Download het gratis complete e-book 'Dubbelgangersontmaskerd'.

Inleiding
In het eerste deel van dit hoofdstuk wordt in De Voorkeursbewegingen op zoek gegaan naar de
voorkeursbewegingen van Hess en die van de gevangene in Neurenberg/Spandau. In het tweede deel Vijf
kenmerken en één gewoonte komen vier lichaamskenmerken en één gewoonte aan bod. Daarna komen in
deel drie Over de brieven en een verkeerde foto, de brieven voor het voetlicht die Hess aan zijn thuisfront
heeft geschreven. Tenslotte wordt in deel vier Op dood spoor een indruk gegeven van hetgeen niet als
vergelijkingsmateriaal gebruikt kon worden.
lichaamskenmerken kunnen worden gerangschikt.
Het verzamelen van lichaamskenmerken ter bepaling van de identiteit of authenticiteit van personen
werd als eerste systematisch aangepakt door de Fransman Alphonse Bertillon (1853/1914). Hij legde
diverse metingen van lichaamsdelen vast en ordende die tot een logisch systeem, met de bedoeling
criminelen te kunnen opsporen. Tevens werden andere kenmerken zoals tatoeages, littekens en
persoonlijkheidskenmerken in zijn kaartsysteem opgenomen. Bertillon wordt daarmee beschouwd als
een van de grondleggers van de antropometrie. Zijn methode, die nog steeds enige bekendheid geniet
als Bertillonage, raakte in onbruik door de opkomst van de vingerafdruk. Bertillon was zijn tijd ver vooruit
en met zijn manier van werken dwong hij dan ook veel respect af, ook internationaal. Dat neemt niet
weg dat aan het meten en interpreteren van de metingen, geen moeilijkheden waren verbonden. Het
systeem was omslachtig;; de onderzoekers moesten grondig worden opgeleid en de eisen die aan de
meetapparatuur gesteld werden waren hoog.
Het lijkt er in eerste instantie misschien op dat met dit onderzoek in de voetsporen van Bertillon wordt
getreden maar een wezenlijk verschil zit hem in het soort metingen. Bertillon legde zaken vast als
lichaamslengte, schedelomvang, lengte van de onderarmen en de voetmaat. Het ging steeds om
kwantitatieve metingen. Bij die manier van meten kunnen veel vraagtekens gesteld worden bij de intraen
interbeoordeleaarsbetrouwbaarheid. Afgezien van de gebruikte apparatuur is het namelijk een groot
probleem om de exacte plaatsen aan het menselijk lichaam te bepalen waartussen gemeten wordt, ook
al omdat de anatomie van persoon tot persoon aanmerkelijk kan variëren. Daarbij komt dan nog de
kwestie van het juiste gebruik van de apparatuur en het aflezen daarvan.
verdachten die hij letterlijk de maat kon nemen. Bij dit onderzoek kan van kwantitatief meten geen
sprake zijn, zelfs al was dat mijn wens. Daarom legde ik ter bepaling van de identiteit van de gevangene
- waar mogelijk - gezocht naar
kwalitatieve metingen die boven de discussie staan wat betreft interbeoordelaarsbetrouwbaarheid en
die voldoen aan de voorwaarden van continu en invariabel.
Dat betekent niet dat mijn metingen de subjectiviteit ontstijgen want er wordt steeds gezocht naar
overeenkomen
van dubbelgangers kan met absolute zekerheid nooit bewezen worden omdat onzekerheid inherent aan
lijkheidsuitspraken te doen. Op zich
hoeft dat helemaal geen teleurstellende mededeling te zijn, want in het boek Op zoek naar de bron 1 van
Broeders wordt uitgebreid uit de doeken gedaan hoe een rechter forensisch bewijsmateriaal weet te
accepteren, namelijk niet op basis van wetenschappelijke onderbouwing maar wel op
overtuigingskracht. In het hoofdstuk Statistiek en wetenschap wordt hier nader op ingegaan.
Bron: Inleiding
1. Broeders, bron.
56