Nos dushi Boneiru, Karin Koolen - Ban Boneiru Bèk

“Nowadays we are all on the move. (…) All people may now be wanderers, in fact or in
premonition, but there is an abyss hard to bridge between experiences likely to
emerge, respectively, at the top and at the bottom of the freedom scale. (…) The first
experience is, paradigmatically, that of the tourist. They travel at will, get much fun of
their travel, are cajoled or bribed to travel and welcomed with smiles and open arms
when they do. (…) The vagabonds are however the waste of the world which has
dedicated itself to tourist services (Bauman 1998: 77, 87, 89, 92).”
Veel van de nieuwkomers zijn welgestelde globals (Bauman 1998) die de vruchten plukken
van de mogelijkheden en kansen die de mondiale wereldorde hen biedt. Zij zijn, middels hun
sociaal-economische positie, mobieler dan een groot deel van de lokale bevolking. Hierdoor
ontstaat er een sociaal-economische ongelijkheid welke hiervoor minder heerste op het
eiland. De jonge Bonaireaan Andrew drukt het als volgt uit:
“Je hebt een groep Nederlanders en die komen hier met een rijkdom. In hun ogen is dit misschien
geen rijkdom, maar voor de Bonaireaan is dit veel rijkdom. En hij werkt al zijn hele leven lang, probeert
vooruit te komen en het lukt hem niet. (…) Zij (Europese Nederlanders) komen hier, met die
hoogmoed, en hebben in hun achterhoofd, dit wordt onze achtertuin, onze tropische gemeente. Ze
komen met grote auto’s, wonen in grote huizen en smijten met geld. En wij moeten hun huizen gaan
bouwen, wij moeten voor hun gaan werken!”
Het is dus niet het feit dat de nieuwkomers ‘nieuw’ en ‘anders’ zijn, maar des te meer het
feit dat veel van deze nieuwkomers een sociaal-economisch hogere status hebben, en veelal
de hogere functies bekleden. En dat op een eiland dat binnen korte tijd een integraal
onderdeel zal gaan worden van hun thuisland. Het feit dat veel Nederlanders, moet ik
eveneens erkennen, een attitude hebben waaruit blijkt dat zij van mening zijn dat Bonaire
hun eiland is waarop zij het straks voor het zeggen hebben, werkt niet mee. Er is een groep
Nederlanders woonachtig op het eiland die van mening zijn dat de Bonaireanen zich hebben
aan te passen, die geen drang voelen om Papiamentu te leren en geen aansporing maken
om zich te verdiepen in de cultuur. Sterker, een aantal Nederlanders die ik sprak bleken van
mening dat Bonaire geen cultuur heeft. Er heerst een ambivalente houding ten aanzien van
deze nieuwkomers. Enerzijds zijn ze welkom, omdat het eiland groeit, bloeit en ontwikkelt,
34