Nos dushi Boneiru, Karin Koolen - Ban Boneiru Bèk

meer toerisme trekt en economisch een sterke positie zal gaan krijgen. Bovendien is
gastvrijheid een belangrijke waarde op het eiland en de meeste van mijn informanten
houden dan ook graag voor dat iedereen welkom is. Echter, anderzijds, zijn veel van mijn
informanten van mening dat zij te maken hebben met een onevenwichtige groei. Wie
plukken de vruchten van de economische groeispurt? Heeft iedereen er evenveel
zeggenschap over? Zijn de kansen eigenlijk wel eerlijk verdeeld?
Veel Bonaireanen voelen zich daarbij direct aangetast in hun doen of laten.
Regelmatig werd ik in de gesprekken in de media geconfronteerd met verhalen, anekdotes
en gebeurtenissen waaruit blijkt dat mensen zich zowel in hun sociaal-culturele alsook hun
publieke ruimte weggedrongen voelen. In de Amigo, een Nederlandstalig dagblad van de
Nederlandse Antillen, van februari 2010, stond een foto van twee, vermoedelijk
Venezolaanse, cruiseboottoeristen. Deze twee dames liepen, ondanks de protesten van de
medewerkers van het toeristenbureau die de toeristen op de pier staan op te wachten, in
een bikinitopje en een string over de boulevard. De krant sprak hier verontwaardigd over en
ook de lokale radio besteedde er aandacht aan. “Bonaire moet vooruit, en we hebben het
toerisme inderdaad hard nodig, maar ten koste van wat?”, luidde het algemene oordeel.
Daar er zoveel aandacht aan besteed werd concludeerde ik dat het een eenmalig scenario
geweest moest zijn, maar naarmate ik langer op het eiland verbleef zag ik
cruiseboottoeristen vaker zonder T-shirt of zelfs in een string zich al winkelend een weg
banen door de straten van Kralendijk. De Caribische bevolking van het eiland stoorde zich
hieraan, waar de Westerse ‘migranten’ er om konden lachen. Het waren overigens niet
alleen de cruiseboottoeristen die lak hadden aan, of onbekend waren met, de geldende
normen en waarden op het eiland. Regelmatig hoorde ik klachten over topless zonnende
dames op het strand, bij de resorts of in de tuin. Het idee van “zo doen wij dat hier niet”,
werd als reactie hierop uitgesproken
Pastoor Ramiro Richards vertelde mij dat hij een paar dagen voor ons gesprek met
zijn zoontje en dochter naar het strand was gegaan. Terwijl zij daar zaten kwamen er twee
Nederlandse echtparen het strand op, waarvan de dames hun bovenstukje uitgetrokken
hadden. Nadat Ramiro hen verteld had dat dit verboden is op het eiland, trokken zij
verontschuldigend (“niemand heeft ons dat verteld”) hun bikinitopjes weer aan. Ramiro
vertelt:
35