Nos dushi Boneiru, Karin Koolen - Ban Boneiru Bèk

we bij het andere discours, wordt dit hegemonische discours voortdurend ontkracht daar
identiteit niet zo eenzijdig te duiden is. Vanuit deze benadering kies ik ervoor om de twee
cultuurdiscoursen op Bonaire aan te duiden als enerzijds een museumcultuur (dit is het
hegemonische, dominante discours volgens Baumann waarin cultuur gereïficeerd wordt) en
daarnaast beschouw ik een cultuur als dagelijkse praktijk, ofwel een levenswijze. Deze twee
discoursen worden afwisselend gebruikt. De levenswijze is het overkoepelende demotic
discours volgens Baumann. De levenswijze betreft het eilandgevoel, is voor iedereen
geldend maar zij wordt door de verschillende spelers in het veld op verschillende manieren
beleefd en uitgedragen. De levenswijze betreft het (aan)voelen, behelst een mentaliteit, hoe
men gewend is zaken aan te pakken, te leven, bewegen en met elkaar en de omgeving om te
gaan. Het omvat een bepaalde vanzelfsprekendheid waarbij men elkaar aanvoelt en weinig
woorden nodig heeft om wederzijds begrip te creëren. Een levenswijze is veranderlijk en
fluïde door tijd en ruimte. Verschillende mensen, afkomstig vanuit verschillende groepen,
beschrijven het eilandgevoel, de rust, de ongereptheid, het overzichtelijke leven met en in
de natuur. De museumcultuur is een kwestie van kennis, weten en over informatie
beschikken. Voor deze cultuur moet er in het verleden gespit worden en moet er actief
gezocht worden naar een passende geschiedenis en naar bindmiddelen. De museumcultuur
is hiermee te allen tijden afhankelijk van een continuïteitsbesef. Het is echter de vraag wie
bepaalt welke ‘stukken’ het museum in mogen en welke rol deze stukken vervolgens gaan
spelen. En zo belanden we bij het vraagstuk omtrent hegemonie en articulatiemacht, waar ik
gaandeweg op terug zal gaan komen.
Glenn Thodé:
“Je merkt wel dat als ze het hier hebben over cultuur, dat ze teruggrijpen naar dat soort dingen. Dus
de dingen die ik zelf heb geleerd, en die mijn ouders en grootouders belangrijk vonden om mij te
leren. Wanneer ze het nu expliciet over cultuur hebben, dan verwijzen ze naar dat leven van Bonaire.
En dat leven leeft nog sterk in onze herinnering. Zeg maar, de mensen die zijn grootgebracht in
Bonaire van de jaren zestig en daarvoor, de jaren zeventig een beetje nog, die ouderen mensen
vooral.”
Om de museumcultuur te vormen wordt er veelvuldig gebruik gemaakt van het verleden en
wordt cultuur als het ware gereïficeerd. Zoals Glenn Thodé hierboven beschrijft, betreft het
57