'Het is ons een eer en een genoegen' - Vrije Universiteit Amsterdam

44
eredoctoraten
Zijn christelijke levensovertuiging was hem niet met de paplepel ingegoten.
Max Huber kwam in 1874 ter wereld als zoon van een Zwitserse
grootindustrieel. Hij studeerde rechten in zijn geboortestad
Zürich en kwam onder invloed van het vredespleidooi Die Waffen nieder
(1889) van de pacifistische schrijfster Bertha von Suttner. Na zijn
studie ontpopte hij zich tot wereldburger, die de continenten bereisde.
Rond de eeuwwisseling reisde Huber door onder meer Rusland, Amerika,
Australië en China. Vandaar werd hij in 1902, 27 jaar oud, teruggeroepen
naar zijn vaderstad Zürich om een professoraat in het staats-
en volkenrecht te bekleden.
Vijf jaar later deed Huber Nederland aan. Als afgevaardigde van
Zwitserland nam hij deel aan de Tweede Haagse Vredesconferentie in
1907. Dit werk kreeg hem zo in de greep dat hij het hele interbellum
door bleef ijveren voor de vrede. Was het niet als gedelegeerde van vredesconferenties,
dan wel als lid van de Volkenbond of als rechter van
het Internationaal Gerechtshof. Alsof het nog niet genoeg was, trad
Huber in 1928 toe tot het Rode Kruis en zette zich in voor vluchtelingen
en ontheemden.
Huber werd inmiddels gedreven door het christelijk geloof. Niet
zijn internationale activiteiten, maar een ernstige ziekte deed hem in
1922 (opnieuw) naar de bijbel grijpen. Volgens promotor Gesina van
der Molen had zijn bekering grote gevolgen voor zijn rechtsopvattingen.
Ging Huber in zijn rechtsbeschouwing vóór zijn bekering uit van
de bestaande machtsverhoudingen, nadien beklemtoonde hij het normatieve
recht – gestoeld op de tien geboden.
Van der Molen erkende in haar laudatio dat Huber niet als een calvinist
‘in den streng principieëlen zin’ kon worden beschouwd. En toch
waardeerde zij Huber als ‘one of us’ aangezien hij ‘het Woord van God
aanvaardt als de enige grondslag voor de opbouw van een internationale
rechtsorde’.
Huber aanvaardde zijn vierde eredoctoraat met de gebruikelijke
dankzegging, waarin hij verwees naar zijn vroege kennismaking met
Nederland, het land waar het internationale recht zetelde. In de kantlijn
van de door Huber uitgesproken rede, die in het archief van promotor
Van der Molen aanwezig is, staat de passage over zijn christelijke
opvatting van het recht aangestreept – het bewijst ten overvloede
hoeveel waarde zij daaraan hechtte.
Voor Huber was het vierde eredoctoraat geen routine. Hij bereidde