'Het is ons een eer en een genoegen' - Vrije Universiteit Amsterdam

172
eredoctoraten
bestaan van de Vrije Universiteit, maar 28 september. En daarnaast
was de plaats van handeling ook niet de luisterrijke aula, maar een
ziekbed in een hospice nabij Bonn, waar Waller-Hunter haar laatste levensdagen
doorbracht. Waller-Hunter was al jaren ziek en zou de Dies
ook niet meer beleven. Een week voor de Dies, op 14 oktober 2005,
stierf ze. Het eredoctoraat had ze met een laatste krachtsinspanning
in ontvangst genomen. In een, in het licht van de omstandigheden,
blijmoedige sfeer, zo weten we uit een herinnering van haar goede
vriend Wouter Veening.
Veening was het die de loopbaan van zijn vriendin twintig jaar tevoren
in een stroomversnelling had gebracht. In 1984 kreeg hij een
baan aangeboden bij de directie van Internationale Zaken van het Ministerie
van Volkshuisvesting en Ruimtelijke Ordening. Moe van de
bureaucratisering van het ministerie, weigerde Veening en droeg hij
Waller-Hunter voor – die hij, naar zijn zeggen, ook geschikter voor
de functie achtte. Waller-Hunter ontwikkelde een opmerkelijke passie
voor milieuvraagstukken, zeker voor iemand met een heel andere
studie (Frans) achter de rug. Waller-Hunter was haar loopbaan begonnen
bij de provincie Noord-Holland, waar ze tussen 1973 en 1982
naam zou maken als bevlogen voorlichtster, die in een rode Fiat 500
de provincie doorkruiste om de provinciale inspanningen aan te prijzen.
Later zou ze Noord-Holland verruilen voor de wereld, die ze samen
met haar man Herman Waller bereisde. Niet alleen dat: Waller-
Hunter werkte er soms ook. Zo in Indonesië, waar ze het Ministerie
van Milieu hielp een wetgeving op te stellen.
Maar zoals bij de eveneens dat jaar onderscheiden jurist Adriaan
Bos, wiens activiteiten vóór zijn bemoeienis met het Internationale
Strafhof niet doorslaggevend waren voor het eredoctoraat, zo waren
ook de verrichtingen van Waller-Hunter tot die tijd niet de directe aanleiding
haar in de academische stand te verheffen. Dat was haar werk
voor de diverse internationale conferenties inzake milieu en ontwikkeling.
Eerst nog in opdracht van het ministerie van vrom, enkele jaren
later als chef van het Klimaatbureau van de Verenigde Naties in
Bonn. Daar schreef ze vele conceptteksten voor de moeizame onderhandelingen
over wereldwijde klimaatverdragen. Volgens haar erepromotor
prof. dr. P. Vellinga, hoogleraar milieuwetenschappen en veranderende
aardsystemen aan de Vrije Universiteit, legde Waller-Hunter
zo de basis voor het huidige Klimaatverdrag en het Kyoto-protocol,