Cl ME MA 5. TM EATE R 10 et.

Redact!« en Adm. Noordcinde 8, Lalden-Prijs per kwartaal II. 1.30 - Gironummer 41880
10 et.
Ms te Jaargang
4o. 7-8MAART 1944
MARIA ANDERGAST
als HILDE in de film
,,Vaarwel — Yriinezcl"
'W&m
Cl ME MA 5.
TM EATE R
H*.

■
,, - . <
■\i$'^'''-' m
WIE HEEFT DEN LÄNGSTEN SNUIT?
WAT IS DAT I
Bekijki u dmi»
foto, wmmrmmn
nMs gsiruccecrd
Is, eenj goad, en
lief dan, of u kunt
zeggen, waf tij
voorsfe/f. Mocht
u hef nief kunnen
onidtkkan, keert
u hel blad dan
om, c/an fconf u
/l«( hieronder le-
zen I
iW n (iiM _
W-"ï»6 P»

De bi
1 cibk4i.
kenni. M T^A scheikundige van beroep, maak, op een nacht door een toeval
kennis met Ludwg Narz. d.e er zooals hij zegt, zijn beroep van maakt om
Aloh'.W 5 e Sl ' m ''A' Z ^C " den " lf d" nacht wordt er op het bureau van d"
^.ü f',* 33 /, Dr - ThieI is ""Sesteld, ingebroken en eenige schëikundifle
mann de 9 h e rfH en ; d V e T" "'t. 01 b f Jan9 2iin voor « n nieuw «P"iment. Dr. Hardt
mann, de hoofdsche.kund.ge. betrekt commisjaris Webern in de kwestie en zet hem
u.teen dat a leen hij en Dr. Thiel van de formules wisten. Hij beweer, da V de
Th,"'". hL 9 0ö' 0n f". " /" Th i el . d " e alleen bel ' oefd ' tE comrÓietr n 'Dr
Ihiel de h.erdoor sterk onder verdenking komt te staan, neemt zijn ontslaa en
beslui, 2,ch2e|f van de::en blaam tc zufverM H verte|e zjn o«'"»« «»
Dr HZ!" een nleUW ""«"«ringsmiddel heef, ui,gevonden, waarin ijn chef
Week heef, Ti T? . V " trouw " had - Toen dien, sceP,icisme ech,er ongegrond
^.M-Tl VA J o" 1?" ork °°'". alsof nie. Dr. Thiel, maar hijzelf het
mddel had gevonden. Dr. Thiel roep, de hulp in van Ludwig Närz, welke• hem
aMe medewerkmg to.ze9,, ,ndien Thiel ook hem van diens, wil zijn. door aanwezig
da. Nar ' zT^'b«, 2 ^ f e fl " P "I, kk " ■"' bekenden. Thiel s,em, ,oe en""rdek, 9
„^,„ In j ' 0m , Cen kos,bare "P'« van een schilderij van Meunier aan
me 9 , In»/nu' menschen J' e verkoopen. Verder breng, NL hem .n kennis
he, oek„ i T )on 9 edame ' die «1« ^in zoogenaamde verloofde me, Th"el
he, gekostumeerde feest bezoek,, dat de directeur-generaal der AlphTwerke
der^ha he g H C "'^ " "ï aanWeZi9 Prof - Gussmann, de technische d^cteu;
Dr Thtl'aan 'r„ n H l"" ^TT'Z" '»'•■'«» teI »"S "o, de „verloofde' van
ur.l hiel aan den dag legt. Dit had Närz verwacht en he, is ziin bedoelina on,
via Lo„e de aandach, van Prof. Gussmann op Thiel ,e ves^e" Nadat ^heVfee"
zet ui"ee„ d 3 ri>r 0 of'T" het •■ V " loofd '- * Närz wee? in zijn stala é. Hi
k!na elders ,e be^rn Sn, t; nn * aa " chi ) nli )'' "> probeeren Thiel een be,rek-
King elders ,e bezorgen om hem ui, de buurt van Lotte te krijgen Wanneer Prof
^/AlTa W»k aanbie - dt T r rkSP" onderzoekingslaborLrfum
on^in^DreTden^areen'' t"" ^"^^^ ^ "^ d ' °P dracl « van Närz
echte Van Dazen hèuTk 1 J. ' 9aan

.#:■%
' MM *^aVinii : ,*■■.,.„
De onbekende dame (Grethe Weiser). Neef Theodor. Lissi, Rudolf Schrö-
der en de onbekende dame.
$
- - - ,. ^^
(UU-flIm
Regie: Carl Boese
Rudolf Schrader Rudi Godden
^ SSI . L j \ Camilla Horn
De onbekende dame Grethe Weiser
d ^ _. v, Maria Andergast
Neef Theodor R. A- Roberts
n c S VA/ Volk * r v - Collande
Dr. Franz Wegener Fran2 Zimmermann
Waui Kurt Vespermann
De jonge kunstschilder Rudolf Schrader, die ook een bijzon-
dere vaardigheid heeft in het ontwerpen van dameï-
k J-i u.i'. ng, J e * rt de ionoe «ioenares van een chic mode-
bednjf, HiMe Peterson, kennen. De beide jongelui worden ver-
liefd op elkaar en zullen in hei huwelijk treden. Alles zal in
stme gebeuren op verlangen van Rudolf, die een nogal wat
rumoeng verleden heeft en liever geen moeilijkheden met zijn
vroegere vriendinnetjes wil. Hij verzet zich dan ook hevig
tegen den wensch van Hilde, om op den avond voor zijn
huwelijk een afscheidsfuif in zijn atelier te geven aan al zijn
vrienden en kennissen. De reden tot dit verzet is, dat hij zon-
der medeweten van zijn aanstaande vrouw, ai een dergelijken
afscheidsavond heeft gegeven, waar het nogal dol is toege-
gaan, zoodat ten slotte zelfs de buren en de huisbaas er zich
mee hebben bemoeid.
Op den avond voor het huwelijk komt er een jonge, mooie
vrouw bij Rudolf om hulp vragen, aangezien zij achtervolgd
zou worden door een opdringerigen kerel. Wanneer er nog-
maals gebeld wordt verbergt hij de dame in een andere kamer,
wat niet overbodig blijkt, want de nieuwe bezoekster is Hilde
die hevig verontwaardigd is, dat hij het plan van de fuif heeft
doen stranden. Hel staat zelfs te bezien of de trouwerij den
volgenden dag we zal doorgaan, want Hilde's getuige heeft
bericht van verhindering gezonden en ook eenige andere gas-
ten zuilen niet verschijnen. Zelfs de beroemde neef Theodor
dien ZIJ zoo graag zou hebben leeren kennen - en die in-
m.ddels verliefd is geworden op een vroeger vriendinnetje van
Kudol - komt niet, omdat hij juist vertrokken Is voor een
kuur in een badplaats!
De situatie wordt er voor Rudolf niet eenvoudiger op, als
H" u .1 rcheUr . h f m k . omt vert * llen . d-« "»en een elegante
hoteldievegge z.jn huis heeft zien binnengaan. Rudolf begrijpt
dat het de dame moet zijn, die hij zoojuist heeft verborgen
maar |legt( d,t zij er ^ ^ hetgeen ^ ^^ ^
dat de rechercheur Hilde verdenkt de gezochte dame te
zijn Bovendien wordt er een damestaschje in de kamer ge-
vonden met bezwarend bewijsmateriaal, dat van niemand an-
ders dan de onbekende kan zijn. Rudolf wil de dievegge, die
hem zoo schromelijk voor den gek heeft gehouden, aan den
•
rechercheur uitleveren, maar als hij de deur opent van de kamer, waarin hij
haar heeft verborgen, blijkt zij verdwenen te zijn. Natuurlijk gelooft de
rechercheur geen oogenblik aan zijn verhaal en verzoekt Hilde met hem
mee te gaan naar het politiebureau.
Zoodra is de ongelukkige schilder echter niet alleen, of de onbekende
dame staat weer voor zijn neus, alsof er niets gebeurd is en zij weet hem
met haar zelfverzekerd optreden zoo te beïnvloeden, dat hij werkelijk aan
den normalen loop der dingen begint te twijfelen. Daarbij komt nog een ge-
heimzinnig telefoontje, waarin hem een onverwachte verrassing wordt be-
loofd, terwijl even later de rechercheur verschijnt om te verteilen, dat men
Hilde heeft moeten vrijlaten, aangezien haar onschuld inmiddels is komen
vast te staan. Hij legt ook een buitengewone nieuwsgierigheid -voor de iden-
titeit van de schoone onbekende aan den dag.
Niemand zal zich verbazen, dat het Rudolf langzamerhand voor de oogen
begint te schemeren, vooral als één voor één al zijn vrienden en vriendinnen
arriveeren, benevens neef Theodor, die heelemaal niet naar de badplaats is
geweest. Tot overmaat van ramp houdt deze de onbekende dame voor Ru-
dolfs aanstaande vrouw en wil haar een kostbaren briljanten speld als huwe-
lijksgeschenk overhandigen. Op dat oogenblik komt er een nieuwe verras-
sing, het étui van de speld blijkt namelijk leeg te zijn, terwijl neef Theodor
naar aanleiding hiervan vertelt van een merkwaardige en geheimzinnige ont-
moeting, die hij kort tevoren heeft gehad met een elegante hoteldievegge I
De eene verwarring volgt op de andere, er komen steeds meer menschen
en steeds nieuwe jobstijdingen, zoodat de arme Rudolf het gevoel krijgt, dat
zijn schedel uit elkaar zal springen.
Thomas.
Een rumoerig oogenblik.
We zullen U niet vertellen, hoe
ten slotte dit kluwen ontward wordt.
Slechts kunnen wij U verraden, dal
de jeugdige bruid van den schilder
dezen heksenketel eenvoudig op
touw gezet had, omdat zij haar toe-
komstigen echtgenoot, voor hel te
laat was, goed aan 't verstand wilde
brengen, dal men maar niet straffe-
loos den eersten schuldeloozen wensch
van zijn jonge vrouw kan dwars-
boomen! Zij zou en wou een af-
scheidsavondje in hel atelier. Welnu,
zij hebben het afscheid gevierd, met
allen die er bij hoorden!
Schrader weet niet goed raad met
de onbekende dame.

Wanneer we de jonge dame op bijgaande
foto bekijken, dan twijfelen we er niet aan,
of de aardige jumper die ze draagt is door haar
zelf gebreid en we veronderstellen, dat onze
lezeressen deze jumper ook wel graag eens
zullen nabreien. Het model is heel eenvoudig
en er is 250 gram lichtgekleurde en 50 gram
donkergekleurde wol voor noodig. Laatst-
genoemde wol wordt in de strepen van het
bovenstukje verwerkt, maar het is in het
geheel geen bezwaar wanneer voor dit boven-
stukje verschillende tinten wol gebruikt wor-
den en u zoodoende alle mogelijke restjes
wol kunt opmaken.
Verder hebt u nog noodig 2 breipennen
no. 3 en vier fantasieknoopen.
AFKORTINGEN
Steek = st., rechts = r., averechts = a.
meerderen =-. mrd., minderen = mind.
WERKWIJZE
Kousensteek : 1 toer r., 1 toer a.
Randsteek 1/1 : •♦ 1 st. r., 1 st. a., herhaal
vanaf **.
MATEN
Deze zijn gegeven voor. maat 42.
BEREKENING
25 st. geven een breedte van 10 cM.
HET RUGPAND
Zet 75 st. op en brei hierop 8 cM. in den
randsteek 1/1. Mrd. in den laatsten teer van
het gedeelte in den randsteek 10 maal 1 st.
om de 7 st.' Er komen dan 85 st. op de naald
(34 cM.). Brei hierop verder in den kousen-
steek. Op 18 cM. totale hoogte beginnen de
mrd. voor de zijnaden. Mrd. hiervoor aan
weerskanten van het werk 5 maal 1 st. om
de 2 cM. Er zijn dan 95 st. ep de naald (38 cM.).
Op 30 cM. totale hoogte wordt in het streep-
patroon verder gebreid. Dit patroon wordt
eveneens in den kousensteek uitgevoerd,
doch met twee tinten wol en wel.als volgt:
*♦ 1 toer r., 1 toer a. met de donkergekleurde
wol, 1 toer r., 1 toer a. met de lichtgekleurde
wol, herhaal vanaf *♦. Op 30 cM. hoogte
beginnen eveneens de mind, voor de arms-
gaten. Kant voor elk armsgat eerst 5 st. af,
dan 3 st. en ten slotte 2 st. (10 mind, voor ieder
armsgat). Brei dan verder zonder mrd. of
mind. Op 47 cM. totale hoogte worden de
schouders gevormd. Kant iederen schouder
af in drie groepen van 9, 8 en nog eens 8 st..
te beginnen aan de zijde van het armsgat.
Kant de resteerende 25 st. voor den rughals
in een rechte lijn af.
HET VOORPAND
Zet 85 st. op en brei hierop 8 cM. in den
randsteek 1/1. Maak in den laatsten toer van .
het gedeelte in den randsteek 12 maal 1 mrd.
om de 7 st. Er zijn dan 97 st. op de naald.
Brei hierop verder in den kousensteek. Begin
op 18 cM. hoogte met de mrd. voor de zijnaden
en mrd. voor iederen zijnaad 5 maal 1 st. om
de 2 cM. Op 30 cM. totale hoogte zijn er i&j
st. op de naald (42 cM.) en begint het streep-
patroon, zooals dit voor het rugpand is be-
schreven. Eveneens worden op 30 cM. totale
hoogte de armsgaten gevormd. Kant voor
elk armsgat eerst 10 st. af, dan 4 st., daarna
3 st. en ten slotte r st. (18 mind, voor ieder
armsgat). Kant op 42 cM. totale hoogte voor
de halsuitsnijding de 9 in het midden van
het werk liggende st. af en brei op ieder deel
van 31 st. aan weerszijden afzonderlijk ver-
der. Kant aan de zijde van de halsuitsnijding
eerst 3 st. af en daarna 3 maal 1 st. Brei dan
zonder mind, of mrd. verder tot op een totale
hoogte van 47 cM. en kant de 25 resteerende
st. voor den schouder af in drie groepen van
9, 8 en nogmaals 8 st. elk.
DE MOUW
Zet 55 st. op en brei hierop 2 cM. in den
randsteek 1/1. Maak in den laatsten toer
van het gedeelte in den randsteek 10 maal
1 mrd. om de 5 st. Er zijn dan 65 st. op de
naald. Brei hierop verder in den kousensteek.
Mrd. op 3 cM. totale hoogte aan weerszijden
van het werk 1 st. en herhaal deze mrd. nog
5 maal om de 2 cM. Op 12 cM. hoogte zijn er
77 st. op de naald. Op deze hoogte wordt in
het streeppatroon, zooals dit voor het rugpand
van de jumper beschreven is, verder gebreid.
Tegelijkertijd beginnen dan ook de mind.
voor den kop van de mouw. Kant hiervoor
aan weerszijden van het werk 4 st. af. Brei
op de resteerende 69 st. in streeppatroon
verder en kant aan het begin van iederen
toer 1 st. af, tot de mouw een totale hoogte
heeft van 25 cM. en kant dan de resteerende
st. af.
HET IN ELKAAR MAKEN
Strijk alle deelen van de jumper luchtig
op onder een vochtigen doek met een niet te
heet ijzer. Verbind daarna de zijnaden. Zet
de schoudernaden, gerekend vanaf het arms-
gat, slechts over een breedte van 5 cM. aan
elkaar. Haak de halsuitsnijding en de open
gebleven schoudernaden met een toer vasten
van lichtgekleurde wol om, evenals de onder-
kanten van de mouwen. Zet de mouwen in en
sluit de mouwnaden. Naai de knoopen op de
schouders van het voorpand (op iederen schou-
der twee stuks) en maak, correspondeerende
hiermede, op iederen schouder, van-het rug-
pand twee lussen, welke van enkele lossen ge-
haakt worden.
%
caimi
[DEI
■
■**** *&■ J^|N
f.
1
#%^#
éÊ-
.■
-
mm.

A imée is zeventien jaar, zij danst ook al vaak een solo. Aimée
brengt alle kunstenaars in verrukking doch haar voornaamste
bekoring ligt juist in haar ontoegankelijkheid. De eene partij zegt:
ze is een blok steen; de andere: ze heeft het achter de ellebogen.
Misschien is Coogmann, de schilder, toch wel de gelukkige, meent
de een. Hij heeft ten minste een rugstudie van haar geschilderd,
weet een ander. Maar zij hebben allemaal ongelijk. Aimée is voor
Coogmann niet meer dan een kameraad en zij is ook heelemaal
niet koel. Zij houdt haar jeugdig hart alleen maar met beide han-
den in bedwang, omdat zij bevreesd is vOor teleurstellingen. Maar
het is met die dingen nu eenmaal zóó, dat niemand zich geweld
kan aandoen, als de ware Jozef komt. Aimée vindt dien in de
persoon van Pierre
Durand. Hij is. pas
kort tevoren terug-
gekeerd uit de ko-
loniën en is schat-
rijk. Op een feest,
gegeven door den
bankier Lemonnier,
danst Aimée. In de
vrouw van den ban-
kier herkent Pierre
zijn vroegere vrien-
din, de blonde
Renée. Durand en
Renée doen hun
best elkaar zoo
conventioneel mo-
gelijk te begroeten,
maar desondanks
komt er een zeke-
re hartelijkheid in
hun gedrag tot ui-
ting, hetgeen Le-
monniers wantrou-
wen opwekt. Hij
heeft geen enkele
reden tot jaloezie,
want Durand ziet
4 AIMÉE IS ALS VERLAMD. ZICH MET MOEITE
alleen maar de
BEHEERSCHEND, ZEGT ZIJ STRAK EN RUSTIG :
Het is erg aardig van U, mijnheer Lemonnier, mij kleine danseres en
dat mee te deelen.
Renée houdt van
haar man. Doch
voor den bankier zijn de handschoenen van zijn vrouw, die hij een
paar dagen later in de hotelkamer van Durand vindt, bewijs ge-
noeg. Hij roept Pierre ter verantwoording en deze zegt, dat zij
van Aimée zijn. En nu moet de kleine Aimée, wier schuwe hartje
heeft meenen te mogen gelooven in Pierre, liegen! Maar de ja-
loersche echtgenoot kent het zachte leer van de handschoenen
veel te goed en hij kent eveneens het parfum, waarnaar de hand-
schoenen geuren. Daarom zegt hij het danseresje ronduit, dat zij
leugens vertelt en deelt haar zelfs iets over Pierre mede, dat haar
geheel van haar stuk brengt.
(Foto'i UU ■ Quick, UU - Hirbou)

Er kwam een onweersbui opzetten toen wij
de rivier naderden op de grens der stad.
We hielden daar halt, om onze paarden te
laten drinken. Er schoot een bliksemstraal van
West naar Oost, en het geluid van den donder
rommelde tusschen de bergen.
..Beroerd weer om te rijden," zei mijn oom.
Ik moet hem antwoord hebben gegeven of-
u LL" ik Ket mij niet herinner - Op dit oogen-
bik beteekende het naderende onweer weinig
of niets voor mij. Ik had reeds vaker in onweers-
buren gereden, maar nooit had Ik dit „echt"
gedaan, tezamen met mijn oom. Ik zeg:" nooit
..echt , omdat ik het in mijn jeugd, als een
spelletje, tienduizenden ke«ren had gedaan On-
telbare roovers had ik uit de spelonken van
mijn vaders hooi-oppers verdreven; moordenaars
had ik gevat tewijl zij zich probeerden te ver-
bergen in mijn moeders waschjobbe, en aan het
einde van haar waschlijn was menige dief zijn
wei-verdiende lot tegemoet gegaan. Dergelijke
spelletjes waren de eenige die ik kende, en ik
had nooit gebrek aan inspiratie gehad, want er
waren moordenaars, dieven en roovers genoeg
in de bergen. Méér dan genoeg. . .
Vaak zat ik op een steen langs den weg en
wachtte tot mijn oom Evert terugkeerde. En een
prettig gezicht leverde zijn terugkeer niet altijd
op. Hef waren wreede kerels, die hij meebracht
uit de bergen; mijn oom bracht ze mee aan het
eind van een lijn, een lange lijn, waarvan het
eene einde aan zijn zadelknop was vastgemaakt
en het andere onder de armen van den gevan-
gene, die maar zien moest, hoe hij het paard
van mijn oom bijhield. De handen van den ge-
vangene waren geboeid, en aan het touw ge-
bonden. Hij was volkomen hulpeloos.
Vloekend, dood-op en met sleepende voeten
kwamen de gevangenen aanwankelen. Grom-
mende beesten waren het, aan het eind van
het touw. Maar mijn oom schonk geen aandacht
aan hen. Hij reed met gebogen hoofd, zijn ge-
zicht overschaduwd door den breeden rand van
zijn hoed, zijn tengere lichaam rhythmisch be-
wegend met den gang van zijn paard. Als hij
voorbijkwam, hief hij altijd zijn hand naar mij
op. Des nachts, wanneer het onweer over de
vlakten woedde en tusschen de bergen brulde
lag ik wakker en volgde in gedachten mijn oom,'
terwijl hij alleen door de inktzwarte duisternis
reed.
Nu waren mijn spel en mijn droom tot werke-
lijkheid geworden, en er waren oogenblikken,
terwijl ik zat te wachten tot mijn paard genoeg
gedronken had, dat mijn hart als een steen in
■mijn borst lag. Dat touw aan mijn zadelknop
deed me huiveren. De kolf van mijn buks zond
een rilling door mijn lichaam als ik ze toevallig
aanraakte. Om wat zekerder van mijzelf te wor-
den, wierp ik een blik op mijn ooms gezicht.
Het was zoo tenger als van een vrouw, en de
trekken er van eveneens. Zijn oogen waren
blauw. Een lok van zijn roode haren viel altijd
over zijn voorhoofd. Het was het rustigste ge-
zicht, dat ik ooit gezien had.
Hij zat als aan zijn paard gekleefd terwijl we
weer verder reden. We spraken geen woord,
want mijn oom was geen man van veel woorden.
Ik had niets anders te doen dan in mijn zadel
te zitten. Mijn paard was reeds zoo lang ge-
wend, den zwarten vos van mijn oom te volgen.
Ons pad voerde door een dal, tot wij einde-
tijk aan een helling kwamen, en toen begonnen
wij lanq en moeizaam te klimmen. De lucht
v/erd hce langer hoe donkerder, en op het
laatst konden wii qeen hand voor oogen meer
jden. Gevorkte bliksems schoten fel langs den
hem-l omlaap. De donder gromde om ons heen
en de echo kaatste hem tienvoudig uit de ber-
gen terug. We hadden onze jassen aangetrok-
EEN COMPLEET VERHAAL DOOR D'ALVAREZ
ken toen wij begonnen te klimmen, want de re-
gen was niet ver meer af.
Gedurende eenigen tijd was het heel stil in
de bosschen waardoor wij reden. Het leek wel
-alsof alles in de natuur op iets wachtte.
We daalden de eene hoogte af om weer een
andere te bestijgen. We waadden door stroo-
men, waarvan het water tot aan den buik van
onze paarden kwam. Toen opeens begon het
te regenen, en het leek een zondvloed. Maar
onze paarden aarzelden geen oogenblik. Ze
weken naar links of naar rechts uit, om een
kuil of een steen te mijden. Mijn ooren raakten
gewend aan het geluid van den regen, en ik
luisterde naar het rhythmisch geklop der hoeven
van onze paarden op den natten weg. Naast
mij in de duisternis reed mijn oom, zijn hoofd
voorover gebogen, zijn lichaam bewegend als-
of hij één was met zijn paard. Het rhythme der
hoefslagen maakte dat ik begon te soezen. Het
was alsof alleen mijn oom daar reed, zooals hij
reeds dertig jaar lang had gereden - zonder
zich te haasten, maar met de zekerheid van
een doodelijke dreiging, op ieder moment. . .
Vóór mij uit in de duisternis zag ik in gedach-
ten den moordenaar terwijl hij vluchtte voor
het noodlot dat hem achtervolgde. Het leek mij
een hopelooze vlucht, omdat die gedaante naast
mij eeuwig zou doorrijden. Er was iets einde-
loos in dat zwaaiende bewegen van zijn sterke
paard. Het zou nooit moede worden. En mijn
oom - die was nooit een deel van 's levens
werkelijkheden geweest.
We reden door den kouden vloed van den
regen. Met lange tusschenpoozen zagen wij af
en toe een gele vlek grooter worden in de duis-
ternis en dan passeerden we even later een
hut - een lage, zwarte schaduw met een geel
lichtend oog. Eén keer blafte er een hond. Het
geluid bereikte ons van uit een schuilplaats, die
de hond blijkbaar geweigerd had te verlaten.
Een keer ook verscheen er een man aan de
deur van zijn hut. Gedurende een oogenblik
stond zijn gestalte afgeteekend tegen het war-
me licht achter hem. Toen sloot hij de deur en
wederom was er alleen nog maar de duisternis
die door den regen doorzeefd werd, en het
rhythmische kloppen der paardenhoeven.
Ik weet niet hoeveel uren er voorbijgegaan
waren toen wij den hoofdweg verlieten. Ik weet
alleen dat wij een andere richting waren inge-
slagen, omdat de regen nu precies in mijn ge-
zicht sloeg. Hoe mijn oom sindsdien de talrijke
bochten wist te kiezen, zal ik nooit kunnen be-
grijpen. Uren lang koos hij den juisten weg
zonder ook maar één oogenblik te aarzelen, en
toen, boven op den schouder van een berg
bleef hij staan. Mijn paard hield naast het zijne
stil. ,
..Luister," zei mijn oom.
Van beneden, boven het geluid van den re-
gen uit, kwam het geloei van de rivier.
■ ,Ze is hoog vanavond," zei mijn oom.
Hij klopte zijn paard op den hals en toen be-
gonnen wij te dalen. Af en toe viel er een
steen naar beneden, weggetrapt door den hoef
van mijn paard, en ik hoorde hoe hij langs de
helling omlaag rolde. Tegen den tijd dat wij het
dal hadden bereikt, waren afle geluiden van den
regen opgelost in dat van de rivier, die voor
ons uit als een woedend dier door de duister-
nis raasde. We hielden halt.
„De oever is weggespoeld," riep mijn oom
m mijn oor. „Een wolkbreuk. Kijk goed uit."
Hij reed vóór, scherp naar links keerend om
den stroom te kunnen yplgen. Ik legde mij plat
tegen den hals van mijn paard. Laaq hangende
takken zwiepten over mijn rug. In het midden
van de rivier stroomde het water langs en over
talrijke steenen. Ik voelde, hoe mij paard als
het ware tegen den stroom leunde. Het water
vormde draaikolken om zijn pooten. Langzaam,
voorzichtig gingen wij verder. Het water kroop
m mijn laarzen. Het drukte tegen mijn been.
Mijn knieën werden nat. Plotseling stroomde
het water over mijn zadel. Mijn paard scheen
onder mij weg te zinken. Het zwom... Ik gaf
mee met den stroom, om het te helpen. De
stroom trok ons mee, maar mijn paard was
sterk. Toen rees opeens uit de duisternis de
oever op - een zwarte massa, die zich ophief
uit het water. Mijn oom had de plek waar wij
de rivier hadden overgestoken, goed gekozen.
Mijn paard bereikte een paar passen na dat
van mijn oom den anderen oever.
Terwijl wij een lange helling bestegen, werd
het geluid, dat de rivier achter ons maakte, hoe
langer hoe zwakker. De warmte van mijn paard
onder mijn jas begon mijn kleeren te drogen,
en mijn broekspijpen kleefden aan mijn beenen!
Op sommige plaatsen leek ons pad bijna op
een meer of poel. ..
Ik moet toen in slaap gesukkeld zijn. Toen ik
wakker werd, stonden onze 'paarden stil. Het
was nog donker, maar toch was er al iets als
een schemerig licht in de lucht. Het regende
niet meer. In het bosch was er alleen nog maar
,.. 9 e,uid van de druppels te hooren, die van
millioenen bladeren afgleden.
„Het lijkt mij niet, dat hij hier zal zijn," zei
mijn oom. „Maar het is toch goed om het zoe-
ken hier te beginnen."
Toen zag ik voor den eersten keer dat onze
paarden dicht bij den rand van een open plek
stonden. Ik hoorde, hoe mijn oom zijn buks
uit den leeren foudraal haalde. In het midden
van de open plek stond een hut, en rechtj daar-
van een schuur.
Het was een kleine hut, met twee ramen, die
levenlooze oogen leken.
Een poosje zaten wij op onze paarden naar
de hut te kijken. Alleen het geluid der van de
bladeren vallende druppels waren te hooren.
Mechanisch streek ik met mijn hand langs den
hals van mijn paard, het op die manier aanmoe-
digend om stil te blijven staan. Mijn blikken wa-
ren als aan de hut gehecht. Plotseling begon
mijn hart onstuimig te kloppen. Een momen'
had er achter een der ramen een licht geflik
kerd. Ik hoorde het zadel van mijn oom kraker
toen hij afsteeg, maar ik kon mijn blikken nog
steeds niet van de hut afwenden. Direct was
het licht weer verdwenen geweest. Toen kwam
het terug - een witte plek, die langs het raam
streek, en toen was hel weer verdwenen.
„Er brandt vuur in de hut," fluisterde mijn
oom.
Hij stond nu naast zijn paard. Voorzichtig,
zonder geluid te maken, kwam ik ook uit den
zadel. Mijn oom liep langzaam naar den rand
der open plek. Ik volgde hem. Weldra waren
we niet meer door het bosch beschermd.
„Ga achter een boom staan," zei mijn oom
zachtjes.
We stonden op nog geen halven meter van
elkaar, ieder achter een boom.
„Pas nu opl" zei mijn oom. Toen trad hij op-
zij, zoodat hij nog slechts fialf door den boom
beschermd was, en riep „Hallol"
Hij luisterde eenige oogenblikken, maar alles
bleef stil. Toen riep hij weer: „Hallo . . ." Doch
ook dit keer kwam er geen antwoord.
„Wacht hier," zei hij toen, en stak het open
gedeelte van het bosch over. Hij liep zeer be-
hoedzaam, zijn buks gereed om te schieten. De
neervallende droppels ketsten op mijn jas, op
mijn hoofd. De kou greep mij als met een ijzige
hand. Ergens ver weg kraaide een haan. Mijn
• oom had zich nu zoowat tien meter van mij
verwijderd. Ik kon niet langer alleen blijven, en
volgde hem. De buks, dien hij mij had gege-
ven, haalde ik uit den holster. Daar al de aan-
dacht van mijn oom bij de hut was, hoorde hij
niet hoe ik hem volgde. Hij liep door.
Het was zoowat honderd meter tot aan de
hut, maar nooit zal ik een längeren tocht ma-
ken! Indien de wereld ónder mijn voeten uit-
eengespat was, zou het mij niet verbaasd heb-
ben. Eindelijk waren wij bij de hut, en mijn oom
klopte met zijn knokkels op de deur.
Na een poos riep er een stem in de hut;
„Ja . . . Kom maar binnen . . ."
Mijn oom duwde de deur met zijn schouder
open; met één stap was hij over den drempel.
Ik volgde hem onmiddellijk.
Eenmaal binnen, bleef mijn oom staan. Hij
sprak geen woord. Zijn buks hield hij in de
hand. Het zoü echter slechts een kwestie van
de fractie eener seconde zijn geweest, want
tegenover hem in de kamer stond een man, die
. eveneens een buks in zijn hand hield. Een vuur,
dat achter hem in den open schouw brandde,
wierp een flauw lichtschijnsel door de kamer.
De man leek er nog grooter door dan hij al
was. Zijn gezicht was begroeid met een zwaren
stoppelbaard. Zijn haar was dik, zwart en on-
gekamd. Zijn oogen leken wel kleine plasjes
zwarte olie. Hij staarde mijn oom doordringend
aan.
Opeens zag ik, dat hij niet alleen was, Aan
zijn rechterkant stond een meisje, dat zich aan
zijn broekspijp vasthield. Ze zag er zindelijk en
helder uit, en ze was op haar bloote voeten.
Ze leek sprekend op den man. Haar leeftijd was
aan haar gezicht niet te definieeren; het had
van een vrouw van middelbaren leeftijd of van
een kind kunnen zijn. Toch schatte ik haar niet
ouder dan negen jaar, hoogstens tien.
Links van den man, zich eveneens aan zijn
broekspijp vasthoudend, stond een jongetje, dat
misschien niet ouder dan een jaar of zes was.
Hij was een miniatuur van den man — met de-
zelfde stille, zwarte oogen, hetzelfde ongekam-
de zwarte haar. Of hij bang geworden was
door onze onverwachte komst, of zich alleen
maar verbaasde, liet hij niet merken.
We stonden daar, zwijgend, bewegingloos,
alle vijf. Eindelijk was het de man, die de stilte
verbrak.
„Dus je hebt me gevonden. Evert," zei hij.
„Ik verwachtte je." Hij liet den loop van zijn
buks naar den grond zaKken. Toen draaide hij
zich om, liet de kinderen staan zooals zij ston-
den, en zette zijn geweer in een hoek van het
vertrek.
„Doe de deur dicht en kom bij de kachel.
Jullie zullen wel koud en nat zijn," zei hij.
Mijn oom liet zijn buks eveneens zakken,
„Doe de deur dicht," zei hij tegen mij, en na
zijn geweer tegen den wand te hebben gezet,
hield hij zijn handen boven de kachel. De man
stak ondertusschen een lamp aan.
„Nu je toch hier bent, kan het geen kwaad
meer om licht te maken," zei hij.
„Ben je bang voor de Karstens?" vroeg mijn
oom.
„Het loont in ieder geval de moeite om voor-
zichtig te zijn," antwoordde de mari. „Ik geloof
dat we wel wat kunnen eten voordat we weg-
gaan."
„Ik geloof het ook," zei mijn oom.
De man ging naar de keuken, die door de
open deur zichtbaar was.
„In de schuur is er voer voor je paarden,"
zei hij, over zijn schouder heen.
„Ik denk, dat je ze beter wat te eten kunt
geven voordat we teruggaan," zei mijn oom
tegen mij.
Toen ik terugkwam uit de schuur, zat mijn
oom voor de kachel; hij had zijn laarzen uitge-
trokken en liet zijn voeten drogen. Ik kon niet
nagaan of hij den man in de keuken in het oog
hield. Het meisje was eveneens in de keuken.
Een aangenaam-prikkelende geur van koffie
zweefde door het vertrek. De jongen stond met
zijn rug tegen den muur naast de kachel ge-
leund. Hij keek me aan, terwijl ik op de kachel
toeliep, en ook terwijl wij zaten te eten hield
hii z!jn blikken geen oogenblik van mij af.
Buiten brak de schemering aan. Minuten gin-
gen voorbij en niemand sprak een woord. Eén
keer stond de man op en liep om de tafel heen
om een stuk spek voor den jongen te snijden.
Het was mijn oom, die het eerst iets zei. Hij
had al dien tijd op zijn bord zitten staren. Nu
hief hij zijn hoofd op en keek den man, die
tegenover hem zat, strak aan. De man keek
eveneens op . . . Toen vroeg mijn oom:
„Heb je Peter Karsten gedood, Monten?"*
De man kneep even zijn oogen dicht. Toen
zei hij: „Ik weet het niet. Evert! De Karstens
zeggen dat ik het gedaan heb."
Mijn oom knikte.
„Ik geloof, dat je weet, dat hun moeder een
Karsten was?" — De man wees met zijn hoofd
in de richting van de beide kinderen.
„Ja." Mijn oom zei het, zonder zijn blikken
van den man af te wenden.
„Je weet ook, dat de Karstens het nooit goed
vinden, dat een van hen met iemand uit een
andere streek trouwt? Ze beweren altijd, dat zij
die vrouw of dien man weer terugkrijgen. Wel,
toen ik met Sofie trouwde, nam ik dat niet zoo
ernstig op. En zij ook niet. Maar een maand ge-
leden is zij er met Peter vandoorgegaan. Hij
had hier vaak om de hut gezworven. Daar ze
de kinderen bij mij hadden gelaten, liet ik hen
ongemoeid. Gisteren . . . neen, eergisteren, want
het is al ochtend, eergisteren was ik bij de
kreek. Ik had wat gedronken, maar toch niet
zooveel of ik kon nog heel goed zien, dat Pe-
ter en nog zes mannen van zijn familie naar
de hut slopen. Ze zagen mij^niet, maar ik hoor-
de Peter duidelijk zeggen: ,,lk weet niet wat
haar bezielt, maar ze wil de kinderen hebben.
Wachten jullie hier, tot ik met hen terugkom..."
„Hij wacht tof Jantje zijn eerste woord zal
zeggen ..."
(D/e Woche)
„Maar Ernestine, het was toch maar. een
grapje. Ik verzeker je heusch, dat Zarah Lean-
der werkelijk niets voor mij beteekent."
(Dat III. 8/alO
Hij liep naar de hut . . . „Blijf daar!" riep ik.
Het heeft geen zin. Evert, om alle hooge
woorden te herhalen, die er over en weer ge-
uit werden voordat we aan het vechten waren.
Natuurlijk vielen ze mij met hun allen aan. Ik
had mijn buks, en zij waren ook gewapend. Ik
ben er zeker van, dat ik vier schoten hoorde.
Eén der schoten moet van mij geweest zijn,
want mijn geweer was vuil toen het achter den
rug was, en ik weet zeker, dat ik het twee da-
gen tevoren pas had schoongemaakt. En . . . dat
is alles. Evert! Zoo zeker als we hier zitten
weet ik verder niets."
Toen hij zweeg, vroeg mijn oom: „Er was ze-
ker niemand anders bij behalve de Karstens?"
„Neen." zei de man.
„En hoe zeiden ze ook weer, dat het gebeur-
de: dat je hem in koelen bloede had neerge-
schoten, is het niet?"
„Ze zeiden, dat ik in een hinderlaag had ge-
legen . . ."
„Dat zullen ze natuurlijk ook voor den rech-
ter zeggen." merkte mijn oom op. Hij zweeg
en scheen naar iets te zoeken op het gezicht
van den man tegenover hem, „Ik geloof, dat je
beseft, dat je voor den rechter geen enkele
kans hebt . . ." zei hij toen.
..Ik wèèt het . . ."
„Waarom ben je dan hier?" vroeg mijn oom.
„De grens is niet ver. Je had al weg kunnen
zijn!"
„Voor hen . . ." zei de man. en hij wees met
zijn hoofd naar de kinderen. „Ik heb liever niet,
dat hun moeder hen grootbrengt. Ze is een
echte Karsten gebleven. Ik hoop, dat er iemand
gevonden wordt, die hen tot zich wil nemen..."
„Maar de rechter . . ." begon mijn oom, toen
zweeg hij plotseling om te vervolgen: „Je kunt
beter alles in den wagen ladenl Je kunt het
noodig hebben. Je komt misschien niet meer
terug."
Twee uur later reden wij terug over den weg,
dien wij in de duisternis vóór de ochtendsche-
mering gekomen waren. Hel regende niet meer.
Mijn oom en ik reden naast elkaar. Vóór ons
uil rolde de wagen over den hobbeligen weg.
Op den wagen zat. als gevangene van mijn
oom. de man, en mende de paarden. Aan zijn
eenen kant zal de jongen, aan den andere hel
meisje.
Drie uur lang reden we zoo voort, met als
eenig geluid het geratel van den wagen over
den weg. Toen gaf mijn oom zijn paard de spo-
ren. Toen hij naast den man reed, zei hij: „Ik
geloof, dal je nu niet meer dan een paar kilo-
meter van de grens bent. — Volg dezen weg
en kom niet meer terug."
De man staarde mijn oom zwijgend aan. „En,"
zei mijn oom, „ik heb gisteren nog gehoord,
dal ze even over de grens houthakkers kunnen
gebruiken. Je kinderen kunnen er naar school
gaan en alles. Maar kom nooit meer terug." En
toen keerde hij zijn paard en reed terug naar
de plaats waar ik op hem wachtte.
Alsof hij half versuft was, keek de man hem
even na. Toen zette hij zijn paarden tot meer
spoed aan. Daarop riep hij opeens: „Evert , , .
ik . , . ik . . . dank je vooral voor hèn . . ,"
Toen keek hij weer voor zich en reed de
grens over
„Rechters," zei mijn oom, „houden nog vast
aan den ouden stelregel „Oog om oog, tand
om tand". Dat mag juist zijn, voor zoo ver ik
weet, maar er zijn gevallen waarin het niet op-
gaat. Dan tellen zij de oogen niet goed. Ze
zouden hèm hebben opgehangen en de kinde-
ren naar hun moeder hebben gestuurd, en wat
je ook zou hebben gezegd, niets zou hen heb-
ben kunnen overtuigen, dat zij drie menschen
straften voor een . . . dat ze drie oogen namen
voor één . . ."
Terwijl wij verder reden keek mijn oom een
keer over zijn schouder. De wagen was reeds
tusschen de boomen vedwenen. Toen gaf hij
mij een knipoogje.
..Je begrijpt het zeker wel, hè?" zei hij.
Ik begreep hef, maar terwijl ik naar het touw
keek dat aan zijn zadelknop bevestigd was, be-
greep ik óók opeens, dat er een onderdeel van
het spel was, dat ik nog nooit had gespeeld in
mijn jeugd . . .

Êmm
Schani, Wendelin en Hannerl In goede stem ming.
Schani en Wendelin in gespannen aandacht.
\
o
Vol levensvreugde I
mf
IRAU IM
Regie: Gerhard Lamprecht.
Hannerl Hertha Feiler
Alois Attila Hörbiger
Schani Oskar Sima
Wendelin Fritz Rasp
f ranz Alexander Trojan
Brunner Herbert Gernot
Ker yllis Werner Scharf
H^i Olly Holzmann
Bäu 9erl Eduard Spiess
Rolverdeeling:
{Ufa-Ulm)
Politie-beamte Rudolf Carl
Een jongen Kurt Filipp
Conducteur Ferry Wondra
Hengelaar Karl Forest
1e waker Oskar Wegrostek
2e waker Wilhelm Hufnagl
3e waker Hans Kammauf
Een verliefd paar Alfred Lehner
Lisl Kinast
O "kt P J Waa . r d , e blauwe Donau en haar begeleider, het Donaukanaal, het dicht-
bebouwde gedeelte van de groote stad binnenstroomen, is de werkplaats van vier
h..«..'— -"L 0iS/ J Schani ' Wendelin en F""- 'n een oude barak hebben zij hun
„bureau ingericht en daarnaast strekt zich de groote opslagplaats uit,, die tot in de
uiterste hoekjes vol staat met oude carosserieën, mrotorfietsen, motoren, afgedankte auto-
h!. ul'^T 00 ^ < ? ie VOOr ? nd . ere me J nsch « s n "iet veel meer dan. afval zijn, maar voor
het klaverblad van vier nog heel waardevol materiaal en... hun dagelijksch brood be-
teekenen. Want met deskundige blikken en handen sorteeren zij, verbeteren, zagen,
vijlen kloppen en hameren, om daarna de gerepareerde onderdeeien weer te verkoopen.
Alois is om zoo te zeggen de ongekroonde heerscher van het troepje. Hij is een
kerel als een duivel, overloopend van moed en kracht en levenslust. De vrouwen en
T. e ' SJe L-T 6 " ? 0V . er * 1 . ".*' t0tdat - ■ • totdai r 'J komt ' de wouw, die het leven van
Alois Handler en de vriendschap van vier compagnons een beetje in de war schopt Het
IT. n L ie . W ! V d ? m , anier ' waarop A,ois al,n xi i n Hanner| « gekomen. Midden
uit het Donaukanaal heeft hij haar opgehaald, waar zij rust meende te vinden van een
leven en een lot dat zij niet langer kon dragen. Alois heeft den tact om het
STROM
schuwe schepsel niet te vragen naar het hoe en waarom. Hij houdt haar bij zich en
verdraagt terwille van haar de gloeiende jaloezie van den jongen Franz, en de woede
van de beide andere kameraden, die hun samenwerking bedreigd wanen door de aan-
wezigheid van een vrouw, een indringster. Tot Hannerl op een nacht verdwenen Is -
en met haar de kas van de „zaak", die drieduizend mark telde! Drieduizend mark, die
het viertal moeizaam had opgespaard om er een nieuwen vrachtauto van te kunnen
koopenl Alois is tot in het diepst van zijn ziel gegriefd en heeft in zijn bittere teleur-
stelling niets anders dan harde woorden voor de gevluchte vrouw. Maar nu zijn het
de anderen, die het opnemen voor Hannerls rechtschapenheid en terwijl Alois doelloos
ronddoolt langs den Donau, alleen vervuld door de gedachte, Hannerl straks te vinden
en dan het gestolen bedrag van haar terug te eischen, volgen de drie andere kameraden
een spoor, dat hun met hoop vervult. Zij doorzoeken het huis van den advocaat Brunner,
dien zij voor niet geheel onschuldig aan den diefstal houden, en inderdaad vinden zij
op een verborgen plekje het gestolen geld.
Wat zou er echter inmiddels met Hannerl zijn gebeurd? In zijn vertwijfeling is Alois
beland in een Roemeensche kroeg in een duister steegje. Dan hoort hij plotseling in de
achterkamer een vrouweslem gillen. Het is de stem van Hannerl! Alois stormt naar binnen.
Het eene woord volgt op het andere en nu ervaart hij, hoe de ware stand van zaken
is. Hannerl Is de ongelukkige vrouw van den smokkelaar Keryllis, die haar steeds Vil
gebruiken als werktuig van zijn duistere plannen en die 'haar weggehaald heeft van de
vier kameraden, nadat hij door Brunner op de hoogte is gebracht van haar verblijf. Om
der wille van het misdadige leven van haar man heeft Hannerl indertijd den dood willen
zoeken. Na een heftige woordenwisseling slaagt Alois er in, om, gesteund door Hannerl,
den smokkelaar neer te slaan. De vrouw neemt hij mee naar huis.
Triomfantelijk komen de vrienden met het geld aandragen en ook zij zijn erg blij
over Hannerls terugkeer. Dan verschijnt In de krant het bericht, dat Keryllis dood is ge-
vonden. Nog denzelfden nacht besluiten Alois en Hannerl zich aan te melden als de
vermoedelijke moordenaars van den smokkelaar. De commissaris verklaart echter, d'at
de ware moordenaar reeds in hechtenis is genomen en alles heeft bekend. Het is Brunner.
Eenige weken later wordt de bruiloft gevierd. De gasten houden hun intocht op «•«-
spiksplinternieuwen vrachtauto en wachten dan op Alois en Hannerl. Maar die twee spar-
telen vroolijk In de golven van den Donau, den stroom, die hen tot elkander heeft gebracht.

I
de Amerikaan Burnett Warden tot het
bn van wetenschappelijke onderzoekingen
pars door donker Afrika trok, slechts ver-
geze| door 'n viertal inheemsche dragers, ont-
WT" OP een ochtend h et spoor van een
tijgen lie reeds verschillende slachtoffers onder
de beyfoners van de streek had gevonden. War-
den hlsloot jacht op het dier te maken, maar
het I ƒ te hem niet, het te ontdekken. Intusschen
was Met al ongeveer vijf uur geworden, en de
dmstfrnis zou w»ldra invallen. Zijn dragers stel-
den/hem daarom voor, in een kraal te over-
nachten, die dicht in de buurt was, maar War-
den voelde daar niets voor. Hij wist uit ervaring
hoe het daar kon ruiken, en bovendien had de
bewuste tijger reeds eenige malen een inval in
zoon mheemschen-nederzetting gewaagd, en
"Ifs uit een hut een oude vrouw weggesleept.
Daarom besloot hij maar liever op de gewone
wijze in tenten te kampeeren.
De plaats die hij voor zijn nachtleger uit-
zocht, was een pas kaal gehakte plek in de
jungle. De boomen en pruiken waren wegge-
kapt, en eenige stammen had^ men reeds ver-
brand om er houtskool van te winnen. Er leek
geen betere gelegenheid to vnden, in de buurt-
de grond was schoon en vlok
In de buurt liep een klem nvJerlie, eigenlijk
slechts een soort greppel, gevuld met wat
water maar er stond in ieder geval meer in
dan Warden en zijn mannen noodig hadden.
Binnen ongeloofelijk korten tijd had zijn „hoofd-
man het wonder van de jungle gewrocht om
een uitstekenden maaltijd van drie gangen ge-
reed te maken boven een paar steenen en een
vuurtje van eenige droge takken.
Warden at zijn diner bij het schemerige licht
van de opkomende maan, terwijl de jungle don-
ker en dreigend om hem oprees. Na een
PUP gerookt te hebben, besloot hij, omdat hij
moe was vroeg te gaan slapen, en hij beval
zijn hoofdman - die nu, evenals de drie andere
dragers, tamelijk zenuwachtig was gewordenl -
om hem bij het eerste morgenkrieken te wek-
ken. Hun tent stond op ongeveer vier meter af-
stand van die van Warden, en in allebei bevond
zich een stormlantaarn.
w^dt* ^f^r. eeni9en tijd had 9«'^".
werd hij plots.lmg met een schok wakker omdat
er .ets tegen een der touwen van zijn tent
aanliep. De dunne paaltjes kraakten en zwaai-
den heen en weer, en er ging als het ware een
nll.ng over het linnen van de tent, alsof er
OP LEVEN EN DOOD SÄV^ÄV^fÄ
iemand met een hand langs
streek. Bij het licht van de
Hauw brandende lantaarn keek
Warden op zijn horloge. Drie
""r. .. veel te vroeg ioor zijn
wekken TA u hoo ' dma " om hem reeds te
wekken. Tóch was er iets of iemand bezig bij
den ingang van de tent. .
. „Diljona. . . Ben jij daar?" riep Warden
on« r j ,e r antwoord ' "" buiten was het
opeens doodst.l geworden, en bewegen deed er
van plan om het overslag van de tent te openen
ten emde te zien wie er was. Maar op hetzelf-
dL ??? ^ '^ bl0ed ,e bevrie «". want
door het dunne linnen heen drong er een geur
naar bmnen een scherpe, prikkelende geur, die
ir., **"> van
0J'A12 u.^ tOCh niet Z00 0**»m was
om dier In binnen te komen als in een van gras
opgetrokken hut. In ieder geval hoorde Warden
kTonT 9 !. OO0enb,ikken "'•* -"«er het zachte
klop-klop-klop van zijn pooten en even later
bewees het kra en van een paar takken, dat hij
zich in de jungle terugtrok.
Warden wachtte tien minuten, om er zeker
van te zijn, dat de tijger verdwenen was. Toen
opende h.J voorzichtig den overslag van de
tent en keek naar buiten. Alles wat hij kon zien
was de door het maanlicht beschenen open plek
en de dreigende jungle er omheen. Hij riep
om zijn hoofdman en de drie andere inheem-
schen maar het eenige antwoord dat hij kreeg
was de echo, die teruggekaatst werd door den
duisteren muur van boomen. Hij riep luider en
nog eens, maar het donkere, dreigende woud
ging voort met zijn angst te spotten... Toen
rees er een vreeselijke gedachte bij hem op
Zou de tijger een bezoek aan de tent der in-
heemschen hebben gebracht alvorens hij naar
de zijne was gekomen?
Snel trok hij zijn jas over zijn pyama aan en
kroop naar buiten, zijn geweer en 'n electrische
lantaarn meenemend. Angstig liet hij het licht
door de tent spelen... deze was geheel ver-
laten, en er viel ook geen enkel teeken te be-
kennen dat zij er geslapen hadden. Toen be-
greep Warden, dat de vier mannen bang waren
geweest, en naar de kraal waren gegaan om er
te slapen, hem alleen in de jungle achterlatend..
MIJ keerde terug naar zijn tent, en bond den
overslag zoo stevig dicht als hij maar kon. Van
slapen was natuurlijk geen sprake meer, daarom
bleef hij opzitten, zijn geweer op zijn schoot,
tot hu de fazanten hoorde roepen, terwijl zii
van boom tot boom vlogen. . . Toen zag hij,
L JI u" 1 J eeds 9rijS gekleurd was door het
ochtendlicht Nooit nog had hij de opkomende '
zon hartel.jker verwelkomd dan op dit oogenblik
Êen uur later kwamen zijn hoofdman en twee
der andere dragers opdagen. Ze zagen er nog-
al schaapachtig uit, maar Warden had niet den
moed om hen over hun lafhartigheid te onder-
houden. Hij voelde zich ziek, en wist dat hij
een aanval van koorts onder zijn leden had.
H.j kon niet eens belangstelling toonen toen zij
hem vertelden, dat de tijger een der dragers
had opgegeten, die op was blijven zitten uit
angst dat het dier -komen zou.. .
Zoo gauw mogelijk liet Warden al zijn be-
zittingen b.j elkaar pakken en haastte zich naar
de eerste de beste groote nederzetting, waar
z-ch een dokter bevond. Daar kwam hij klapper-
tandend van koorts aan, en werd direct in bed
gestop , waarin hij een maand lang bleef lig-
9en, gloeiend heet van de koorts en ijlend over
een tijger, die om zijn tent sloop
tafmf
EEN COMPLEET VERHAAL
Dek Hoevelaken bleef een oogenblik beslui-
teloos voor de deur van zijn ooms kantoor
staan. Toen vermande hij zich en draaide
,den knop om.
Mijnheer Jan Hoevelaken, een dikke, kale,
blozende man, „makelaar in huizen", die ach-
ter een groot bureau zat, keek verstoord op.
Maar Dick wachtte niet tot hij iets zou zeggen.
' „Ik moet u iets zeggen," begon hij. „Ik heb
er genoeg vaftl Ik werk hier nu twee jaar
tegen een salaris waarvoor een Jongste bedien-
de bij een bèètje firma zich zou schamen. Dat
moet anders worden. Ik moet verhooging heb-
ben. Omdat ik uw neef ben, hoef ik toch niet
zoa beroerd weinig te verdienenI Omdat ik uw
neef ben, hoef ik toch niet..."
„Ga zitten!"
Dick ging zitten.
„Maar luister nu eens. . . ik. . ."
„Houd je mondl"
Dick hield zijn mond. — Zoo was hij.
„Ziezoo," zei zijn oom. „En laat ik nu be-
ginnen met je te vertellen, dat ik hier de baas
ben, en niet j ij. Ziezoo. — En als je nu nog
één keer het hart hebt om hier zóó binnen te
komen stuiven, dan ga je de laan uit. Begre-
pen? — Ziezool En in de derde plaats krijg je
géén opslag. — Ziezool"
Dick staarde zijn oom somber aan. Deze
staarde terug. Dick had zijn oom altijd als een
autocraat gezien — als een man, wiens woord
wet was. Sinds zijn jeugd was deze theorie
hem ingefiltreerd. Het feit, dal zijn oom sinds
zijn zestiende jaar, toen zijn vader en moeder
door een auto-ongeluk tegelijk om het leven
waren gekomen, zijn voogd was geweest, was
hieraan voor een groot deel schuld.
Het was alleen doordat hij zichzelf dagen-
lang moed had ingeprent, dat Dick eindelijk
de stoute schoenen had durven aantrekken en
om opslag vragen. Nu zijn moed door de ont-
vangst, die zijn oom hem had bereid, was ver-
dwenen, voelde hij zich als een ballon, waaruit
het gas is ontsnapt.
„Ik betaal je precies zooveel als ik denk, dat
goed is," zei zijn oom. „En daar zul j ij tevre-
den mee moeten zijnl" Hij vouwde zijn handen
over zijn fantasievest met roode zijden spikkel-
tjes. „Als ik dood ben, is de heele boel voor
jou," vervolgde hij toen. „Vergeet dat nietl
Tót dien tijd zul je je echter als bediende heb-
ben te gedragen, en zul je hebben te doen wat
ik wil. Vergeet dat nooit meer. — Ik wil dat
je vanavond bij me komt eten, ■ want ik heb iets
met je te bespreken. — Ziezoo."
„Maar. . ."
„Het onderhoud is afgeloopenl"
„Maar. . ."
„Verdwijnl — Ziezool"
Dick verdween. In zijn eigen kantoor geko-
men, liep hij somber op zijn bureau toe, ging
op de punt er van zitten en keek naar Liesbeth
Swierstra, die juist binnen gekomen was en
bezig was haar mantel uit te trekken. Ze was
de typiste en deelde het kantoor met Dick.
DOOR Fl D R
Liesbeth was een aardig meisje om te zien,
met grappig krullende blonde haren, blauwe
oogen en een frisschen rooden mond. Ze droeg
er veel toe bij het gezellig op het kantoor te
maken, en vaak wanneer Dick naar haar keek
— hetgeen hij nogal eens deed — moest hij bij
zichzelf vaststellen, dat het leven toch eigenlijk
niet zoo hèèl erg slecht was. Zijn genegenheid
voor Liesbeth kwam echter niet boven een soort
broederlijk gevoel uit. Het was evenwel niet al-
tijd zoo geweest. Op een keer, die altijd als
een historische gebeurtenis in zijn geheugen
gegrift zou blijven, had hij haar eens, toen zij
pas op kantoor was, een kus gegeven.
Ze hadden zich samen over haar lessenaar
gebogen om een brief te lezen, en het feit, dat
zij zoo dicht bij hem stond — heur haren raak-
ten letterlijk zijn wangen — was hem naar het
hoofd gestegen als champagne. Dat was de
eenige verklaring voor zijn gedrag. Toen had
hij zijn arm om haar middel geslagen en haar
een kus gegeven. . .
Liesbeth had niets gezegd, maar was stille-
tjes een eind opzij gegaan. Er was een blik in
haar oogen gekomen, die maakte dat Dick zich
verre van op zijn gemak voelde. Hij bezag haar
nu eenvoudig als een collega, die begrip had
voor zijn omstandigheden en met hem te
doen had.
„Ik. . . ik heb het gedaan," zei hij. „Ik heb
om opslag gevraagd."
„En wat zei hij?"
„Hij zei; „Verdwijn. . ."."
„En wat heb je gedaan?"
„Wat kon ik anders doen dan verdwijnen?"
Liesbeth slaakte een zucht. Even leek het,
naar de uitdrukking van haar gezicht te oordee-
len, alsof zij zou zeggen dat hij een boek of
een vloeirol naar het hoofd van zijn oom had
moeten gooien, maar ze beheerschte zich. Ze
zuchtte alleen maar. En toen ging zij weer aan
haar werk.
Toen Dick den volgenden ochtend op kan-
toor verscheen, stond zijn gezicht nog steeds
even somber. Hij hing zijn hoed op, ging aan
zijn bureau zitten en begon met zijn vingers te
trommelen.
Liesbeth, die reeds aan haar werk was, keek
op en glimlachte opgewekt tegen hem. Maar dit
had heelemaal geen invloed op Dick.
„Wat vind je eigenlijk van me?" vroeg hij
opeens.
„Ik vind dat je best op tijd had kunnen ko-
men; je bent tien minuten te laat," zei Liesbeth.
Dick haalde zijn schouders op. „Probeer als-
jeblieft niet geestig te zijn," zei hij. „Daar ben
ik niet voor in de stemming. — Ik wil weten,
wat je van mij denkt, van mijn karakter en zoo.
- Nou?" *
„Och, je bent een goeie lobbes, zes en
twintig jaar, en een neef van den baas.
Maar dal schijnt je niet veel voordeel op te
leveren. Als je het mij eerlijk vraagt, zit je on-
der de plak van je ooml"
„Je hebt gelijk. Ik dacht wel, dat je het ge-
foto Ufa
merkt had. Ik ben een verachtelijk insect."
„Een wat?"
„Een verachtelijk insect. Gisteren is dit pas
goed tot mij doorgedrongen."
„Nou, jk moet eerlijk zeggen, dat je open-
hartig tegenover jezelf- bent," mompelde Lies-
beth glimlachend. „En dat is in ieder geval een
goed ieeken. Maar vergeet niet, dat zelfs in-
secten zich op een gegeven oogenblik te weer
kunnen stellen!"
„Dat heb ik geprobeerd. Gisteren. Maar het
is mislukt. Je ziet, dat ik zelfs nog erger ben
dan zoo'n dier!"
Liesbeth keek hem met groote oogen aan.
„Bedoel je, omdat je geen opslag hebt los-
gekregen?"
„Neen. — Omdat ik ga trouwen."
Liesbeths oogen werden nóg grooter.
„Mijn oom zegt, dat ik moet! Gisterenavond
heb ik met hem gegeten en toen zei hij het.
Ik moet trouwen met Bep van der Steen. Als
ik het niet doe, onterft hij mij."
Liesbeth zweeg om deze mededeeling te
kunnen verwerken. Het leek diepen indruk op
haar te maken, want er kwam een peinzende,
bijna droeve blik in haar oogen.
„Maar. . . maar dat is toch onzin," mompelde
zij toen.
„Het is geen onzin van mijn ooms standpunt
bezien," zei Dick. „Haar vader is namelijk ook
makelaar in huizen, en mijn oom wil nu, dat ik
met haar trouw, om de beide zaken samen te
voegen."
„Ken je het meisje?"
„Niet erg goed. Ik heb haar een of twee
keer gezien."
„Is ze aardig?"
„Och, dat gaat wel," zei Dick niet erg en-
thousiast. „Voor een meisje gaat het wel."
„Ga je werkelijk met haar trouwen?"
„Ik heb toegestemd. Mijn oom stond er op."
„Zoo. . ."
„Maar zelf heb ik er niet veel zin in," bromde
Dick. j.Dat heb ik ook gezegd, maar je weet
hoe mijn oom is. Ik wil heelemaal nog niet
trouwen I"
Liesbeth boog zich over haar schrijfmachine.
„Houd je niet. . ." Ze vond het erg moeilijk
om de juiste woorden te vinden, en haar stem
klonk bijna fluisterend,— „houd je niet van een
ander meisje?"
„Neen," zei Dick kort.
„Och," zei Liesbeth, „in dat geval kun je nel
zoo goed met haar trouwen als met een ander."
„Daar gaat het niet om."
„Waarom dèn?"

„Wel, mijn oom heeft niet het recht om m ij n
vrouw te kiezen."
„Maar," zei Liesbeth zakelijk, „ais je niet
flink genoeg bent om haar zélf te kiezen, waar-
om zou hij het dan niet doen?"
„Wie zegt, dat ik daar niet flink genoeg
voor ben?"
„Je hebt daarnet zelf gezegd, dat je een ver-
achtelijk insect was," wees Liesbeth hem te-
recht. „En dat is zoo."
„O ja?"
Jal"
„Waarom zeg je zooiets onaangenaams
tegen mij?"
„Omdat ik daar zin in heb."
„Ja maar. .."
De deur van het kantoor vloog open. Het
kal«, blozende hoofd van Dicks oom verscheen
om den hoek.
„Zitten jullie toch niet zoo te kletsen I" viel
hij uit, en trok de deur weer dicht.
Het was opeens doodstil, en men hoorde al-
leen nog maar het geratel van Liesbeths schrijf-
machine en het gekras van Dicks pen...
Het resultaat van dit onderhoud was een
zekere veAoeling tusschen Liesbeth en Dick.
Pu 'u' a0n zijn bur * au en *•' fleen woord.
Liesbeth zat aan haar schrijfmachine en zei
evenmin iets. Het was een stemming om er een
op cadeau te gevert.
De toestand begon op Dicks zenuwen te wer-
ken want hij zei graag af en toe iets tegen
Liesbeth, en eindelijk, op een oditend, pro-
beerde hij weer gewoon te doen.
„Ik ben gisterenavond met haar naar den
bioscoop geweest," zei hij opeens.
... ;' Zo ?'■ " mom P*^e Liesbeth, verwoed door-
tikkend.
„Ik geloof dat ik met haar ga trouwen óók,"
zei hij, wat onhandig.
„Zoo.. ."
„Het was een aardige film," vertelde Dick
verder.
„Zoo..."
„Maar toch was er niets aan," vervolgde Dick
..Er zit niets bij. Ik bedoel bij haar niet. Ze
iegt overal ja-en-amen op."
BndeKjk vertoonde Liesbeth beekenen van
ontdooiing. Ze hield op met tikken en glim-
lachte flauwtjes. Dick vatte moed.
„Zeg, Liesbeth," zei hij, „jij bent altijd een
re . u 1 z 1 e 1 colle 0 a voor "»• fleweest. Weet je geen
middel waardoor ik niet met dat meisje hoef te
trouwen, zonder mijn oom te beleedigen?"
„Is je oom zoo geweldig belangrijk?"
„Ja-a. " Dick wist niet goed wat hij hierop
antwoorden moest. „Als hij mij onterft..."
„Als je daar niet bang voor was," zei Lies-
OP HUN HOEDE
beth koel, „zou je dan niet met dat meisje
trouwen?
„Natuurlijk nietl"
„Maar je kunt toch zeker wel voor jezelf
zorgen zonder de hulp van je oom?"
„Ja, maar..,"
„Als ik jou was, zou ik hem zeggen dat hij
naar den duivel kon loopen, met zijn testament
en zijn heele zaak er bijl"
Dick bromde Iets onverstaanbaars. Deze raad
scheen niet erg naar zijn zin te zijn. Hij zei
niets meer en ging weer aan zijn werk.
Dick was practisch gesproken door zijn oom
grootgebracht, en hij had er nooit over gedacht,
om zich aan zijn invloed te onttrekken. Toen
zijn oom had besloten, dat Dick bij hem in de
zaak zou komen en het vak van den grond af
aan zou leeren, had Dick dit iets vanzelfspre-
kends gevonden. Sinds dien tijd was het steeds
zijn veriangen geweest, den een of anderen dag
de zaak over te nemen. Dat wist zijn oom, en
wanneer Dick wat weerspannig werd, dreigde
hij altijd, hem uit zijn testament te zullen schrap-
pen, een dreigement, waarvoor Dick altijd was
gezwicht.
Zijn oom paste deze methode nu ook weer
toe. Bep van der Steen was een dochter van
een zijner belangrijkste concurrenten, en hij
wilde dat Dick met haar trouwde ten einde de
beide zaken te vereenigen. Bep bleek echter
evenveel voor Dick te voelen als hij voor haar,
hetgeen niet veej was.
Dien avond ging Dick naar huis, terwijl het
In zijn hersens een soort warwinkel van ge-
dachten en plannen was. Hij wist niet, of hij
Liesbeths raad zou opvolgen en zijn oom met
zijn testament bij wijze van spreken als met de
spreekwoordelijke gebakken peren zou laten zit-
ten, of dat hij zich andermaal zou verdeemoedi-
gen en doen, wat hij van hem verlangde. Hij
bracht den avond op zijn kamer door. Hij had
beloofd, Bep een brief te zullen schrijven, en
dat deed hij, en na hem op de post te hebben
gebracht, ging hij naar bed. Maar toen had hij
zijn besluit genomen. •
Dick gedroeg zich bijna Juchthartifl toen hij
den volgenden ochtend op kantoor verscheen
Hij groette Liesbeth opgewekt, deed net alsof
hij heelemaal niet wist, dat hij een kwartier te
aat was en wierp zijn hoed met een noncha-
lanten zwaai aan den kapstok.
Liesbeth was evenwel niét in zoo'n goed hu-
meur Ze leek vreemd-kalm en er was een be-
zorgde blik in haar blauwe oogen. Ze keek hem
aan, scheen even niet te weten wat te doen
en zei toen: „Dickl"
„Ja?" vroeg hij hartelijk.
Potö Eigen Archief
■
„Ik... ik moet je iets zeggen."
„Als je mij maar niet zegt, dat je van een
ander houdt," zei hij eigenlijk zonder er bij
te denken.
„Iets over je oom."
„Mijn oom? Wat dan?"
„Over zijn testamentl De deur van zijn kan-
toor stond open toen ik daarnet kwam, en hij
telefoneerde met zijn notaris. Hij laat zijn tes-
tament veranderen. Je wordt zoo goed als ont-
erfd I Ik heb het zelf gehoord."
Dick viel achterover in zijn stoel en staarde
haar aan.
„Onzin," zei hij schor.
Maar dat geloofde hij zelf niet. Liesbeth was
niet het soort meisje om zich te vergissen. Er
kwam plotseling een grimmige uitdrukking op
zijn gezicht.
„Weet je dat zéker?" vroeg hij.
„Ja. Ik heb het immers zelf gehoord."
„Dan is de maat vol," zei Dick en hij sprong
overeind.
„Wat ga je doen?" vroeg Liesbeth.
Jk ga hem vertellen, wat ik van hem denk,"
zei Dick woedend.
Voocdat Liesbeth nog iets kon zeggen,
stoof hij het kantoor van zijn oom binnen.
Deze keek verrast op, wierp zijn neef een
kwaden blik toe, maar eenig effect had dat niet
„Leelijke, ouwe brombeer," begon Dick. -
Zijn oom sprong op uit zijn stoel.
„Kaalkop! • Ouwe tyranl Ik zal je nou eens
feggen, wat ik al lang op mijn hart had, en dat
ik vóór me heb gehouden omdat ik bang was,
dat je mij er uit zou gooien. Maar nu ben ik
niét bang meer. Gooi me er maar uit. Ik ben
je beu...
wWdcl" brulde zijn oom. „Ga zitten."
„Ga zélf zittenl" viel Dick uit, ofschoon zijn
oom al weer als een-keisteen in zijn stoel was
teruggevallen. „Je hebt me nu Lang genoeg, ge-
koejonneerd, en ik heb het lang genoeg ver-
dragen óók. Je hebt me lang genoeg als een
kwajongen behandeld, leelijke, ouwe brombeer!
tn ik heb nooit iets teruggezegd. Ik heb alles
maar geslikt. Maar nqu slik ik het niet langer.
Ik vertik het. Je ziet maar dat je iemand anders
krijgt, die mijn werk zoo goed als voor niets
doet en die bovendien nrwt de dochters van je
concurrenten trouwt. Je kunt naar den duivel
loopen met je testament en je zaak er bij."
„Onbeschaamde vlegel..."
„Dat ben je zélfl"
„Dickl" ziedde zijn oom.
„Loop naar de maan met je „ge-Dick"l En..
en ik neem vandaag vrijl Adieul"
Hij verliet het kantoor, trok de deur met een
slag achter zich dicht, terwijl zijn oom verslagen
m de richting staarde, waarin zijn neef verdwe-
nen was. Hij had het gevoel alsof hij een slag
boven op zijn hoofd had gekregen.
Liesbeth keek Dick met groote, ontzette oogen
aan. Toch was er iets als een glimp van be-
wondering in.
„Dat had je niet gedacht, hé?" zei Dick.
„Dat ik zóó tegen dien ouwe durfde optreden?
Hoe klonk het?"
„Je... je was schitterendl"
„Dat dacht ik ook. Niks en niemand kan me
meer schelen I Ik voel me een heel ander
mensch... Ik neem vandaag vacantie en als ik
morgen terugkom krijg ik natuurlijk mijn ont-
slag. Maar het kan me geen lor schelen. - Ga
je mee?"
„Ik?" vroeg Liesbeth, één en al verbazing.
„Ja, jijl Waarom niet? Hij zal jou niet ont-
slaan. Daar mag hij je veel te graag voor en
bovendien krijgt hij nooit meer iemand die zóó
goed werkt. - Kom mee, we gaan het er van-
daag van nemen..Het is mooi weer en we gaan
een mooien tocht bulten maken. Jij bent toch
ook op de flets?"
„Ja.' - Maar..."
„Geen „maren". Poeder je neus, terwijl ik Je
hoed en mantel haal..."
Bijna voordat zij begreep wat er eigenlijk ge-
beurde, had Liesbeth haar mantel aangetrokken
en haar hoedje op heur blonde krullen gedrukt
en toen voelde zij zich door den opgewonden
i j J u arm O e a re P en e" mee naar buiten
geloodst. Het was mooi weer; ze sprongen op
hun fiets en namen het er van.
^mmtm .
„Denk je niet," zei Liesbeth, toen zij ergens
buitten in een eenvoudig landelijk cafétje koffie
dronken, „dat je erg roekeloos bent geweest?"
Dick grijnsde., „Ik ben het nóg. Ik wil vrij
zijn. Ik ga een baantje zoeken. Ik ga op eigen
beenen staan. Maar ik ben een ezel geweest. ..
misschien. . . omdat ik jóü heb meegetroond. .."
„Vind je het niet. . . eh. . . prettig dat ik mee
ben gegaan?"
„Natuurlijk. . . dat wel." Dick gaf haar een
joviaal kneepje in haar arm. „Ik bedoel, dat je
. morgen misschien ook moeilijkheden krijgt. Daar
had ik aan moeten denken."
„Ik ben blij, dat je het niét gedaan hebt. Ik
vind het heerlijk, zoo samen. Het is zulk mooi
weer," voegde zij er snel aan toe.
Toen ze naar de stad terugkeerden, na eerst
ergens eenvoudig 'maar. goed te hebben ge-
geten, hing er een prachtige zilveren maan aan
den hemel.
„Mooi, hé," zei Dick zachtjes.
„Ja," mompelde Liesbeth.
„Zoo romantisch en al - dat soort gedoe
meer," zei Dick.
„Ja," zei Liesbeth fluisterend, terwijl ze wat
dichter naast hem kwam rijden.
„Echt het soort maan om te maken dat je
veel van iemand gaat houden. . ." zei Dick.
Liesbeth zweeg, maar haar oogen schitterden,
en niet alleen omdat het maanlicht er in weer-
kaatste.
Dick keek haar aan en opeens herinnerde hij
zich dien keer, dat hij haar op kantoor ge-
kust had.
„Het spijt me echt," mompelde hij. „Het is al
meer dan een jaar geleden, maar ik heb je al-
tijd willen zeggen, dat het me spijt?"
„Wét spijt?"
„Dat ik je toen een kus heb gegeven. —
Vond je het héél erg?"
„Niet als je het had gemeend. . ."
„Ik meende het, geloof ik. Ik vond je heel
erg aardig."
„Je zou me niet meer aardig vinden als je
wist, wat voor afschuwelijks ik heb gedaan."
„Wel bedoel je? Jij kunt niets afschuwelijks
doen, al wilde je het!"
Liesbeth keek hem timide aan. „Maar éls ik
iets heel verkeerds tegenover je gedaan had,
zou je mij dan nog aardig vinden?"
„Ik heb je al gezegd, dat je dat niet zoudt
kunnen, maar goed: ik zou je nóg aardig vinden.
- Wat voor een verschrikkelijke misdaad heb
je begaan?"
„Ik kan het je niet vertellen," fluisterde Lies-
beth. „Morgen zul je het hooren, en dan zul
je mij haten..."
Dick staarde haar aan. Er stonden tranen in
haar oogen, en ze zag opeens heel erg bleek.
Er was Iets aan haar, waardoor hij als gedwon-
gen werd zijn hand op de hare te leggen en
haar langen tijd aan te kijken zonder Iets te
zeggen. . .
„Liesbeth," zei hij plotseling.
„Ja-a..."
,.lk heb iets ontdekt."
„Wat?"
„Dat Ik ontzettend veel van je houd. . ."
Dick verwachtte niet, dat zijn oom den vol-
genden ochtend in een bijster goed humeur zou
zijn toen hij op kantoor verscheen. Het ver-
baasde hem dan ook niets, dat zijn oom hem
met een ware stentor-stem riep, zoodra hij de
deur opende.
Hij ging naar het kantoor van zijn oom en
bleef verrast op den drempel staan. Liesbeth
stond voor het bureau van zijn oom, haar oogen
near den grond gericht en zag. er erg onge-
lukkig uit.
..Dick," zei zijn oom bruut, „juffrouw Lies-
beth heeft me zoojuist een bekentenis gedaan.
Ze vertelde mij, dat ze gisteren opzettelijk tegen
ie heeft gelogen door je te zeggen, dat ik mijn
testament in jouw nadeel wilde veranderenl"
Dick keek naar Liesbeth, die zoo rood werd
als een pioenroos.
„Gelogen?" herhaalde hij.
„Er wos geen woord van waar," ^lel zijn
oom uit.
„Dus dèt bedoelde je gisterenavond," zei
Dick, haar' nog steeds aankijkend. „Dèt was het
afschuwelijke, dat je had gedaan, zooals je zei?"
„Ik dacht toen niet, dat het afschuwelijk was,"
stamelde Liesbeth. „Ik... ik vond het zoo el-
lendig voor je, dat je zoo onder de plak van
je oom zat. Ik wilde je helpen, zelfstandig te
worden. Ik wist dat je ongelukkig zoudt wor-
den als je met dat meisje trouwde. Ik dacht. . ."
„Genoeg," viel Dicks oom uit. „Je hebt ge-
logen, en daar Is alles mee gezegdl Je hebt
mijn neef opzettelijk misleid."
JK... ik..."
„Dat verklaart gedeeltelijk je gedrag van gis-
teren, Dick," zei zijn oom, „en daarom zal ik
het door de vingers zien. We zullen vergeten
wat er is gebeurd, en je kunt weer aan je
werk gaan."
„En met Bep van der Steen trouwen?"
„Natuurlijk." Zijn oom vouwde zijn handen
over zijn gestippelde fantasie-vest en lachte te-
vreden. „Déèr sta ik op."
Er kwam een schittering In Dicks oogen. Hij
perste zijn lippen op elkaar, en keek zijn oom
vastberaden aan.
„Ik zal u eens iets zeggen," viel hij toen uit.
„Ik stä er op, dat ik niét met haar trouw. Be-
grijpt u dat? Je kan je Bep houden. Ik trouw
niét met haar."
„Waarom niet?"
„Omdat ik met Liesbeth ga trouwen."
„Wètl" De oogen van Dicks oom schenen
bijna uit hun kassen te rollen.
„Dick..." riep Liesbeth.
„... als ze mij wil hebben, ten minste," voeg-
de Dick er bij.
„Maar..." begon Dicks oom.
„En wat Ik gisteren heb gezegd, blijft ge-
zegd. Ik ga weg. Ik heb maling aan je testa-
HOLLANDSCH LANDSCHAP Foto Eigen Archief
, ment. Wat Liesbeth mij gisteren heeft gezegd,
maakt geen enkel verschil. Ik had mijn besluit
toen al genomen. Ik had Bep den vorigen avond
al een brief geschreven om haar te zeggen, dat
ik niet met haar kon trouwen. Ik. . . eh. . . wat
Liesbeth mij heeft verteld, deed mij alleen maar
inzien, dat ik juist had gehandeld. Dat is alles.
— En nu smeer ik hem..."
„Wacht even op me, Dick," rtep Liesbeth
opgewekt, „Ik ga met je mee..."
Mijnheer Jan Hoevelaken zat met open mond.
Vaag vermoedde hij, dat de tijd van zijn
despotisme voorbij was. Indien hij zijn neef
wilde houden — hetgeen zeker het geval was
— dan zou hij concessies moeten doen.
„Wacht even. . ." stamelde hij. „Jullie kun-
nen mij zóó niet laten zitten. Dick, ik zal je
salaris-verhooging geven. : ."
„Ik ga weg," zei Dick vastbesloten.
„Maar. . . maar je bent mijn eenige erf-
genaam. .."
„Ik ga weg ais bediende. Ik wil blijven als
compagnon."
Mijnheer Jan Hoevelaken aarzelde even, maar
er was zoo'n besliste blik in Dicks oogen, dat
hij onmiddellijk begreep, dat er niet met hem
te redeneeren viel. Maar misschien dat zoo'n
resolute jongeman óók een goede com- '
pagnon was.
„Goed," zei hij heesch. „Je kunt blijven als
mijn compagnon. Liesbeth moet dan echter ook
blijven."
„Natuurlijk," zei Dick. „Maar niét lang."
En om te toonen, dat hij geen ondergeschikte
meer was, gaf Dick haar een kus waar zijn oom
bij was. ..

fotograaf, die de OD de« olai* * ^«1 toe aan de komst van den
zood'at zij hem^t^f^ Jt/r tVh!re r n ePr „ 0 o dU r eerde *}?*" "***"*'
•n rui, daarvoor wiiden V^^V.^ Äs^ v^'i'ïr
Deze kleine Ne-
gerjongen draagt
een zelf gemaak-
te kroon van ge-
droogde kokos-
noten. Niet al-
leen zal hij hier-
door gezond blij-
ven, maar tevens
wordt hij er door
beschermd tegen
koorts en andere
ziekten.
¥, an de vroegste tijden af tot nu toe xiin
legende en werkelijkheid met elkaar verweven
geweest. Dit is vooral het geval bij de primi-
-lUrl • J-Tr De ! e mensch en pogen met
allerlei middelen, die ons misschien hoogst
zonderling voorkomen, het ongeluk te bezwe-
en en «iet geluk tot zich te trekken.
In de oerwouden van Brazilië belijden nog
talrijke inboorlingen het zoogenaamde fetisch-
geloof, waarvan vele gebruiken evenwel door
de regeering zijn verboden. Heel veel dansen,
die een hoogst eigenaardig rhythme hebben
zijn nog een overblijfsel van dit oude geloof'
en zijn bedoeld om de hulp van goede geesten
in te roepen. Zoo meenen de zwarte en bruine
inboorlingen bij voorbeeld, dat zij het „booze
oog kunnen bezweren met een hoorn van een
os, terwijl het skelet van een. ossenkop geluk
en vrede zou brengen. Door offers van bloe-
men, vruchten en zelfs van dieren smeeken de
vrouwen die graag kinderen willen hebben de
genade hunner goden af.
Heel eigenaardige teekens vindt men dikwijls
boven de deuren, welke de hutten van palm-
t'ekeT'/'Tu ••? inlanderS WOnen - •'«'"'f".
nnAM f t) W " k teru a wi J«n naar andere
godsdiensten. Want als de eigen goden niet
helpen, neemt men zijn toevlucht tot die van
andere stammen, om op deze wijze toch ge-
vrijwaard te zijn tegen rampen en ongebk
waarop men niet gerekend heeftl
de mSL?' 9 * ieder V |f lk ' en Zel,S ieder me ""h.
de middelen om m het reine te komen met de
machten, die niet van deze wereld zijn het
goede en het kwade, hemel en hel? De een
meent het te kunnen vinden in verstandig rede-
neeren en handelen, in een werkzaam recht-
schapen leven, de ander in geloof of bijgeloof
n de hut van een gezin, dat het fetisch-
geloof aanhangt, bevindt zich steeds een kle'ne
afgescheiden ruimte, die als altaar wordt ge
«—■
Een fet.sch-pakje wordt geopend. Met een
rnr^ 06 « , ; ,Chie bekij,

Vervolg van NAR2 SCHEPT ORDE
„Ik ben wel is waar zeer nieuwsgierig naar heteeen u te vprtpll*»
Mooi 331 " i^h t?^. "og nieuwsgieriger nSaTuw vraagf» 1 "
„Mooi — dan begin ik: Waar is juffrouw Oswald?" 6
„Dat zou ik ook graag willen weten."
„Zoudt u het weten, indien juffrouw Oswald gearresteerd was?"
„Ook wanneer zu in het buitenland was gearresteerd?"
,? esieera/
„Ook dan. Dat was vraag nummer drie.
„Ik dank u. Voordat ik my echter tot uw dienst zal stpll^n b«m»
nog vraag nummer vier. U behoeft deze natunrliik nflf« 'K^"l*
woorden; m«n tegenprestatie zou ik nSurlMh levlrln ^aï
■ 5pi nc» me t0Ch zeer in teresseeren te weten, of u den «arresteer-
den Ostermann voor schuldig houdt?" gearresteer-
„Ik houd Ostermann voor onschuldig"
„Dat verheugt mi] uitermate. Voor ons' allebei Ik aeloof d** «r«
1, äat wy
thans als bondgenooten uit elkaar zullen cnanPn r,,, i.?
meer wilt weten, kunt u alt«d nog vragen"
HOOFDSTUK ZESTIEN,
an n0g
en^ktn^aret^p' ^^ ^ alIen a ^^^ -g een keer in
mli neuker OP Vr " e ^^^ Werd ^ teId . P^beerde hy direct
da^ÄtbezIrwaTvatL^ h" . t0en r ernam ik 0 " der *.
met 2«n eerLfresuTtaat noff ^ii 0 '!!, 1 " 00 * T? tal c . 0 P ieën - H « w ^
was daarom nog eens begon^nL^hn"^ t?. vred en geweest, en
het hem gelukt was zich dé mnmW f U hac! , hy Semerkt, hoe goed
te maken De Jeede couie vie/ni^n Wer , ke . n ^ an Meunier ei e en
heid uit, maar M was er ook éelr v^ii leen tot ^ n vol,e tevredener
zelf
verbaasd over stonT Daar hVtot^nH 66 . 861 ' 66 ' 1, Zoodat h «
moest afleverer nog bäna^twee weken Hil' ^T ^ f^ Werk
eenige copieën te maken ZooTwamhpf H^t v," d ' 5 eslo J 0t hy no Z
dat hii
gearresteerd werd, over een taraeliik Jroót aL^i OP den d t g '
Hij deelde mii dit rfni .ïf ♦IVV g ot aantal copieen beschikte.
neer het eenmaal bekend was Llwinn^ 161, ü 00 ?* Want wan -
kon vaststellen, dat zii in hpt h^a Vi„l T, nieid, en die dan nog
dat dit het gestilen schilderi w« nTir n ? f i Uni . er was ' innemen 8
weet u reeds ^tulderyj was. Dat ik my daarin niet heb vergist,
maL-^^i'L'eïerl'^aAT^ te ^ 00n laten ^^Uen"
my daarom direct n Sidina met" .r^ S e Z a - Ik «tlldi
se bezigheid. Vóór alles waren wii er nn.Üt jf 0nze voornaa ra-
ryendief te ontdekken AIIPPH H:f P • *' den waren »childe-
l&heid. OsteïmanTvry te fe^^^^ w « de moge-
voorgeschreven was, was aelukk^ dtZt%' i ^ S T z00 te ze 8g en
^n Pe , n ' d n n m0( L hten w « 00k d e hoop koesteren den
^ «ä «Osr^ r Ä SKA
cal'logus staan alle schllderijeS vérmeM dfe vol.ens
i.lZ"rM S v '° ■"'">"'"• >e bemachtigen ,«„ D° S
hï. ïï3 P.'? " a een overeenkomst niet denceen rtl.
nerciK, zooals hy heet, een zeer voorzichtie koonpr it
rWoiJ g mjurt. Ze noemde zich wel is waar
AA r dï^ r LS e :as aain aan - äkÄ
^ï/eStt
doende om het schildery, na de herkenningsscène -
DE OUDE STADSWIJK e ' f 00 * 15 u zult begrypen, afge-
sproken werk was — op de een of
(fo«o E.gen Arch/./) andere wyze aan te bieden, pii
Maak zelf
Uw liniment.
Tegen rheumatiek
en spierpijnen.
Om Uw rheumatiek, spierpijnen, of
stijfheid te verdrijven is er niets
beters dan dit eenvoudige receptje
voor een sterk liniment. Haal bij Uw
apotheker of drogist 85 gram terpen-
tijn en 15 gram Rheumagic-olie (ge-
concentreerd) die vijf krachtige pijn-
doodende bestanddeelen bevat. Een
15 grams-fleschje Rheumagic-Olie (ge-
concentreerd) kost maar 66 cent, dus
met de terpentijn bent U voor onge-
veer drie kwartjes klaar en heeft U
100 gram liniment.
Vermeng de twee bestanddeelen
in een schoone flesch goed door elkaar.
Bevochtig de pijnlijke plaatsen er-
mede zonder te wrijven of te mas-
seeren en de pijn ver-
dwijnt direct. Ook
een Rheumagic-olie
bad is uitstekend ;
voeg dan een thee-
lepel Rheumagic-olie
bij een heet bad. Be-
waar dit recept goed.
Indien de benoodigde terpentijn niet
verkrijgbaar is hunt U een zelfde hoe-
veelheid brand-spiritus gebruiken.
Aan den voorkant wit, aan den
achterkant
AANGETAST DOOR
TANDSTEEN
(Wat 4c Undipicgel Ie zien {if)
Een prachtgebit!
CENT PER TUBE
VOLDOENDE VOOR 60 X POETSEN
Alleen Solidox becal Sul-
foricinoleaat (Neder-
landsch Octrooi 19178),
dal landsteen, de oorzaak
Can üerschillende landziek-
ten, voorkomt en verwijdert.
V
V
V
m/rnx
.%0U
Hercik kon zooiets geen succes hebben. Hij zou onder normale
omstandigheden geen schildery koopen zonder een voorafgaand
onderzoek met röntgenstralen of met de kwartslamp. Dus moesten
wy omstandigheden scheppen, waarbij aan een dergelijke analyse
niet te denken viel.
Wy bedachten het volgende plan. Lotte zou met hem in den-
zelfden coupé reizen. Even vóór de grens zou Lotte dan vernemen,
dat er een byzonder strenge grenscontrole plaats zou vinden. Er
was een medepassagier, die derde klasse reisde, en tot wien Lotte
klaarblykelijk in een of andere verhouding stond. Beiden deden
echter moeite, dit niet te laten merken. By het bericht 'van de
aanstaande strenge grenscontrole zouden zy alletwee echter hun
terughoudendheid laten varen; de man uit de derde klasse zou
Lotte opzoeken, en ze moesten samen, ten prooi aan een hevige
Meyer en Klaassen komen 's
avonds laat in hun hotel na de
vergadering en zijn in hun
schik met de rustige kamers.
Ze zijn moe.
Maar hoe kan een mensch
slapen, als z'n buurman van
de eene hoestbui in de andere
schiet T Dat is nu een echte
rookershoest denkt Meyer.
Maar den achterkant moet je niet zien Wat
ziet hij er gezond en sterk uit — en wat een
hagelwitte tanden 1 Je zou niet zeggen, dat ze van
achteren aangetast zijn door tandsteen. Het is ook
hier weer de schijn, die bedriegt... Schitterend
.witte tanden zijn soms aangetast door verborgen
tandsteen, het grootste gevaar voor een gezond
gebit. Geleidelijk vormt zich een harde laag
tandsteen op den tand ha Is, die ten slotte
het uitvallen van de tanden veroorzaakt.
Solidox is een heel bijzonder tandpasta,
dat tandsteen verwijdert, zonder het teere
tandglazuur, het tandvleesch of de slijm«
vliezen aan te tasten. Begin daarom
met Solidox, voor het te laat is! Solidox
bevat Sulforicinoleaat, het prepa.
raat, dat tandsteen oplost, zonder het
tandglazuur te schaden. Poets Uw tanden
tweemaal per dag met Solidox en ga min.
stens tweemaal per jaar naar den tandarts.
joW
opwinding, die den schilderyenhandelaar niet kon ontgaan, over-
leggen hoe zy zich uit hun netelige positie zouden kunnen redden.
Kortom, de schilderyenhandelaar moest den indruk krygen, dat
zy probeeren wilden iets over de crens te brengen zonder er voor
te betalen, doch niet te wéten hoe zy dit moesten doen.
Misschien klinkt het plan, dat ik u hier wat kort schets, nogal
onbeholpen, u kunt er echter van op aan, dat alles zóó was voor-
bereid, dat Hercik. zyn hulp wel moest aanbieden. Het had ook
wel heelemaal scheef moeten gaan, indien hij hier niet een gele-
genheid had gezien, om zijn collectie schilderyen uit te breiden,
zoodat het vanzelfsprekend was dat hij hun een bod zou doen —
vooral daar hun geldmiddelen klaarblijkelyk waren uitgeput!
Hij staat op, klopt op de deur
van Klaassen en geeft hem
zijn doosje Wybert. Die helpen
absoluut tegen hoest.
CWord/ vervolgd).
't ontbijt bedankt Klaassen
hem. Ja, ze hebben puik ge-
holpen en voortaan altijd Wy-
bert jes mee.' Wybert-tabletten
tegen hoest en keelpijn.

J - f'Yi^tM 11
„Noem jij dat ding, dat op je hoofd staat, een hoed?"
„Noem JIJ dat ding, waar je hoed op staat, een hoofd?"
„Ach, Willem, wal zou ik nog graag één keer
dat wonderbaarlijke accoord hooren. .."
„Help je mee?"
„Neen..."
„Waarom niet?"
„Ik ben de bewaker
„Doet u alstublieft de
deur dicht, mijnheer Snij-
ders."
„Maar ze is dicht, juf-
frouw Martens."
„Ja — maar u moet ze
aan den buitenkant dicht-
doen."
(U,k,nlng»„: Köln. III. Zailung; Dl, Wocha; Poliilken-
Saturday Evening Pott, Das ///. Blatt.)
„Ik heb Petersen altijd wel gezegd, dat hij
zijn vrouw geen jiu-jitsu moest laten leeren."
■
v '-■-' >
„Dat is mijn privé-secretaris; met hem kunt
u converseeren. Mij moet u alleen maar scheren."
£\ä SÄ k r^ rfl,ten ' ^ ik je gulden heb geleend? ^ —"^ geleden
„O neenl Die dag behoort tot
mijn mooiste herinneringen.
twintig
Dit snoezige babygamituurtje bestaat uit een
jasje en een bijpassend mutsje, gebreid uit witte
en lichtblauwe babywol. Voor het jasje is ongeveer
IOO gram wol noodig en voor het mutsje 25 gram.
Verder 2 breinaalden no. 2J, een stel van 5 brei-
naalden en een haaknaald, passend bij de dikte
van de wol.
AFKORTINGEN
Steek = st., rechts = r., averechts = a., meer-
deren = mrd., minderen = mind.
WERKWIJZE
Alle deelen van het jasje worden volgens het
schema gebreid en aan den onderkant begonnen..
Het mutsje wordt in de rondte gebreid.
I»>4«.M
KKAAC
LINKERVOORPAND
JASJE
UOORPAHD
l-tCM
Begin aan den onderkant en zet met witte wol
42 st. op. Brei hierop 12 toeren in ribbelpatroon
(d.w.z. alle st. en toeren r.) ; vervolgens 2 toeren
in den kousensteek (aan den goeden kant van het
werk r. en aan den achterkant a.). Daarna begint
het aardige ruitpatroon in blauw-wit, dat als volgt
gebreid wordt:
ie toer (met blauwe wol) : *• 3 r., 1 verdraaid
r. (d.w.z. in de achterste helft van den st. in-
steken en den st. r. afbreien). Herhaal vanaf •*.
ze f oer (met blauwe wol) : ♦• Den in den vorigen
toer verdtaaid r. gebreiden st. nu a. afhalen (d.w.z.
de draad blijft vóór de naald liggen), daarna 3 a.
Herhaal vanaf *♦.
3« toer (met witte wol) ; •♦ 3 r., den volgenden
\
V,
foto üecla
blauwen st. weer afhalen.
Herhaal vanaf **.
4« toer (met witte wol) :
Den in den yorigen toer
af gehaalden st. weer af-
halen, 3 a. Herhaal van-
af **.
5« en 6e toer: Als de
RUC
3e en 4e toer.
Den len tot en met den
6en toer steeds herhalen,
waarbij in den len toer
van het patroon de blauwe
st. steeds verdraaid r. ge-
1
breid moeten worden en
in de volgende toeren
telkens afgehaald. In dit
ruitpatroon wordt het linkervoorpand verder gebreid,
terwijl volgens het schema gemind, wordt.
Het rechtervoorpand en het rugpand worden in
hetzelfde patroon, eveneens volgens het schema,
gebreid.
Voor het rechtervoorpand worden weer 42 st.
opgezet en voor den rug 84 st.
DE MOUW
Zet 48 st. op en brei hierop met witte wol in den
randsteek 1/1 (d.w.z. *♦ 1 r., 1 a., herhaal vanaf ••)
een boordje van 5 cM. hoogte. Brei dan verder in
het ruitpatroon, terwijl weer volgens het schema
gemeerderd en gemind, wordt.
HET KRAAGJE '
Dit wordt eveneens volgens het schema gebreid
en aan den binnenkant (dus aan de zijde van den
hals) begonnen met witte wol. Meet hoeveel st.
1 cM. breedte geven en zet dan het benoodigde
aantal st. op. Brei dan in den randsteek 1/1 tot
aan de aangegeven lijn. Dan worden 6 toeren in
ribbelpatroon gebreid met blauwe wol.
DE AFWERKING
Zet de voorpanden en het rugpand aan elkaar,
sluit de mouwnaden en zet de mouwen in de arms-
gaten. De midden voor kan ten worden eerst met
1 toer vasten met witte wol omgehaakt en dan,
evenals de onderkant, met 2 toeren vasten met
blauwe wol.
De zijkanten van het kraagje worden ook nog
met 2 toeren vasten met blauwe wol omgehaakt
en dan wordt het kraagje op het jasje genaaid.
Het boordje van de mouwen wordt omgesla-
gen en ook met 2 toeren vasten met blauwe wol
omgehaakt. Tot sluiting dienen twee koordjes, waar-
voor met blauwe en witte wol twee einden lossen ge-
haakt worden en waaraan twee blauw-witte kwasten
gehecht worden.
MUTSJE
Begin aan den onderkant (hoofdwijdte) en zet
100 st. op met blauwe wol. Verdeel deze 100 st.
over 4 naalden en brei hierop in de rondte.
Biei eerst tweemaal afwisselend 1 toer a. en 1
toer r., zoodat er een ribbel ontstaat ; dan volgen
7 toeren in den randsteek 1/1 en daarna wordt ver-
der in het ruitpatroon gebreid (maar nu in de rondte,
zoodat de st., die bij het heen en terug breien a
gebreid werden, nu ook r. gebreid moeten worden).
Brei in totaal 11 ruiten hoog, waarbij in den laatsten
toer met witte wol telkens de 3 witte st. samenge-
breid worden. Dan volgt nog een blauwe toer.
Daarna worden de st. afgekant en de opening aan
den bovenkant ingetrokken.
Ten slotte wordt' een blauw-witte kwast door
middel van een 1J cM. lang snoer lossen in het
midden op het mutsje bevestigd.

„Kunt u zoo coed purdrljden, dmt
u aan een wedstrijd me« kunt
c2f.? ? "« v , roe,de uf «oP««nke«ra«n
Willy Birgal. Eent nadat hij zijn
kundigheid had bewezen, kreeg hij
de rol van ritmeetter Ernst von
Brenken.
in de nabijheid van Angermünde
op een stoeterij, die behoort bij
het kasteel Görlsdorf, wordt een
gedeelte gedraaid van de buiten-
opnamen voorden nieuwe Ufa-film
,,... reitet für Deutschland", die
het leven weergeeft van baron von
Langen. De appelschimmel Harro,
een edel raspaard, is een van de
hoofdvertolkers in deze film.
Een paar honderd figuranten moeten
geschminkt worden en opgepoetst voor
de film. De grimeurs weten niet hoc ze
klaar moeten komen. Dan is het bijzon-
der pleizierig als de actrice zichzelf
weet te helpen.
**
Tournooi rijden op het Reichssportfeld
In Berlijn. De film verplaatst dezen wed-
strijd naar het Genive van den tijd na
den oorlog. Voor de eerste maal zijn
de Duitsche kleuren weer vertegenwoor-
digd bij 't internationale ruiter-concours.
"■ ^■" ppp
SCÈNES U/f HEf ONTSTAAN
VAN EEN NIEUWE FILM:
„...reifet für Deufschhnd"
jj it filmwerk is g«wijd aan de nagedachtenis van ritmeester baron
von La.ngen. Arm en invalide keerde hij uit den wereldoorlog terug,
waarin hij zwaar gewond was. Op de bezitting van zijn' vriend vMt hij
Drie maal een schoorsteen-
veger aanraken brengt geluk
aan. Cerhild Welter Is een
echte geluksvogel, of is het
soms niet reusachtig als je bij
je eerste filmrol dadelijk als
Partnerin van Willy Birgel
optreedt?
De slotvrouw deelt persoon-
lijk het middageten rond, dat
door pioniers gekookt is in
den haché-ketel.
' ■ " ^CfS^'C
het paard terug, dat in den oor-
log zijn beste kameraad is ge-
weest. Het was ijzeren zelftucht,
die hem dwong zich gedurende
een periode van de diepste ver-
deemoediging aan te melden
voor een internationaal spring-
concours. Hij werd omgeven
door een ijzige terughoudend-
heid, maar er volgde een triomf
zonder voorbeeld: na een groot-
sche prestatie behaalde hij de
overwinning voor zijn vaderland.
-■.;**-Ä*i
PAUIA WESSELY
PAULA WESSELY in de film „Maria Ilona" (Foto Terra)
Paula Wessely is niet de e«rste Wessely, die
haar naam in eere draagt. Toen Paula op
school eens een gedicht moest voordragen,
was de leerares vol lof over de voordracht: „Het
verwondert me niet, want je draagt een beroem-
den naam, Paulal In Weenen kent immers ieder-
een Josephine Wessely." - Waarop de kle'ine
Paula trotsch antwoordde: „Dat is mijn tante!"
„Maar niettegenstaande deze precedenten in
de familie, heeft het toch nog lang geduurd voor
ik aan het tooneel ging," vertelde Paula Wessely
ons. „Toen het er op aankwam, was ik het met
mezelf nog niet eens, welk beroep ik zou kie-
zen. Oorspronkelijk wilde ik leerares worden,
want naar 't scheen, had ik 'n bijzonderen paeda-
gogischen knobbel. Wanneer we op school een
moeilijk vraagstuk kregen, hielp ik mijn vriendin-
netjes altijd. Zij waren van meening, dat ik alles
veel beter en begrijpelijker kon uitleggen dan de
leerares. Daar tusschendoor dacht ik dikwijls aan
het tooneel. Ik wist, dat ik goed kon voordragen
en daarom dacht ik, dat ik een beroemde actrice
zou kunnen worden. Net zooals mijn tante Jose-
phine. Ik sprak er over met mijn ouders en die
gaven me hun toestemming. „Je kunt het eens
probeeren," zei mijn vader, die 'n groot tooneel-
liefhebber was. „Als je werkelijk tooneelbloed
hebt, is het goed, en zoo niet, dan kun je altijd
nog iets anders leerenl"
Ik werd dus leerling van de Academie voor
Muziek en Beeldende Kunst. In het begin moest
ik veel leeren. Spreken, bewegen, schminken en
kostumeeren. Rollen kwamen voorloopig nog niet
in aanmerking. Maar op zekeren dag was het dan
toch zoo ver, dat ik voor het eerst voor het voet-
licht stond. De directeur van het Duitsche Volks-
theater, die tevens leeraar was aan onze Aca-
demie, gaf me de rol van het kamermeisje Jose-
pha in de comedie „Cyprienne". Hij was nogal
tevreden met mijn spel en toen ik zelfs in de
krant werd genoemd, waren wij allebei tevreden.
Het gevolg dezer voorstelling was, dat ik een
contract kreeg als leerlinge. Dat was een aan-
moedigend begin. Maar mijn vader vond, dat het
nog geen reden was om verwaand te worden. En
dat zei hij later altijd, hoe groot mijn succes
ook werd.
Verschillende collega's gaven me den raad in
de provincie te gaan spelen, want op die manier
zou ik routine krijgen, zeiden ze. Toen de direc-
teur van het theater te Praag me eens te Weenen
zag spelen, bood hij me een contract aan. Mijn
Weensche directeur was wel erg boos, dat ik
hem wilde verlaten, maar hij begreep ten slotte
toch mijn beweegredenen. Hij wilde me per se
voor het volgende Weensche seizoen weer enga-
geeren. Te Praag debuteerde ik als Partnerin van
Attila Hörbiger. Noch hij, noch ik konden toen
vermoeden, dat wij later met elkaar zouden
trouwen.
Ik kreeg veel te doen in Praag, maar het wa-
ren steeds rollen in lichte stukken. En dat bleef
zoo toen ik weer in Weenen terug was en daar
speelde. Het lichte genre beviel me niet erg en
na een half jaar verbrak ik mijn contract, met
goedkeuring van den directeur. Ik ging op tour-
nee in de provincie en kreeg toen een engage-
ment aan het Theater in der Josephstadt, waar ik
nog steeds optreed. Maar ook hier moest ik in
het begin vechten om die rollen te mogen spelen,
waarvan ik wist, dat ze me „lagen". Het Theater
in der Josephstadt maakte verschillende tournees
in het buitenland en daardoor kreeg ik de ge-
legenheid, vast te stellen of het publiek, dat dik-
wijls het gesproken woord maar half of heele-
maal niet verstond, toch onder den indruk van
mijn spel kwam. Op deze manier bereidde ik me
onbewust voor op de film. Want ik begon in te
zien, dat de filmkunst niets met tooneelspelen te
maken had. De filmtechniek, de uitdrukkings-
middelen, de effecten zijn geheel anders voor
de camera dan voor het voetlicht. Tegenwoordig
voel ik mij echter met beide volkomen vertrouwd."
Dat Paula Wessely niet overdrijft, bewijzen haar
films, die beslist nog in ieders geheugen voort-
leven. Haar laatste film was „Ein Leben lang" van
Wien-Tobis - een meesterlijke créatiel

OPLOSSING
GETALLEN N-
RAADSEL I
OPLOSSING
KAMRAADSEL
,
^r^s^c
f *
1
5 T A T
1
T
1
D n
E J F
1 U A
6 n n
•E c i
" T E
OPLOSSING
DRIEHOEKRAADSEL
4
L
E V A
V E a
.6 A R E n
V E B 6 A A ^ ^
e R D A e 1 n
E ^i
t E 0 0 ■ i n e > R 0 i e
s r p^
R 1 n
r
0
E n &
A s i
1
M
/
- OPLOSSING
FILMSTER-VER-
BINDINGSRAADSEL
vloerkleed
korenaar
sigarettenrook
bestier
bladnerf
hoofdhaar
vooraan
koffieroóm
adeldom
vloertegel
KARIN HA«DT
PUNTENRAADSEL
Van links boven naar rechts onder:
1. hemellichaam
2. alkortng van een Oostenrijksche
munt
3. muzieknoot
4. pronk
5. viach
8. provincie van Estland
9. elk vast merk, dat een schipper
het vaarwater aanwijst
10. keukengerei
11. stoomschip (afkorting)
12. afkorting op telegrammen
Van links onder naar rechts boven:
6. voorzetsel
7. deel van een mast
8. gebruikt men voor het verze-
gelen van brieven
9. eigenaar van een zaak
10. trekdier
KRUISWOORDRAADSEL
6. voegwoord
8. ontkenning
9. deel van een huis
13. vlag
14. afkorting indien men onbekend
wenscht te blijven
11. haar (Franjehl
12. snaphaan
15. jongensnaam *
17. technische hooge-
•chool (afkorting)
18. datum (meervoud)
19. meisjesnaam
20. gemeente in W.
1 Zeeuwtch Vlaanderen
22. kleur
24. bijwoord i
25. en dergelijke (afkor-
ting)
26. rijtuig
27. ontkenning
Verticaal:
1. behoudens vergissin-
gen (Latijnsche afkor-
ting)
2. afkorting van een ge-
wicht -- .
3. nering van een boer
4. in zijn handel en
wandel zijn, zooals
voorgeschreven ia
5. lidwoord
7. voorzetsel
8. zijrivier v. d. Rijn
Midden-Ouitschland
10. oeverkant langs een
vaarwater
11. nauwe straat
13. onder anderen (afkor-
ting)
H. voegwoord (Fransch)
16. groot verlangen heb-
ben
21. tweede naamval van:
de
23. gemeente in Gelder-
land
15. muzieknoot
16. metaal
17. vspcclgocd
CIRKEL.RAADSEL
1. tlraagwerktuig ,
2. voorzetsel
3. drank
4. stuk veerkrachtig metaal,
dat na drukking zyn vori-
gen stand herneemt
5. vaartuig
6. in het jaar
7. naam van een Romein-
schen keizer
8. naam van een zilversoort
9. cylindervormig stuk hout
10. gemeente in Limburg
11. meisjesnaam
12. wapen
13. meisjesnaam
14. rivier in O.-Siberië
15. schaapskameel
16. hoofd eener komeet
HARMONICA-RAADSEL
t—? dik touw
2—3: (ïemeente in de prov. Zuid-Holland %
1—4: tin van de beste soort
3—4: d. gem. Vleuten, prov. Utrecht
3—6: volmachtgever
4—5: dam om in geval van watersnood voorloopig te
dienen
5—6: maand van 't jaar
In de omringde vakjes leest men den naam van
een plaats in Noord-Brabant
De te gebruiken letters: a, a, a, a, a, a. a, b, d, d,
d, e, e, e, e, e, e, i, k, 1, m, m, n, n, n, o, o, r,
r, r, t, t, u.
7
0
1
10
In deze roulette moeten woorden worden in-
gevuld (in de richting van de wijzers van de
klok), in ieder nummervakje één letter, van de
volgende beteekenis:
0—19: lichaamsdeel
4—2: speelgoed
25—27: het weeke deel der zijde en beneden-
deel van den rug
13—11: laag schooven op den dorschvloer
3C—5: eerbied bewijzen
24—16: voorzetsel
33—9: gemis
22—18: muzieknoot
29—26: optelling
Bij juiste invulling zijn er drie woorden ont-
staan:
van 0-34: het beoefenen van een sport
tl 6—5: met een volmacht afzenden
,, 24—Z(>: hut door een schriftelijke aanma-
ning in gebreke stellen
De drie eerste letters van elk woord vormer
tezamen cen woord dat beteekent: verrichting.
ZIG-ZAGRAADSEL
DL letters, goed ingevuld (in elk vakje één letter)
vormen woorden in horizontale richting van de vol-
gende beteekenis:
1. behangselpapier 7. zich zorg maken
2. uitschietend licht 8. smalle lijn
3. vaandel 9. boterdeelen uit de melk
4. preekstoel afzonderen
5. op één punt kijken 10. met moeite iets dragen
6. met een bal spelen
De Icfters in de met sterren versierde vakjes vor-
men van boven naar beneden gelezen den naam van
een filmster.
De te gebruiken letters: a, a. a, a, a, a, a, b, b, b,
b, d, e, e, c, e, e, e, e, e, e, e, e, g, h, k, k,
1, 1, 1, I, 1, n, n, n, n, n, n, n, ri, n, o, o, p, r, r,
r, r, r, s, s, s, s, 8, t, t, t, t) t, v.
Wij stellen cen hoofdprijs van ƒ 2.50 en tien film-
foto's beschikbaar om te verdeelen onder de goede
oplossers. Antwoorden in te zenden vóór 19 Maart
aan Dr, Puzzelaar, Noordeindc 8, Leiden, Op enve-
loppe of briefkaart a.u.b. duidelijk vermelden:
Filmpuzzle 19 Maart. Deze puzzle kan tegelijk met de
andere ingezonden worden, doch liefst op een apart
velletje papier.
X .^M^TXIJ'R-BETECTIVZ
SBI
Wij beelden hiernaast weer een gedeelte van een foto af. Wie van onze speurdart
kan ons zeggen, wat het voorstelt? Wij gelooven, dat deze opgave niet
loo gemakkelijk Is, maar vopr een keer mag dit w'el weer eens, nietwaar?
Wij zullen weer een prijs van f. 2.50 benevens twee troostprijzen verdeelen onder
hen, die ons een goed antwoord zenden. De verdeeling dor prijzen geschiedt op een
manier, waf bij alle Inzenders van goede oplossingen gelijke kansen hebben op hel
verkrijgen van een der prijren. U gelieve Uw
antwoord in te zenden vóór 19 Maar* aan
Mr Detective, Noordeinde 6, Leiden, Op
briefkaart of enveloppe vermelden : Amateur-
Detective f9 Maart.
Da oplotdng van het
voorlaatste foto-probleem.
U ziet hiernaast de foto In haar geheel
gereproduceerd, zoodat een nadere verkla-
ring overbodig mag heeten.
De hoofdprijs van f. 2.50 werd deze week
verworven door: den heer J. v. Oss, Druten.
De troostprijzen vielen ten deel aan: den
heer C. D. Waleveld, Haarlem; den heer
Th. de Bijn, Tegelen.
De hooldprijzen werden dere week verworven
door:
den heer M. v. Heuglen, Nijmegen;
den heer W. Venhuizen, Utrecht;
den heer J. Stam, Harderwijk;
den heer L. Algra, Leiden;
den heer A. J. Kuppens, Tilburg.
De troostprijzen konden worden toegekend aan:
mejuffrouw W. Manders, Nijmegen;
mejuffrouw M. Tangel, 's-Gravenhage;
nfejuffrouw M. Mortel, Amsterdam;
den heer M. Frieling, Arnhem;
den heer H, de Ree, 's-Gravenhage;
den heer E. G. v. Drunen, 's-Gravenhage;
eten heer G. J. Egmond, Jaarsveld;
den heer J. Nijmeyer, Amsterdam;
den heer J. Spijkstra, Amsterdam;
den heer S. Molier, Rotterdam;
den heer C. J. Krap, 's-Gravenhage;
den heer H. Sieffers, Haarlem;
den heer J. Piassier, Dordrecht;
den heer A. J. Schoonhoven, Rotterdam;
dep heer H. Polman, Rotterdam;
den heer J. Schaller, Amsterdam;
den heer J. Patist, Ginneken;
den heer J, Bokma, Amsterdam;
den heer P. Lemein, Groningen;
den heer A. Schuyffel, Grave,
Den hoofdprijs van de „Filmpuzzle" verwierf:
mevrouw Hofstra, Sneek.
De troostprijzen vielen ten deel aan:
mejuffrouw C. Rombouts, Leiden;
mejuffrouw M. Lakeij, Maastricht;
mejuffrouw A. J. de Blank, Rotterdam;
den heer A. v. Aert, Zundert;
den heer M. Vellinga, Haarlem;
den heer J. J. Kuilenburg, Amsterdam;
den heer C. Bobbe, 's-Gravenhage;
den heer C. Dekker, Amsterdam;
den heer J. G. Hermsen, Nijmegen;
den heer H. J. Jürgens, Amsterdam.
ONZE PRIJZEN.
Voor goede oplossingen van iedere
puzzle, stellen wij een prijs van
ƒ2.50 benevens vier troostprijzen
beschikbaar. In totaal dus deze week
7 prijzen van ƒ2.50 elk,
22 troostprijzen en
10 filmfoto's.
DE OPLOSSINGEN
op de in dit nummer voorkomende
puzzles, enzoovoort, gelieve men
vóór 19 Maart 1941 in te zenden aan
Dr. Puzzelaar, Noordeinde 8, Leiden.
Op enveloppe of briefkaart vermelde
men duidelijk:
Oplossingen Zoek en Vind
19 Maart 1941

WK',
DE KEESHOND LEVERT DE BESTE WOL. BIJ HET TRIMMEN
BLIJVEN GROOTE HOEVEELHEDEN HAAR ACHTER WAAR
VAN WARME VOORWERPEN GEMAAKT KUNNEN WORDEN.
i.i
■^'*-
j*-:>*'?r
LI et valt niet te ontkennen, dat we tegen-
i woordig leven in een tijd van vervan-
gingsmiddelen. Het is zelfs een soort hobby
geworden; om te zien „of het ook met iets
anders kan". Soms blijkt dit inderdaad
mogelijk, al wordt het resultaat niet altijd
wat men er van verwacht had. Vaak echter
valt het ook wel weer mèè, en dan merken
we opeens, dat we eigenlijk nog zeer veel
nut kunnen hebben van iets, wat we vroe-
ger als totaal waardeloos hebben weg-
geworpen ...
Daar hebt u bij voorbeeld het haar van
uw hond! Hebt u er al eens ooit over ge-
dacht, dat u dit zoudt kunnen gebruiken
om er mee te spinnen, om er bij voorbeeld
een paar warme of sierlijke handschoenen
van te maken? Waarschijnlijk niet; en toch
is dit mogelijk!
Het idee is het eerst opgekomen bij een
Amsterdamsche dame, die er een soort
„schoonheids-instituut" voor honden op na
houdt u weet wel, zoo'n inrichting waar
u uw hond kunt laten wasschen, trimmen
enzoovoort, kortom waar u hem na ver-
loop van een uurtje weer heelemaal „als
meuw kunt komen afhalen. Welnu, deze
dame bekeek op een keer eens de „ber-
gen haar, die de getrimde honden bij
haar hadden achtergelaten, en toen .dacht
zei: „Haar... neen, dat is eigenlijk geen
haar; dat is wol..." Ze ging er mee naar
een kennis, die een spinnewiel bezat het
haar werd gesponnen... een prachtige
wollen draad was het resultaat! Men kan
begrijpen met welk een voldoening toen
de eerste gebruiksvoorwerpen, van die wol
vervaardigd, bekeken werden, maar door
mdenhaar
sis mmsTOf vooum
SPINMEWIEII
RUWE
HONDENWOL.
OVERGANGS-
STADIA VAN DE
WOL. VAN LINKS
NAAR RECHTS:
HAAR, DRAAD, GE-
WASSCHEN
DRAAD, AFGE.
WERKTE WOL.
iaétt-a »■ •^^v
k- h
■.. Mv
tl ■ ^ ' ^
AAN HET SPINNEWIEL.
den tijd waarin wij nu le-
ven, krijgt deze liefhebberij
eigenlijk een geheel bijzon-
dere, practische beteekenis.
Zoo aardig als het eerst
was, zoo nuttig en doel-
treffend is 't nu geworden.
Een groote industrie zal
er natuurlijk nooit uit ont-
staan, daarvoor zou men
eigenlijk honden moeten
gaan houden zooals men
nu schapen houdt, en daar
de hond in dit opzicht ver-
der niet nuttig is, zal het
jp'mr' ^fc,'
EEN KLEEDJE VAN HON-
DENWOL.
HET VROUWTJE DRAAGT
'N MUTS VAN HET HAAR
VAN HAAR HOND.
K.-* 4
wel nooit zoo ver komen, maar als huisvlijt is het toch
een interessant idee, en zeker niet het slechtste dat
door den dwang der omstandigheden werd uitgedacht.
Stel u namelijk eens voor, dat u met uw hond een eind
gaat wandelen, en dat u daarbij een paar handschoe-
nen draagt, die van zijn . .. wol gemaakt zijn! Of dat
u bij uw haard zit met een paar pantoffels van het haar
van uw herder, of met een vest van uw dog ... En u
behoeft niet te vreezen dat het geen goede kwaliteit
zou zijn, of dat het stug zou aanvoelen! Want geen
van beide is waar. Integendeel .. .
Nog heden zijn er in de steden dames, die om den
broode spinnen. Nu schapenwol daarvoor moeilijk te
krijgen is, zullen zij zich waarschijnlijk gaarne belasten
met het spinnen van . .. hondenwol. Terwijl er ten slotte
toch altijd ook nog de mogelijkheid is, dat men zelf
een spinnewiel aanschaft en dit tijdens het theeuurtje
weer laat snorren. Net als in den goeden, ouden tijd...
v-^> '
'...-
DE GESPONNEN DRAAD WORDT OPGEWONDEN.
"f^pw-j
Eli
(Fp«o - j/,P.*(?.S.'
..:::
n%

i —^iam^^
J. VOGELENZANG — IN HET VISSCHERSDORPJE
•«