'Het is ons een eer en een genoegen' - Vrije Universiteit Amsterdam

36
eredoctoraten
lingen. Indachtig het woord van Jezus, zoals overgeleverd door apostel
Mattheüs (28:19: ‘Gaat dan henen, maakt al de volken tot mijn discipelen
en doopt hen in de naam des Vaders en des Zoons en des Heiligen
Geestes en leert hen onderhouden al wat ik u bevolen heb’) trokken
zendelingen naar de koloniën om het evangelie te verbreiden.
Zo ook Dirk Bakker. Geboren in een gereformeerd gezin in Heerhugowaard,
ging Bakker in 1883 theologie studeren aan de Vrije Universiteit,
die enkele jaren daarvoor was opgericht. Bakker leek de gangbare
weg te bewandelen: na zijn kandidaatsexamen werd hij achtereenvolgens
beroepen te Apeldoorn, Broek op Langedijk en Sneek. Hij zou
vermoedelijk als vele predikanten voor en na hem met emeritaat zijn
gegaan en bij zijn overlijden herdacht zijn met een dankbaar maar beknopt
in memoriam als hij niet in 1894 was gegrepen door een zendingscongres,
waar Abraham Kuyper een gloedvol betoog afstak over
de beginselen en de noodzaak van zending.
Toen Bakker vijf jaar later een beroep kreeg in Kebumen (Midden-
Java), aarzelde hij geen moment. Al won hij wel advies in bij vu-hoogleraar
F. L. Rutgers, om zich ervan te vergewissen dat zijn missie geen
vergeefse zou worden. Eind negentiende eeuw leefde twijfel of de gereformeerde
zending wel zou aanslaan bij ‘de oosterling’. Rutgers verzekerde
hem echter dat ook die gevoelig zou zijn voor het ‘wedergeboren
hart’. Door die woorden gerustgesteld, reisde Bakker af naar
Indië, waar hij in 1906 benoemd werd tot docent aan de opleidingsschool
voor de Gereformeerde Kerken te Yogyakarta, die tot doel had
‘inlanders’ op te leiden tot verkondigers van het evangelie.
Dat had hij, naar het oordeel van erepromotor G. Ch. Aalders, naar
behoren gedaan in de 23 jaar (1906-1929) die Bakker de kerken diende.
‘Van deze nagenoeg 23 jaren heeft hij verreweg den langsten tijd –
niet minder dan 18 jaren – den ganschen last van de Theologische vorming
der inlandsche helpers geheel alleen gedragen.’ Maar niet alleen
om die reden, beklemtoonde Aalders, verdiende Bakker zijn eredoctoraat.
Hij had werk gemaakt van de Javaanse bijbelvertaling en talrijke
publicaties op zijn naam, waaruit een ‘juisten blik op de practijk der
Zending’ sprak.
Wat er in onafhankelijk Indonesië resteert van de zendingsdrang
van Dirk Bakker laat zich moeilijk meten. Wel laat zich vaststellen dat
zijn missionaire bevlogenheid in de familie sporen getrokken heeft,
want zowel zijn beide zoons als zijn kleinzoon gingen in zijn spoor