'Het is ons een eer en een genoegen' - Vrije Universiteit Amsterdam

76
eredoctoraten
rika en Canada achtte de Vrije Universiteit zich de aangewezen instantie
Kings ‘kruistocht’ te ondersteunen.
Ook nu ontving Schippers maandenlang geen antwoord. Via prof.
dr. J. C. Hoekendijk, sinds 1965 hoogleraar aan het Union Theological
Seminary te New York, vernam de rector magnificus op 22 juni 1965
dat King het eredoctoraat accepteerde en bij de plechtigheid aanwezig
zou zijn. De aangewezen promotor Kuiper toonde zich in een brief
aan King blij verrast, maar hoopte toch nog steeds op ‘even one sentence’
van de laureaat zelf ‘for we understand very well that you have
other things to do which are more important than writing letters’. En
inderdaad: aan zelfs die ene zin kwam King niet toe. Niet getreurd: opgewekt
maakte de universiteit het nieuws wereldkundig. Maar als de
universiteit gedacht had de handen op elkaar te krijgen met dit eredoctoraat,
dan vergiste ze zich lelijk.
Over het geheel genomen regende het verontwaardigde en woedende
reacties, vooral vanuit Amerika en Zuid-Afrika, waar ‘het negerprobleem’
de blanke gemoederen heftig bezig hield. Zo beweerde dr. Sj.
Steunenbrink (‘als geëmigreerd Hollands arts en van Gereformeerde
huize kwam mij deze week ten gehore dat Uw universiteit een eredoctoraat
zal aanbieden aan Dr. Martin Luther King’) uit Houston dat
King zich in communistische kringen ophield, een bewering die hij
ondersteunde met Amerikaanse krantenknipsels. ‘Het is hier bekend,
dat vele van zijn naaste medewerkers “rood” zijn en tot de “Atheïstisch-denkenden”
behoren.’ De ook al in Amerika woonachtige dominee
De Koekkoek oordeelde in dezelfde trant: King zou een ‘drijver’
zijn, ‘dwang’ voorstaan, oproepen tot ‘wetsovertreding’ en, last but not
least, gesteund worden door communisten. ‘Moet die man door “de
Vrije” bizonder geëerd worden?’
Prof. Schippers nam uitgebreid de moeite de critici te antwoorden.
Droogjes constateerde hij: ‘Wij verschillen aanzienlijk in onze waardering
voor het werk van dr. King.’ In zijn toelichting schreef hij dat
de strijd tegen rassendiscriminatie ‘de roeping’ van iedere christen
diende te zijn. Hij toonde zich niet erg onder de indruk van het verwijt
dat King door communisten werd bijgestaan. ‘Hetzelfde verwijt
kregen nl. de christenen in ons land tijdens de tweede wereldoorlog te
horen van de Duitsers. Toch hebben de christenen en communisten
in het verzet tegen de nazies dikwijls goed samengewerkt.’ Schippers
week, naar goed gereformeerde gewoonte, geen duimbreed. Zijn prin-