Download het gratis complete e-book 'Dubbelgangersontmaskerd'.

Uit dit overzicht blijkt dat Hess driemaal gewond raakte. De eerste keer in 1916 door een
artilleriegranaat aan zijn linkerhand en bovenarm. De verwonding moet vrij ernstig zijn geweest omdat
hij daarmee een maand in het ziekenhuis heeft gelegen. Natuurlijk bekeek ik - waar mogelijk - het
fotomateriaal op littekens van de linkerhand en op een zichtbare aanpassing van de handfunctie. De
handpalm was nooit zichtbaar, maar op de bovenkant van de linkerhand waren nooit littekens
waarneembaar (zie: Op dood spoor).
Een volgende verwonding aan de linker arm lijkt minder ernstig, maar de schotwond in de linkerlong
maakte een definitief einde aan zijn actieve carrière bij de infanterie. Die wond maakte het bovendien
noodzakelijk dat er een levensreddende operatie uitgevoerd werd. De operatie moet littekens hebben
veroorzaakt die normaal gesproken een levenslang brandmerk achterlaten.
Thomas concludeerde na onderzoek van de gevangene van Spandau dat die géén littekens op zijn
linkerarm had en géén littekens op zijn borstkas. Een mogelijke verklaring daarvoor kon zijn dat het
bovenstaande uittreksel was vervalst op instigatie van Hess zelf. Maar, concludeert Thomas terecht:
zijn militaire reputatie op te blazen. In dat stadium had hij zich al een vaste positie verworven als Hitlers
19
gemaakt en zijn maag-darmkanaal werd met behulp van bariumpap in beeld gebracht. Thomas die als
algemeen chirurg verbonden was aan het Britse Militaire Hospitaal van Berlijn was toen enkele
ogenblikken in de gelegenheid de borstkas van de gevangene aan een inspectie te onderwerpen.
Afgezien van twee kleine littekens op de borstkas e
*zag hij geen
20
Frau Hess verklaarde in 1978 tijdens een persoonlijk gesprek aan Thomas dat ze nooit getwijfeld heeft
aan de identiteit van haar man in Spandau. Verder verklaarde ze in een brief dat hij inderdaad een
schot door zijn long had opgelopen**en dat bij bergopwaarts lopen, slechts tijdens de eerste duizend
meter van een klim, de gevolgen van de wond hinderlijk waren. Tijdens sporten als tennis en zwemmen
had hij nergens last van. In het dagelijks leven herinnerden hem alleen de littekens aan borst- en
rugzijde aan de wond. 21
Zijn bevindingen veroorzaakten nogal wat
commotie. Frau Hess verklaarde dat Hugh Thomas niet goed bij zijn hoofd was. Anderen uitten hun
twijfels over zijn betrouwbaarheid, en weer anderen beweerden dat hij zich moet hebben vergist. In het
Britse Lagerhuis werd zelfs een vraag gesteld over de identiteit van de gevangene, maar zegt Thomas:
25
*Het
Tijdens het tweede onderzoek stond Thomas een ogenblik naast de goedgehumeurde gevangene toen deze zijn
ziekenhuisjasje uittrok en een warme kamerjas begon aan te trekken. Wederom zag hij geen spoor van littekens. Thomas
vroeg de gevangene vriendelijk:
22
De stemming van de patiënt sloeg na deze provocerende opmerking onmiddellijk om, hij begon te beven en mompel
Hij was zo van de kaart geraakt dat hij op weg naar het kleedhokje zijn ontlasting, vermengd met de
bariumpap, over de vloer liet lopen. Zelfs nadat hij zich had aangekleed was hij nog volkomen overstuur. Thomas vreesde
geschrokken dat een hartaanval het einde kon betekenen voor de toen 79 jaar oude man. Niet alleen de gevangene was
gechoqueerd maar Thomas zelf was ook aangeslagen van de gebeurtenis, en hij kon nu niet anders meer dan concluderen
dat deze gevangene niet Hess in eigen persoon was. 23
**Frau Hess schrijft letterlijk:
24
45