreven
Waddeneiland.
Al mijn informanten hadden één ding met elkaar gemeen: ze hielden van het eiland.
Weliswaar gaven zij allen op een eigen unieke manier, vanuit een individueel perspectief,
betekenis aan (hun leven op) het eiland, maar de liefde voor “nos dushi Boneiru” (“ons
mooie, prachtige, heerlijke Bonaire”) beschouw ik als de grootste gemene deler op het
eiland. Bonaire staat nu aan de vooravond van grote veranderingen en hoewel dit enerzijds
voor verdeeldheid onder de bevolking zorgt, blijkt men anderzijds eensgezinder dan op het
eerste gezicht lijkt: Bonaire moet vooruit, het eiland zal moeten groeien en ontwikkelen,
6