'Het is ons een eer en een genoegen' - Vrije Universiteit Amsterdam

78
eredoctoraten
nering aan King levend te houden, meenden Fortman en Krikke dat
er een plaquette moest komen, naast de plaquette die de vu-gevallenen
in de Tweede Wereldoorlog herdacht. Maar dit voorstel strandde
op geldgebrek en algehele lauwheid. Ditmaal kwam van uitstel echter
geen afstel. Op 5 april 1982, precies 14 jaar nadat het idee werd geopperd,
onthulde rector magnificus prof. dr. H. Verheul een plaquette,
die door kunstenares Fenna Westerdiep was gemaakt. Daarmee was
de band van de Vrije Universiteit en Martin Luther King hersteld.
t. s. g. mulia (1966)
De Indonesiër Todung Sutan Gunung Mulia was in 1966 de enige die
een eredoctoraat kreeg toegekend. Dat was niet het oorspronkelijke
plan. Mulia had in 1965 de zevende eredoctor moeten zijn, ware het
niet dat hij beleefd had geweigerd. In een telegram aan de rector magnificus
op 27 mei 1964 formuleerde Mulia kort en bondig ‘zeer vereerd
en dankbaar’ te zijn, maar uitstel te willen ‘in afwachting van het
cultureel akkoord’ tussen Nederland en Indonesië. In de brief lichtte
hij zijn opstelling nader toe. Mulia beklemtoonde ‘ten zeerste verrast’
te zijn door de toekenning: ‘Ik weet niet, waarin ik deze onderscheiding
heb te danken, ik zie daarin alleen Gods leiding.’ Uit zijn brief
bleek nog eens hoe gevoelig de betrekkingen met Nederland waren
voor de vroegere kolonie. Wederzijdse erkenning van het hoger onderwijs
was door de moeizame verhoudingen tot dan toe nog uitgebleven,
waardoor ook eredoctoraten over en weer geen betekenis hadden. In
Indonesië, onder ‘vader des vaderlands’ Soekarno een onfrisse dictatuur,
was het anno 1964 geen aanbeveling dan met een eredoctoraat
uit het voormalige moederland thuis te komen.
Promotor prof. dr. J. Verkuyl reageerde teleurgesteld maar ook met
begrip op Mulia’s besluit. Hij maakte van de gelegenheid gebruik om
een ander voorstel te doen: kon niet tegelijk met de uit Batakland afkomstige
Mulia iemand uit Midden-Java worden gepromoveerd?
‘Voor de opbouw van de communicatie met de Indonesische kerken
en instellingen lijkt mij, dat zo’n gebaar bijzonder belangrijk zou zijn.’
Maar ondanks herhaald aandringen van Verkuyl bleef het bij de voordracht
van alleen Mulia, die in januari 1966 bekend maakte het eredoctoraat
te kunnen ontvangen nu Nederland en Indonesië betere be-