'Het is ons een eer en een genoegen' - Vrije Universiteit Amsterdam

34
eredoctoraten
zelfs enige tijd een maandblad uit, waarvan hij de titel rechtstreeks
ontleende aan een krantentitel van Kuyper: de Hongaarse Heraut. En
al stichtte hij niet, zoals Kuyper, een eigen universiteit – onder zijn invloed
ontwikkelde de theologische academie van Boedapest zich tot
een centrum van neocalvinisme. Al met al gaf Sebestyén zoveel vorm
en inhoud aan het calvinisme in zijn land, dat er tot op de huidige dag
een betrekkelijk bloeiende calvinistische minderheid bestaat.
Geen wonder dat de Vrije Universiteit in 1930 genoeg aanleiding
zag Sebestyén een eredoctoraat toe te kennen. ‘Het bekendmaken
van de Gereformeerde Theologie alleen zou’, aldus erepromotor F. W.
Grosheide, ‘het toekennen van den doctorstitel eershalve zeker niet
wettigen.’ Sebestyén was ook een groot geleerde, die de ‘doode orthodoxie’
nieuw leven had ingeblazen. Hij deed dat bovendien op ‘waarlijk
wetenschappelijke wijze’. Grosheide verwees naar de vele publicaties,
die varieerden van Het wezen der zonde, De predestinatie en haar
problemen tot Het ethisch karakter van het sexuele leven. Ook zijn onderwijs
in de gereformeerde dogmatiek werd gememoreerd, al werd later
betreurd dat van zijn hand nooit een Hongaarse vertaling van Herman
Bavincks meesterwerk zou verschijnen. Zijn mondelinge verkondiging
en uitleg van die dogmatiek heeft in Hongarije op zoveel
respons kunnen rekenen, dat de theologische hogeschool in Kampen
en de Faculteit Godgeleerdheid van de Vrije Universiteit in het interbellum
enkele nieuwsgierig geworden Hongaren konden inschrijven.
d. bakker (1930)
Dirk Bakker (1865-1932) moet voor de gereformeerde wereld in Nederland
van alle vier de eredoctores die in 1930 de bul overhandigd
kregen de meest onbekende zijn geweest. Qua bekendheid kon hij de
vergelijking met Kuyper-bibliograaf Rullmann en zeker die met Colijn
niet doorstaan. Zelfs de Hongaar Sebestyén lijkt meer bekendheid
te hebben genoten. Waar de wereld nu iets weg heeft van een ‘global
village’ en afstanden met vliegtuig en internet snel overbrugd kunnen
worden, was Nederlands-Indië begin twintigste eeuw niet alleen geografisch
maar ook psychologisch enorm ver weg. Gereformeerden,
die het rijk van Insulinde bezochten, deden dat doorgaans als zende-