'Het is ons een eer en een genoegen' - Vrije Universiteit Amsterdam

42
eredoctoraten
gen van de opeenvolgende kabinetten-Colijn om de defensie op peil
te brengen. In mei 1940 zou Nederland daarvoor een zware prijs hebben
betaald, aldus De Jong. De antirevolutionair Hendrik Algra, die
nog niet kon weten dat hij een decennium later eveneens tot eredoctor
zou worden bevorderd, klom in de pen en schreef in Antirevolutionaire
Staatkunde een vurige verdediging van zijn in 1954 overleden partijgenoot.
Volgens Algra hield Van Dijk vanaf het allereerste begin van zijn
politieke loopbaan, die viel in 1921, pleidooien voor een stevige defensie.
Hij keerde zich tegen De Jongs schets van Van Dijk. Volgens Algra
baseerde De Jong zich op eenzijdige bronnen, zou hij de Kamerstukken
niet kennen en bovendien onvoldoende op de hoogte zijn van
de politieke verhoudingen destijds. ‘Wie het werk van J. J. C. van Dijk
nagaat en daarbij de handelingen van de Staten-Generaal als een bron
van de eerste rang beschouwt en voortdurend raadpleegt, die krijgt
diep respect voor de bekwaamheid en strijdbaarheid van deze integere
en vasthoudende man, die had te werken onder uiterst moeilijke omstandigheden’,
zo luidde het oordeel van Algra.
max huber (1950)
Het eredoctoraat dat volkenrechtgeleerde Max Huber (1874-1960) op
20 oktober 1950 uit handen verkreeg van prof. dr. Gesina van der Molen,
was niet het eerste. Huber was dezelfde onderscheiding al toegekend
in Lausanne, Oxford en Parijs. Wat was er voor bijzonders aan
Huber dat nu ook de rechtenfaculteit van de vu de Zwitser besloot
voor te dragen? Vier redenen werden opgesomd: Huber had als publicist
het volkenrecht van een wetenschappelijke basis voorzien, hij zou
bovendien vorm gegeven hebben aan zijn idealen door als rechter en
voorzitter van het Permanente Hof van Internationale Justitie in Den
Haag te fungeren en daarbij ‘zichzelf steeds de hoogste eisen van verantwoordelijkheid
en gerechtigheid’ te hebben opgelegd. Konden die
drie redenen ook door de andere universiteiten worden opgevoerd, de
vierde lijkt uitsluitend aan de vu te zijn voorbehouden. Huber werd
‘in de ruimere zin’ als een geestverwant beschouwd. Grote waardering
had de faculteit voor het feit dat hij ‘met name ook als voorzitter
van het Rode Kruis, steeds openlijk en onomwonden, waar dit pas gaf,
voor zijn Christelijke overtuiging is uitgekomen’.