'Het is ons een eer en een genoegen' - Vrije Universiteit Amsterdam

adriaan bos (2005)
eredoctoraten
Het eredoctoraat dat op voorstel van de Faculteit der Rechtsgeleerdheid
op 20 oktober 2005 werd toegekend aan mr. Adriaan Bos (1934)
past in de traditie van de Vrije Universiteit. Daarin wordt een degelijke
loopbaan en een even degelijke geleerdheid gecombineerd met ethische
bevlogenheid voor de wereld. In het geval van jurist Adriaan Bos
was dan ook nog meegenomen dat in hem een telg van de universiteit
zelf werd geëerd. Bos werd geboren in Dordrecht en studeerde tot
1960 rechten aan de Vrije Universiteit. Hij trad kortstondig in dienst
van het Ministerie van Economische Zaken, om in 1963 over te stappen
naar dat van Buitenlandse Zaken. Daar begon hij als assistent juridisch
adviseur een ambtelijke mars door het instituut, die hem in
1989 zijn hoogste functie bracht: die van juridisch adviseur van de
minister.
Zo op het eerste gezicht niet wat je noemt een indrukwekkende
loopbaan. Maar Bos ontplooide als agent van de Nederlandse regering
tal van activiteiten. Hij maakte jarenlang deel uit van de Internationale
Rijnvaart Commissie, hij was lid van de Zeerechtconferentie van de
Verenigde Naties. En hij was, dichter bij huis, lid van de Staatscommissie
voor internationaal Privaatrecht. Sprak daaruit al dat Bos een
woord voor de wereld had, hij had als gereformeerd kerklid ook een
Woord voor de wereld. Zo nam hij zitting in de Commissie voor Internationale
Zaken van de Raad van Kerken in Nederland.
Al deze activiteiten zijn niet gering en toch zou Bos daarvoor nooit
een eredoctoraat hebben gekregen als hij zich niet, in de herfst van zijn
loopbaan, had ingespannen om een Internationaal Strafhof te helpen
voorbereiden. In 1995, kort na de massamoorden in Rwanda en met
de oorlog op de Balkan nog vers in het geheugen, werd Bos voorzitter
van een commissie van de Verenigde Naties, die ervoor moest zorgen
dat (oorlogs)misdadigers hun gerechte straf niet ontliepen. Na jarenlang
getouwtrek ging het Strafhof in 2003 in Den Haag van start. Bos
moest al zijn diplomatieke talenten aanspreken om zoveel mogelijk
landen het protocol te doen ondertekenen. Toen dat ten slotte medio
1998 slaagde, werd Bos met een staande ovatie geëerd – ‘een terechte
erkenning voor al het door hem verrichte werk!’, schreef erepromotor
prof. dr. P. Vlas trots. Ad Valvas, dat in de week van 20 oktober
2005 over de erepromoties berichtte, relativeerde Bos’ succes enigs-
161