Nos dushi Boneiru, Karin Koolen - Ban Boneiru Bèk

verspillen. “Dit is echt Bonaireaans eten, puur natuur!”, kreeg ik vaak te horen onder het
genot van een (vers gevangen) vissoep of een leguanenschotel. Een groot deel van de
jongere generatie gaf de voorkeur aan de Kentucky Fried Chicken (KFC) die voor mijn komst
op het eiland geopend was en voor de oudere generatie was dit een doorn in het oog. Het
werd jammer gevonden, dat de jeugd de voorkeur leek te geven aan ‘modern’ voedsel, in
plaats van aan de eenvoudige, maar traditionele Bonaireaanse gerechten. Ditzelfde
gebeurde met muziek: jongeren luisterden intensief naar populaire muziek alsook naar
Dominicaanse en Zuid Amerikaanse muziekstromen. Bachata, Merenque en reggaeton zijn
op het eiland zeer populaire muziekstromingen. De fanatieke ‘reïficeerders’ zagen dit als een
verloedering van de cultuur, daar de jeugd (een nieuwe generatie) cultuur moet voortdragen
en er voor moet zorgen dat verloedering juist tegengegaan wordt. Hierbij vond ik het
opvallend dat de jeugd evengoed geïnteresseerd was in de cultuur, in de traditionele muziek
en het lokale eten, en deze met de nodige aanpassing prima wist te waarderen. Echter
beleefden zij deze cultuur op een eigen manier en gaven er een eigen(tijdse) draai aan.
Glenn Thodé vertelt me een verhaal over een groep jonge muzikanten uit Aruba die gangster
rap en reggae in hun muziek combineerden.
In eerste instantie waren die tieners vooral bezig met seks. Het waren vunzige teksten, over vrouwen
enzo. En iedereen sprak er schande van, dit is verschrikkelijk en dit is tegen onze cultuur! Die jongens
zijn natuurlijk volwassen geworden, gerijpt en wat wijzer, en die hebben dezelfde muziek toch
doorgezet, toch wel. En ze hebben dingen die ontstaan zijn uit die tijd, je had toen veel immigranten
van de Brits Caribische eilanden, die brachten eigen muziek, die zijn vermengd met de Latijns-
Amerikaanse en Indiaanse invloeden vanuit Aruba en de Europese en er is een mix ontstaan van, …een
soort Calypso. En die jongens pakten de gangster rap en combineerden dat weer mee. En ze hebben
een heel leuke soort rap bedacht, dat is ook cultuur, van deze jongeren, zij zetten voort wat onze
voorouders gedaan hebben met de pianomuziek en Chaupain, zetten zij voort met rap uit Amerika, zij
maken daar weer een eigen Arubaanse mix van. Maar we herkennen dat niet, we zeggen: het is geen
cultuur. We spreken schande van die jongens. En waarom sluit je dat uit, va het debat over cultuur?
Het feit dat dit in sommige gevallen als problematisch gezien werd, is toonaangevend voor
een hegemonisch dominant cultuurdiscours, waarin cultuur als het ware bevroren wordt en
verandering not done meer is. Er ontstaat dan een beeld van de ‘juiste’ en de ‘onjuiste’
cultuur, in plaats van cultuur als een voortdurend relationeel, contextafhankelijk proces te
59