'Het is ons een eer en een genoegen' - Vrije Universiteit Amsterdam

eredoctoraten
ting van de Vereniging voor Calvinistische Wijsbegeerte in 1936 werd
de 60-jarige nestor Bohatec onmiddellijk en enthousiast lid. Zijn het
daaropvolgende jaar verschenen studie over Calvijn en de staat maakte
grote indruk op Dooyeweerd. Omgekeerd toonde Bohatec zich niet
minder geïmponeerd door Dooyeweerds toen verschenen studie De
wijsbegeerte der wetsidee. De roem van dat boek houdt tegenwoordig
gelijke tred met het slechte gerucht over de zware stijl waarin het zou
zijn geschreven. Des te opmerkelijker dat Bohatec kort na verschijning
in 1935 repte over ‘het genoegen’ waarmee hij de studie had gelezen.
Promotor Dooyeweerd en erepromovendus Bohatec waren sindsdien
wapenbroeders. Daarmee is niet gesuggereerd dat de erepromotie
een vriendendienst was. Bohatec had zoveel wetenschappelijke inhoud
en lag zozeer op gereformeerde koers dat de promotie meer dan
gerechtvaardigd was. Ook al was hij dan niet zo mediageniek, om het
in moderne termen uit te drukken.
jan schouten (1950)
Wie anno 2007 aan Jan Schouten (1883-1963) denkt, denkt aan een
voorbije wereld. Jan Schouten, tussen 1933 en 1956 fractievoorzitter
van de Antirevolutionaire Partij (arp) en tijdens de oorlog een onverschrokken
verzetsman die zonder ironie het predikaat ‘held’ verdient,
was een gereformeerde mannenbroeder zoals Nederland na hem niet
meer kende. Een autodidact wiens loopbaan een variatie was op de aloude
uitdrukking ‘van krantenjongen tot miljonair’. In zijn geval: van
schippersknecht tot directeur van de Rotterdamse Boaz bank. Voor de
oorlog diende Schouten nog onder de onaantastbare Hendrikus Colijn.
Maar toen al gaf hij blijk van een onafhankelijke geest en een sterke
persoonlijkheid.
Na de oorlog trad zijn leiderschap onverbloemd aan de dag. Gevleugeld
zijn de woorden die hij, sterk vermagerd, sprak bij terugkeer uit
het concentratiekamp: ‘Ik ben niet veranderd.’ Schouten keerde zich
tegen de gedachte aan een ‘doorbraak’ tussen de diverse politieke en
maatschappelijke ‘zuilen’ en wenste het vooroorlogse bestel in ere te
houden. Hij was de enige niet: de Nederlandse kiezer zou na 1945
voornamelijk langs traditionele lijnen stemmen. Pas later, in de roe-
47