'Het is ons een eer en een genoegen' - Vrije Universiteit Amsterdam

80
eredoctoraten
trekkingen onderhielden. Mulia bemoeide zich nadrukkelijk met de
toon van de uitnodiging en dat moest ook wel, want het dictatoriale Indonesië
kende een strenge visumplicht.
Op 20 oktober 1966 was het zover. Mulia ontving uit handen van
Verkuyl zijn eredoctoraat voor het ‘instrueren en stimuleren van de
christelijke gemeenschap in Indonesië’. In zijn laudatio ging Verkuyl
de loopbaan van Mulia na. Hij was één van de eerste Indonesiërs die,
in 1933, promoveerde: op een als ‘opzienbarend’ omschreven proefschrift
dat de prikkelende titel Het primitieve denken in de moderne wetenschap
droeg. Mulia, die zelf stamde uit een cultuur waarin magisch
denken de overhand had, kritiseerde de wijze waarop moderne antropologen
het zogenaamde primitieve denken beschreven.
Mulia had een ambtelijke loopbaan, maar bleef daarnaast kerkelijk
actief. Hij gaf in 1950 de stoot tot de oprichting van de Indonesische
Raad van Kerken, volgens promotor Verkuyl ‘een unicum’ in
Azië. Bovendien was hij voorzitter van het Indonesisch Bijbelgenootschap
en stelde hij samen met anderen een driedelige encyclopedie
over Indonesië samen. In het curriculum dat Verkuyl de senaat voorlegde
schreef hij: ‘Mulia is een van die christen-leken, die in de ontwikkeling
van de kerken en in de relaties tussen kerk en maatschappij
een sleutelpositie hebben ingenomen. Elk land heeft zulke leken.
Dat Indonesië in hem gedurende zovele jaren zo’n figuur heeft gehad
en nog heeft, is een grote zegen, zowel voor de kerk als voor de maatschappij
geweest.’
marinus ruppert (1970)
Zelden is een kandidaat eredoctor met zoveel lof aan de senaat voorgedragen
als Marinus Ruppert (1911-1992). In een brief van 11 maart
1970 aan zijn collega’s in de juridische faculteit stak I. A. Diepenhorst
de aanstaande laureaat de lucht in. Diepenhorst noemde Rupperts
staat van dienst ‘uitzonderlijk’. Schier onuitputtelijk was om te beginnen
zijn lijst van werkzaamheden: sinds 1932 in dienst van de Nederlandse
Christelijke Landarbeidersbond, die hij als voorzitter door de
moeilijke bezettingsjaren loodste; in 1947 voorzitter van het cnv, een
functie die hij combineerde met commissariaten en met het Eerste
Kamerlidmaatschap van de Antirevolutionaire Partij. In 1959 werd hij